Κάποιαν στιγμὴ ὅμως ἔρχεται ἡ ὥρα τοῦ λογαριασμοῦ. Κι ὁ λογαριασμὸς εἶναι ἀπαιτητικός, ἀπόλυτος καὶ θὰ πληρωθῇ μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο. Θέλεις δὲν θέλεις.
Εἶναι ὅλα ἐκεῖ. Ἁπλώνεις τὸ χέρι σου καὶ τὰ παίρνεις! Ἀρκεῖ νὰ ξέρῃς πὼς τίποτα δὲν χαρίζεται.
Ἔτσι κι αὐτοί. Ἦλθαν, ἅπλωσαν τὸ χέρι τους καὶ πῆραν. Ἦταν ἀχόρταγοι, ἄπληστοι, ἄδικοι…. Δὲν ὑπελόγισαν τίποτα. Δὲν τοὺς ἐνδιέφερε ὁ λογαριασμός. Δὲν ὑπελόγισαν τὴν ἐπιτακτικότητα τῆς ὀφειλῆς…
Τώρα γελοῦν. Φυσικό τὸ θεωρῶ. Δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ πράξουν διαφορετικῶς. Ἔχουν τέτοιαν συσκότισι στὰ μυαλά τους, ποὺ θὰ μοῦ φαινόταν παράλογον ἐὰν ἀντιλαμβάνονταν.
Μιμήθηκαν ἄλλους, ἐπίσης ἀχρείους. Καὶ τὸ ἔκαναν πάρα πολλὲς φορές. Ἀμέτρητες. Καὶ τώρα ὁ λογαριασμὸς ἔχει φουσκώσει πάρα πολύ. Δὲν χωράει ἄλλην ἀναβολή. Θὰ πληρώσουν θέλουν δὲν θέλουν. Καὶ τὰ δικά τους, καὶ τῶν προκατόχων τους.
Ὁ χρόνος τους τελειώνει. Δὲν μποροῦν νὰ τὸ συνειδητοποιήσουν. Ἀλλὰ κάτι διαισθάνονται. Κάτι μέσα τους δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ ἡσυχάσουν. Νομίζουν πὼς θὰ εἶναι μόνον οἱ κρεμάλες. Λαθεύουν. Οἱ κρεμάλες θὰ εἶναι τὸ λιγότερον.
Ἡ Νέμεσις πλέον θὰ εἶναι ἀμείλικτη. Καὶ δὲν θὰ ἔχῃ κανένα ἔλεος! Δὲν τὸ λέω ἐγώ. Τὸ λένε τὰ σημάδια. Καὶ εἶναι πλούσια.
Ξέρετε κάτι;
Μπορεῖτε νὰ ἡσυχάσετε ὅλοι. Αὐτὸ ποὺ εἶναι νὰ γίνῃ θὰ γίνῃ! Ἦταν μακρὺ τὸ ταξείδι τῆς ἀδικίας καὶ ἔφθασε ἡ στιγμὴ τῆς ἀναστροφῆς. Ὅλο καὶ περισσότεροι τὸ γνωρίζουν. Δυστυχῶς (η εὐτυχῶς) ὅμως, δὲν μποροῦν πλέον νὰ τὸ σταματήσουν. Οὔτε νὰ τὸ ἐλέγξουν! Οὔτε νὰ τὸ ἀλλάξουν. Πρέπει νὰ περάσουμε ὅλοι μέσα ἀπὸ τὸν θάνατο.
Τὸ παλαιὸ πεθαίνει. Τελειώνει. Καθάρεται!
Τὸ ἄδικο παύει. Τὸ δίκαιον ἐπιστρέφει!
Φωνὲς ἀπὸ τὸ ποὐθενά, ἀπὸ τό τίποτα, ἀπὸ τὸ ἄγνωστο, ἐκφράζονται. Ὁμιλοῦν. Ξέρουν!
Ὅλοι θὰ τὸ ζήσουμε. Δὲν γίνεται διαφορετικῶς. Λίγοι θὰ τὰ καταφέρουν. Διότι ἡ Ὕβρις ἦταν πάρα πολὺ μεγάλη.
Ὅταν θὰ τελειώσῃ, τὰ πάντα θὰ εἶναι πεντακάθαρα. Θὰ ξεκινήσουν ἀπὸ τὴν ἀρχή, ὅπως πρέπει κι ὅπως ἁρμόζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου