Ὁ πολιτικὸς εἶναι ἕνα πρόσωπο ἀπαραίτητον μόνον γιὰ κοινωνίες ποὺ καθίστανται ἀνίκανες νὰ σκεφθοῦν καὶ νὰ συμπράξουν στὴν πολιτικὴ ζωὴ ἑνὸς τόπου. Ἕνα πολιτικὸ ὄν, δῆλα δή ἕνας ἐλεύθερος ἄνθρωπος μὲ πολιτικὴ σκέψι, δὲν χρειάζεται ἐκπροσώπους γιὰ νὰ ἀρθώσῃ πολιτικὸ λόγο. Ἡ ζωή του, ἡ σκέψις του, ἡ κοινωνία του εἶναι πολιτικοποιημένα ἐκ τῶν πραγμάτων. Συμμετέχει καὶ συναποφασίζει. Σὲ κάποιες περιπτώσεις, κάποιους τοὺς ἀπομονώνει, διότι οἱ κοινωνίες τῶν ἐλευθέρων πολιτῶν, ἀπομονώνουν φυσικότατα, τὸν ἠλίθιο καὶ τὸν ἰδιώτη.
Τί σημαίνει ὅμως ἡ κοινωνία τῶν πολιτῶν; Ἠ κοινωνία τῶν πολιτῶν ἔχει ξεκαθαρίσει μέσα στὴν σκέψι της, τὴν ἔννοια τοῦ ἀρίστου. Δὲν ἀρκεῖται σὲ ἡμίμετρα καὶ σὲ ὁλιγίστους. Ἀπαιτεῖ καὶ ἀπολαμβάνει μόνον τὸν ἄριστο, αὐτὸν δῆλα δή ποὺ διαθέτει ἦθος, σύνεσι καὶ παραμένει δίκαιος. Ἀποβάλλει, ὡς κάτι περιττόν ὅσα κι ὅσους ὑποσκάπτουν τὴν ἁρμονία. Ὅλα κι ὅλους ποὺ ἀκυρώνουν τὸ δίκαιον.
Μία κοινωνία ἐλευθέρων πολιτῶν φυσικότατα διαθέτει συνείδησι, κρίσι καὶ παραμένει συμμετέχουσα, δίχως ὅμως νὰ ἀκυρώνῃ ἢ νὰ ὑποσκάπτῃ τὸ ἔργο τῶν ἀρίστων. Ἀντιθέτως, ἐπιζητᾷ καὶ καλλιεργεῖ τὶς συνθῆκες ποὺ θὰ «παράγουν» διαρκῶς ἀρίστους, ἱκανοὺς νὰ ἐναλλάσσονται στὴν ἀρχή, ὅταν αὐτὸ ἀπαιτεῖται.
Μία κοινωνία ἐλευθέρων πολιτῶν μεριμνᾶ γιὰ τὴν παιδεία της. Φροντίζει νὰ εἶναι τέτοια ὡςτε νὰ παραμένουν ἐλεύθεροι οἱ ἐλεύθεροι καὶ νὰ μεγαλώνουν τοὺς βαθμοὺς τῆς ἐλευθερίας τους. Αὐτὸ σημαίνει πὼς μέσα ἀπὸ μίαν τέτοιαν κοινωνία θὰ προάγονται οἱ ἐπιστῆμες, οἱ τέχνες, ὁ φυσικὸς τρόπος ζεῖν, τὸ ὠραῖον καὶ γενικότερα ἡ ἁρμονία καὶ τὸ δίκαιον.
Ποιός ἀνόητος λοιπὸν σὲ μίαν τέτοιαν κοινωνία θὰ ἀποζήτήσῃ ἐκπροσώπησι; Ποιὸς θὰ εἶναι τόσο ἠλίθιος ὡςτε νὰ ἐπιθυμήσῃ κάτι ποὺ θὰ τοῦ καταστρέψῃ τὴν ζωὴ καὶ θὰ τὴν ξανακάνῃ βίο; Ποιός ἄσκεφτος θὰ διαλύσῃ μίαν ἀρίστη κοινωνία γιὰ νὰ ἐπαναφέρῃ τὰ σκουπίδια;
Οὐδεῖς φυσικά!
Σὲ μίαν τέτοιαν κοινωνία ἐργάζονται ὅλοι (παράγουν ἔργα) μὲ στόχο τὴν διατήρησι καὶ αὔξησι τῆς εὐημερίας. Σὲ μίαν τέτοιαν κοινωνία μεταμορφώνονται ὅλοι σὲ φύλακες καὶ προστᾶτες τοῦ ὠραίου. Σὲ μίαν τέτοιαν κοινωνία τὰ σκουπίδια εἶναι περιττά.
Σήμερα οἱ περισσότεροι ἐξ ἡμῶν δὲν ἔχουν ἀκόμη τὴν ἱκανότητα νὰ δοῦν τὸ «μετά». Αὐτὸ ὀφείλεται στὴν τόσο ἀρνητικὴ μας ἐκπαίδευσι, στὴ ἀπομάκρυνσί μας ἀπὸ τὴς ἀλήθειες καὶ στὴν καταπίεσι τῶν πραγματικῶν μας ἀναγκῶν. Ὅμως, μέσα μας, γύρω μας, κάτι ἀλλάζει. Κάποια διαίσθησις ἴσως, κάποια βαθυτέρα γνώσις, κάποια ἁπλῆ ἐπιθυμία, μᾶς κάνει νὰ μὴν παραμένουμε ἀπελπισμένοι.
Ὅλα γύρω μας καταρρέουν. Ἡ οἰκονομία εἶναι τὸ τελευταῖο ποὺ πέφτει καὶ συμπαρασύρει ὅλα τὰ ἄλλα στὴν κατρακύλα της. Ὅμως ἡ οἰκονομία, παρὰ τοῦ ὅ,τι περιλαμβάνει δεκάδες ἄλλα τμήματα ἐντός της, παραμένει μόνον τὸ κερασάκι τῆς τούρτας.
Ἡ ἐκποίησις τῶν ἀξιῶν, τῶν ὀραμάτων, τῶν ὀνείρων μας, τοῦ ἤθους μας, τῶν «θέλω» μας, τοῦ μέλλοντός μας, εἶναι μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔχουν προηγηθεῖ. Πρῶτα πουληθήκαμε ἐμεῖς καὶ μετὰ ἡ Πατρίδα μας. Πρῶτα πουλήθηκαν οἱ ἀξίες μας καὶ μετὰ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας. Πρῶτα πουλήθηκαν τὰ ὄνειρά μας καὶ μετὰ οἱ «ἐκπρόσωποι» μας στὴν πολιτικὴ σκηνή.
Αὐτὰ ὅμως ἔως ἐδῶ! Ἡ παράστασις τελείωσε. Πάπαλα! Τέλος!!!
Σὲ λίγο θὰ πέσῃ καὶ ἡ αὐλαία. Σὲ πολὺ λίγο. Καὶ μαζί της θὰ πέσῃ κάθε τι σάπιο ποὺ συντηρούσαμε εἶτε μὲ τὴν ἀνοχή μας, εἶτε μὲ τὴν συνενοχή μας, εἶτε μὲ τὴν ἀδιαφορία μας. Οἱ πολιτικοί, κύριος ἐκφραστὴς αὐτῆς τῆς σαπίλας, ἔχουν ἤδη τελειώσει. Τὸ ξέρουν.
Δὲν ἔχει καμμία σημασία ἐὰν θὰ δοῦμε κρεμάλες ἢ ὀδοκαθαριστές. (Τὸ ὁποῖον καὶ θὰ προτιμοῦσα φυσικά!) Σημασία ἔχει πὼς πέθανε ἤδη κάθε τι ποὺ μᾶς κρατοῦσε στιβαγμένους πνευματικά, ἠθικὰ καὶ κοινωνικά! Τό ἀντιλαμβανόμαστε ἤδη. Καὶ σὲ λίγο θὰ τὸ ζήσουμε ἐπίσης.
Ὁ θάνατος τῶν πολιτικῶν ἔχει ἤδη συμβεῖ. Ὅπως κι ὀ θάνατος ὅλου αὐτοῦ τοῦ καταρρημαγμένου οἰκοδομήματος. Ὅπως κι ὁ θάνατος τοῦ παλαιοῦ μας ἑαυτοῦ ποὺ μᾶς ἔκανε νὰ αἰσθανόμαστε μικροί, μικρότατοι, ἀνύπαρκτοι.
Ἡ ἐπομένη ἡμέρα φθάνει. Θὰ προσπαθήσουν νὰ μᾶς τὴν ἀκυρώσουν. Θὰ τὸ κάνουν μέ λύσσα. Ἀλλὰ ἐμεῖς πλέον ξέρουμε πὼς δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε ἐὰν δὲν ζήσουμε μόνον ἐλεύθεροι. Κάθε τι λιγότερο δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει πλέον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου