Η ευθύνη της δικαστικής εξουσίας

Η δικαστική εξουσία είναι η κύρια και αποκλειστική υπεύθυνη για τα όσα δεινά μαστίζουν την ελληνική κοινωνία.

Καθημερινά εγκληματεί εις βάρος των Ελλήνων.

Η ανικανότητά της κάνει θεσμικό τον ρόλο της τρομοκρατίας.

Τι καταλογίζουμε στη δικαστική εξουσία.

Τα όσα περιγράφουμε στο κείμενο αφορούν τα φαινόμενα που συμβαίνουν σήμερα, καθώς και τις δυνατότητες που παρέχει το Σύνταγμα στον πολίτη ο οποίος θέλει να σταματήσει τη "λαίλαπα" που διαλύει τη χώρα.

Η Ελληνική κοινωνία σήμερα κινδυνεύει περισσότερο από ποτέ, γιατί δεν "φυλάσσεται" από κανέναν. Αυτοί οι οποίοι έχουν ως ιερό καθήκον τους να είναι οι "φύλακές" της, είτε αλληθωρίζουν απέναντι στα όσα συμβαίνουν είτε κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Ο γράφων πιστεύει —κι αυτό θα προσπαθήσει ν' αποδείξει στη συνέχεια— ότι το σύνολο των κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν σήμερα την ελληνική κοινωνία οφείλονται στην υπολειτουργία του συστήματος δικαιοσύνης. Από τα πιο σημαντικά μέχρι τα πιο ασήμαντα προβλήματα, που βασανίζουν τον Έλληνα πολίτη, υπεύθυνη είναι η δικαιοσύνη. Ακόμα και για τη σημερινή ανεργία αυτή ευθύνεται. Δεν φταίει ούτε ο λαός ούτε η εκάστοτε κυβέρνηση για την αθλιότητα που μαστίζει αυτόν τον τόπο. Φταίνε αυτοί, που δουλειά τους είναι να προστατεύουν τον λαό από τους δημαγωγούς και τους κλέφτες και βέβαια να περιορίζουν την κάθε διεφθαρμένη κυβέρνηση.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς ισχυριζόμαστε, αφού εκ πρώτης όψεως φαίνεται αν μη τι άλλο άδικο να κατηγορούμε έναν Αρεοπαγίτη για την ανεργία και τα οικονομικά προβλήματα που μαστίζουν αυτήν τη στιγμή τον ελληνικό λαό. Ποιος δεν έχει ακούσει την περίφημη φράση ότι …ο κάθε λαός κυβερνάται από αυτούς που του αξίζει; Ποιος δεν έχει "φορτώσει" το σύνολο των ευθυνών για τη σημερινή αθλιότητα στον λαό; Ποιος δεν έχει πει ότι αξίζει ο ελληνικός λαός αυτούς που τον κυβερνάν; Αυτό είναι λάθος. Ο ελληνικός λαός έχει κάνει το καθήκον του και αυτό το καθήκον "αποτυπώνεται" στο Σύνταγμά του. Ο λαός αυτός έχυσε το "αίμα" του, προκειμένου να κάνει το καθήκον αυτό. Όποτε χρειάστηκε δεν δίστασε μπροστά στη θυσία. Ο λαός αυτός θυσίασε τα καλύτερα και ικανότερα παιδιά του για να ζήσει ελεύθερος και έκανε το ίδιο, προκειμένου να δημιουργήσει το Σύνταγμα που του εξασφαλίζει τη δημοκρατία. Ο λαός δημιούργησε αυτά τα οποία έπρεπε να δημιουργήσει. Από εκεί και πέρα τα περιθώριά του είναι στενά. Είτε ως σύνολο είτε ως άτομα, οι πολίτες δεν έχουν πολλές δυνατότητες.

Ως σύνολο ο λαός ξεσηκώνεται μόνον όταν πρέπει να υπάρξουν θεμελιακές αλλαγές, που αφορούν τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος. Ο λαός ξεσηκώνεται, για παράδειγμα, όταν πρέπει ν' απαλλαγεί από έναν ξένο κατακτητή. Ο λαός ξεσηκώνεται, όταν θέλει ν' απαλλαγεί από έναν ομοεθνή του τύραννο. Ο λαός ξεσηκώνεται, όταν θέλει να "περάσει" από ένα συνταγματικό καθεστώς σε ένα άλλο. Από τη στιγμή που θα καταφέρει τον στόχο του και είναι ικανοποιημένος με την επιλογή του, δεν έχει λόγο να κινητοποιηθεί ξανά ως σύνολο. Το ότι για παράδειγμα το πολίτευμα-επιλογή του υπολειτουργεί εξαιτίας της αυθαιρεσίας της εξουσίας, δεν είναι δική του δουλειά να το ελέγξει. Το ότι η επιλογή του έχει αρχίσει να εκφυλίζεται και να παρουσιάζει εκτεταμένα φαινόμενα διαφθοράς, δεν είναι δική του δουλειά να την περιορίσει. Αυτές είναι δουλειές του οργάνου, που προβλέπεται από το ίδιο το Σύνταγμα να ελέγχει την εξουσία.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην περίπτωση του πολίτη ως ατόμου. Δεν μπορεί ο πολίτης να κάνει τον χωροφύλακα ή τον εισαγγελέα, προκειμένου να λειτουργεί το πολίτευμα. Δεν μπορεί ο πολίτης να τρέχει στις δημόσιες υπηρεσίες, για να τραβάει τα αυτιά των τεμπέληδων και διεφθαρμένων "υπηρετών" του. Ακόμα και τις λίγες φορές που θ' αποφασίσει να κινηθεί εναντίον του συστήματος, οι δυνατότητές του είναι μικρές. Άλλες φορές για λόγους εύρυθμης λειτουργίας του συστήματος και άλλες φορές εκ του πονηρού, η εξουσία —για ν' αποφεύγει τον άμεσο έλεγχο— έχει "θωρακιστεί" με νόμους, που περιορίζουν την ελεγκτική δυνατότητα του πολίτη. Δεν μπορεί ο πολίτης να έχει έναν εισαγγελέα διαρκώς πάνω από το κεφάλι του πρωθυπουργού, αλλά, δυστυχώς και όταν αυτό είναι ανάγκη, δεν μπορεί να το κάνει.

Όμως, από τη στιγμή που τίποτε δεν λειτουργεί σωστά, υπάρχει πρόβλημα, το οποίο κάποιος πρέπει να το χρεωθεί. Ποιος όμως θα χρεωθεί τη σημερινή συνταγματική υπολειτουργία; Ο λαός ή οι συνταγματικά νόμιμοι ελεγκτές του Συντάγματος; Τι ελεγκτικές δυνατότητες έχει ο λαός με βάση το Σύνταγμα; Τι ελεγκτικές δυνατότητες έχει, όταν ο κοινός διαχειριστικός νόμος προστατεύει τους παράνομους διαχειριστές από τους νόμιμους ιδιοκτήτες; Από τη στιγμή που κάθε μέρα καταλύονται συνταγματικοί νόμοι και άρα καταλύεται το Σύνταγμα, στον λαό-ιδιοκτήτη απομένει μόνον μία δυνατότητα. Η δυνατότητα του βίαιου ελέγχου, ο οποίος μάλιστα είναι και νόμιμος. Γιατί; Γιατί το δημοκρατικό μας Σύνταγμα έχει επιλέξει ως άμυνά του τη βία απέναντι στον οποιονδήποτε το καταλύει. Ο λαός, δηλαδή, αν αντιληφθεί ότι υπολειτουργεί το Σύνταγμα, είτε επειδή διαφθείρονται οι υπηρέτες του είτε επειδή κοιμούνται οι φύλακές του, έχει όχι απλά κάθε νόμιμο δικαίωμα, αλλά υποχρεούται ν' ασκήσει βία απέναντι σ' αυτούς που μπορεί ν' αποδείξει ότι με τις πράξεις τους ή με τις μη-πράξεις τους οδηγούν το Σύνταγμα σε κατάλυση.

Η βία, όσο κι αν αυτό φαίνεται εκτός της πολιτισμικής μας λογικής, δεν πρέπει να μας φαίνεται σαν κάτι το παράξενο. Υπάρχει ως κύριο δεδομένο μιας ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτό είναι ένα δεδομένο, που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε. Ο άνθρωπος, από τη στιγμή που έχει από τη φύση του ζωικά χαρακτηριστικά και άρα και τα ένστικτα της επιβίωσης, είναι αδύνατον να μην εκδηλώσει βία όταν απειληθεί. Αυτή είναι η φύση και ο άνθρωπος —όσο πολιτισμένος και να είναι— δεν παύει να είναι μέλος της. Υπάρχει πολιτισμένος άνθρωπος που εξαιτίας του πολιτισμού του δεν τρώει ή δεν αποπατεί, όπως κάνουν τα κατώτερα ζωικά είδη; Στο επίπεδο αυτό δεν διαφέρει σε τίποτε από έναν σκύλο ή μια γάτα. Έχει ζωικές ανάγκες, που πρέπει να τις ικανοποιήσει, γιατί σε άλλη περίπτωση δεν θα επιβιώσει. Ο πολιτισμός ξεκινάει πάνω από το επίπεδο που προσδιορίζει η φύση και βέβαια τα ένστικτα.

Σε γενικές γραμμές ο άνθρωπος είναι πολιτισμένος μόνον όταν είναι χορτάτος. Όταν αγωνίζεται για την επιβίωση, ο πολιτισμός είναι κάτι το δευτερεύον. Αυτό είναι λογικό. Πρώτα εξασφαλίζεις την επιβίωση και μετά την ποιότητα ζωής. Πρώτα εξασφαλίζεις τη στατικότητα ενός κτιρίου και μετά ασχολείσαι με την εργονομία και τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων. Πρώτα ασχολείσαι με τα βασικά και μετά με τις πολυτέλειες. Αν δεν τηρηθεί αυτή η σειρά, υπάρχει πρόβλημα. Όπως μπορείς να καταστραφείς, αν ασχολείσαι αποκλειστικά με την εργονομία ενός κτιρίου, σε περίπτωση που αυτό καταρρεύσει από την αμέλειά σου, έτσι μπορεί και ένας πολιτισμένος άνθρωπος να αφανιστεί, αν δεν μπορεί να επιβιώσει κατ' αρχήν στο ζωικό επίπεδο.

Αν βρεθείς μέσα στην έρημο και δεν είσαι έτοιμος να σπρώξεις σαν ζώο για να πιεις νερό, μπορεί οι υπόλοιποι να μην σεβαστούν την ευγένειά σου και να πεθάνεις. Το καλύτερο όμως που έχεις να κάνεις, πολύ πριν αρχίσεις να σπρώχνεσαι, είναι να δείξεις σε όλους ότι είσαι διατεθειμένος να το κάνεις. Δείχνεις τις προθέσεις σου πολύ πριν χρειαστεί να το αποδείξεις. Καλά είναι να τηρούμε τη σειρά ως πολιτισμένοι άνθρωποι, αλλά πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι —και αυτό να το δείχνουμε— ακόμα και για τον υπέρ πάντων αγώνα της επιβίωσης. Αυτό σημαίνει ότι τον πολιτισμένο άνθρωπο τον αναζητάς μόνον όταν έχει επιλύσει τα προβλήματα επιβίωσής του. Όταν αυτό πάψει να υφίσταται ως δεδομένο, τα πράγματα αλλάζουν και γίνονται πολύ πιο επικίνδυνα. Όταν ακόμα και το πιο αγαθό ζώο της φύσης γίνεται βίαιο, όταν απειλείται η επιβίωσή του, αντιλαμβανόμαστε ότι η βία του ευφυούς ανθρώπου είναι κατά πολύ πιο επικίνδυνη σε περίπτωση εκδήλωσής της.

Από τη στιγμή που κάποιοι με τις πράξεις τους απειλούν τα ιερά και όσια του ανθρώπου, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι κινδυνεύουν. Όταν με τις πράξεις σου καταλύεις το Σύνταγμα, θα πρέπει να ξέρεις τι κάνεις και πόσο επικίνδυνο είναι αυτό το οποίο κάνεις. Η κατάλυση του Συντάγματος είναι δυνατόν να πυροδοτήσει φαινόμενα βίας, που δεν θα έχουν προηγούμενο. Γιατί; Για πολλούς λόγους. Είναι αδύνατον να μην έρθει αντιμέτωπος με τη βία ένας άνθρωπος, που με τις πράξεις του απειλεί την επιβίωση των μελών μιας ολόκληρης κοινωνίας. Είναι αδύνατον να μην έρθει αντιμέτωπος με τη βία ένας άνθρωπος, που πετάει στον κάλαθο των αχρήστων τη θυσία και το αίμα αυτών που αγωνίστηκαν, για να μας προσφέρουν ελευθερία και συνταγματικά δικαιώματα. Είναι αδύνατον να μην έρθει αντιμέτωπος με τη βία αυτός ο οποίος κάνει ταυτόχρονα καί τα δύο. Αυτός δηλαδή που απειλεί με τις πράξεις του την επιβίωσή μας και ταυτόχρονα χρωστάει το εξουσιαστικό του "πόστο" σε ανθρώπους που θυσιάστηκαν, για να έχουν οι απλοί άνθρωποι αυτού του είδους τα "πόστα".

Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Αποτελεί ιερό καθήκον για μια κοινωνία να μπορεί να διατηρεί δυνάμεις, που θα απειλούν ανά πάσα στιγμή με βία τους άχρηστους υπηρέτες της. Στην περίπτωση αυτήν ισχύει για την κοινωνία ό,τι ισχύει για τη γυναίκα του Καίσαρα. Όπως για τη γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι ενάρετη, αλλά και να φαίνεται τέτοια, έτσι συμβαίνει και με την κοινωνία των ανθρώπων. Πρέπει η ανθρώπινη κοινωνία, όσο πολιτισμένη κι αν είναι, να φαίνεται βίαιη και όχι μόνον να είναι —που έτσι κι αλλιώς αυτό είναι κάτι το οποίο ισχύει, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει—. Πρέπει η ανθρώπινη κοινωνία πρώτα να δείχνει τη ρώμη της και μετά τον πολιτισμό της. Πρέπει να δείχνει τη σωματική της "υγεία" και τα ζωικά αντανακλαστικά της και μετά το "πνεύμα" της και τον πολιτισμό της.

Τι θέλουμε να πούμε; Το εξής πολύ απλό. Πρέπει η κοινωνία να εκπέμπει μόνιμα ένα "μήνυμα", προς όλους όσους θελήσουν να την αδικήσουν, ότι δεν θα είναι εύκολη υπόθεση η υποταγή της. Από τη στιγμή που υπάρχει έστω και θεωρητικά η περίπτωση τα όργανα του πολιτεύματος που την προστατεύουν να μην λειτουργήσουν όπως προβλέπεται, πρέπει η κοινωνία να φαίνεται βίαιη πολύ πριν αναγκαστεί στο όνομα των ενστίκτων της επιβίωσης να εκδηλώσει βία. Πρέπει η βία να επικρέμεται μόνιμα ως απειλή προς τους εχθρούς της, πολύ πριν αυτοί αναγκαστούν να πληρώσουν το κόστος της. Πρέπει η βία να λειτουργεί χωρίς κόστος, προτού αρχίσει να γίνεται δαπανηρή. Πρέπει να λειτουργεί με τη δωρεάν "θέα" της και όχι με την ακριβή "πράξη" της.

Γιατί μιλάμε για κόστος; Γιατί έτσι λειτουργεί η φύση και ο άνθρωπος ανήκει σ' αυτήν. Η ανθρώπινη κοινωνία είναι από τη φύση της βίαιη, γιατί έτσι είναι οι κοινωνίες όλων των ζωικών "ειδών", όταν αντιλαμβάνονται απειλή. Όμως, αυτήν τη βία το κάθε "είδος" πρέπει να την επιδεικνύει πολύ πριν αναγκαστεί να τη χρησιμοποιήσει. Αυτή η επίδειξη βίας λειτουργεί ως αποτρεπτικό μέσο για την "οικονομία" της φύσης. Το τσακάλι ποτέ δεν θα πληρώσει άσκοπη βία εξαιτίας του λιονταριού. Γιατί; Γιατί και μόνο με τη θέα του θα περιοριστεί σ' αυτά που του αντιστοιχούν. Με μια ματιά αποφεύγεται το περιττό. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Η επίδειξη δύναμης και άρα η απειλή της βίας συμφέρει πάντα, γιατί είναι πολύ φτηνή. Πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν την άσκοπη βία, όταν, βλέποντας την όψη του απέναντί τους, καταλαβαίνουν ότι θα πληρώσουν ακριβά την αθλιότητά τους, σε περίπτωση που θα επιχειρήσουν να τον αδικήσουν.

Το αντίστοιχο συμβαίνει και με την ανθρώπινη κοινωνία και τους εξουσιαστές της. Πρέπει να είναι ορατή η ζωική ρώμη της κοινωνίας. Πρέπει να ξέρουν οι "υπηρέτες" μας ότι η εξουσία που διαχειρίζονται δεν θα τους σώσει, όταν δεν σέβονται το Σύνταγμα. Όταν δεν σέβονται εκείνον τον νόμο που νομιμοποιεί την εξουσία τους και άρα την ύπαρξή τους. Όταν δεν σέβονται τον υπέρτατο νόμο, που εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας και διασφαλίζει τις κατακτήσεις της. Πρέπει να το ξέρουν, γιατί είναι ένα δωρεάν "μάθημα" πολύ χρήσιμο για τους ίδιους. Ένα "μάθημα", που, αν δεν το καταλάβεις, θα έρθεις αντιμέτωπος με ταχύτατα κινούμενα μεταλλικά αντικείμενα, που ονομάζονται σφαίρες. Θα έρθεις αντιμέτωπος με όχλους, που θα θελήσουν να ξεκολλήσουν τη σάρκα σου από τα κόκαλά σου. Πρέπει να μάθεις να εκτιμάς το δωρεάν πολύ πριν αναγκαστείς για το ίδιο "μάθημα" να πληρώσεις.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για ιερό καθήκον της κοινωνίας να διατηρεί μέσα της δυνάμεις που εκφράζουν την αρχέγονη βία του ανθρώπινου "είδους". Αποτελεί ιερό καθήκον του λιονταριού να επιδεικνύει τη δύναμή του, για να διασφαλίζει —όταν μπορεί— χωρίς περιττή μάχη την ύπαρξή του. Πρέπει να μπορεί να βρυχάται προειδοποιητικά πολύ πριν αναγκαστεί να επιτεθεί. Ένα "εκπολιτισμένο" και "βουβό" λιοντάρι, που δεν αντιδρά στη λεηλασία του από τα τσακάλια, θα πέσει αρχικά θύμα της εκμετάλλευσής τους, αλλά στο τέλος θ' αναγκαστεί να τα σκοτώσει.

Ένα "εκπολιτισμένο" λιοντάρι, που δεν δείχνει εξ αρχής τη φύση του, υποτίθεται για ν' αποφύγει στο όνομα του πολιτισμού κάποιες αψιμαχίες, στο τέλος θ' αναγκαστεί να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα. Αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Γιατί; Γιατί το ίδιο, εξαιτίας της βλακείας του, επέτρεψε στο κάθε ψωροτσακάλι να υπερβεί τις δυνατότητες του "είδους" του και το ίδιο στη συνέχεια —και αναγκαστικά— έγινε φονικό, εξαιτίας της δικής του λανθασμένης συμπεριφοράς. Αν η συμπεριφορά του ήταν εξ αρχής η σωστή, δεν θα είχαμε δυσάρεστα φαινόμενα. Ούτε το λιοντάρι θα είχε υποστεί στέρηση μέχρι καχεξίας ούτε τα τσακάλια θα έπεφταν θύματα βίας. Αντιλαμβανόμαστε ότι ένας βλάκας λέοντας "κοστίζει" στη φύση. Ένας βλάκας λέοντας απειλεί την "οικονομία" της και ως εκ τούτου είναι ανεπιθύμητος ως φαινόμενο.

Η κάθε ανθρώπινη κοινωνία είναι ένας τέτοιος λέοντας. Ένας πανίσχυρος και μεγαλόσωμος λέοντας. Τα τσακάλια του παραδείγματός μας είναι οι λίγοι άνθρωποι, που με την άδειά του τον κυβερνούν. Αν αυτός ο λέοντας δεν σέβεται τη φύση του, σύντομα θα έχουμε φαινόμενα αρνητικά. Σύντομα τα τσακάλια θ' αποθρασυνθούν και θ' αρπάξουν κομμάτια μεγαλύτερα από αυτά που δικαιούνται και βέβαια προβλέπονται. Σύντομα ο λέοντας θ' αρχίσει να αγγίζει τα όρια της επιβίωσης. Όταν θ' αγγίξει αυτά τα όρια, τα τσακάλια θα έρθουν αντιμέτωπα με τα ένστικτά του και αυτό δεν θα τους αρέσει. Τα ένστικτα ποτέ δεν κάνουν λάθος. Η ευφυΐα μπορεί ν' αλλάξει τα χαρακτηριστικά κάποιου "είδους". Η ευφυΐα μπορεί να κάνει έναν λέοντα να φέρεται σαν κατοικίδιος σκύλος. Τα ένστικτα όμως θα τον επαναφέρουν στη λεοντεία φύση του. Για όσο διάστημα τα τσακάλια θα έχουν απέναντι τους έναν προβλέψιμο και δειλό κατοικίδιο σκύλο, θα τον εκμεταλλεύονται. Όταν όμως ξυπνήσουν τα ένστικτά του, θα "κλάψουν".

Αυτό το αναίτιο κόστος είναι που πρέπει ν' αποφευχθεί και γι' αυτό είναι χρήσιμη η επίδειξη δύναμης. Είναι απαραίτητος ο βρυχηθμός και είναι απαραίτητη μια στοιχειώδης απειλή βίας πριν φτάσουμε στη γενική σύγκρουση. Είναι επικίνδυνος για την ισορροπία της φύσης ένας βλάκας λέοντας, που διαρκώς σφάλει στις συμπεριφορές του και στη συνέχεια επαναφέρει τα πραγματικά δεδομένα με τρομερό κόστος. Για τους ίδιους λόγους είναι επικίνδυνη για την ισορροπία της ανθρώπινης φύσης μια κοινωνία "υπνωτισμένη", που λειτουργεί ως βλάκας και στη συνέχεια αναγκάζεται ν' αντιδράσει βίαια. Έχει κόστος να παριστάνεις τον βλάκα και στη συνέχεια να πολλαπλασιάζεις αυτό το κόστος —όταν αναγκαστικά χύνεις αίμα—, γιατί δεν μπορείς να επιβιώσεις διαφορετικά. Έχει τεράστιο κόστος ν' αφήνεις να σε εκμεταλλεύονται και στη συνέχεια να παίρνεις κεφάλια.

Αυτή είναι η φύση της οποίας ο άνθρωπος είναι μέλος. Πότε κάποιος άνθρωπος σεβάστηκε κάποιον συνάνθρωπό του μόνον και μόνον επειδή αυτός ήταν πολιτισμένος; Οι άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ τους για την επιβίωση. Άλλες φορές με την ευφυΐα και άλλες φορές με τη βία προσπαθούν να επικρατήσουν ακόμα και έναντι ανθρώπων ισχυρότερων από αυτούς. Πόσο μάλλον όταν απέναντί τους υπάρχει κάποιος αδύναμος. Υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να είχε απέναντί του έναν κουτό πλούσιο, που να ήταν ταυτόχρονα και σακάτης και να τον σεβάστηκε; Να σεβάστηκε την περιουσία ή τη γυναίκα του; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να λύσει τα προβλήματά του εις βάρος του αδύναμου απέναντί του και να τον σεβάστηκε; Που να μην χρησιμοποίησε εις βάρος του την πνευματική ή ζωική υπεροχή του; Αν ήταν τόσο καλός ο άνθρωπος από τη φύση του, γιατί λειτουργεί με νόμους; Γιατί λειτουργεί με βάση τις απειλές που συνεπάγεται η καταπάτηση των νόμων;

Ο άνθρωπος σέβεται σίγουρα και απόλυτα τον συνάνθρωπό του μόνον εξαιτίας κάποιου φόβου. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει νόμος που να τον περιορίζει, φοβάται να ξεπεράσει κάποια όρια. Φοβάται να ξεπεράσει όρια που ενεργοποιούν ένστικτα και μετατρέπουν τους ανθρώπους σε ανθρωποκτόνα θηρία. Σέβεται τον συνάνθρωπό του και την κοινωνία, επειδή έχει ενστικτώδη αντίληψη της ανθρώπινης κοινωνίας. Σέβεται, επειδή έχει αντίληψη της ζωικής της προέλευσης. Σέβεται, γιατί φοβάται ότι, όταν θα ξεπεράσει τα όρια, θα έρθει αντιμέτωπος με επικίνδυνα φαινόμενα. Φοβάται μόνιμα τον συνάνθρωπό του, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην εμφανιστούν αυτά τα όρια, όσο πολιτισμένος κι αν είναι αυτός ο οποίος βρίσκεται απέναντί του. Βίασε το παιδί του πιο πολιτισμένου ανθρώπου και, αν σε πιάσει επ' αυτοφώρω, περίμενε επιχειρήματα περί της κακότητας του βιασμού. Από τα έντερά σου θα σε κρεμάσει. Ο πολιτισμός του είναι για το παιδί του και όχι για το ζώο που θα το απειλήσει. Στο παιδί του, για να το παρηγορήσει, θα του διαβάσει ποίηση, αλλά την ίδια ώρα εσύ θα κρέμεσαι από το ταβάνι.

Ακόμα και οι πιο μεγάλοι κακοποιοί αυτό το γνωρίζουν και το σέβονται. Ποτέ δεν πραγματοποιούν αθλιότητες εις βάρος αυτών που θεωρούν πολιτισμένους μόνο και μόνο επειδή υποτιμούν τις αντιδράσεις τους και θεωρούν ότι δεν κινδυνεύουν. Η αθλιότητα ξυπνά την ανθρώπινη "θηριωδία" και αυτό ισχύει για όλους. Είναι άλλο πράγμα ο πολιτισμός και άλλο πράγμα η ρώμη. Ποιος πολιτισμένος άνθρωπος δεν απέφυγε δυσκολίες, επειδή εκτός από το πνεύμα του έδειχνε και ρωμαλέος; Ποιος πολιτισμένος άνθρωπος δεν αισθάνθηκε ότι τα επιχειρήματά του ακούγονται καλύτερα, όταν ταυτόχρονα το σώμα του "εξέπεμπε" μηνύματα δύναμης; Η ίδια πολιτισμένη φωνή βγαίνει πιο "δυνατά" όταν βγαίνει μέσα από ένα ρωμαλέο σώμα. Η ίδια πολιτισμένη κοινωνία δείχνει πιο δυνατή όταν έχει ρωμαλέο κορμό. Η "φωνή" της κοινωνίας είναι το Σύνταγμά της. Από αυτό κρίνεται ο πολιτισμός της. Αν όμως αυτήν τη "φωνή" κάποιο ζώο δεν την σέβεται, καλό είναι η κοινωνία να δείχνει και τα "μπράτσα" της. Δυναμώνει η "φωνή" της όταν φαίνονται τα "μπράτσα" της.

Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τι θέλουμε να πούμε; Ο λαός αγωνίστηκε και έχυσε το αίμα του προκειμένου να εξασφαλίσει και στη συνέχεια να διασφαλίσει τα δικαιώματά του. Όμως, αυτά τα δικαιώματα, που κόστισαν αίμα, δεν τα αφήνεις στην τύχη τους. Πρέπει διαρκώς η κοινωνία να "δείχνει" ότι είναι έτοιμη ν' ασκήσει ακόμα και βία σε περίπτωση που κάποιος τα απειλήσει. Δεν χαρίστηκε τίποτε στον άνθρωπο για να το αφήσει στην τύχη ή στην καλή διάθεση των κρατούντων. Απλά, για λόγους καθαρά πρακτικούς, ο λαός δεν μπορεί να ελέγχει σε καθημερινό επίπεδο. Ο λαός είναι ο φοβερός και τρομερός προστάτης αυτών που ελέγχουν τις εξουσίες στο όνομά του. Ο λαός είναι ο φοβερός και τρομερός τιμωρός αυτών που δεν κάνουν το καθήκον τους. Αυτό όμως πρέπει η κοινωνία να το δείχνει, για να μπορούν να λειτουργούν τα πράγματα στο καθημερινό επίπεδο. Αποτελεί καθήκον της να το δείχνει.

Εξαντλώντας την ευφυΐα του και τη ρώμη του —αυτό το τρομερό "τέρας", που κατά καιρούς επαναστάτησε— δημιούργησε έναν θεσμό, που έχει ελεγκτικό χαρακτήρα και ο οποίος απαιτεί για τη λειτουργία του συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από την πλευρά αυτών που τον στελεχώνουν. Αυτός ο θεσμός είναι το σύστημα δικαιοσύνης. Ο θεσμός, που όταν ψάχνει πρέπει να έχει τα μάτια του "ορθάνοικτα" και όταν κρίνει πρόσωπα να είναι "τυφλός". Αυτός ο θεσμός δεν απαιτεί από τα στελέχη του ιδιαίτερα προσόντα, αλλά απαιτεί ακεραιότητα. Απαιτεί από αυτόν που εισέρχεται στη δομή αυτού του θεσμού να είναι ακέραιος. Αυτή η θέση είναι η θέση του "λειτουργού" της δικαιοσύνης. Πάντα μια θέση αποτελεί "λειτούργημα", όταν αυτός ο οποίος την καταλαμβάνει δεν ελέγχεται από φυσικό πρόσωπο. Όταν αυτός ο οποίος σε περιορίζει είναι μια αφηρημένη έννοια και ελεγκτής σου είναι η συνείδησή σου, υπάρχει λειτούργημα. "Λειτουργός" είναι αυτός ο οποίος περιορίζεται από την έννοια της πίστης, της δικαιοσύνης, του καθήκοντος, της αγάπης, της υγείας, της ενημέρωσης κλπ..

Όταν αυτός ο λειτουργός δεν σέβεται την εμπιστοσύνη αυτού που τον διόρισε και ο οποίος για τον οποιονδήποτε λόγο δεν μπορεί να τον ελέγξει άμεσα, η απειλή σε περίπτωση απιστίας του πάντα είναι μεγαλύτερη και πιο επώδυνη από μια απλή απόλυση, όπως συμβαίνει με τους υπαλλήλους ή τους εργάτες, οι οποίοι έχουν φυσικούς προϊσταμένους. Η απειλή για τους λειτουργούς είναι πάντα ο "θάνατος" με ή χωρίς εισαγωγικά. Αυτά δεν τα λέμε εμείς, επειδή είμαστε εξόχως βάρβαροι και αιμοδιψείς. Δεν τα λέμε, επειδή είμαστε απολίτιστοι. Αυτά τα λέμε, επειδή γνωρίζουμε τον άνθρωπο και την κοινωνία του. Επειδή γνωρίζουμε πόσο κόστος έχει πληρώσει για να δημιουργήσει τους θεσμούς που τον προστατεύουν. Επειδή γνωρίζουμε πώς αντιδρά ο ίδιος όταν αδικείται κι επειδή γνωρίζουμε με πόσο πάθος κάποιοι άλλοι προσπαθούν να τον αδικήσουν. Το λέμε, επειδή γνωρίζουμε ότι συμφέρει οικονομικά η προδοσία. Επειδή γνωρίζουμε ότι αποδίδει οικονομικά, όταν ένας "λειτουργός" αποφασίζει να υποταχθεί σε φυσικό πρόσωπο. Αποδίδει οικονομικά, όταν ο "λειτουργός" μετατρέπεται σε υπάλληλο ιδιωτικών συμφερόντων και παύει να υπηρετεί να κοινά συμφέροντα.

Άλλωστε αυτά τα οποία λέμε δεν είναι και πρωτοφανή. Μήπως και ο Θεός είναι βάρβαρος, αιμοδιψής και απολίτιστος; Αυτός δεν ήταν που υποσχέθηκε βέβαιο και βίαιο θάνατο στους ανάξιους λειτουργούς Του; Αυτός, ξεπερνώντας ακόμα και αυτά τα όρια, δεν τους υποσχέθηκε μόνον απλό θάνατο αλλά και οδυνηρό ταυτόχρονα; Τους είπε μήπως ότι θα τους απολύσει αν επιστρέψει και κρίνει ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους; Υπάρχει άνθρωπος που να θεωρεί τον Θεό απολίτιστο, επειδή είναι υπέρ του δέοντος σκληρός σ’ ό,τι αφορά τον έλεγχο των λειτουργών Του; Τον Θεό δεν τον λατρεύουμε ως Πάνκαλο και Πανάγαθο; Όλοι μας δεν θεωρούμε δίκαιη την κρίση Του; Αυτός δεν μας προσφέρει "λειτουργούς", για να μας υπηρετήσουν, εφόσον μας αντιλαμβάνεται σαν παιδιά Του; Όταν όμως εξαιτίας της απουσίας Του δεν μπορεί να τους ελέγξει, τους αναγκάζει να περιορίζονται μόνον από την πίστη τους. Ποια θα ήταν η δίκαιη τιμωρία τους σε περίπτωση απιστίας τους; Τους εμπιστεύεται τη διαχείριση της περιουσίας Του, τους προσφέρει κοινωνική προβολή με ελάχιστα προσόντα, τους εμπιστεύεται τα παιδιά του, που από την ικανοποίησή τους εξαρτάται και η δική Του πατρική Εικόνα. Τι τους περιμένει αν Τον απειλούν με γενική καταστροφή; Θάνατος χωρίς κανένα έλεος.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα είναι αυτό το οποίο ορίζει ότι ο "θεός" της κοινωνίας είναι ο πολίτης. Τόνοι αίματος έχουν απαιτηθεί προκειμένου να συνταχθεί αυτός ο νόμος, που διασφαλίζει τα δικαιώματα αυτού του "θεού". Ο πολίτης εμπιστεύεται στους λειτουργούς τού Συντάγματος τα πάντα. Όταν αυτός ο μικρός "θεός" θα κληθεί να ενεργήσει, επειδή αντιληφθεί απειλή, πώς θα ενεργήσει; Αυτός δεν είναι "παιδί" Του Πατέρα του. Ως μικρός "θεός" δεν θ’ αναγκαστεί να "κεραυνοβολήσει" τους απίστους; Ως ανθρώπινος θεός δεν θα πυροβολήσει, είτε φανερά είτε κρυφά τους ανάξιους λειτουργούς; Από τη στιγμή που η απιστία στη "δουλειά" σου απειλεί το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων, δεν υπάρχει απόλυση. Απόλυση υπάρχει μόνον όταν η δουλειά σου απειλεί την ποιότητα κάποιων λίγων προϊόντων και η ζημιά θα έχει αντίκτυπο αποκλειστικά σε κάποιες λίγες τσέπες. Όταν η "δουλειά" σου επηρεάζει τη λειτουργία της κοινωνίας, η τιμωρία για την απιστία είναι θάνατος.

Μιλάμε για πραγματικό θάνατο, τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε —και το θεωρούμε ως ένα από τα βασικά θεμέλια της ιδεολογίας μας— ότι το πολυτιμότερο αγαθό είναι η ζωή. Τι συμβαίνει; Υπάρχει αντίφαση σ’ αυτά που λέμε; Όχι βέβαια. Απλά τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα απ’ όσο φαίνονται. Η ανθρώπινη ζωή, που δεν ανταλλάσσεται με όλον τον πλούτο του κόσμου, υπάρχει πιθανότητα να είναι πιο φτηνή και από ένα χιλιάρικο. Γιατί; Γιατί δεν αποτελεί την απόλυτη αξία. Η αξία της πάντα εκτιμάται με βάση τη σύγκριση. Μια ζωή έχει ανυπολόγιστη αξία, όταν συγκρίνεται με υλικά αγαθά. Η ίδια όμως ζωή μπορεί να έχει ελάχιστη αξία, όταν συγκρίνεται με εκατομμύρια άλλες ζωές. Τι θέλουμε να πούμε; Ότι τα πάντα έχουν σχέση με το πώς στέκεται αυτή η ζωή απέναντι στα φαινόμενα.

Αποτελεί πεποίθησή μας ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί ανθρώπινη ζωή. Αν όμως αυτή η ζωή βρίσκεται εκεί όπου δεν πρέπει την ώρα που δεν πρέπει, θα χαθεί, εξαιτίας ενός φαινομένου μεγαλύτερου από τον άνθρωπο, που εμφανίζεται εκείνη την ώρα να την αφαιρεί. Αν για παράδειγμα μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται πάνω σε μια αμαξοστοιχία και η επιβίωσή της εξαρτάται από το πόσο γρήγορα αυτή θα περάσει από μια γέφυρα, ελάχιστες είναι οι πιθανότητες να επιβιώσει ο άνθρωπος ο οποίος στη μέση της γέφυρας θα προσπαθήσει να τη σταματήσει. Ο "μηχανοδηγός" μπορεί θεωρητικά να είναι δολοφόνος, αλλά στην ουσία έχουμε αυτοκτονία. Αυτός ο οποίος προσπάθησε να σταματήσει την αμαξοστοιχία αυτοκτόνησε, γιατί δεν κατάλαβε ότι είχε μπροστά του ένα φαινόμενο, που ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτόν. Αυτός ο οποίος προσπάθησε να την σταματήσει δεν κατάλαβε ότι η υπόθεση ακινητοποίησης του τραίνου δεν ήταν μια απλή υπόθεση μεταξύ του ιδίου και του μηχανοδηγού. Του όποιου μηχανοδηγού αναλάμβανε να οδηγήσει την αμαξοστοιχία. Δεν κατάλαβε ότι η επιβίωση της κοινωνίας πάντα θα τον "σκοτώνει", όταν θα την απειλεί.

Τι σημαίνουν στο πρακτικό επίπεδο αυτά τα οποία λέμε; Το εξής απλό. Σήμερα η ελληνική κοινωνία μαστίζεται από φαινόμενα εκτεταμένης διαφθοράς. Κάποιοι ανεγκέφαλοι κρατικοί "λειτουργοί", που δεν γνωρίζουν τον αυτοκτονικό χαρακτήρα της πράξης τους, διαφθείρονται. Είναι ανεγκέφαλοι, γιατί δεν γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι τι σημαίνει διαφθορά και πού μπορεί χωρίς να το γνωρίζουν να οδηγηθούν. Αγνοούν δηλαδή ότι με δική τους απόφαση διαφοροποιούνται από την υπόλοιπη κοινωνία και στέκονται στον μέσον της "γέφυρας" και ότι σε κάποια στιγμή το "τραίνο" δεν θα σταματήσει.

Γι’ αυτόν τον λόγο θεωρούμε τους διεφθαρμένους εκτός των άλλων ανεγκέφαλους και βλάκες. Δεν γνωρίζουν ότι η διαφθορά τούς διαχωρίζει από το σύνολο. Δεν γνωρίζουν ότι η διαφθορά θα τους φέρει σε κάποια στιγμή απέναντι από το σύνολο. Τι σημαίνει διαφθορά και γιατί προκαλεί αυτά τα φαινόμενα; Διαφθορά σημαίνει να μετατρέπεις το δημόσιο κεφάλαιο σε προσωπική σου περιουσία. Σημαίνει να μετατρέπεις το δημόσιο "πόστο" σου σε εμπορικό "μαγαζί" σου. Να ζητάς δηλαδή χρήματα από τον λαό, για να κάνεις όχι αυτά που πρέπει να κάνεις, αλλά αυτά που θα σε "πληρώσουν" να κάνεις.

Αυτό είναι αντισυνταγματικό, γιατί με την αυθαίρετη οικειοποίηση της δημόσιας περι-ουσίας από την πλευρά κάποιων κοινών εργαζομένων απειλείται ευθέως η ισονομία και η ισοπολιτεία. Απειλείται ευθέως το Σύνταγμα που την διασφαλίζει. Απειλείται το Σύνταγμα με κατάλυση. Όταν λοιπόν ένας γιατρός του νοσοκομείου ή ένας μηχανικός της πολεοδομίας ζητάει "φακελάκι", δεν πραγματοποιεί ένα κοινό οικονομικό έγκλημα. Καταλύει το Σύνταγμα. Διαχωρίζεται από όλους τους υπόλοιπους και περνάει στην απέναντι "μεριά". Ακόμα και ένα χιλιάρικο να ζητήσει, το καταλύει, γιατί διαφοροποιείται από τον κοινό πολίτη εξαιτίας της κοινής μας περιουσίας. Διαφοροποιείται, γιατί εκμεταλλεύεται παρανόμως κάτι το οποίο δεν του ανήκει. Τι κάνει στην πραγματικότητα; Στέκεται στο μέσον της "γέφυρας" και από άγνοια ρισκάρει τη ζωή του για ένα χιλιάρικο. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί χίλιες φορές μπορεί το τραίνο να σταματήσει, αλλά τη μία φορά, που δεν θα σταματήσει, θα την πληρώσει με τη ζωή του.

Όταν η διαφθορά τείνει να γίνει γενικό φαινόμενο, σημαίνει ότι απειλείται η κοινωνία. Όταν αυτή η κοινωνία θα φτάσει στα όριά της, κάποιος θα την πληρώσει. Δεν θα την πληρώσουν όλοι, αλλά κάποιος θα την πληρώσει. Για όσο διάστημα η κοινωνία καταφέρνει εύκολα ή δύσκολα να πληρώνει "φακελάκια", πρόβλημα δεν θα υπάρχει. Θα υπάρχουν καταγγελίες, θα υπάρχουν τιμωρίες, συστάσεις και μερικές απολύσεις, αλλά τίποτε παραπάνω. Όταν όμως φτάσουμε στα όρια, κάποιος διεφθαρμένος θα γίνει η "σταγόνα" που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Αυτός θα την πληρώσει. Θα την πληρώσει δικαίως και η ζωή του θα έχει αξία μικρότερη και από ένα χιλιάρικο. Θα έχει αξία μικρότερη από μια τρύπια δεκάρα. Γιατί; Γιατί βρέθηκε εκεί όπου δεν έπρεπε, την ώρα που δεν έπρεπε, να κάνει αυτό που δεν έπρεπε.

Τι έκανε; ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ. Γιατί; Γιατί τόλμησε να συγκρίνει τη ζωή του με εκατομμύρια άλλες και όπως ήταν φυσικό έχασε στη σύγκριση. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί καμία ανθρώπινη ζωή δεν έχει την παραμικρή αξία, όταν λειτουργεί ακυρωτικά για μια ολόκληρη κοινωνία. Ο γιατρός που ζητάει "φακελάκι" σε ένα δημόσιο νοσοκομείο στην ουσία ακυρώνει το έργο εκατομμυρίων ανθρώπων και απειλεί την επιβίωση άλλων τόσων. Γιατί; Γιατί, οικειοποιούμενος το πόστο του και την κρατική περιουσία, ανοίγει τους "ασκούς του Αιόλου". Ενεργοποιεί τα ένστικτα επιβίωσης της κοινωνίας. Ακυρώνει με την πράξη του τα όνειρα εκατομμυρίων Γραικών, που έχυσαν το αίμα τους για να γίνουν Έλληνες σε μια ελεύθερη Ελλάδα. Ακυρώνει με την πράξη του τα όνειρα εκατομμυρίων φτωχών Ελλήνων, που έχυσαν τον ιδρώτα τους για να δημιουργήσουν την κρατική υποδομή στην ελεύθερη Ελλάδα. Ακυρώνει δηλαδή το αίμα και τον κόπο εκατομμυρίων ανθρώπων, που θέλησαν να θυσιαστούν με όλους τους τρόπους για να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά τους.

Όταν ζητάει "φακελάκι" από έναν πολίτη στην ουσία στέκεται ανάμεσα στο "παιδί" και στους καρπούς των κόπων των "πατέρων" του. Οικειοποιείται αυθαίρετα αυτά τα οποία δημιούργησαν με αίμα και κόπο οι προηγούμενοι και τα στερεί από αυτόν που τα δικαιούται. Κάθεται όχι απλά στη μέση της "γέφυρας", αλλά τρέχει αντίθετα με την αμαξοστοιχία. Ο ανθρωπάκος αυτός, που προφανώς "έγλυψε" για να διοριστεί στο δημόσιο, παριστάνει τον ιδιοκτήτη της κοινής μας περιουσίας. Αν τον εκτελέσει επί τόπου ο πολίτης, θα είναι δολοφόνος; Θα είναι αιμοδιψής βάρβαρος, που αξιολόγησε την ανθρώπινη ζωή ίσα με ένα χιλιάρικο; Όχι βέβαια. Αν δεν το κάνει, θα παραβεί την εντολή του Συντάγματος. Τι λέει το Σύνταγμα; Ότι η αμαξοστοιχία δεν πρέπει να σταματάει για κανέναν λόγο. Όσοι βρίσκονται εκτός της αμαξοστοιχίας βρίσκονται με δική τους ευθύνη εκεί όπου βρίσκονται και θα πληρώσουν αν τολμήσουν να την σταματήσουν. Αυτό λέει το Σύνταγμα.

Επιπλέον τίθεται και θέμα λογικής. Αν δεν το κάνει αυτό ο πολίτης, θα μεταφέρει εξαιτίας της αδυναμίας την "αρρώστια" και στην επόμενη γενιά. Αυτός ο οποίος θα πληρώσει σήμερα "φακελάκι" θ' αναγκάσει και το παιδί του να κάνει το ίδιο αύριο. Η διαφθορά σταματάει μόνον με έναν τρόπο. Μοιάζει με τη γάγγραινα. Απαιτεί ριζική αντιμετώπιση στο διάστημα που αυτό είναι δυνατό, για να μην επεκταθεί. Δεν επεκτείνεται η "γάγγραινα" της διαφθοράς, όταν υπάρχει ο φόβος γι' αυτούς που θα σκεφτούν να το κάνουν. Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για ρώμη της κοινωνίας και τη διαχωρίσαμε από το πολιτισμικό της επίπεδο. Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε ότι αποτελεί καθήκον της κοινωνίας να δείχνει επικίνδυνη γι' αυτούς που την απειλούν.

Δεν πρέπει να μπερδεύουμε τη βαρβαρότητα με τη βίαιη καταστολή της συνταγματικής ανομίας. Δεν είναι ούτε βάρβαρος ούτε χασάπης ο γιατρός ο οποίος επιχειρεί ακρωτηριασμό για να νικήσει τη γάγγραινα. Είναι θέμα προτεραιότητας. Συμφέρει το σώμα να χάσει ένα μέλος του, παρά να πεθάνει στο σύνολό του. Συμφέρει την κοινωνία ν' απειλήσει με θάνατο τον έναν διεφθαρμένο, παρά να πεθάνει η ίδια. Η διαφθορά είναι μισητή από το Σύνταγμα και γι' αυτό επιτρέπει ακόμα και τη βίαιη καταστολή της, ακόμα και από τον πιο αναρμόδιο πολίτη. Ως φαινόμενο είναι ευδιάκριτη και δεν χωράει υποκειμενική εκτίμηση.

Υποκειμενικό είναι να κρίνεις κάποιον για την ποιότητα της δουλειάς του ή για τη συμπεριφορά του. Υποκειμενικό δεν υπάρχει όταν κάποιος σου ζητάει "φακελάκι". Ο πιο μεγάλος βλάκας να είσαι, θα το καταλάβεις. Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι θέμα τύχης για τον διεφθαρμένο. Κάποιοι πολίτες δεν μπορούν να γίνουν τα "μπράτσα" της κοινωνίας και κάποιοι άλλοι μπορούν. Αν πέσεις στους δεύτερους, δώσε "χαιρετίσματα" στον Πατέρα. Αν πέσεις σε "μηχανοδηγό" που εκείνη την ώρα έχει στην αγκαλιά του το άρρωστο παιδί του και εσύ του ζητάς "φακελάκι", δεν θα σε λυπηθεί ούτε η μάνα σου. Η ζωή σου αξίζει λιγότερο από ένα κατοστάρικο. Είναι καθήκον της κοινωνίας να το δείχνει αυτό συνέχεια, προτού αναγκαστεί να φτάσει στα όρια να πάρει κεφάλια. Είναι καθήκον της κοινωνίας να δείχνει "ξύπνια", προτού αναγκαστεί μέσα στον "ύπνο" της να εκτελεί όποιο παράσιτο βρίσκει μπροστά της. Συμφέρει να δείχνει τη φύση της, προτού κληθεί να την επιβεβαιώσει. Συμφέρει να υπακούει στο Σύνταγμα, προτού ν' αναγκαστεί να αιματοκυλισθεί.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης γιατί αυτό το οποίο θα πούμε είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Όταν λέμε ότι το Σύνταγμα επιτρέπει τη βία, δεν πρέπει να πιστεύει κανείς ότι το Σύνταγμα ωθεί προς την αυτοδικία και κατά συνέπεια προς την ζουγκλοποίηση της κοινωνίας. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Το Σύνταγμα υπηρετεί την τάξη και τον πολιτισμό. Το Σύνταγμα δεν επιτρέπει σε κανέναν ν' ασκήσει βία για το "καλό" του κόσμου. Δεν επιτρέπει τη γέννηση κοινωνικών "Ρομπέν των Δασών". Δεν δίνει δηλαδή την άδεια για να σκοτώνει κάποιος για το "καλό" του κόσμου.

Η έννοια του "καλού" είναι σχετική και ανήκει στη σφαίρα του υποκειμενικού. Η έννοια του "καλού", με την υποκειμενικότητα που τη διακρίνει, ανήκει στη "σφαίρα" της πολιτικής και δεν αφορά το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα δεν επιτρέπει τη βία για λόγους πολιτικής. Δεν αποτελεί αρμοδιότητα του πολίτη να προσδιορίζει μόνος του το "καλό" και να πυροβολεί στο όνομα αυτού του "καλού". Όταν ο πολίτης έχει άλλη αντίληψη περί "καλού", ακολουθεί διαδικασίες διαφορετικές, που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Έχει το δικαίωμα και προβλέπεται μέσα στο Σύνταγμα ο τρόπος για ν' αλλάξει το "καλό" των άλλων με το "καλό" το δικό του. Από τη στιγμή που υπάρχουν αυτές οι διαδικασίες, ο πολίτης δεν έχει το δικαίωμα ν' ασκεί βία στο όνομα του "καλού" που πιστεύει.

Πού επιτρέπεται η βία; Το Σύνταγμα επιτρέπει τη βία μόνον σε περίπτωση που παρα-βιάζεται το ίδιο. Γιατί: Γιατί μόνον αυτό έχει το δικαίωμα να προσδιορίζει με απόλυτο τρόπο το "καλό" της κοινωνίας. Αυτό προσδιορίζει το ελάχιστα "καλό", που δεν πρέπει ποτέ να παραβιάζεται. Το ελάχιστα "καλό", που συμφώνησαν τα μέλη της κοινωνίας να θεωρούν εκ των ουκ άνευ. Το ελάχιστα "καλό", που αποτελεί την υποχρεωτική βάση γι' αυτούς που θα "χτίσουν" πάνω του το πολιτικό "καλό". Αυτό το ελάχιστα "καλό", από τη στιγμή που έχει προσδιοριστεί με νόμους, ανήκει στη σφαίρα του αντικειμενικού. Όποιος το απειλεί, απειλείται με θάνατο. Απλά είναι τα πράγματα. Το Σύνταγμα είναι μια νομική "κατασκευή", που "ανεβάζει" την κοινωνία στο ανώτατο επίπεδο που μπορεί μια δεδομένη στιγμή να "παρακολουθήσει" ως σύνολο.

Το ελληνικό Σύνταγμα είναι ένα πάρα πολύ καλό Σύνταγμα και αυτό σημαίνει ότι ανεβάζει την κοινωνία "ψηλά". Τι σημαίνει αυτό; Ότι, αν το παραβιάσεις, αποφασίζεις μόνος σου να το εγκαταλείψεις. Αποφασίζεις μόνος σου να πέσεις από "ψηλά" και αυτό σημαίνει βέβαιο θάνατο σε περίπτωση που θα γίνεις αντιληπτός. Γιατί; Γιατί παραβιάζεις ταυτόχρονα πάρα πολλά δικαιώματα πάρα πολλών ανθρώπων. Ανθρώπων, που εξαιτίας του νόμου στέκονται "ψηλά" και αυτό το δικαίωμα το κατέκτησαν με θυσίες και αίμα. Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι θέμα φυσικής. Όταν πέφτεις από μια επταόροφη οικοδομή, σκοτώνεσαι σίγουρα. Δεν σκοτώνεσαι επειδή η οικοδομή είναι κακιά. Σκοτώνεσαι, επειδή αυτή είναι η φύση. Αν μόνος σου αποφάσισες να πηδήξεις από αυτήν, έχουμε αυτοκτονία. Γιατί; Γιατί θα σκοτωθείς σίγουρα, επειδή αγνόησες αυτό το οποίο έπρεπε να γνωρίζεις και προφανώς το αγνοούσες.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το Σύνταγμα. Όσο πιο καλό και δίκαιο είναι, τόσο πιο βίαιο γίνεται όταν παραβιάζεται. Γιατί; Γιατί διατηρεί πάρα πολλούς ανθρώπους πάρα πολύ "ψηλά". Τους διατηρεί σε πείσμα των εχθρών τους, που με βία πρόσφεραν δικαιώματα στους πολλούς. Όταν με τη βία δομήθηκε αυτή η "κατασκευή" που προστατεύει τους πολλούς, ευνόητο είναι ότι βία θα εισπράξει αυτός ο οποίος απειλεί με τις πράξεις του τα επίτευγμά τους. Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι θέμα αναλογίας. Όσο πιο "ψηλά" βρίσκεται ο λαός εξαιτίας του Συντάγματός του, τόσο πιο πολύ βία άσκησε απέναντι στους ισχυρούς που τον καθήλωναν στην αθλιότητα επί αιώνες. Εκ των δεδομένων τόσο πιο πολύ βία περιμένει αυτούς που θα το απειλήσουν με κατάλυση.

Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση αντίφαση αυτό το οποίο είπαμε παραπάνω. Ότι δηλαδή όσο πιο καλό και δίκαιο είναι ένα Σύνταγμα, τόσο πιο βίαιο είναι. Για να το καταλάβει αυτό ο αναγνώστης με τον πιο απόλυτο τρόπο, ας σκεφτεί το εξής απλό. Τα ελάχιστα δικαιώματα των δουλοπάροικων του Μεσαίωνα θα μπορούσαν να περιγραφούν μέσα από έναν συνταγματικό νόμο. Ένα τέτοιο Σύνταγμα όμως δεν μπορεί να είναι βίαιο. Αυτός ο οποίος θα το παραβίαζε ως εξουσία θα απειλούσε ελάχιστα κεκτημένα πολλών ανθρώπων χωρίς δικαιώματα. Κανένας δεν θυσιάζεται ή σκοτώνει στο όνομα ενός ιδεολογήματος που δεν τον εκφράζει και δεν του προσφέρει τίποτε σημαντικό. Κανένας δεν θα ξεσηκωθεί αν κάποιος ισχυρός τιμώρησε με εικοσιπέντε βουρδουλιές έναν δουλοπάροικο, ενώ προβλέπονταν είκοσι για το παράπτωμά του. Ξεσηκωμός υπάρχει όταν κάτι το απάνθρωπο καταργείται με μεγάλους αγώνες και κάποιοι αμετανόητοι το επαναφέρουν αυθαίρετα.

Κάποτε η κοινωνία και η εξουσία θα πρέπει ν' ανοίξει επιτέλους το θέμα της βίας και της τρομοκρατίας και να προσδιορίσει με απόλυτο τρόπο τις έννοιες. Πρέπει να συζητήσουμε επιτέλους εμείς οι πολίτες με την εξουσία για το τι εστί τρομοκρατία και τι ακριβώς δίνει ως δικαίωμα το Σύνταγμα. Για τον γράφοντα τα πράγματα είναι απλά. Πρέπει να επικρατεί τρόμος στη διαχείριση του δημόσιου κεφαλαίου και βέβαια στη διαχείριση της εξουσίας. Έναν τρόμο που θα τον εκφράζει ο κάθε πολίτης ο οποίος θ' αντιλαμβάνεται απειλή για τις κατακτήσεις του. Από εκεί και πέρα η τρομοκρατία, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. Ακόμα κι αν αγνοήσουμε το γεγονός ότι η τρομοκρατία τις περισσότερες φορές είναι κατευθυνόμενη από το ίδιο το σύστημα εξουσίας, θα πρέπει κάποτε να διαχωρίσουμε τις έννοιες μεταξύ τους.

Ο τρόμος και το δέος που πρέπει να αισθάνονται οι κρατικοί λειτουργοί κάθε φορά που παραβαίνουν το Σύνταγμα, πρέπει να διαχωριστεί από την έννοια της τρομοκρατίας. Η νόμιμη βία που πρέπει να ασκεί ο πολίτης απέναντι σ' αυτούς που απειλούν το Σύνταγμα, πρέπει να διαχωριστεί από το πολιτικό έγκλημα. Όταν απειλείται το Σύνταγμα, απειλούνται οι πάντες. Δεν απειλούνται μόνον οι Δεξιοί ή οι Αριστεροί. Η υπεράσπισή του ακόμα και με τη βία είναι καθήκον του πολίτη και αυτό δεν είναι τρομοκρατία. Τρομοκρατία είναι μόνον η βία που αφορά την "παραγωγή" πολιτικής. Είτε αυτή η "παραγωγή" ανήκει σε ανθρώπους εκτός του συστήματος εξουσίας είτε ανήκει στο ίδιο το σύστημα. Υπό αυτήν την έννοια η τρομοκρατία είναι απόλυτα αντισυνταγματική και άρα αυτός ο οποίος την ασκεί κινδυνεύσει με θάνατο από τους πολίτες. Για τους ίδιους λόγους και από τους ίδιους ανθρώπους κινδυνεύουν τόσο οι διεφθαρμένοι λειτουργοί όσο και οι αυτόκλητοι "Ρομπέν".

Σήμερα αυτή η συζήτηση δυστυχώς δεν "ανοίγει", με ευθύνη βέβαια της εξουσίας και όχι των πολιτών. Γιατί δεν ανοίγει; Γιατί δεν συμφέρει τους κλέφτες και τους διεφθαρμένους που μας κυβερνούν. Τα άθλια υποκείμενα που μας κυβερνούν. Γιατί; Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς θα έπρεπε να κρεμαστούν στις πλατείες. Εξαιτίας μάλιστα αυτού του φόβου τους —και πάνω στην αγωνία τους να προστατευτούν από τη βίαιη αντίδραση της κοινωνίας— "εισάγουν" περίεργους νόμους από "Μπανανίες". Ο "τρομονόμος" είναι ένας νόμος ο οποίος προέρχεται κατ' ευθείαν από τον Μεσαίωνα, που μαστίζει τις αγγλοσαξονικές κοινωνίες. Είναι ένας νόμος που "παράγει" πολιτική και ως εκ τούτου είναι αντισυνταγματικός. Τι είδους πολιτική "παράγει"; Εκφοβιστική πολιτική, που στόχο έχει να τρομοκρατήσει τους πολίτες και να περιορίσει τα δικαιώματά τους. Να περιορίσει τις αντιδράσεις του λαού και στην ουσία να ακυρώσει τα ένστικτά του, τα οποία καλλιεργεί και διασφαλίζει το Σύνταγμα.

Αυτός ο νόμος έχει ως στόχο να διατηρεί τους διεφθαρμένους και τους αδιάφθορους στο ίδιο "σκάφος" και να τους αντιμετωπίζει με τον ίδιο απόλυτο τρόπο. Έχει ως στόχο να βάλει τους κοινωνικούς ήρωες και τους κοινούς δολοφόνους στον ίδιο παρονομαστή. Απαγορεύει τη χρήση βίας απέναντι στον οποιονδήποτε ό,τι κι αν έχει κάνει. Με τον τρόπο αυτόν επιτρέπει στους κλέφτες να "κρύβονται" από τον νόμο και την κρατική εξουσία και στην ουσία τούς προστατεύει από τα θύματά τους.

Για να καταλάβει κάποιος πόσο μεγάλο είναι το εύρος των συνταγματικών "αποχρώσεων", που μπαίνουν στη λογική του αγγλοσαξονικού "ασπρόμαυρου", αρκεί να σκεφτεί τη σημερινή δίκη της υποτιθέμενης 17 Νοέμβρη. Τα εγκλήματα που της αποδίδονται δεν είναι του ιδίου τύπου μεταξύ τους κι ούτε νομιμοποιούν την εξουσία να πραγματοποιεί εγκλήματα εξίσου σοβαρά στο όνομα της δικαιοσύνης. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Το εξής απλό.

Η 17 Νοέμβρη είναι μια πολυεγκληματική οργάνωση. Ως τέτοια οργάνωση θα πρέπει να κριθεί για το κάθε τύπου έγκλημά της με τον τρόπο που προβλέπει το Σύνταγμα. Για τα κοινά εγκλήματα που πραγματοποίησε, θα πρέπει να κριθεί ως κοινή εγκληματική συμμορία. Για τις ληστείες, τους φόνους απλών εργαζομένων ή άσχετων πολιτών θα πρέπει να κριθεί ως συμμορία δολοφόνων. Για τα πολιτικά εγκλήματα που πραγματοποίησε θα πρέπει ν' αντι-μετωπιστεί ως συμμορία που πραγματοποίησε συνταγματικά εγκλήματα. Οι δολοφονίες του Μπακογιάννη, του Πέτρου, του Σώντερς κλπ. είναι τέτοιου είδους συνταγματικά εγκλήματα. Γι' αυτά τα εγκλήματα που "παρήγαγαν" πολιτική, αγνοώντας το Σύνταγμα, αυτοί οι οποίοι θα κριθούν ένοχοι δικαιούνται τον θάνατο. Δεν είναι δυνατόν μια συμμορία αλητών ν' "αποφασίζει" για το ποιος θα κυβερνήσει τον τόπο. Ο Μητσοτάκης δεν θα γινόταν ποτέ πρωθυπουργός χωρίς τη δολοφονία του Μπακογιάννη. Τον θάνατο αξίζει αυτός ο οποίος με δολοφονίες ενεργοποιεί τα μαζικά ένστικτα του λαού και τον κατευθύνει εκεί όπου θέλει, καταστρατηγώντας κάθε έννοια Συντάγματος.

Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης όλα αυτά τα εγκλήματα μπορούν να εκδικαστούν χωρίς τη βοήθεια των διαφόρων "τρομονόμων'. Το Σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα στην εξουσία να τιμωρήσει τους εγκληματίες που πραγματοποίησαν αυτά τα εγκλήματα με τον πιο σκληρό τρόπο. Γιατί άραγε εισήχθηκε αυτός ο νόμος; Για τους λόγους που είπαμε παραπάνω. Τα εγκλήματα της 17 Νοέμβρη δεν είναι όλα όμοια μεταξύ τους. Υπάρχουν εγκλήματα, που δεν είναι τέτοια με βάση το Σύνταγμα. Η δολοφονία του Περατικού είναι ένας φόνος, που με βάση το Σύνταγμα μπορεί και να μην είναι έγκλημα. Αν ισχύουν —κι αυτό μπορεί να κριθεί στο δικαστήριο— αυτά τα οποία του καταλόγιζαν οι φονείς του, τότε τις "δικαιούνταν" τις σφαίρες που έφαγε και οι εκτελεστές του πρέπει να τιμηθούν από την πολιτεία και όχι να καταδικαστούν. Γιατί; Γιατί εκτελέστηκε για παράβαση του Συντάγματος κι αυτό είναι διαφορετικό έγκλημα. Στο ίδιο επίπεδο βρίσκονται οι δολοφονίες των εισαγγελέων, οι απόπειρες κατά του Πέτσου, του Βαρδινογιάννη κλπ..

Όλα αυτά όμως τρομάζουν την εξουσία και γι' αυτό εισήγαγε τον "τρομονόμο". Γιατί την τρομάζουν; Γιατί θα πρέπει να δώσει τον λόγο στους κατηγορούμενους κι αυτό θα είναι επικίνδυνο γι' αυτήν και τους εκλεκτούς της. Γιατί; Γιατί, αν ο Περατικός δικαιούνταν τον θάνατο, κλέβοντας δημόσια περιουσία, "σκοτεινιάζει" ο ορίζοντας για τους Κόκκαληδες, τους Λαμπράκηδες, τους Μπόμπολες, τους Αγγελόπουλους, τους Λάτσηδες, τους Αλαφούζους και τους υπόλοιπους "διαπλεκόμενους", που έχουν στην κυριολεξία "ρημάξει" τα πάντα σ' αυτόν τον τόπο. Αν ο λαός "πειστεί" με απόφαση δικαστηρίου ότι δικαιούνται τον θάνατο οι κλέφτες της δημόσιας περιουσίας, οι περισσότεροι "διαπλεκόμενοι" θα πρέπει να φύγουν νύχτα από τη χώρα. Κανένας στρατός μπράβων δεν μπορεί ν' αντιμετωπίσει έναν εξαγριωμένο λαό.

Το ίδιο χρήσιμος είναι ο "τρομονόμος" και για τα εγκλήματα που πραγματοποιεί σήμερα η εξουσία, προκειμένου να "κατευθύνει" τα πράγματα εκεί όπου την ευνοούν και άρα να "παράγει" —κατ' απόλυτη παράβαση του Συντάγματος— πολιτική. Αν οι δολοφονημένοι εισαγγελείς δικαιούνταν τον θάνατο ως άπιστοι λειτουργοί και πάλι τα πράγματα θα ήταν δύσκολα για την εξουσία. Πώς θα τολμούσε το παρόν δικαστήριο κατά παράβαση του Συντάγματος ν' αναλάβει να εκδικάσει τη δίκη της 17 Νοέμβρη; Ν' αναλάβει να εκδικάσει μια υπόθεση, η οποία από τη στιγμή που δεν είναι καθαρά ποινική είναι αξιωματικά πολιτική και άρα αφορά μεικτά ορκωτά δικαστήρια; Θα τολμούσε κανένας δικαστής χωρίς τις "πλάτες" των πολιτικών και των "τρομονόμων" να παραβιάσει τόσο ωμά και απροκάλυπτα το Σύνταγμα; Να εκδικάσει παράνομα μια υπόθεση που είναι αναρμόδιος, ν' αποφανθεί μόνος του για την αρμοδιότητά του και ταυτόχρονα να παραβεί τον νόμο περί δημοσίων δικών; Αν οι δολοφονημένοι εισαγγελείς "καταδικάζονταν" μετά θάνατον, πώς θα τολμούσαν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας οι δικαστές της σημερινής δίκης;

Δυστυχώς ή ευτυχώς μερικά πράγματα που εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε αυτονόητα δεν είναι τέτοια. Για το Σύνταγμα δεν υπάρχει το αυτονόητο. Το Σύνταγμα για ό,τι σημαντικό το αφορά το περιγράφει με απόλυτο τρόπο και δεν το αφήνει να εννοείται αφηρημένα. Για το Σύνταγμα "άνθρωπος" είναι μόνον αυτός ο οποίος στέκεται στην "πλατφόρμα" που ορίζει το ίδιο και κανένας άλλος. Μόνον αυτός απολαμβάνει τα προνόμια και την προστασία που προβλέπουν οι διατάξεις του. Ακόμα και ο πιο απεχθής δολοφόνος είναι άνθρωπος για το Σύνταγμα. Ένας άνθρωπος, που πρέπει, ακόμα κι όταν τον τιμωρούμε, να σεβόμαστε τα δικαιώματά του. Γιατί; Γιατί ακόμα και το ίδιο το Σύνταγμα είναι συνυπεύθυνο για την ύπαρξή του.

Από την άλλη πλευρά όποιος βρίσκεται εκτός της "πλατφόρμας" του δεν είναι άνθρωπος, επειδή απλά έχει ανθρώπινη μορφή. Αυτό είναι λογικό. Για να δημιουργηθεί το Σύνταγμα, θυσιάστηκαν άνθρωποι για να νικηθούνε κτήνη. Κτήνη, που οι άνθρωποι ακόμα και σήμερα γιορτάζουν το θάνατό τους. Όταν κάποιος με δική του απόφαση εγκαταλείπει τη συνταγματική "πλατφόρμα", ταυτίζεται με τα κτήνη αυτά και χάνει τη συνταγματικά αποδεκτή ανθρώπινη ιδιότητα. Είναι ένα κτήνος, που δεν απασχολεί ιδιαίτερα το Σύνταγμα αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει. Ένας λυσσασμένος "σκύλος", που ο πρώτος ο οποίος θα τον βρει θα πρέπει να τον σκοτώσει. Είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι, αυτό είναι που περιγράφει το Σύνταγμα στην τελευταία διάταξή του. Aκρoτελεύτια διάταξη. Άρθρo 120.4. H τήρηση τoυ Συντάγματoς επαφίεται στoν πατριωτισμό των Eλλήνων, πoυ δικαιoύνται και υπoχρεoύνται να αντιστέκoνται με ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ εναντίoν oπoιoυδήπoτε επιχειρεί να τo καταλύσει με τη βία.

Ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει πλέον τον τίτλο του κειμένου. Η σημερινή ανυπαρξία του συστήματος δικαιοσύνης θα μας βάλει σύντομα και σίγουρα σε περιπέτειες. Η ανικανότητα της δικαιοσύνης να κάνει το καθήκον της και άρα να ελέγξει τις υπόλοιπες εξουσίες μετατρέπει τις όποιες τρομοκρατικές οργανώσεις σε θεσμικά όργανα της κοινωνίας. Μετατρέπει την κοινωνική οργή σε "πυροκροτητή" βίας. Η ανικανότητά της "ενεργοποιεί" διατάξεις του Συντάγματος, οι οποίες δεν πρέπει να "ενεργοποιούνται", γιατί αποτελούν ασφαλιστικές "δικλείδες" για λύσεις της έσχατης ώρας. Αναγκάζει τον πολιτισμένο "κατοικίδιο" κοινωνικό "λέοντα" να επιστρατεύσει ένστικτα κι αυτό είναι επικίνδυνο για όλους μας. Κάποιοι πολίτες "κύτταρα" αυτού του "λέοντα" θα πάρουν τον συνταγματικό νόμο στα χέρια τους και τότε θα κλάψουμε όλοι μαζί. Το σύστημα δικαιοσύνης δεν "ενημέρωσε" με φυλακίσεις και τιμωρίες τα "τσακάλια" της εξουσίας ότι δεν μπορούν να κλέβουν ασύστολα, γιατί πάντα υπάρχουν οι "κεραυνοί" που σκοτώνουν. Κάποιοι "ιερείς" της εξουσίας δεν ενημέρωσαν τους συναδέρφους τους ότι ο "θεός" στη συνταγματική "Καινή Διαθήκη" υπόσχεται θάνατο στους απίστους.

Το θέμα είναι —για να συνεχίσουμε την ανάλυσή μας— ότι είναι απαραίτητο να καταλάβουν οι πάντες —και κυρίως οι δικαστικοί— ότι βρισκόμαστε προ μεγάλων κινδύνων. Κινδύνων εθνικών, κοινωνικών και οικονομικών. Κινδύνων, που θα μας βάλουν σε περιπέτειες χωρίς προηγούμενο. Γιατί; Γιατί η εκτελεστική εξουσία έχει αποθρασυνθεί πλήρως και υπό τις εντολές των Αμερικανών διαπράττει καθημερινά συνταγματικά εγκλήματα, που είναι θέμα χρόνου να γεννήσουν μια τρομοκρατία άνευ προηγουμένου. Εγκλήματα μεγάλα και εγκλήματα μικρά, που καθημερινά δημιουργούν εντάσεις, επιβεβαιώνοντας με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι οι Έλληνες δεν είναι ίσοι μεταξύ τους. Εγκλήματα, που ακυρώνουν τον συνταγματικό νόμο και αυτό είναι δυνατόν να εξοργίσει τον "θεό" του. "Θεό", που έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι, όταν θυμώνει, γίνεται επικίνδυνος. "Θεό", που, όταν εξοργίζεται, κρεμά Ιωσηφίνες, εκτελεί Τσάρους, κατασπαράζει Τσαουσέσκου. "Θεό", που δεν γνωρίζεις πότε θ' αντιδράσει και πώς και κατά συνέπεια δεν πρέπει να τον ερεθίζεις με εγκλήματα-βουκέντρες.

Τέτοιου είδους εγκλήματα συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά. Μεγάλα εγκλήματα, όπως η λεηλασία του δημοσίου κεφαλαίου από γηγενείς και ξένους ιδιώτες ή το ξεπούλημα της ελληνικής γης σε ξένους υπηκόους. Για όσο διάστημα εργαζόμενοι και λαός θα θυμώνουν με το ξεπούλημα των δημοσίων γιγάντων του ΟΤΕ, της ΔΕΗ ή των ΕΛΠΕ, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι συμπολίτες μας που θα θέλουν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Για όσο διάστημα θα ξεπουλιούνται αεροδρόμια, λιμάνια και διώρυγες σε ξένους, θα συμβαίνει το ίδιο. Για όσο διάστημα κάποιοι καναλάρχες θα ψάχνουν στα "σκουπίδια" για να μας προσφέρουν τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν το πολιτικό σκηνικό του μέλλοντος, κάποιοι θα σκέφτονται επικίνδυνα.

Αυτή η καθημερινή τρέλα της συνταγματικής ανομίας δεν αφορά μόνον τα μεγάλα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, που μαστίζει την ανοχύρωτη πατρίδα μας. Αφορά και μικρότερα ιδιωτικά συμφέροντα, που απειλούν τα συμφέροντα του καθενός από εμάς. Καθημερινά διαπράττονται μικρά κι εκνευριστικά εγκλήματα, που εκνευρίζουν τον λαό. Εγκλήματα κοινών ιδιωτών, που αρκεί να κάνει το καθήκον του ένας απλός δικαστικός λειτουργός για να τα εξαλείψει και δεν το κάνει. Εγκλήματα, που ερεθίζουν τους πολίτες σε βαθμό επικίνδυνο. Για όσο διάστημα όλη η κοινωνία της Αθήνας θα πιστεύει ότι το πάρκο του Ριζάρη θα πρέπει να παραμείνει ως έχει και η εξουσία θα το παραχωρεί στους ισχυρούς της κοινωνίας, για να "εξαγοράσουν" την αθανασία τους, κάποιοι συμπολίτες μας θα σκέφτονται πώς να την σταματήσουν, έστω και με ανορθόδοξους τρόπους.

Για όσο διάστημα όλη η Ελλάδα θα πιστεύει ότι ένας κοινός καραγκιόζης όπως ο Κόκκαλης βρίσκεται υπεράνω των νόμων, κάποιοι θα σκέφτονται επικίνδυνα. Για όσο διάστημα αυτός ο κοινότατος ιδιώτης θα "κλέβει" το ελληνικό δημόσιο και ο μόνος ο οποίος δεν θα το πιστεύει είναι ο δικαστικός που του υπογράφει τα απαλλακτικά βουλεύματα, η τρομοκρατία θα βρίσκει χώρο για να γεννηθεί. Δεν γίνεται αλλιώς. Αυτό είναι το ύστατο μέσο που έχει ο πολίτης για να ελέγξει την εξουσία. Για να ελέγξει την εξουσία, όταν το συνταγματικά νόμιμο όργανο που έχει αναλάβει αυτόν τον ρόλο υπολειτουργεί. Όταν πολιτικοί καταγγέλλουν τον συγκεκριμένο επιχειρηματία, εφημερίδες δημοσιοποιούν τα ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος του και ο μόνος ο οποίος δεν πείθεται ότι υπάρχουν έστω και κάποιες αποχρώσες ενδείξεις εγκλήματος είναι ο εισαγγελέας, που έχει ως καθήκον του να τον παραπέμψει στη δικαιοσύνη, δεν υπάρχει άλλο μέσο για τον πολίτη, ο οποίος αισθάνεται ότι πνίγεται από την αδικία.

+++Άποψη του γράφοντος είναι ότι υπό τις παρούσες συνθήκες η μόνη εξουσία που μπορεί εξαιτίας του συνταγματικού της ρόλου να "σώσει" στην κυριολεξία τον ελληνικό λαό είναι η δικαστική εξουσία. Ακριβώς, επειδή αυτή είναι η μόνη που μπορεί να σταματήσει τη σημερινή "λαίλαπα" και δεν το κάνει, αυτή είναι και η κύρια κι αποκλειστικά υπεύθυνη για το σημερινό κατάντημα της ελληνικής κοινωνίας. Απλά είναι τα πράγματα. Κάποιοι, βλέποντας το καθεστώς ατιμωρησίας, αποθρασύνονται. Εγκληματούν καθημερινά, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει περίπτωση να τιμωρηθούν. Διαφθείρονται ακόμα κι αυτοί οι οποίοι δεν θέλουν να διαφθαρούν, γιατί αισθάνονται κοροΐδα. Ποιοι φταίνε; Αυτοί οι οποίοι εγκληματούν ή αυτοί οι οποίοι τους αφήνουν να εγκληματούν και με τη στάση τους ενθαρρύνουν τη γέννησή τους. Αν υπήρχε τιμωρία, θα τολμούσε κανένας να εγκληματήσει; Αυτοί δηλαδή που δεν τιμωρούν όταν πρέπει, δεν ευθύνονται μόνον για την ατιμωρησία των εγκληματιών, αλλά και για τη γέννησή τους. Γι' αυτόν τον λόγο πιστεύουμε ότι ο κύριος κι αποκλειστικός υπεύθυνος για τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι το σύστημα δικαιοσύνης.

Το πρόβλημα αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα δεν είναι η θέσπιση νόμων ή η μέθοδος διακυβέρνησής της. Δεν υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις νόμων ή απλά λάθη της εξουσίας που πρέπει να διορθωθούν. Δεν έχουμε δηλαδή να προτείνουμε κάτι στη νομοθετική ή την εκτελεστική εξουσία. Το πρόβλημα σήμερα είναι άλλο. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν υπάρχουν σωστοί νόμοι, αλλά ότι κανένας πλέον δεν τους σέβεται. Το πρόβλημα δεν είναι ότι η κυβέρνηση κάνει λάθη, αλλά ότι συνειδητά "ξεπουλάει" τα πάντα, γιατί αυτές είναι οι οδηγίες που έχει λάβει από τους ιμπεριαλιστές. Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι λειτουργοί της Βουλής ή της κυβέρνησης είναι ανίκανοι. Το πρόβλημα είναι ότι συνειδητά υποτάσσονται σε ξένα προς τα λαϊκά συμφέροντα. Ο μόνος ο οποίος μπορεί να σταματήσει αυτές τις δύο διαβρωμένες και διεφθαρμένες εξουσίες είναι η δικαστική εξουσία, που από το Σύνταγμα διαχωρίζεται από αυτές.

Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι η φύση αυτής της εξουσίας. Μόνον αν καταλάβει ο αναγνώστης τη φύση της μπορεί να καταλάβει την αξία της και τον θεμελιώδη ρόλο της στην ομαλή λειτουργία του συστήματος. Μόνον τότε θα καταλάβει γιατί τίποτε δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά όταν αυτή υπολειτουργεί. Μόνον τότε θα καταλάβει γιατί απειλούνται ευθέως οι καρποί τεράστιων κοινωνικών αγώνων. Αν το καταλάβει αυτό, θα καταλάβει ποιοι και γιατί θέλησαν και κατάφεραν τελικά να την "καπελώσουν". Από εκεί και πέρα είναι εύκολο να δούμε πώς και με ποιον τρόπο δεν κατάφερε η Ελλάδα να έχει το σύστημα δικαιοσύνης που δικαιούται ο ελληνικός λαός. Όμως, για να γίνουν όλα αυτά κατανοητά, θα πρέπει να γνωρίζουμε τη φύση της "περίεργης" αυτής εξουσίας.

Η βασική ιδιομορφία της δικαστικής εξουσίας είναι ότι δεν είναι "ενεργητική" εξουσία, όπως είναι οι υπόλοιπες δύο. Δεν χαράσσει πολιτικές και δεν ακολουθεί πολιτικές. Δεν βρίσκεται δηλαδή σε "κίνηση", ακολουθώντας κάποιον στόχο. Είναι μια εξουσία απόλυτα "στατική" και έχει ρόλο "παθητικό". Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Η δικαστική εξουσία είναι το "θηλυκό" πρόσωπο της κρατικής εξουσίας. Είναι εκείνο το πρόσωπο, που έχει ως στόχο να "φυλάει" τα κεκτημένα και όχι ν' αναζητά καινούργια. "Φιλτράρει" τα καινούργια και μόνον αν κρίνει ότι συντρέχουν με τις "αρχές" και τα συμφέροντα της κοινωνίας, τα υιοθετεί. Οι "αρσενικές" εξουσίες μπορούν, πάνω στον αγώνα για την "επιτυχία" τους, να κάνουν λάθη και παραβάσεις. Μπορούν, πάνω στην "κίνησή" τους, να "σκοντάψουν". Αυτά τα λάθη όμως και τις παραβάσεις η δικαστική εξουσία δεν τα αφήνει να περάσουν άκριτα στον λαό και να τον καταστρέψουν.

Το σύνολο των "μέτρων" και των "σταθμών" που αφορούν μια κοινωνία κι επιτρέπουν στη δικαστική εξουσία να κρίνει τις υπόλοιπες εξουσίες είναι το Σύνταγμα. Αυτό το Σύνταγμα προστατεύει και φυλάττει η δικαστική εξουσία. Η "φύλαξη" προϋποθέτει στατικότητα, γιατί σε άλλη περίπτωση δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική. Οι "φύλακες" δεν κάνουν εκστρατείες, γιατί στις εκστρατείες πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο της ήττας. Δεν είναι δυνατόν για το "παραπάνω" να ρισκάρεις αυτό το οποίο θεωρείς απαραίτητο. Δεν είναι δυνατόν μια ολόκληρη κοινωνία για μια καλύτερη θέα να πηδήξει πάνω από τον γκρεμό. Πηδάνε οι λίγοι φιλόδοξοι και αν το καταφέρουν κι αποδείξουν ότι είναι ασφαλές, τους ακολουθούν και οι υπόλοιποι. Γι' αυτόν τον λόγο οι "φύλακες" ποτέ δεν απομακρύνονται από τις "Θερμοπύλες" τους. Κάθονται και θυσιάζονται μπροστά σ' αυτές και αυτή είναι η δόξα τους. Μια δόξα όμοια σε μέγεθος, αλλά πολύ διαφορετική στη φύση της από τη δόξα των "κατακτητών".

Εξαιτίας αυτού του ρόλου δεν επιτρέπεται στους δικαστικούς να συμμετέχουν στα πολιτικά δρώμενα ή να συνδικαλίζονται. Αν δηλαδή η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία έχουν ως στόχο να μας προσφέρουν ένα καλύτερο "αύριο", η δικαστική εξουσία είναι αυτή η οποία διασφαλίζει το "σήμερα" με βάση τους νόμους που κατακτήθηκαν με αίμα "χθες". Οι δικαστικοί αγωνίζονται για τη δόξα του Λεωνίδα και οι υπόλοιποι για την δόξα του Αλεξάνδρου. Η δικαστική εξουσία είναι αυτή που δεν επιτρέπει στην ανθρώπινη κοινωνία να παρασύρεται στον εκφυλισμό. Αυτή δεν επιτρέπει στην ανθρώπινη κοινωνία να λειτουργεί σαν μια κοινωνία προβάτων, που ακολουθεί άκριτα όποιον μπαίνει μπροστά.

Αν η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία είναι ο "πατέρας" του λαού, που αποφασίζει γι' αυτόν, η δικαστική εξουσία είναι η "μητέρα", η οποία κρίνει τόσο τον "πατέρα" όσο και το "παιδί" με βάση τα συνολικά συμφέροντα αυτού του "παιδιού". Τα παιδιά των "φαντασμένων" και φιλόδοξων πατεράδων δεν χάνονται, όταν έχουν μια πιστή και ορθολογίστρια μητέρα. Τα παιδιά των "φαντασμένων" και φιλόδοξων μητέρων χάνονται. Η δικαστική εξουσία αυτόν τον ρόλο έχει. Να προστατεύσει τον λαό από τις "φιλοδοξίες" των εξουσιαστών του, που πρέπει να κριθούν. Να προστατεύσει τον λαό από τους κατά φαντασία "Αλεξάνδρους", που μπορεί να τον οδηγήσουν στην καταστροφή. Να προστατεύσει την κοινωνία από τις προσωπικές φιλοδοξίες των ηγετών της.

Όμως, για να μπορέσει αυτή η εξουσία να επιτελέσει το καθήκον της, θα πρέπει να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες που θα της δίνουν την απαραίτητη αυτονομία και βέβαια θ' αποκαθιστούν την αξιοπιστία της. Τι σημαίνει αυτό; Κατ' αρχήν θα πρέπει να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες, που θα της δίνουν πραγματική διοικητική αυτονομία και δεν θα επιτρέπουν στην εκάστοτε κυβέρνηση ν' αντιλαμβάνεται τους δικαστικούς λειτουργούς σαν υπαλλήλους της. Θα πρέπει δηλαδή να πάψει να έχει σχέση εργαζόμενου και εργοδότη με την εκτελεστική εξουσία. Αυτό γίνεται μόνον με την διοικητική και οικονομική αυτονομία του κλάδου των δικαστικών. Θα πρέπει δηλαδή να δημιουργήσουμε εκείνα τα δεδομένα, που δεν θα τους οδηγούν στα γραφεία της εκάστοτε κυβέρνησης, κάθε φορά που θα πρέπει να εξελιχθούν ως άτομα ή κάθε φορά που θα πρέπει να ζητήσουν συλλογικά τη μισθολογική τους αναπροσαρμογή.

Κάτι τέτοιο είναι δυνατόν να γίνει μόνον αν εξαιρεθούν από τις πάγιες πρακτικές που εφαρμόζονται για τον κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό μπορεί να γίνει μόνον με μια μέθοδο. Μόνον αν συνδέσουν τους μισθούς τους με σταθερό τρόπο σε σχέση με κάποιο οικονομικό μέγεθος, το οποίο μεταβάλλεται εξαιτίας των αγώνων κοινών εργαζομένων και όχι των ιδίων. Οι κοινοί εργαζόμενοι είναι αυτοί οι οποίοι μάχονται για τους μισθούς τους και όχι οι λειτουργοί της δικαιοσύνης και θεματοφύλακες του Συντάγματος και της δημοκρατίας. Μόνον αν γίνει αυτό, θα μπορεί η δικαιοσύνη να λειτουργεί αυτόνομα και να καταδιώξει αυτούς που πρέπει, για τους λόγους που πρέπει, όπως το Σύνταγμα επιβάλει. Δεν είναι δυνατόν να "σέρνονται" λειτουργοί της δικαιοσύνης στα γραφεία των εξουσιών, παρακαλώντας για "θεσούλες" και "αυξησούλες". Δεν μπορεί αυτός ο οποίος "προσκυνάει" για το "ψωμί", να δικάζει "όρθιος". Δεν μπορεί μια ολόκληρη εξουσία να προσκυνάει τον τυχάρπαστο πολιτικό, που γίνεται υπουργός δικαιοσύνης. Δεν μπορεί αυτός ο άσχετος, που ξεκίνησε την πορεία του ως αφισοκολλητής, ν' αποφασίζει για την ιεραρχία της.

Αν η δικαστική εξουσία καταφέρει και διασφαλίσει την πλήρη αυτονομία της από την εκάστοτε κυβέρνηση, υπάρχει πιθανότητα να "σωθούμε". Γιατί; Γιατί από εκεί και πέρα αναλαμβάνει το Σύνταγμα. Αναλαμβάνει ο "προϊστάμενός" της. Πώς; Βάση του άρθρου 93.4. Τι λέει αυτό το άρθρο; Το εξής απλό. "Τα δικαστήρια υποχρεούνται να μην εφαρμόζουν νόμο που το περιεχόμενό του είναι αντίθετο προς το Σύνταγμα". Γιατί είναι τρομερά πολύτιμο αυτό το άρθρο; Γιατί καθιστά παράνομο τον οποιονδήποτε προσπαθεί να εφαρμόσει έναν νόμο, τον οποίο τα δικαστήρια δεν δέχονται ως συνταγματικά ορθό. Ποια η πρακτική του αξία; Ο απόλυτος έλεγχος και όχι βέβαια η χειραγώγηση των υπολοίπων εξουσιών. Γιατί; Γιατί η δικαστική εξουσία μπορεί με "πάσες" στον εαυτό της να ελέγχει τις αυθαιρεσίες των υπολοίπων εξουσιών. Μπορεί δηλαδή να κινείται αυτεπάγγελτα στο επίπεδο της διερεύνησης οποιουδήποτε νόμου της φαίνεται αντισυνταγματικός και στη συνέχεια, αφού γίνει η εκδίκασή του, να τον ακυρώνει με δικαστική απόφαση.

Μπορεί, χωρίς να κάνει πολιτική, να ελέγχει την πολιτική. Μπορεί, χωρίς να "ενεργεί", να έχει "ενεργό" ρόλο, εφόσον μπορεί ν' ακυρώνει οτιδήποτε δεν συντρέχει με το Σύνταγμα. Πώς μπορεί πρακτικά να γίνει αυτό; Έστω για παράδειγμα ότι η δικαστική εξουσία αντιλαμβάνεται συνταγματικό κίνδυνο από τις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων. Δεν μπορεί να πει απευθείας την άποψή της για το θέμα αυτό, γιατί είναι ένα θέμα καθαρά πολιτικό. Δεν συγκυβερνάει με την εκτελεστική εξουσία, ώστε να συναποφασίζουν και να της ζητείται η γνώμη της για τις ιδιωτικοποιήσεις. Η κυβέρνηση υποτίθεται τις πραγματοποιεί για πολιτικούς λόγους και έχει τα αντίστοιχα επιχειρήματα. Επιχειρήματα, που έχουν σχέση με τις οικονομικές της εκτιμήσεις ή με δεσμεύσεις του κράτους έναντι της Ε.Ε.. Τι μπορεί να κάνει σε μια τέτοια περίπτωση η "θηλυκή" δικαστική εξουσία; Το εξής απλό. Να κινηθεί έμμεσα εναντίον των προσώπων που την πραγματοποιούν και να εκδικάσει την υπόθεση. Να προκαλέσει και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσει τις ενστάσεις των πολιτών για να την μπλοκάρει.

Αν δηλαδή υπάρχει ένας απλός πολίτης, που θεωρεί ότι θίγονται τα ατομικά του συμφέ-ροντα από την πώληση της ΔΕΗ, μπορεί να στραφεί εναντίον του κράτους και της κυβέρνησης για κατάχρηση εξουσίας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα δικαστήρια θ' αποφασίσουν αν και κατά πόσο μια τέτοια πώληση θίγει τα συμφέροντα του πολίτη. Τα δικαστήρια θ' αποφασίσουν με βάση το Σύνταγμα αν θα συνεχιστεί η ιδιωτικοποίηση ή όχι. Τα δικαστήρια, χωρίς να "παράγουν" πολιτική, θ' ακυρώσουν μια πολιτική, αν αυτή δεν συντρέχει με το Σύνταγμα και άρα με τα λαϊκά συμφέροντα. Δεν θα πουν σε καμία εξουσία τι να κάνει, αλλά μπορούν να πουν στην οποιαδήποτε εξουσία το τι απαγορεύεται να κάνει.

Δεν λέμε τίποτε παράξενο και δύσκολο στην κατανόησή του. Σήμερα κινητοποιούνται για παράδειγμα με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα οι εργαζόμενοι στα Ελληνικά Πετρέλαια. Έχουν τα στοιχεία που χρειάζεται για ν' αποδείξει κάποιος ότι θίγονται τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου με την ιδιωτικοποίησή τους. Έχουν τα στοιχεία που χρειάζεται για ν' αποδείξει κάποιος ότι είναι παράνομη και αντισυνταγματική η ιδιωτικοποίησή τους. Αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να τους εκμεταλλευτεί η δικαστική εξουσία, για να προστατεύσει τα συμφέροντα του λαού από τους κλέφτες. Μπορεί δηλαδή να "παράγει" πολιτική, χωρίς να την ασκεί και άρα χωρίς να υπερβαίνει τα όριά της.

Τα όρια του συστήματος δικαιοσύνης είναι απόλυτα ορατά απ' όλους και γι' αυτόν τον λόγο δεν μπορεί ποτέ η "θηλυκή" δικαιοσύνη να γίνει επικίνδυνη για τη δημοκρατία. Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι μια ανεξάρτητη δικαιοσύνη είναι επικίνδυνη. Γιατί; Γιατί, έχοντας η εξουσία αυτή τριβές με τις υπόλοιπες εξουσίες, στην ουσία ελέγχεται και η ίδια. Όταν κάποιος από τους ηγέτες της υπερβεί τα όριά του, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος από αυτούς που θίγει με τις πράξεις του και οι οποίοι είναι εξίσου ισχυροί και νομικά καταρτισμένοι. Από εκεί και πέρα κινδυνεύει από τον ίδιο νόμο που τον προστατεύει όταν αυτός είναι νόμιμος. Ο δικαστικός δηλαδή μοιάζει με τον χειριστή ενός τανκ. Για όσο διάστημα υπακούει στο Σύνταγμα είναι πανίσχυρος. Αν το παραβεί, πέφτει από αυτό και τον καταπατά το ίδιο τέρας που υποτίθεται κυβερνά.

Για όλους αυτούς τους λόγους η δικαιοσύνη θα πρέπει να παραμένει πάντα ελεύθερη να κάνει το έργο της. Είναι η μόνη εξουσία που μπορεί να ελέγξει με απόλυτο τρόπο τις υπόλοιπες εξουσίες, όταν αυτές θίγουν τα συμφέροντα του πολίτη και άρα κινούνται αντισυνταγματικά. Είναι η μόνη εξουσία που μπορεί να σταματήσει τη σημερινή "λαίλαπα" της Νέας Τάξης. Μπορεί να σταματήσει την προδοσία των πολιτικών. Μπορεί να μπλοκάρει όλα όσα θεωρήσαμε πιο πάνω ως αρνητικά για τον Έλληνα πολίτη. Από τις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων μέχρι και την τεράστια και αντεθνική εξαγορά του ιδιωτικού κεφαλαίου από ξένους. Μπορεί να σταματήσει τη λεηλασία της χώρας σε όποιο επίπεδο κι αν αυτήν πραγματοποιείται. Οτιδήποτε δεν συμφέρει τον απλό πολίτη είναι σίγουρα αντι-συνταγματικό και ο συνταγματικός νόμος είναι υπεράνω των πάντων. Είτε αυτοί είναι νόμοι του κοινοβουλίου είτε επίσημες δεσμεύσεις του κράτους έναντι της Ε.Ε..

Μπλοκάροντας τις συνθήκες "ξεπουλήματος" του εθνικού κεφαλαίου, στην πραγματικό-τητα σταματάει τις συνθήκες που γεννούν τη σημερινή διαφθορά. Από εκεί και πέρα είναι εύκολο να ελέγξει την ίδια τη διαφθορά. Η σημερινή δηλαδή εκτεταμένη διαφθορά υπάρχει, γιατί η κυβέρνηση, πάνω στην προσπάθειά της να "ξεπουλήσει" τα πάντα, δεν μπορεί να ελέγξει τη διαφθορά των προσώπων, γιατί την απειλούν τα πρόσωπα. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να ελέγξεις ως κυβέρνηση τη διαφθορά στα νοσοκομεία, όταν στόχος σου είναι το ξεπούλημά τους. Αυτοί, που με τη σιωπή τους δεν σε εμποδίζουν, θέλουν μερίδιο. Αυτό γίνεται σήμερα. Οι διεφθαρμένοι γιατροί είναι αυτοί οι οποίοι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τι συμβαίνει με τα νοσοκομεία και προς τα πού δρομολογούνται τα πράγματα. Δεν διαμαρτύρονται, γιατί παίρνουν το "μερίδιο" τους με τα "φακελάκια". Όταν η κυβέρνηση ιδιωτικοποιεί το νοσοκομείο, ο διεφθαρμένος γιατρός ιδιωτικοποιεί το "πόστο" του. Καί οι δύο κάνουν το ίδιο πράγμα, εφόσον κοινή τους "λεία" είναι η δημόσια περιουσία. Ποιος θα σταματήσει ποιον;

Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι δεν μπορεί να σταματήσει η διαφθορά, αν δεν σταματήσει το "ξεπούλημα" του δημοσίου κεφαλαίου. Για όσο διάστημα η αστική τάξη αντιλαμβάνεται το δημόσιο κεφάλαιο σαν ταξικό της κεφάλαιο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ζητήσει μερίδιο όταν αυτό "ξεπουλιέται". Αυτό το μερίδιο είναι η διαφθορά. Αυτή η διαφθορά είναι που παρασέρνει σήμερα και τη δικαστική εξουσία στα κυβερνητικά παιχνίδια. Γιατί; Γιατί δεν είναι δυνατόν οι δικαστικοί —οι οποίοι είναι επίσης αστοί— να βλέπουν τους ομοίους τους να γίνονται πλούσιοι και να μην ζητούν κι αυτοί έστω και ελάχιστα με νόμιμο τρόπο. Δεν είναι δυνατόν να μην τρέχουν στα γραφεία της εξουσίας να ζητούν αυξήσεις, όταν βλέπουν τους ομοίους τους να γίνονται πλούσιοι. Όταν βλέπεις έναν διορισμένο ημιαγράμματο καραγκιόζη να παριστάνει τον διευθυντή μιας ΔΕΚΟ με μισθό δεκάδων εκατομμυρίων, αισθάνεσαι αφελής όταν ως Εφέτης παίρνεις "ψίχουλα". Αισθάνεσαι αφελής, όταν το ίδιο "αφεντικό" σε αδικεί. Σ' αυτήν την παγίδα πέφτουν οι δικαστικοί. Παίρνουν τα "ψίχουλα" της εξουσίας και στην ουσία αυτοπεριορίζονται στο έργο τους. Δεν μπορείς να ελέγξεις αυτόν που την προηγούμενη ημέρα παρακαλούσες να σ' ευνοήσει.

Το χειρότερο βέβαια με τους δικαστικούς λειτουργούς είναι ότι παίρνουν τα ελάχιστα, τη στιγμή που αυτοί φαίνονται ως υπεύθυνοι για τις αθλιότητες άλλων. Γιατί φαίνονται; Γιατί αυτοί υπογράφουν τα απαλλακτικά βουλεύματα, όταν αρχίζουν οι καταγγελίες των πολιτών. Αυτοί συνδέονται άμεσα ως πρόσωπα με τους διεφθαρμένους υπαλλήλους και τους ιδιώτες που τους διαφθείρουν. Ενώ οι ανεύθυνοι βάση του νόμου πολιτικοί δημιουργούν τους "Κοσκωτάδες" ή τους "Κόκκαληδες" αυτού του τόπου, οι δικαστικοί είναι αυτοί οι οποίοι φαίνονται ότι τους επιτρέπουν να ζουν ελεύθεροι. Οι δικαστικοί φαίνονται ότι τους κάνουν "πλάτες". Τους δικαστικούς δηλαδή τους χρησιμοποιούν οι πολιτικοί για να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς κόστος. Αυτό το κάνουν σε όλα τα επίπεδα.

Οι πολιτικοί, για να γίνουν αρεστοί στους Αμερικανούς, ήθελαν πρόσφατα την καταδίκη του Λεσπέρογλου, αλλά δικαστικός ήταν αυτός ο οποίος προκάλεσε την επανεκδίκαση της υπόθεσής του. Κανένας δεν γνωρίζει ποιος πολιτικός έκανε τον "καλό" στους Αμερικανούς και τι είδους απειλές χρησιμοποίησε προκειμένου να εκτελέσει τις εντολές τους. Όλοι όμως γνωρίζουμε ποιος δικαστικός υλοποίησε την υπόσχεση του πολιτικού. Τον εισαγγελέα είδαν και μίσησαν οι παριστάμενοι στη δίκη. Οι πολιτικοί θα "γλείφουν" και θα χαζογελάνε στην αμερικανική πρεσβεία, αλλά οι δικαστικοί θα φοβούνται να κυκλοφορούν στους δρόμους. Οι πολιτικοί θα "δουλεύουν" τον κόσμο, αλλά οι δικαστικοί θα έρχονται σε σύγκρουση μαζί του στα ορκωτά δικαστήρια.

Αυτό είναι και το μέγα κατόρθωμα των εξουσιαστών και η αρχή του "καπελώματος" της δημοκρατίας. Έκαναν τον κόσμο να φοβάται και ν' αποστρέφεται τη δικαστική εξουσία σαν "μπαμπούλα", ενώ θα έπρεπε να τη σέβεται και να την αγαπά σαν "μητέρα". Εκμεταλλεύτηκαν τα προηγούμενα σφάλματά της και την "ιεροεξεταστική" καταγωγή της. Εκμεταλλεύτηκαν τις προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες των λαών, όταν πραγματικά η δικαστική εξουσία τους βασάνιζε, υπηρετώντας τις απάνθρωπες εξουσίες. Αυτό το οποίο δεν εξήγησαν ποτέ και σε κανέναν ήταν ότι, από τη στιγμή που έγινε η Γαλλική Επανάσταση, άλλαξαν τα δεδομένα και τα συμφέροντα σ' ό,τι αφορά τη δικαιοσύνη. Μέσα στις αστικές δημοκρατίες ο πολίτης είναι το "αφεντικό" των πάντων.

Αυτό το οποίο δεν κατάλαβαν οι λαοί είναι ότι μετά από αυτήν την Επανάσταση η δικαστική εξουσία έγινε "υπηρέτης" του συνταγματικού νόμου και όχι των "αφεντικών" της κοινωνίας. Η δικαστική εξουσία έγινε ο θεματοφύλακας του υπέρτατου νόμου. Του νόμου, που εξασφαλίζει την παντοδυναμία του λαού. Του νόμου, που μετατρέπει τον λαό σε "αφεντικό" των πάντων. "Αφεντικό" της δικαστικής εξουσίας μετά τη Γαλλική Επανάσταση έγινε ο λαός και "διευθυντής" της το Σύνταγμα. "Αφεντικό" της έπαψαν να είναι οι φεουδάρχες και η εκκλησία και "διευθυντής" της τα ιδιοτελή συμφέροντά της.

Αυτή η παρανόηση του λαού απέναντι στη δικαιοσύνη και τους μηχανισμούς της ήταν εσκεμμένη επιλογή, η οποία έγινε εκ του πονηρού από τους αστούς. Γιατί; Γιατί οι αστοί ήθελαν, διατηρώντας τα παλιά δεδομένα, να γίνουν οι ίδιοι "αφεντικά" της, για να μπορούν να ελέγχουν τα πάντα. Οι αστοί δεν ήθελαν την κοινωνική δικαιοσύνη. Οι αστοί δεν ήθελαν να ελέγχονται από μια ανεξάρτητη δικαιοσύνη, που θα υπάκουε μόνο στον νόμο. Οι αστοί ήθελαν να γίνουν "χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη". Ήθελαν τα πρώην λιγούρια ν' απολαμβάνουν προνόμια φεουδαρχών. Γι' αυτόν τον λόγο δεν εξήγησαν στους λαούς τις αλλαγές. Έφτιαξαν τους νόμους που απαιτούσε η δημοκρατία, για να μην έχουν οι ίδιοι πρόβλημα με τους ισχυρούς της κοινωνίας, αλλά στην καταπάτησή τους επενδύουν, ώστε να φέρονται οι ίδιοι ως ανεξέλεγκτοι ισχυροί. Δεν μπορείς ν' ασκήσεις απόλυτη εξουσία, χωρίς να ελέγχεις τη δικαστική εξουσία.

Οι απλοί πολίτες αυτό δεν το κατάλαβαν και δεν άλλαξαν τη συμπεριφορά τους απέναντι σ' αυτήν. Δεν κατάλαβαν ότι, ως κυρίαρχοι, μπορούν να διατηρούν άμεση επαφή μαζί της, όπως διατηρούσαν τέτοια επαφή οι φεουδάρχες στον καιρό της παντοδυναμίας τους. Φοβόταν κανένας φεουδάρχης τα δικαστήρια της εποχής του; Φοβόταν κανένας φεουδάρχης να πάει να συναντήσει έναν δικαστικό προκειμένου να του εξηγήσει ένα πρόβλημά του; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί ήταν "αφεντικό" του. Γιατί ο σημερινός πολίτης δεν κάνει το ίδιο, εφόσον το επιτρέπει η ιδιότητά του; Ο πολίτης σ' αυτήν έπρεπε να καταφεύγει, κάθε φορά που αισθανόταν ότι αδικείται, είτε από την εξουσία είτε από κάποιον συμπολίτη του. Γιατί; Γιατί εκεί θα έβρισκε τη σιγουριά και τη δικαιοσύνη. Το υποκειμενικό της πολιτικής δεν υπάρχει στη δικαιοσύνη. Εκεί υπάρχει μόνον ο νόμος και ο νόμος είναι αντικειμενικός. Αν έχεις δίκιο, θα το βρεις, ακόμα κι αν αυτός ο οποίος στέκεται απέναντί σου ως αντίδικος είναι το ίδιο το κράτος και η ίδια η κυβέρνηση.

Όπως ο ρόλος της μητέρας είναι να κρίνει δίκαια τα παιδιά της και είτε να τα δικαιώνει είτε να τα τιμωρεί, έτσι έπρεπε να λειτουργεί και η δικαστική εξουσία. Ο πολίτης σε κάθε περίπτωση σ' αυτήν θα έπρεπε ν' αναζητά καταφύγιο και προστασία. Όπως ένα παιδί δεν φοβάται τη μητέρα του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τη σέβεται, έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει και στη σχέση πολίτη και δικαστικής εξουσίας. Όπως ένα παιδί φοβάται να "ξεγελάσει" τη μητέρα του εις βάρος κάποιου αδερφού του, έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει και σ' αυτήν την περίπτωση. Όπως η μητέρα είναι αγαπητή, παρ' όλη τη δυνατότητά της να τιμωρεί, έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει και με τη δικαστική εξουσία.

Προσοχή εδώ, γιατί μπορεί να υπάρξει παρανόηση. Ο πολίτης είναι σωστό ν' απευθύνεται στην εξουσία "μητέρα" και να μην την μπερδεύει με την αστυνομία. Η αστυνομία είναι διωκτικός μηχανισμός. Είναι το "πρωτοπαλίκαρο" της "μητέρας". Η "συναναστροφή" με τη "μητέρα" δεν είναι επικίνδυνη, γιατί υπάρχει ο νόμος που ορίζει τον ρόλο της και η ίδια διαθέτει από το Σύνταγμα τη δυνατότητα να κρίνει τόσο αυτόν που καταγγέλλεται όσο και αυτόν που καταγγέλλει. Τιμωρείται αυτός ο οποίος καταγγέλλει ψευδώς και συκοφαντεί τα αδέρφια του. Με τη δικαιοσύνη δεν "παίζεις", γιατί θα κλάψεις. Την συναναστρέφεσαι, αλλά πρέπει να είσαι ειλικρινής. Αντίθετα μ' αυτήν την περίπτωση η άμεση "συναναστροφή" του πολίτη με την αστυνομία είναι τελείως διαφορετικό πράγμα και αποτελεί ίδιον των χαφιέδων. Γιατί; Γιατί η αστυνομία δεν έχει την αρμοδιότητα να κρίνει. Η αστυνομία συνήθως είναι το "όργανο" των χαφιέδων, οι οποίοι θέλουν να ταλαιπωρούν συμπολίτες τους, εφόσον η αστυνομία σε περίπτωση καταγγελίας δεν μπορεί να κάνει τίποτε παραπάνω. Η αστυνομία είναι "όργανο" της δικαιοσύνης και μόνον αυτής τις εντολές πρέπει να υπακούει. Ο πολίτης ο οποίος δίνει "εντολές" στην αστυνομία είναι ύποπτος και εχθρός της δημοκρατίας. Ακίνδυνη για τη δημοκρατία είναι μόνον η επαφή τού πολίτη με τη δικαστική εξουσία.

Αυτό όμως δεν συνέφερε αυτούς που μας κυβερνάνε. Δεν συνέφερε, γιατί ήθελαν ν' ασκούν απόλυτη εξουσία και να κλέβουν. Γι' αυτόν τον λόγο κύρια επιδίωξή τους έγινε η απομόνωση του πολίτη από τη δικαιοσύνη. Τα πονηρά "αδέρφια" θέλησαν ν' απομονώσουν τους υπόλοιπους από τη "μητέρα", που είχε τη δυνατότητα να τα προστατεύσει και να τιμωρήσει τους πονηρούς. Για να το κατορθώσουν αυτό, έδωσαν στη δικαστική εξουσία το πρόσωπο που σήμερα βλέπουμε. Ένα πρόσωπο αυστηρό, δύστροπο, που δεν μπορείς καν να συνεννοηθείς μαζί του χωρίς κάποιον ενδιάμεσο. Ακόμα και το γλωσσικό "ιδίωμα" που χρησιμοποιεί είναι μια επιλογή που έγινε εκ του πονηρού, για να μην συνεννοείται μ' αυτήν ο πολίτης, ώστε να χρειάζεται έναν ενδιάμεσο, είτε αυτός είναι πολιτικός είτε δικηγόρος. Το πόσο υστερόβουλη και πονηρή είναι αυτή η επιλογή είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτή μόνον αν κάποιος προσπαθήσει να καταλάβει τη σχέση που υπάρχει μεταξύ αυτών των οποίων πρέπει να "συνεννοηθούν" μεταξύ τους. Αν προσπαθήσει να καταλάβει το κέρδος που προκύπτει για κάποιους, όταν αυτοί οι οποίοι πρέπει να "συνεννοηθούν" μεταξύ τους δεν το καταφέρνουν.

Η γλωσσική επιλογή του συστήματος δικαιοσύνης είναι εγκληματική για τη δημοκρατία. Γιατί; Γιατί στην περίπτωση αυτήν το ζητούμενο είναι η συνεννόηση και η επαφή και όχι η αισθητική της έκφρασης και η απόσταση. Υποτίθεται ότι αυτό έγινε για να προστατευτεί το κύρος της δικαιοσύνης, ενώ στην πραγματικότητα έγινε για να δημιουργηθεί πρόβλημα στη σχέση της με τον πολίτη. Είναι σαν να επιλέγει μια μητέρα να μιλάει την "καθαρεύουσα" την ίδια στιγμή που το παιδί της γλωσσικά βρίσκεται στη νηπιακή ηλικία. Υπάρχει μητέρα που —όσο μορφωμένη και να είναι— θα το κάνει αυτό; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί θα ακυρώσει τον κύριο και πρωτεύοντα ρόλο της. Θα χάσει την επαφή με το παιδί και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό πρόβλημα από το να προσαρμόσει τον λόγο της και όχι βέβαια τη γνώση της στο επίπεδο του παιδιού. Είναι πιο σημαντικό για τη μητέρα να διατηρεί τη μητρική της ιδιότητα παρά το επιστημονικό "image" της.

Επιβάλλεται από τον ρόλο της δηλαδή να συνομιλεί με το παιδί της στο δικό του επίπεδο και από εκεί και πέρα με τη δική της γνώση ας "κωδικοποιεί" τη συνομιλία της στο δικό της επίπεδο. Επιβάλλεται αυτή να "κατέβει" επίπεδο και να μην περιμένει από απόσταση να συμβεί το αδύνατο. Το ζητούμενο για τη μητέρα είναι να καταλαβαίνει τι σημαίνει "άτα", όταν συνομιλεί με το παιδί της και μετά αυτή στις αποφάσεις της ας το περιγράφει ως "περίπατο". Το σφάλμα όμως, που δεν κάνει καμία μητέρα, το έκανε το σύστημα δικαιοσύνης. Έχασε την επαφή του με τον πολίτη. Επέλεξε, για λόγους κύρους και για να εμπνέει υποτίθεται τον σεβασμό, να "συνδιαλέγεται" σε μια γλώσσα ακατανόητη για τον μέσο πολίτη και έχασε τον βασικό της στόχο, που είναι η συνεννόηση μ' αυτόν.

Ο μέσος πολίτης δεν διαφέρει στη γλωσσική του κατάρτιση από το παιδί του παρα-δείγματός μας. Όταν όμως το ζητούμενο της σχέσης του με τη δικαστική εξουσία είναι η συνεννόηση, αυτήν είναι αδύνατη. Αυτή η αδυναμία ήταν και το ζητούμενο για τους πονηρούς, που την επέβαλαν στο δικαστικό σύστημα. Εξαιτίας της αδυναμίας αυτής ο πολίτης δεν έχει άμεση επαφή με τη δικαστική εξουσία κι αυτό ωφελεί τους πολιτικούς, οι οποίοι κάνουν αυτό το οποίο απαγορεύεται για τους δικαστικούς. Συνεννοούνται με τον λαό στη γλώσσα που μπορεί να μιλήσει ο κάθε πολίτης. Με τον τρόπο αυτόν αναλαμβάνουν εργολαβικά την επαφή της κοινωνίας με τη δικαιοσύνη. Το ίδιο επωφελούνται και οι δικηγόροι, εφόσον σε άλλη κλίμακα κάνουν κι αυτοί ακριβώς το ίδιο. Αυτοί αναλαμβάνουν εργολαβικά την επαφή του πολίτη με τη δικαιοσύνη.

Αυτοί είναι οι ενδιάμεσοι. Αυτοί είναι οι υπεργολάβοι της δικαιοσύνης σε όλα τα επίπεδα. Είτε στο συλλογικό επίπεδο είτε στο ατομικό. Αυτοί έχουν τα "μεγάφωνα" για ν' ακούει ο "κουφός" πάνω στην έδρα. Αυτοί από "ευαισθησία" ακούνε το "άτα" του πολίτη και το περιγράφουν ως "περίπατο" στους δικαστές. Αυτούς προφανώς δεν τους ενδιαφέρει ούτε το "κύρος" ούτε ο "σεβασμός". Τους πρώτους τους ενδιαφέρει να παρακάμψουν τον κίνδυνο του ελέγχου από τους δικαστικούς και τους δεύτερους τους ενδιαφέρει να "κονομάνε" από την αδυναμία του πολίτη να συνεννοηθεί μαζί τους.

Αυτή ήταν η επιτυχία των αστών. Μπόρεσαν και μπήκαν ανάμεσα στον πολίτη και τη "μητέρα" εξουσία. Την παρουσίασαν σαν την κακιά "στρίγκλα", που οποιαδήποτε επαφή μαζί της συνεπάγεται σίγουρα "μπελά", αν όχι τιμωρία. Υπάρχουν πολίτες που, ακόμα κι όταν αδικούνται κατάφορα, τρέμουν στην ιδέα ότι πρέπει να χτυπήσουν την πόρτα του εισαγγελέα. Υπάρχουν πολίτες που ακόμα και όταν έχουν δίκιο δεν πιστεύουν ότι θα το βρουν στο δικαστήριο. Αυτό κατάφεραν οι πολιτικοί και οι δικηγόροι με την προπαγάνδα τους. Οι πολίτες παγιδεύτηκαν και αυτό ήταν το ζητούμενο. Πολιτικοί και δικηγόροι κατάφεραν κι έφεραν τα πράγματα στα μέτρα των συμφερόντων τους. Με την απομόνωσή της οι πρώτοι κατόρθωσαν να την ελέγχουν και οι δεύτεροι να την εκμεταλλεύονται. Γίνονταν πλούσιοι και ισχυροί, απομονώνοντας τη δικαστική εξουσία από το "αφεντικό" της, που είναι ο λαός στο σύνολό του και "παιδί" της ο κάθε πολίτης.

Αποτέλεσμα; Οι πολίτες να την αποφεύγουν και να μην την εμπιστεύονται. Αυτό είναι το πραγματικό κατόρθωμά τους. Απομόνωσαν τον λαό από την μόνη εξουσία που προβλέπεται από το Σύνταγμα να έχει "θηλυκό" ρόλο. Την μόνη εξουσία στην οποία μπορεί ν' απευθύνεται ο πολίτης σε καθημερινή βάση και να επιλύει τα προβλήματά του σχεδόν την ίδια στιγμή. Την μόνη εξουσία που μπορεί να "τσακίσει" στην κυριολεξία τον οποιοδήποτε παρανομεί, όσο ισχυρός κι αν είναι. Αυτό ήταν το κατόρθωμά τους και με τον τρόπο αυτόν οι εξουσιαστές καταφέρνουν κι "αλωνίζουν" σε συνθήκες πλήρους ατιμωρησίας.

Βλέπει ο πολίτης τις αθλιότητες των πολιτικών και των "χορηγών" τους και δεν προσφεύγει στη δικαιοσύνη, για να τους περιορίσει άμεσα κι αποτελεσματικά. Δεν προσφεύγει στον καθ' ύλην αρμόδιο. Προτιμά να πηγαίνει στους καραγκιόζηδες που αντιπροσωπεύουν τα κόμματα. Προτιμά να πηγαίνει στον τοπικό κομματάρχη, ο οποίος υποτίθεται "καταγράφει" τα προβλήματά του και του υπόσχεται "άμεση" λύση σε κάποια χρόνια και υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα βοηθήσει ο πολίτης να κερδισθούν οι εκλογές. Τα κόμματα δηλαδή αναλαμβάνουν παράνομα εισαγγελικό και δικαστικό ρόλο και στην ουσία κοροϊδεύουν τον πολίτη. Η περιοδικότητα των εκλογών τούς δίνει το δικαίωμα να διαιωνίζουν μια κατάσταση που τους συμφέρει. Οι κυβερνητικοί κατακλέβουν τον κόσμο και βολεύουν τους ημετέρους χωρίς αντίδραση και οι αντιπολιτευόμενοι εκμεταλλεύονται τη "συσσώρευση" λαϊκής οργής, για να διεκδικήσουν την εξουσία και να κάνουν τα ίδια.

Κανένας κομματάρχης δεν προτείνει σε κάποιον διαμαρτυρόμενο πολίτη να πάει στον εισαγγελέα, όταν αντιλαμβάνεται κλοπή κι αυθαιρεσία των κυβερνώντων. Γιατί; Για να μην χαλά η "πιάτσα". Για να μην χαλά η κομματική "αγορά". Υποτίθεται, για να μην "νοθεύεται" η πολιτική με δικαστικές παρεμβάσεις, ενώ στην πραγματικότητα ο άνευ πραγματικού αντικειμένου κομματάρχης επιδιώκει να κρατήσει για το κόμμα τον ρόλο του "κατηγόρου" και του "τιμωρού". Επιδιώκει να κρατήσει για τον εαυτό του τον ρόλο του "ήρωα" αυτού του αυθαίρετου και γιγαντιαίου "κατήγορου" και "τιμωρού". Κρατούν για τους εαυτούς τους ρόλους, που από το Σύνταγμα προβλέπεται ο μεν πρώτος να είναι προνόμιο του πολίτη ο δε δεύτερος να είναι προνόμιο του συστήματος της δικαιοσύνης. Αναλαμβάνοντας τα κόμματα εργολαβικά τον ρόλο του "κατηγόρου", "παίζουν" με τους πολίτες υπέρ των συμφερόντων τους. Με τον τρόπο αυτόν τα κόμματα αλληλοεξυπηρετούνται και διαφθείρονται, χωρίς να ελέγχονται.

Τα προβλήματα του πολίτη και τις παρανομίες των κομμάτων τα διαχειρίζονται δηλαδή αυτοί οι οποίοι δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα να τα διαχειρίζονται, γιατί απλούστατα δεν έχουν την αρμοδιότητα να τα τιμωρούν. Τα κόμματα προβλέπεται να διεκδικούν τη διακυβέρνηση μιας χώρας και όχι να διαχειρίζονται τα προβλήματα των πολιτών. Δουλειά των κομμάτων είναι να βελτιώνουν τις κυβερνητικές τους προτάσεις, τις οποίες θα κρίνουν οι πολίτες στις εκλογές και όχι να υποκαθιστούν τη δικαιοσύνη. Δουλειά των κομμάτων είναι να διεκδικούν κυβερνητικό ρόλο και όχι να παριστάνουν τους αγωνιστές της δικαιοσύνης. Με τα προγράμματά τους θα έπρεπε να κερδίζουν τις εκλογές και όχι με την εξαργύρωση του αγώνα τους για κοινωνική δικαιοσύνη.

Με βάση τον συνταγματικό ρόλο των κομμάτων φυσιολογικά δεν θα έπρεπε οι πολίτες να έχουν καθημερινές σχέσεις μ' αυτά, γιατί απλούστατα η "κυβερνητική" δεν έχει καθημερινά προβλήματα, που αφορούν τον πολίτη. Με βάση τον συνταγματικό ρόλο των κομμάτων δεν θα έπρεπε στην εποχή της τηλεόρασης να διατηρούν κομματικά "υποκαταστήματα" διάσπαρτα στη χώρα. Αυτό το κάνουν, για να διαχειρίζονται την κοινωνική προβληματικότητα, πράγμα παράνομο για τον ρόλο τους. Το να καταγγέλλει για παράδειγμα ένα κόμμα την κυβέρνηση για παράνομους διορισμούς στη ΔΕΗ, δεν σημαίνει τίποτε. Το να πάει αυτή η υπόθεση στη δικαιοσύνη, σημαίνει πολλά. Πιο πολύ δύναμη δηλαδή έχει μια επώνυμη καταγγελία πολίτη στον εισαγγελέα, παρά μια επερώτηση στη βουλή. Στην πρώτη περίπτωση ο εισαγγελέας θα κινηθεί άμεσα προς την τιμωρία του παρανόμου, ενώ στη δεύτερη περίπτωση οι βουλευτές θα κάνουν την "πλάκα" τους και τα "παζάρια" τους μέσα στη βουλή.

Βγαίνει ο κάθε καραγκιόζης πολιτικός και λέει ό,τι θέλει, χωρίς να σκέφτεται τίποτε. Έφαγαν οι αλήτες τα χρήματα του κόσμου στο χρηματιστήριο και βγαίνει ο άλλος και λέει ότι είναι πολιτικό το ζήτημα και ότι δεν θέλει να ποινικοποιηθεί η πολιτική ζωή. Και ποιος τον ρώτησε αν θέλει ή δεν θέλει να ποινικοποιηθεί; Είναι παράνομος και μόνον που διατυπώνει δημοσίως αυτήν τη θέση. Δουλειά της δικαιοσύνης είναι να κινηθεί αυτεπάγγελτα και να δει αν και κατά πόσο υπάρχουν ποινικές ευθύνες στην υπόθεση του χρηματιστηρίου. Ποιος είναι ο πολιτικός που αυθαίρετα αποφασίζει τι θα κάνει η δικαιοσύνη και τι όχι; Κάτι αντίστοιχο γίνεται σε όλες τις "ύποπτες" συναλλαγές της πολιτικής εξουσίας. Οι πολιτικοί προσπαθούν να "κατευθύνουν" τη δικαστική έρευνα μόνον προς την πλευρά που δεν τους θίγει. Έχουν αποθρασυνθεί τελείως και νομίζουν ότι τα ελέγχουν όλα. Κανένας δεν αυτοπεριορίζεται, γιατί αυτός ο οποίος είναι σε θέση να τους περιορίσει είναι αδύναμος και δεν μπορεί να τους ελέγξει. Αυτή είναι η δημοκρατία, όπως την αντιλαμβάνονται οι διεφθαρμένοι.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί υπάρχει συμπαιγνία μεταξύ των κομμάτων που μονοπωλούν την εξουσία. Συμφέρει τα κόμματα να διαχειρίζονται προβλήματα και παρανομίες. Τα συμφέρει, γιατί το ένα κάνει "πλάτες" στο άλλο. Τα συμφέρει, γιατί με τους κολοσσιαίους κομματικούς μηχανισμούς "πνίγουν" την κοινωνία. Τα συμφέρει, γιατί ο "κοινωνικός" ρόλος αυτών των μηχανισμών "δικαιολογεί" την παράνομη επαφή των κομμάτων με τα δημόσια ταμεία. Γι' αυτόν τον λόγο είναι θεμελιώδες για τους πολιτικούς ν' απολαμβάνουν και τη βουλευτική ασυλία. Η διαχείριση παρανομιών τούς καθιστά παράνομους και γι' αυτόν τον λόγο έχουν ανάγκη την ασυλία και όχι επειδή σε κάποια στιγμή θα υπερασπιστούν υποτίθεται ακόμα και με παράνομα μέσα τη δημοκρατία. Λέμε υποτίθεται, γιατί, όταν υπερασπίζεσαι τη δημοκρατία, δεν υπάρχουν παράνομα μέσα. Με τη "βούλα" του Συντάγματος μπορείς να χρησιμοποιήσεις "κάθε" μέσο.

Σ' αυτήν τη διαχείριση στηρίζεται η παγίδα τους και το "καπέλωμα" της δημοκρατίας. Ταυτίζοντας οι αστοί το κομματικό παρασύστημα δικαιοσύνης με τη διαχείριση της εξουσίας, οδηγούν τις εξελίξεις προς τον δικομματισμό. Αυτό είναι ολέθριο για τη δημοκρατία. Γιατί; Γιατί τα κόμματα, ως μηχανισμοί, υπό κάποιες συνθήκες μπορούν να γίνουν ακόμα και οικογενειακές ιδιοκτησίες. Αν τα προσωποπαγή κόμματα κατορθώσουν και διαχειρίζονται προβλήματα μεγάλων μερίδων του λαού, αυτό σημαίνει ότι βρίσκονται πάντα κοντά στην εξουσία. Σημαίνει ότι η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία γίνονται ένα "κουβάρι", που ελέγχονται πλήρως από κάποιους ιδιώτες.

Σε συνθήκες πραγματικής δημοκρατίας όλες οι εξουσίες θα έπρεπε να λειτουργούν ανεξάρτητα. Μέσα στη βουλή δεν θα έπρεπε να δίνονται ψευδομάχες ιδεολογικού χαρακτήρα. Για την ιδεολογία έχει αποφασίσει το Σύνταγμα και αυτό το οποίο γίνεται σήμερα μέσα στη βουλή είναι ένα θέατρο σκιών, όπου οι καραγκιόζηδες παριστάνουν τους προστάτες της ιδεολογίας και της δημοκρατίας. Έχουν βάλει εντελώς παράνομα το ΚΚΕ μέσα στη βουλή και έχουν εξασφαλίσει την "αρκούδα" που υποτίθεται πολεμάνε. Μιλάμε πάντα για το δογματικό και από τη φύση του σταλινικό ΚΚΕ και όχι για τη δημοκρατική αριστερά, στην οποία το Σύνταγμα, η Δημοκρατία και ο ελληνικός λαός οφείλουν τα μέγιστα. Μιλάμε πάντα για μηχανισμούς μη συμβατούς με το Σύνταγμα. Στο επίπεδο αυτό τόσο το ΚΚΕ όσο και φασιστική ακροδεξιά δεν μπορούν να μπουν στη βουλή, γιατί απλούστατα δεν σέβονται το Σύνταγμα.

Στη βουλή μπαίνουν μόνον όσοι σέβονται το Σύνταγμα. Μόνον όσοι προβλέπονται από το Σύνταγμα να μπουν με τον τρόπο με τον οποίο προβλέπεται να το κάνουν. Για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί ο Μουφτής της Ξάνθης να μπει στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδας, έτσι δεν έχουν λόγο αυτά τα "κόμματα" να μπουν στη βουλή. Βάζουμε τη λέξη κόμμα σε "εισαγωγικά", γιατί κόμμα είναι μόνον ό,τι είναι συμβατό με το Σύνταγμα. Μέσα στη βουλή μπαίνουν μόνον τα κόμματα. Ούτε οι παρατάξεις ούτε οι μη συμβατές με το Σύνταγμα ιδεολογίες.

Απλά είναι τα πράγματα. Η βουλή είναι όργανο του Συντάγματος. Δεν είναι αρένα, όπου συγκρούονται οι ιδεολογίες. Όποιος αμφισβητεί το Σύνταγμα, δεν μπορεί να συμμετέχει στα όργανά του. Όταν μέσα σε ένα όργανο του Συντάγματος τοποθετείς τα ψευδοκόμματα των πολιτικών άκρων, στην πραγματικότητα μετατρέπεις την κάθε εκλογική σύγκρουση σε δημοψήφισμα για το πολίτευμα. Μετατρέπεις την απλή "κρίση" για τη διαχείριση σε μάχη χωρίς αύριο για την ίδια την ιδιοκτησία. Αυτό αντιβαίνει τη λογική του Συντάγματος και συμφέρει μόνον τους "αρκουδιάρηδες", που εκ του ασφαλούς παριστάνουν τους "προστάτες" της δημοκρατίας και του πολιτεύματος.

Η δημοκρατία είναι καλή αλλά όχι κουτή. Αντίθετα με ό,τι πιστεύουν μερικοί, δεν είναι καθόλου αφηρημένη με τους εχθρούς τους. Δεν επιτρέπει σε έναν εχθρό της να περιφέρεται οπλισμένος στους κοιτώνες των παιδιών της. Επιτρέπει σε όλους να υπάρχουν, αλλά δεν μπαίνουν όλοι στα όργανά της. Το Σύνταγμα, εξαντλώντας τα όρια του ανθρωπισμού και του πολιτισμού, απλά προσφέρει σε όλους αυτούς τη δυνατότητα να υπάρχουν, να καλλιεργούν και να διαδίδουν τις απόψεις τους, χωρίς όμως να παραβιάζουν τις διατάξεις του. Λειτουργεί πάνω στο ίδιο πνεύμα και στην ίδια βάση που ο νόμος της ανεξιθρησκίας επιτρέπει να υπάρχουν και άλλες θρησκείες εκτός από την κυρίαρχη. Από εκεί και πέρα, αν νιώθει κάποιος τόσο ισχυρός, ώστε ν' αμφισβητήσει ανοιχτά το Σύνταγμα, βγαίνει από την "πλατφόρμα" του και το πολεμά με ό,τι συνεπάγεται αυτή η πράξη. Αν είναι συντριπτικά ισχυρός, το αλλάζει. Αν δεν είναι, κάθεται στη "γωνία" του.

Κάποτε οι πραγματικοί δημοκράτες πλήρωσαν το κόστος και πολέμησαν τους φασίστες, προκειμένου ν' αλλάξουν το Σύνταγμα. Το ίδιο επιχείρησαν και οι κομμουνιστές και απέτυχαν. Όλοι αυτοί όμως ακολούθησαν τον μοναδικό δρόμο που υπάρχει, για ν' ανατραπεί ένα Σύνταγμα και αυτό είναι κάτι που προφανώς δεν συμφέρει τους σημερινούς αμφισβητίες του. Τα Συντάγματα και οι ιδεολογίες συγκρούονται στους δρόμους και τα πεζοδρόμια και όχι στη βουλή, που ανήκει στο υπάρχον Σύνταγμα. Σήμερα βλέπουμε παράξενα πράγματα. Βλέπουμε στη βουλή ακόμα και κουτορνίθια, που κάποτε ήταν πραιτοριανοί της Χούντας ή του "Παλατιού", να το αμφισβητούν άμεσα.

Τι συμβαίνει με όλους αυτούς; Κάποτε αυτοί οι φασίστες έστελναν τους αμφισβητίες του δικού τους Συντάγματος στα ξερονήσια. Σήμερα πώς τολμούν να απαιτούν ν' αμφισβητούν το Σύνταγμα των άλλων εκ του ασφαλούς και μάλιστα με μισθό; Αυτοί ήταν πονηροί και οι υπόλοιποι κοροΐδα; Επειδή κοροΐδα δεν υπάρχουν, αντιλαμβάνεται πλέον ο αναγνώστης τι συμβαίνει. Οι πολιτικοί έβαλαν μέσα στη βουλή συνταγματικά παράνομες δυνάμεις, για να δημιουργήσουν τις συνθήκες που θα τους επέτρεπαν να ταυτίσουν τις ιδεολογίες με τον κομματισμό και να "καπελώσουν" τα πάντα. Με τον τρόπο αυτόν τα κυρίαρχα κόμματα ταυτίστηκαν με το ίδιο το Σύνταγμα και μονοπωλούν την εξουσία, εφόσον οι αντίπαλοί τους πρακτικά δεν μπορούν να τη διεκδικήσουν. Εκμεταλλευόμενοι δηλαδή το γεγονός ότι η πλειοψηφία του λαού ταυτίζεται με το υπάρχον Σύνταγμα, τον "μάντρωσαν", έχοντας ως φόβητρο τις παράνομες μικρόσωμες και ασήμαντες "αρκούδες" που οι ίδιοι ταΐζουν. Με τον τρόπο αυτόν τα δύο κυρίαρχα κόμματα "εισπράττουν" τη δόξα των προστατών της Δημο-κρατίας μέσα στη βουλή, ενώ δεν υπάρχει αυτή η ανάγκη. Όποιος απειλεί τη Δημοκρατία κινδυνεύει στο δρόμο και όχι μέσα στη βουλή.

Μέσα στη βουλή, με βάση το υπάρχον Σύνταγμα, θα έπρεπε να συγκρούονται μόνον τα ταξικά συμφέροντα και από την "τριβή" αυτών των συμφερόντων να προκύπτουν οι νόμοι του κράτους. Νόμοι, που θα παραδίδονταν στην εκτελεστική εξουσία, προκειμένου να κυβερνήσει. Νόμοι, που, όταν θα τίθονταν σε εφαρμογή, θα ελέγχονταν από τη δικαστική εξουσία σ' ό,τι αφορά τη συνταγματικότητά τους. Αυτό είναι το περιβάλλον που προσδιορίζει το Σύνταγμά μας, προκειμένου να λειτουργήσει η δημοκρατία. Υπό αυτούς τους όρους τα κόμματα θα διεκδικούσαν την κυβερνητική εξουσία. Μια εξουσία, που θα ασκούνταν με βάση τους νόμους της βουλής και η οποία και πάλι θα ελεγχόταν για τις όποιες παρανομίες της από τη δικαστική εξουσία. Την εκτελεστική εξουσία δηλαδή θα μπορούσε να τη διεκδικήσει ακόμα και μια "παρέα" χαρισματικών συμπολιτών μας. Μια ολιγομελής ομάδα πολιτών, που, αφού θα εξέθετε τις απόψεις της περί κυβερνητικής πολιτικής, θα μπορούσε να διεκδικήσει την εξουσία στις εκλογές.

Ακόμα κι ένας πολίτης μόνος του έχει δικαίωμα από το Σύνταγμα να δημιουργήσει κόμμα και να διεκδικήσει την εξουσία. Η έννοια "κόμμα", δηλαδή, ταυτίζεται με μία άποψη για τη δημοκρατική διακυβέρνηση ενός κράτους. Είτε αυτήν την άποψη τη μοιράζονται πέντε πολίτες μεταξύ τους είτε ο μισός πληθυσμός της χώρας, δεν αλλάζει τίποτε στην έννοια "κόμμα". Η μαζικότητα απλά είναι αυτή η οποία δίνει στην υπερέχουσα άποψη την εξουσία. Για το Σύνταγμα δηλαδή δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ενός αρχηγού μεγάλου κόμματος και ενός απλού πολίτη σ' ό,τι αφορά την "αξία" της άποψής τους. "Κόμμα" αντιπροσωπεύει ο ένας και "κόμμα" αντιπροσωπεύει και ο άλλος. Ακόμα δηλαδή και η κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων είναι συνταγματικά παράνομη όπως θα δούμε παρακάτω.

Σήμερα, που η προδοσία των κρατούντων έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και φτάνουμε στα όρια, υπάρχει φόβος. Σήμερα, που δεν απέμεινε πλέον τίποτε άλλο για να λεηλατηθεί, υπάρχει φόβος. Φόβος, όχι απλά για τιμωρία τους, αλλά ακόμα και τη βιολογική εξόντωσή τους. Αναζητούν εναγωνίως συνενόχους, που να μπορούν ν' αποτελέσουν την ασπίδα προστασίας τους. Αυτός είναι κι ο λόγος που το σημερινό υπερχρεωμένο ελληνικό κράτος μοιράζει πρωτοφανείς αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους. Ευνοεί συνειδητά και παράνομα συγκεκριμένα συλλογικά συμφέροντα, για να μπορούν οι κρατούντες να κρυφτούν από πίσω τους. Για να μπορούν οι λίγοι προδότες να γλιτώσουν πίσω από συγκρούσεις μεγεθών, που οδηγούν σε εσωτερικό ταξικό εμφύλιο.

Τι φοβούνται οι προδότες που μας κυβερνούν; Την αποκάλυψη της αθλιότητάς τους και του προδοτικού τους ρόλου. Την αποκάλυψη των σχέσεων της εξουσίας με τους ιμπεριαλιστές. Την αποκάλυψη του εσωτερικού ιμπεριαλισμού που ασκούν κάποιες οικογένειες "μανδαρίνων" εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Την αποκάλυψη του ιμπεριαλισμού που ασκεί η εκτελεστική εξουσία απέναντι στις δύο άλλες. Τα πάντα λειτουργούν αλυσιδωτά κι αυτό κάνει τον φόβο του κράτους ακόμα πιο μεγάλο. Μία και μόνον "θηλιά" να ξηλωθεί για τον οποιονδήποτε λόγο και θα γκρεμιστεί το κατεστημένο που μας κυβερνά. Μια "θηλιά" που μπορεί να προκύψει οπουδήποτε μπορεί να κριθεί η εξουσία και οι επιλογές της. Είτε αυτό είναι το δικαστήριο που δικάζει τη 17 Νοέμβρη είτε το δικαστήριο που δικάζει το νόμιμο ή όχι μιας ιδιωτικοποίησης.

Το σύνολο των κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν σήμερα την ελληνική κοινωνία ξεκινούν από το γεγονός ότι πολύ συγκεκριμένα άτομα διαχειρίζονται μια κρατική εξουσία, η οποία δεν λειτουργεί με τον τρόπο που προβλέπει το Σύνταγμα. Από τη μία πλευρά έχουμε δηλαδή ιδιωτικά συμφέροντα, που νέμονται τα πάντα μεταξύ τους και από την άλλη μια διαπλοκή εξουσιών, που δημιουργεί τις συνθήκες οι οποίες απειλούν το Σύνταγμα και βέβαια τη δημοκρατία. Αυτά δεν είναι τυχαία και βέβαια δεν αποτελούν "καρπούς" της ευφυΐας των κρατούντων. Αυτά είναι ιμπεριαλιστικές πρακτικές ξένων και απλά αυτοί οι ξένοι "διόρισαν" τα κουτορνίθια που μας κυβερνούν και παριστάνουν τους επαγγελματίες έξυπνους. Τόσο έξυπνους από τα γονίδιά τους, που σήμερα προσπαθούν να μας φορτώσουν και τα έξυπνα παιδιά τους.

Αυτό το οποίο αναζητούμε τώρα είναι το πώς και το ποιοι έστησαν το "σκηνικό" της εξουσίας στη σημερινή Ελλάδα. Αναζητούμε τα "αφεντικά" των έξυπνων που κυβερνούν. Αναζητούμε το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Πότε, πώς και από ποιους έγινε το "καπέλωμα" της δικαστικής εξουσίας, που οδήγησε στη μετατροπή της θεωρητικά ελεύθερης Ελλάδας σε μια "Μπανανία" των Δυτικών. Τα πάντα ξεκίνησαν στην "αυγή" της μεταπολίτευσης. Οι ιμπεριαλιστές "έτρεμαν" στην ιδέα ότι μετά την πτώση της Χούντας και τον έντονο αντιαμερικανισμό του ελληνικού λαού θα έχαναν τον έλεγχο του ελληνικού κράτους. Επέτρεψαν στους Έλληνες να δημιουργήσουν το Σύνταγμα που ήθελαν, αλλά κατάφεραν και το "ακύρωσαν" με τις επιλογές τους. Αυτό έγινε μέσω των προσώπων που κατά παραγγελία των Αμερικανών ανέλαβαν να μας "σώσουν" τη μεταπολιτευτική περίοδο. Μέσω των προσώπων, που ήταν πληρωμένοι λακέδες των Αμερικανών.

Τι έγινε τότε; Από τον φασισμό της μονοκρατορίας της δεξιάς περάσαμε στον φασισμό της ψευδοδημοκρατίας του δικομματισμού. Εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα ο κομματισμός, που καταστρατηγεί κάθε έννοια δημοκρατίας. Γιατί; Γιατί δημιουργεί συνθήκες ολιγοπωλίου στη διαχείριση της εξουσίας. Από τότε μέχρι σήμερα δύο στην κυριολεξία ιδιόκτητα κόμματα κυβερνούν τον τόπο. Η ιδιοκτησία του Καραμανλή την οποία σφετερίζεται ο Μητσοτάκης και η ιδιοκτησία του Παπανδρέου. Αυτά τα κόμματα-ιδιοκτησίες και οι "χορηγοί" τους μονοπωλούν τα πάντα. Υπό την αιγίδα των ιμπεριαλιστών —και χάρη στην άγνοια των πολιτών— πήραν τα πνευματικά δικαιώματα των ιδεολογιών τις οποίες υποτίθεται πρεσβεύουν. Η ΝΔ πήρε τα δικαιώματα του φιλελευθερισμού και το ΠΑΣΟΚ τα δικαιώματα του σοσιαλισμού. "Φιλελεύθερο" στην Ελλάδα έγινε μόνον ό,τι έχει license από τη ΝΔ και το αντίστοιχο συμβαίνει και με το ΠΑΣΟΚ.

Πού βρίσκεται η παγίδα; Τα δύο αυτά κόμματα, έχοντας συμβατότητα με το Σύνταγμα, έλκουν το σύνολο των ψηφοφόρων προς το μέρος τους, χρησιμοποιώντας σαν εχθρούς-φόβητρα τα μη συμβατά με το Σύνταγμα φασιστικά και κομμουνιστικά άκρα. Μιλάμε για άκρα και όχι για κόμματα, γιατί, για να είναι κάτι κόμμα, θα πρέπει να είναι συμβατό με το Σύνταγμα, που ορίζει τι ακριβώς είναι το κόμμα. Χάρη σ' αυτά τα άκρα λοιπόν δημιουργούν ένα "χωνί", που καταλύει τη δημοκρατία και το Σύνταγμα. Αυτή είναι η παγίδα. Χρησιμοποιούν ασήμαντες, ευνουχισμένες και ακίνδυνες ιδεολογικές δυνάμεις, για να παγιδεύουν τον κόσμο. Δυνάμεις με μονοψήφια ποσοστά στην ελληνική κοινωνία, που χωρίς την κρατική χρηματοδότηση θα είχαν προ πολλού εξαφανιστεί. Δυνάμεις οι οποίες μισούνται μεταξύ τους και πάντα θα έχουν απέναντί τους ένα ποσοστό του ελληνικού λαού, που είναι πάνω από το 90%. Τόσο σημαντικό και μεγάλο είναι το έργο της προστασίας του συστήματος από τα πολιτικά κόμματα, που δίνουν τη "μάχη" της δημοκρατίας μέσα στη βουλή.

Αυτές λοιπόν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, αγνοώντας παντελώς το Σύνταγμα, γρήγορα άρχισαν τα εγκλήματα. Ανέπτυξαν θηριώδεις μηχανισμούς χάρη στα χρήματα του λαού. Εξασφαλίζοντας παράνομη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, έγιναν τα μονοπώλια στους χώρους τους οποίους υποτίθεται εξέφραζαν. Γρήγορα έγιναν μηχανισμοί διαχείρισης της κοινωνικής προβληματικότητας. Έγιναν μηχανισμοί, όπου κυρίαρχοι ήταν τα "τρωκτικά", οι "κηφήνες" και όλα τα υπόλοιπα παρασιτικά "ζώα" της ανθρώπινης ζούγκλας. Εκμεταλλεύτηκαν τις ιδεοληψίες και τους φόβους του λαού και του πρόσφεραν τα ιδιωτικά τους "καταφύγια". Εκμεταλλεύτηκαν την αγωνία και τη φτώχια του λαού και έγιναν μηχανισμοί βολέματος για τους πιστούς τους. Μεγάλα "μαντριά", που μέσα τους περιφέρονταν τα φοβισμένα "πρόβατα", αναζητώντας είτε την ασφάλεια είτε την κρατική "ταΐστρα". Το θηριώδες του μεγέθους τους, καθώς και η μόνιμη σχέση τους με την εξουσία, δημιούργησαν τη λεγόμενη "διαπλοκή". Το κάθε κόμμα πήρε τους "χορηγούς" της προτίμησής του και δημιούργησαν το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης.

Στην κυριολεξία μετρημένες στα δάκτυλα είναι οι οικογένειες που αυτήν τη στιγμή ελέγχουν τα πάντα στην Ελλάδα. Είτε μιλάμε για το επίπεδο της πολιτικής είτε γι' αυτό της οικονομίας. Στην Ελλάδα της δημοκρατίας ελάχιστοι άνθρωποι λυμαίνονται τα πάντα και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού βρίσκεται στα όρια της αθλιότητας. Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες, Παπανδρέου και μερικοί άλλοι είναι οι ιδιοκτήτες των κομμάτων, που έχουν μετατρέψει το ίδιο το κράτος σε κομματική ιδιοκτησία και κατ' επέκταση σε προσωπική τους ιδιοκτησία. Κοντά σ' αυτούς και κάποιες οικογένειες οικονομικών μεγαλοπαραγόντων, που "αρμέγουν" ελέω κομμάτων το σύνολο του εθνικού κεφαλαίου. Το κάθε κόμμα θεριεύει τους δικούς του παράγοντες, οι οποίοι στη συνέχεια μετατρέπονται σε "χορηγούς" του και το "ευεργετούν", ενώ στην πραγματικότητα μοιράζονται με τους συνενόχους τους τη "λεία" των κλοπών τους.

++Όλα αυτά όμως δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν, αν δεν υπήρχε επέμβαση στον τρόπο λειτουργίας του ίδιου του συστήματος. Έπρεπε να νικηθεί ο μεγάλος τους εχθρός κι αυτός ήταν το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα, που θεωρητικά είχε τα αντίμετρα για τον οποιονδήποτε θα επιχειρούσε να το καταλύσει. Ποιος ήταν ο κίνδυνος εξαιτίας του Συντάγματος; Ο διαχωρισμός των εξουσιών μεταξύ τους. Τα κόμματα και οι ιδιοκτήτες τους μπορούσαν να μονοπωλούν την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, αλλά είχαν ένα τεράστιο πρόβλημα. Δεν μπορούσαν να ελέγχουν τη δικαστική εξουσία, που από το ίδιο το Σύνταγμα ορίζεται ως ο βασικός θεματοφύλακάς του. Την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία μπορούσαν να την κατευθύνουν με τα κομματικά τους "οράματα", αλλά τη δικαστική εξουσία την κατευθύνει μόνον το Σύνταγμα, το οποίο γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τα "οράματα" των τυφλών κομματαρχών.

Το πρόβλημα τους δηλαδή ήταν ότι τα κόμματα μπορούσαν να γίνουν "αφεντικά" των δύο εξουσιών, αλλά δεν μπορούσαν να γίνουν "αφεντικά" της εξουσίας που έχει "αφεντικό" της το ίδιο το Σύνταγμα. Το πρόβλημά τους δηλαδή ήταν απλό στον εντοπισμό του, αλλά δύσκολο στην αντιμετώπισή του. Δεν μπορούσαν να ελέγχουν μια εξουσία, που στελεχώνεται με τρόπους οι οποίοι δεν ευνοούν τα κόμματα. Με μια πετυχημένη διαφημιστική καμπάνια μπορείς να παρασύρεις χιλιάδες αφελείς ψηφοφόρους και να μετατρέψεις έναν τενεκέ σε βουλευτή. Από τη στιγμή που τον "κατασκευάζεις", μπορείς να τον ελέγχεις, εφόσον μπορείς να τον εκβιάζεις με αντικατάστασή του. Αρεοπαγίτη όμως δεν μπορείς να "κατασκευάσεις" με τον ίδιο άμεσο κι αποτελεσματικό τρόπο. Ο τίτλος του Αρεοπαγίτη αποκτάται με αγώνα ζωής. Για να ελέγχεις το δικαστικό σώμα, θα πρέπει να περιοριστείς στους υπάρχοντες λειτουργούς του, εφόσον δεν μπορείς να τους "κατασκευάσεις". Άρα, για να ελέγχεις συνολικά το σύστημα μέσα στο οποίο αυτοί κινούνται, θα πρέπει να το ελέγχεις ολοκληρωτικά. Θα πρέπει να μπορείς να "παίζεις" με τις φιλοδοξίες και τις ανάγκες αυτών που επιθυμείς να ελέγξεις.

Γιατί ήταν γι' αυτούς θεμελιώδες να ελέγξουν αυτήν την εξουσία; Γιατί η εξουσία αυτή είναι όπως είπαμε ιδιόρρυθμη. Δεν παράγει πολιτική, αλλά μπορεί να ακυρώσει πολιτική. Δεν σου λέει προς τα πού να "πάς", αλλά μπορεί να σου απαγορεύσει να "πάς" εκεί όπου αποφάσισες, αν το κρίνει αντισυνταγματικό. Δεν συμμετέχει σε νομές "λείας" και άρα σε εύνοιες, αλλά μπορεί να τιμωρήσει αυτούς που νέμονται τις "λείες" κι ευνοούν τους εκλεκτούς τους. Αυτή η εξουσία έχει το "μέτρο" του Συντάγματος και αυτή μπορεί να "μετρήσει" το τι κάνουν οι υπόλοιπες εξουσίες. Από τη στιγμή που εσύ εκτελείς εντολές ξένων εις βάρος του λαού τον οποίο προστατεύει το Σύνταγμα, θα πρέπει να μπορείς να ελέγχεις πάση θυσία αυτούς που προστατεύουν το Σύνταγμα. Πρέπει πάση θυσία να ελέγξεις το όργανο αυτό όσο ιδιόρρυθμο κι αν είναι.

Τον κίνδυνο που αντιπροσώπευε η δικαστική εξουσία, οι ιδιοκτήτες των κομμάτων —που ήθελαν ελέω ΗΠΑ να μονοπωλούν την εξουσία— τον διέβλεψαν εγκαίρως. Εκμεταλλεύτηκαν δύο πράγματα προκειμένου να την ελέγξουν. Την άσχημη σχέση που είχε η εξουσία αυτή με τον λαό και τη σχέση οικονομικής αλληλεξάρτησης της εκτελεστικής εξουσίας με τη δικαστική. Σ' ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Η δικαστική εξουσία, όπως και άλλοι μηχανισμοί του κράτους, συνεργάστηκε με τη Χούντα και βέβαια με το προηγούμενο φασιστικό μονοπώλιο της εξουσίας το οποίο εξέφραζε το "Παλάτι". Ως μηχανισμός, που στελεχώνεται από ισόβιους και μη αιρετούς λειτουργούς, ήταν δεδομένο ότι συνεργάστηκε με τη φασιστική δεξιά σε όλο της το "φάσμα" και άρα μεταπολιτευτικά είχε πολύ πιο άσχημη "έξωθεν" εικόνα από τις δύο άλλες εξουσίες.

Ενώ δηλαδή η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία "ανανέωσαν" το δυναμικό τους μετά τη Χούντα, η δικαστική εξουσία δεν το έκανε, γιατί απλά ήταν αδύνατον να το κάνει. Δεν είναι δυνατόν να "ξηλωθεί" ολόκληρο το δικαστικό σώμα, για να ανανεωθεί στον βαθμό που ανανεώνεται μία κυβέρνηση ή μία βουλή. Επιπλέον, ο ρόλος της και η φύση της, που έχει σχέση με την έννοια της τιμωρίας, την έκανε αντιπαθητική στον λαό. Οι πονηροί αυτό εκμεταλλεύτηκαν. Δεν έκαναν ένα βασικό "ξεκαθάρισμα" μέσα στους κόλπους της εκ του πονηρού. Δεν την "αποχουντοποίησαν" στον απαραίτητο βαθμό, για να μπορούν να την κατηγορούν και να την διαβάλουν εύκολα. Για να μπορούν να την εκβιάζουν.

Αυτό όμως που τους διευκόλυνε τα μέγιστα ήταν η ποιότητα των ανθρώπων που εκείνη την εποχή παρίσταναν τους δικαστές. Η μονοκρατορία της δεξιάς, για να μην αντιμετωπίζει προβλήματα, είχε κατορθώσει και είχε τοποθετήσει στη δομή της ανθρωπάκια της πλάκας. Σε θέσεις που προβλέπεται να καταλαμβάνουν γίγαντες λειτουργοί έβαλε νάνους με νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου. Σε θέσεις που απαιτούσαν ακεραιότητα και γενναιότητα έβαλε θρασύδειλους ευνούχους. Σε θέσεις που απαιτούσαν αίσθηση του κοινού δικαίου έβαλε φασίστες. Η ιδιομορφία των φασιστών είναι η εξής: Αντιλαμβανόμενοι τον κόσμο με τον γνωστό βλακώδη τρόπο, είναι εύκολα ελεγχόμενοι. Αντιλαμβανόμενοι τον κόσμο να χωρίζεται σε "ανώτερους" και "κατώτερους", εύκολα παγιδεύονται και οι ίδιοι μέσα σ' αυτήν τη λογική. Ως δικαστές είναι απίστευτα σκληροί, όταν έχουν απέναντί τους "κατώτερους" και είναι απίστευτα δουλικοί όταν έχουν απέναντί τους "ανωτέρους".

Όταν έπεσε η Χούντα, που τους επέτρεπε να παριστάνουν τους "άνδρες", όλοι αυτοί πανικοβλήθηκαν. Κανένας δεν είχε τη γενναιότητα να παραιτηθεί από τη θέση του. Κανένας δεν αρνήθηκε να υπηρετήσει το νέο Σύνταγμα, λόγω της υποτιθέμενης διαφορετικής ιδεολογίας που αυτό πρέσβευε. Τα ανθρωπάκια "κούρνιαξαν" στις γωνιές τους και περίμεναν το έλεος. Αυτοί οι οποίοι με τις πλάτες της Χούντας "κατακεραύνωναν" τους "εχθρούς" τους, έγιναν αρνάκια όταν έχασαν τη μάχη. Αυτοί, που έστελναν ανθρώπους στα ξερονήσια, φοβήθηκαν για τις θεσούλες τους. Για να μην χάσουν το ψωμάκι τους, αυτοί, που δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν ούτε ως κοινοί δικηγόροι, σύρθηκαν στα γραφεία της εκτελεστικής εξουσίας να διαπραγματευτούν τη "σωτηρία" τους. Τι διαπραγμάτευση να κάνουν αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια; Για να σώσουν τις θεσούλες τους και να μην φύγουν κλοτσηδόν από τα δικαστικά πόστα τους, δέχθηκαν τους όρους που τους επέβαλαν οι νέοι διαχειριστές της εξουσίας.

Αυτή η δουλικότητα των "γιγάντων" της χουντικής δικαιοσύνης έδωσε τη δυνατότητα στους νέους διαχειριστές να παραστήσουν τους "προστάτες" του λαού και να "καπελώσουν" μία από τις κυρίαρχες εξουσίες. Πώς; Με το να δώσουν υπερεξουσίες στον υπουργό δικαιο-σύνης. Στον "δημοκράτη" υπουργό, που είχε τον "αέρα" της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Δεν επέτρεψαν στο Σύνταγμα να "κηδεμονεύει" αυτήν την ακίνδυνη αλλά υπεραπαραίτητη για τη δημοκρατία εξουσία, αλλά έδωσαν αυτόν τον ρόλο σε κάποιο πρόσωπο αμφιβόλου ποιότητας. Μετέτρεψαν ένα αιρετό και άσχετο "τίποτε" σε κυρίαρχο παράγοντα μιας από τις τρεις θεμελιώδεις εξουσίες. Το αποτέλεσμα ήταν τρομερό. Η φυσική ηγεσία της δικαστικής εξουσίας δεν βρισκόταν υπό την εξουσία του Συντάγματος, αλλά υπό την εξουσία ενός κοινού παραγοντίσκου της εκτελεστικής εξουσίας. Παραβιάστηκε το Σύνταγμα, που προβλέπει το εξής θεμελιώδες. Άρθρo 87.2. Oι δικαστές κατά την άσκηση των καθηκόντων τoυς υπόκεινται ΜΟΝΟ στo Σύνταγμα και στoυς νόμoυς και σε καμία περίπτωση δεν υπoχρεoύνται να συμμoρφώνoνται με διατάξεις πoυ έχoυν τεθεί κατά κατάλυση τoυ Συντάγματoς.

Το αποτέλεσμα αυτής της παραβίασης; Εγκληματικό για τη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Άλλαξε ο ρόλος της δικαστικής εξουσίας και μειώθηκε η ισχύς της. Μετατράπηκε σε ένα "δεκανίκι" της εκτελεστικής εξουσίας. Ένα "δεκανίκι", που έδινε νομιμοφάνεια στις παρανομίες της. Η δικαστική εξουσία έπαψε να έχει ανεξάρτητο λόγο. Δεν μπορούσε να έχει λόγο ούτε καν στην εσωτερική της λειτουργία και στις αρχαιρεσίες της. Αυτό "αποτυπώνεται" και στο τυπικό της όλης λειτουργίας της. Η φυσική ηγεσία μιας από τις τρεις θεμελιώδεις εξουσίες δεν ορκίζεται ενώπιον του προέδρου της δημοκρατίας πίστη στο Σύνταγμα, όταν αναλαμβάνει τα καθήκοντά της. Δεν ορκίζεται όπως ο πρωθυπουργός ή ο πρόεδρος της βουλής, που τίθενται επικεφαλής των άλλων δύο εξουσιών. Αυτό κάτι σημαίνει. Όταν ορκίζεται ένας ασήμαντος παράγοντας της εξουσίας, όπως είναι ο διοικητής της τράπεζας της Ελλάδας —που είναι ένας κοινός μεγαλολογιστής του κράτους—, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ύποπτο —αν όχι εγκληματικό— να μην ορκίζεται η ηγεσία της δικαστικής εξουσίας.

Η ηγεσία της δικαστικής εξουσίας "προάγεται" και δεν "αναλαμβάνει" καθήκοντα. Προάγεται, όπως προάγεται ένας λοχίας σε επιλοχία. Γιατί έγινε αυτό; Για τον εξής απλό λόγο. Για να μπορεί η εκτελεστική εξουσία να απειλεί όποιον δικαστικό δεν την εξυπηρετεί. Για να μπορεί να απειλεί όποιον θα έχει τη φαεινή ιδέα να διερευνά ό,τι δεν πρέπει να διερευνάται. Για να μπορεί να διώχνει από το σώμα όποιον δικαστή την ενοχλεί. Για να μπορεί να σέρνει τους "λοχίες" τής δικαιοσύνης στο γραφείο τού εκάστοτε υπουργού δικαιοσύνης. Του απόλυτου κυρίαρχου μιας από τις κυρίαρχες εξουσίες. Του κυρίαρχου, που θ' αποφασίσει μόνος του για τις αρχαιρεσίες και απλά τις επιλογές του στη συνέχεια θα επικυρώσει η εκτελεστική εξουσία.

Αν σ' αυτό προστεθεί και η σχέση οικονομικής αλληλεξάρτησης μεταξύ των εξουσιών, ο αναγνώστης παίρνει μια πλήρη εικόνα της "ανεξάρτητης" δικαιοσύνης. Ο υπουργός δικαιο-σύνης δεν αποφασίζει μόνον για τις αρχαιρεσίες, αλλά και για τους μισθούς τους. Γίνεται ο κορυφαίος και μοναδικός "συνδικαλιστής" των δικαστών, που θ' αναλάβει να μεταφέρει τα αιτήματά τους στον πρωθυπουργό. Κατ' αυτόν τον τρόπο η εκτελεστική εξουσία γίνεται ο "εργοδότης" της δικαστικής εξουσίας. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορεί εύκολα ένας υφιστάμενος να πάει "κόντρα" στον προϊστάμενο. Πώς θα πάει την επομένη να ζητήσει παροχές; Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να καταλάβει κάποιος πώς οι ισχυροί παράγοντες του τόπου εξασφαλίζουν απαλλακτικά βουλεύματα κάθε φορά που κινδυνεύουν.+++

Αν υπήρχε σεβασμός προς το Σύνταγμα, τα πράγματα θα έπρεπε να ήταν διαφορετικά. Θα έπρεπε το σώμα των δικαστών να είναι ανεξάρτητο από κάθε παρέμβαση. Να αποφάσιζε μόνο του για την εσωτερική λειτουργία του και πολύ περισσότερο για τις αρχαιρεσίες του. Οι μισθοί των δικαστών να συνδέονταν με σταθερά μεγέθη, που δεν θ' ανάγκαζαν τους δικαστές να "κρυπτοσυνδικαλίζονται" και να "σέρνονται" στα γραφεία της εκτελεστικής εξουσίας. Τι σημαίνει σταθερά μεγέθη; Να εισπράττουν αυτά τα οποία εισπράττουν άλλοι δημόσιοι λειτουργοί, στους οποίους δεν απαγορεύεται ο συνδικαλισμός. Να εισπράττουν οι αρεοπαγίτες ίσα με τους βουλευτές. Οι εφέτες ίσα με τους περιφερειάρχες και οι κοινοί δικαστές ίσα με τους ομοβάθμιούς τους του δημοσίου. Ποιος θα τολμούσε να παρενοχλήσει τη δικαιοσύνη σε μια τέτοια περίπτωση; Σε μια περίπτωση που κανένας δεν θα μπορούσε ν' απειλεί κανέναν, είτε σε επίπεδο εξέλιξης είτε σε επίπεδο παροχών;

Θα τολμούσε ο υπουργός δικαιοσύνης να καλέσει στο γραφείο του τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου, για να τον συγχαρεί για την προαγωγή του; Γιατί τον καλεί; Για να τον συγχαρεί για το "δώρο" που ο ίδιος του χάρισε; Τον καλεί, για να του δείξει ποιος είναι το "αφεντικό". Από το ποιος πηγαίνει σε ποιον στις εθιμοτυπικές συναντήσεις μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι ο ισχυρός. Γι' αυτό τον καλεί στο γραφείο του ο υπουργός δικαιοσύνης. Τον καλεί, για να ελέγξει τη νομιμοφροσύνη του ως προς το πρόσωπό του. Τον καλεί ως "αφεντικό", για να του ζητήσει να "μεριμνήσει" για μια "ειδική" περίπτωση. Όταν παίρνεις δώρα, ανταποδίδεις δώρα. Όταν δεν περιμένεις δώρα, κάνεις τη δουλειά σου. Πώς θα κάνει τη δουλειά της η ηγεσία της δικαιοσύνης, όταν ως πρόσωπα "χρωστάνε" στην εκάστοτε εκτελεστική εξουσία; Πώς θα ελέγξουν τους νόμους που επιβάλει η εκτελεστική εξουσία στην νομοθετική σ' ό,τι αφορά τη συνταγματικότητά τους; Το Σύνταγμα είναι σαφές σ' αυτόν τον τομέα. Άρθρo 93 4. Tα δικαστήρια ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ να μην εφαρμόζoυν νόμo πoυ τo περιεχόμενό τoυ είναι αντίθετo πρoς τo Σύνταγμα.+++

Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο, αυτός ο απλός νόμος είναι που κάνει την εξουσία της δικαιοσύνης πανίσχυρη και της διασφαλίζει την ανεξαρτησία της. Γιατί; Γιατί απλούστατα της δίνει το δικαίωμα να κρίνει το σύνολο των νόμων με το "μέτρο" του Συντάγματος. Γιατί της δίνει το δικαίωμα να "αντινομοθετεί", όταν αυτοί οι οποίοι νομοθετούν είναι παράνομοι, είτε λόγω βλακείας είτε λόγω ανικανότητας είτε λόγω διαφθοράς. Της δίνει το δικαίωμα να κρίνει τις άλλες δύο εξουσίες. Τις εξουσίες, οι οποίες είναι πιθανόν να παραβούν το Σύνταγμα. Τις εξουσίες, που, πάνω στην αγωνία των διαχειριστών τους να παραμείνουν στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, δεν θα διστάσουν να εξυπηρετήσουν πολυποίκιλα έκνομα συμφέροντα.

Αυτή είναι η ιδιομορφία της δικαστικής εξουσίας. Η εξουσία αυτή δεν κυβερνάει τον λαό. Προστατεύει τον λαό από κακούς κυβερνήτες. Αυτός ο οποίος κυβερνάει αποφασίζει προς τα πού θα "πάμε". Αυτός όμως ο οποίος μας προστατεύει αποφασίζει πού δεν μπορούμε να "πάμε", γιατί απλούστατα δεν πρέπει. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι καθόλου τυπικό το θέμα της ορκωμοσίας της ηγεσίας της δικαστικής εξουσίας. Όταν ορκίζεσαι δίνεις λογαριασμό μόνον στον λαό με βάση την πίστη σου στο Σύνταγμα. Όταν προάγεσαι δίνεις λογαριασμό μόνον στον εκάστοτε υπουργό δικαιοσύνης που σε επιλέγει.

Γι' αυτόν τον λόγο λέμε ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό ήταν παντελώς "σάπιο". Τα δύο μεγάλα ιδιόκτητα κόμματα κατάφεραν και με τη μόνιμη επαφή τους με την εκτελεστική εξουσία μπόρεσαν και έλεγξαν τα πάντα. Έλεγξαν τη νομοθετική εξουσία και στη συνέχεια έλεγξαν τη δικαστική εξουσία. Στην κυριολεξία τρεις οικογένειες μονοπωλούν τα πάντα. Μπόρεσαν κι εξυπηρέτησαν το σύνολο των συμφερόντων που είχαν "υποχρέωση" να εξυπηρετήσουν. "Εξυπηρέτησαν" τους ιμπεριαλιστές, που ήταν τα "αφεντικά" τους. "Εξυπηρέτησαν" τους χορηγούς, που ήταν οι ευεργέτες τους. "Εξυπηρέτησαν" και τα οικογενειακά τους συμφέροντα. Τρεις οικογένειες όλες κι όλες. Τρεις οικογένειες και κάποιοι λίγοι "δορυφόροι" τους. Οι Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες και οι Μητσοτάκηδες. Οι διορισμένοι λακέδες των Αμερικανών, που μετατρέπουν σε λακέδες όχι μόνον τους βουλευτές και τους δικαστές, αλλά και τον υπόλοιπο λαό.

Αυτές οι οικογένειες έγιναν ελέω ΗΠΑ οι κυρίαρχοι πολιτικοί παράγοντες της χώρας. Αυτοί μονοπωλούν το δικαίωμα στη διεκδίκηση της εκτελεστικής εξουσίας. Με μέσον αυτούς οι Αμερικανοί ελέγχουν όχι μόνον την κυβέρνηση, αλλά και την αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση κυβερνάει με "ραβασάκια" των Αμερικανών και η αντιπολίτευση "εμφανίζεται" μόνον όταν το αντιπολιτευτικό της "έργο" δεν θίγει τις βασικές στρατηγικές των ιμπεριαλιστών. Η κυβέρνηση ελέγχει τη βουλή και η αντιπολίτευση περιορίζει τις αντιδράσεις της μόνον όταν δεν ενοχλεί τους Αμερικανούς. Γιατί; Γιατί τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση βρίσκονται υπό την εξουσία αυτών των οικογενειών.

Από εδώ ξεκινάει ο πρώτος "κόμπος", που συνδέει μόνιμα αυτές τις συγκεκριμένες οικο-γένειες με την εκτελεστική εξουσία η οποία ελέγχει τα πάντα. Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι αλληλένδετα. Δημιούργησαν έναν τρομερό "γόρδιο δεσμό", που συνδέει φυσικά πρόσωπα με τις κρατικές εξουσίες. Έναν δεσμό, που συνδέει τους ιδιοκτήτες των κομμάτων με την εκτελεστική εξουσία και από εκεί και πέρα με όλες τις υπόλοιπες. Ένα άθροισμα "κόμπων" ενώνει αυτά που το Σύνταγμα προβλέπει να λειτουργούν ανεξάρτητα. Ο πρώτος "κόμπος" συνδέει αυτές τις οικογένειες με την εκτελεστική εξουσία και ο δεύτερος συνδέει την εκτελεστική εξουσία με τις άλλες δύο εξουσίες. Το αποτέλεσμα είναι μερικές οικογένειες ιδιωτών να ελέγχουν το σύνολο των εξουσιών.

Θα εξετάσουμε την περίπτωση του από πολλούς καταγγελθέντος "τρομονόμου", για να καταλάβει ο αναγνώστης πώς λειτουργούν τα πράγματα στη "Μπανανία". Η εκτελεστική εξουσία πήρε από τους ιμπεριαλιστές υπό μορφή "ραβασακίου" έτοιμο τον "τρομονόμο". Έναν νόμο προφανώς αντισυνταγματικό. Με την κομματική της δύναμη μπόρεσε να επιβάλει την επιλογή της στη νομοθετική εξουσία. Μπορεί να εκβιάζει τους βουλευτές και άρα μπορούσε να τον περάσει από τη βουλή. Είτε στο όνομα της ιδεολογίας είτε στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας είτε εξαιτίας ενός κοινού εκβιασμού, είναι εύκολο να ελεγχθεί το σώμα των βουλευτών.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν απλά. Το "ραβασάκι" θα περνούσε από τη βουλή και θα παραδιδόταν στο σύστημα δικαιοσύνης. Ο υπουργός δικαιοσύνης ήταν εκείνος ο οποίος προφανώς ανέλαβε να ελέγξει το σύστημα δικαιοσύνης, προκειμένου αυτό να μην αντιδράσει απέναντι στο νομοθετικό αυτό "έκτρωμα". Σε περίπτωση που θα υπήρχε αντίδραση, θα ξεκινούσε τη διαδικασία των προαγωγών και των συνταξιοδοτήσεων. Αυτό γίνεται πάντα. Όποιος φιλόδοξος δικαστικός "πλειοδοτήσει" σε πίστη απέναντι στον υπουργό, θα "προαχθεί". Όποιος διατυπώσει αντιρρήσεις, θα συνταξιοδοτηθεί. Από τη στιγμή που θα περάσει ο κάθε "τρομονόμος" τα "φίλτρα" της ηγεσίας της δικαστικής εξουσίας, θα παραδοθεί στους κοινούς δικαστές για να δικάσουν. Στους δικαστές, που από το Σύνταγμα έχουν το δικαίωμα ν' αμφισβητήσουν την επιλογή της ηγεσίας τους και ν' αρνηθούν να εφαρμόσουν τον αντισυνταγματικό νόμο.

Αυτός είναι και ο λόγος που είδαμε την εξουσία να αγωνιά στην περίπτωση της δίκης της 17 Νοέμβρη. Αυτός είναι και ο λόγος που είδαμε την εξουσία να εξαπολύει κύμα τρομοκρατίας στο δικαστικό σώμα και να παραπληροφορεί τον λαό. Το έκανε, γιατί κινδυνεύει να καταστραφεί εξαιτίας αυτής της δίκης. Θα πρέπει να δικάσει πολίτες, που εξαπέλυσαν τρομοκρατία εναντίον της διαφθοράς. Επειδή ακριβώς δεν θέλει να δικάσει την πραγματική ουσία της υπόθεσης, προσπαθεί να μετατρέψει ένα πολιτικό έγκλημα σε κοινό έγκλημα. Επειδή όμως οι νόμοι είναι σαφείς στην περίπτωση αυτήν, είχε ανάγκη να τρομοκρατήσει τους δικαστές. Είχε ανάγκη να παραπληροφορήσει τους πολίτες. Είχε ανάγκη να παραβεί το Σύνταγμα, που προβλέπει ανοικτές και δημόσιες δίκες. Είχε ανάγκη να παραβεί το Σύνταγμα που απαγορεύει έκτακτα δικαστήρια. Άρθρo 8. Δικαστικές επιτρoπές και έκτακτα δικαστήρια, με oπoιoδήπoτε όνoμα, δεν επιτρέπεται να συσταθoύν.

Γιατί είχε ανάγκη να πιέσει τους πάντες και με όλα τα μέσα; Γιατί είναι θέμα επιβίωσης για την εκτελεστική εξουσία ν' αποφύγει την σύγκρουσή της με το Σύνταγμα μέσα στο δικαστήριο. Γιατί όποιος από τα εμπλεκόμενα μέρη καταφέρει να επιβάλει ενώπιον των δικαστών τη δική του άποψη, θα καταστρέψει τον άλλο. Όποιος καταφέρει και "πείσει" τους δικαστές να υιοθετήσουν τη δική του άποψη περί του νόμου, θα νικήσει. Αν εφαρμοστεί ο "τρομονόμος" και δικαστούν οι φερόμενοι ως τρομοκράτες σαν κοινοί κακοποιοί, καταστρέφονται. Καταστρέφεται η επιλογή της ζωής τους, άσχετα με το αν εμείς συμφωνούμε με την επιλογή αυτήν ή όχι. Δικάζονται με τους νόμους που αφορούν τους σωματέμπορους, τους κλέφτες και τους εμπόρους ναρκωτικών.

Η δίκη τους θα χάσει το δημόσιο ενδιαφέρον και έτσι θα περάσει απαρατήρητα η αντισυνταγματική επιλογή του δικαστηρίου να τη μετατρέψει σε "κλειστή" δίκη. Θα χάσει τον "χαρακτήρα" που της αρμόζει και ο λαός δεν θα έχει τη δυνατότητα να την παρακολουθήσει. Η άποψή των κατηγορουμένων δεν θα δημοσιοποιείται και στην ουσία "φιμώνονται". Ο κόσμος στο επίπεδο που κρίνει δεν μπορεί είτε να τους "δικαιώσει" είτε να τους "καταδικάσει" για τον αγώνα τους και ταυτόχρονα οι ίδιοι αισθάνονται ότι απέτυχαν σ' αυτό που έκαναν, εφόσον ο κόσμος δεν θα μάθει τι ακριβώς κατήγγειλαν και γιατί έβαλαν τους εαυτούς σ' αυτήν τη διαδικασία. Είναι θέμα επιβίωσης γι' αυτούς να δικαστούν για πολιτικά εγκλήματα και άρα δημόσια από μεικτό ορκωτό δικαστήριο και άρα από τον ίδιο τον λαό.

Στο τακτικό δικαστήριο αυτοί εύκολα καταστρέφονται, γιατί είναι απόλυτα μόνοι τους. Είναι κατηγορούμενοι πολίτες μέσα σ' έναν χώρο όπου κυριαρχούν "υπηρέτες". Βρίσκονται στο "μέσον" μιας εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης. Από τη μία τους δικάζουν δικαστές, που είναι υπάλληλοι του κράτους και από την άλλη υπάρχουν οι συγγενείς των θυμάτων των ενεργειών τους, που ζητάνε σκληρή τιμωρία και οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν διαφέρουν ταξικά και οικονομικά από τους δικαστές. Γιατί; Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είναι κρατικοδίαιτοι και έχουν κοινά συμφέροντα μ' αυτούς που δικάζουν. Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είναι συγγενείς θυμάτων, που έχουν "καταγγελθεί", είτε για επιορκία είτε για άνομες σχέσεις με ανθρώπους του κράτους.

Ανατρίχιασε λέει η Ντόρα, όταν αντίκρισε τον Ξηρό. Οι τρομοκράτες, εκατομμύρια πολίτες και μεταξύ αυτών και ο γράφων, ανατριχιάζουν ακόμα περισσότερο, όταν αυτή και το σόι της πλησιάζουν κάθε μήνα τα γκισέ των δημόσιων ταμείων. Μήπως ανατρίχιασε κι ο Πέτσος; Ο Πέτσος, που κατά την άποψη πολλών πολιτών θα έπρεπε να είναι φυλακή; Ο Πέτσος, που είναι ελεύθερος εξαιτίας της απόφασης ενός δικαστηρίου, του οποίου ο ίδιος ο πρόεδρος είπε το τρομερό: "…μέσα από αυτό το δικαστήριο πέρασαν οι πάντες, εκτός από την αλήθεια". Μήπως ανατρίχιασε κι ο Κατσαντώνης; Ο "καθηγητής" της Χούντας, που από ένα "ψέλλισμα" του Κουφοντίνα κατάλαβε τον ηγετικό του ρόλο, αλλά δεν κατάλαβε ότι ο "τρομονόμος" είναι αντισυνταγματικός; Το άθλιο φασιστόμουτρο, που δεν σεβάστηκε το ιερό δικαίωμα της απολογίας του κατηγορούμενου. Ένα από τα πιο ιερά δικαιώματα. Έκανε χιούμορ στην απολογία του Βασίλη Ξηρού. Έκανε χιούμορ και δεν κατάλαβε ότι εκείνη την ώρα ήταν "μετέωρος" και εκτός της ασφαλούς συνταγματικής πλατφόρμας.

Απλά είναι τα πράγματα σε αυτήν τη δίκη και μόνον οι "δημοκράτες" δεν τα καταλαβαίνουν. Δεν είναι δυνατόν να δικάζεσαι για εγκλήματα που διέπραξες κατά κρατικών υπαλλήλων τους οποίους τους θεωρούσες διεφθαρμένους και να εμπιστεύεσαι την κρίση κρατικών υπαλλήλων. Δεν είναι δυνατόν να εμπιστεύεσαι ένα δικαστήριο τακτικών δικαστών και από πίσω σου να βρίσκεται η κόρη του Μητσοτάκη, στον πατέρα της οποίας μπορεί ο δικαστής να οφείλει την προαγωγή του. Απαιτείς να δικαστείς από ενόρκους πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν κοινά συμφέροντα ούτε με τον Μητσοτάκη ούτε με τον τακτικό δικαστή. Απαιτείς το στοιχειώδες που διασφαλίζει μια δίκαιη δίκη. Δεν είναι δυνατόν αυτός ο οποίος θεωρείς ότι σε προκάλεσε να τον χτυπήσεις, να σε δικάσει για το χτύπημα. Δέχεσαι να δικαστείς από αυτόν που θεωρείς ότι μπορεί, λόγω φύσης και θέσης, να είναι ουδέτερος. Αυτός είναι ο λόγος που το Σύνταγμα προβλέπει τα μεικτά ορκωτά δικαστήρια και τις δημόσιες δίκες. Προφανώς οι "πατέρες" του Συντάγματός μας γνώριζαν από τις δικές τους περιπτώσεις ότι υπάρχει το ασυμβίβαστο σ' αυτήν την περίπτωση. Υπάρχει ασυμβίβαστο, όταν αυτός ο οποίος "καταγγέλλεται" δικάζει μόνος του τους "καταγγέλοντες".

Γι' αυτόν τον λόγο οι τρομοκράτες "σπρώχνουν" τους δικαστές μέσα στο δικαστήριο. Απαιτούν "ανώτερο" δικαστήριο, γιατί θεωρούν τα εγκλήματά τους "ανώτερου" τύπου. Αυτό όμως αναγκάζει τους Μητσοτάκηδες και τους ομοίους τους να "σπρώχνουν" προς την αντίθετη κατεύθυνση. Γιατί; Γιατί, αν καταφέρουν οι κατηγορούμενοι να "σπρώξουν" το δικαστήριο, τους εκθέτουν και "ακυρώνουν" τον "τρομονόμο". Η ακύρωση του "τρομονόμου" εύκολα μας οδηγεί σ' αυτούς που τον επέβαλαν στα δικαστήρια. Εύκολα αποδεικνύεται ότι αυτός ο νόμος ήταν ένα "ραβασάκι" των αφεντικών τους. Εύκολα από τη δικαστική αίθουσα του Κορυδαλλού φτάνουμε στην αμερικανική πρεσβεία.

Όμως, από εκεί και πέρα αρχίζουν και "ξετυλίγονται" αυτά που πρέπει και συμφέρει τους πονηρούς να παραμένουν μπερδεμένα. Τα πάντα λειτουργούν αλυσιδωτά. Γιατί; Γιατί, αν αποδειχθεί ο "τρομονόμος" αντισυνταγματικός, αυτόματα πρέπει όχι απλά ν' αντικατασταθούν οι τακτικοί δικαστές που ανέλαβαν την εκδίκαση της υπόθεσης της 17 Νοέμβρη, αλλά να παραιτηθούν από το δικαστικό σώμα. Γιατί; Γιατί, αν δεν κατηγορηθούν για επιορκία, θα κατηγορηθούν για ανικανότητα. Γιατί ανέλαβαν να εκδικάσουν μόνοι τους μια υπόθεση, που δεν ήταν στην αρμοδιότητά τους. Μόνοι τους έπρεπε να καταλάβουν την αντισυνταγματικότητα του νόμου και όχι να περιμένουν από τους κατηγορούμενους να τους το καταγγείλουν. Έπρεπε μόνοι τους να καταλάβουν ότι η δίκη αυτή αφορά πολιτικά εγκλήματα.

Άποψη του γράφοντος είναι ότι η δίκη της 17 Νοέμβρη ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να ελεγχθεί το κράτος και οι μηχανισμοί του και αυτή η ευκαιρία χάθηκε. Οι εξουσιαστές πέρασαν στην κοινωνία την άποψή τους και ο λαός έχασε το ενδιαφέρον του. Θα εκδικαστεί αυτή η υπόθεση με τον τρόπο που θα εκδικαστεί και θα "ξεχάσουμε" ποιοι δικάστηκαν και γιατί. Ο λαός έχασε την ευκαιρία να καθίσει στο "σκαμνί" το απόλυτα διεφθαρμένο κράτος της μεταπολίτευσης. Ο λαός έχασε την ευκαιρία να "μπει" στο δικαστήριο και να τους δικάσει όλους μαζί. Να τους δικάσει, πριν να αναγκαστεί υπό άλλες συνθήκες να τους πάρει τα κεφάλια.

Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι τα μεγάλα εγκλήματα που "χρεώνουμε" στη μη-δράση της δικαιοσύνης. Θα τα απαριθμήσουμε και θα τα αξιολογήσουμε ένα-ένα σ' ό,τι αφορά τις τραγικές συνέπειές τους για τον λαό. Αφού τα αναλύσουμε, θα περιγράψουμε και τις δυνατότητες που έχει ο κάθε πολίτης για να σταματήσει αυτήν την αθλιότητα που ζούμε. Θα περιγράψουμε τις νόμιμες δυνατότητές του, θέλοντας —αν είναι δυνατόν— να προλάβουμε τα χειρότερα. Είναι βέβαιον ότι θα υπάρξουν τα χειρότερα, γιατί αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να πάει επί μακρόν. Δεν είμαστε μακριά από την "αργεντινοποίηση" της χώρας. Οι άθλιοι έχουν λεηλατήσει τα πάντα και η χρεοκοπία του κράτους δεν είναι μακριά. Δεν είναι μακριά το ΔΝΤ και η επιτροπεία του. Οι Έλληνες όμως δεν είναι Αργεντινοί, γιατί η ελληνική κοινωνία και το Σύνταγμά της δεν είναι όμοια μ' αυτά της Αργεντινής. Η φασιστική Αργεντινή είχε τους νόμους, τους μηχανισμούς και τις υποδομές να αντέξει τη λαϊκή εξέγερση. Στη δημοκρατική Ελλάδα οι κλέφτες θα εκτελούνται με τις "ευχές" του Συντάγματος. Στη μικρή Ελλάδα οι κλέφτες δεν μπορούν να κρύβονται σε απομονωμένα και καλά φυλαγμένα "γκέτο".

Τι καταλογίζουμε λοιπόν στη δικαστική εξουσία;

Έγκλημα 1ον

Η δικαιοσύνη επέτρεψε την άρρωστη ανάπτυξη του κομματισμού, που καταστρέφει τα πάντα. Επέτρεψε και μάλιστα χρηματοδότησε τις μεγαλύτερες συμμορίες που έχουν συσταθεί από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.

Έγκλημα 2ον

Η δικαιοσύνη επέτρεψε την παράνομη ιδιωτικοποίηση των γιγάντων του δημοσίου. Αυτή επέτρεψε τη λεηλασία του κεφαλαίου του λαού από ντόπιους και ξένους οικονομικούς παράγοντες.

Έγκλημα 3ον

Η δικαιοσύνη επέτρεψε την παράνομη δυνατότητα ξένων ν' αγοράζουν ελληνική γη. Αυτή ήταν που επέτρεψε να μειωθεί η αξία της ελληνικής ιδιότητας. Αυτή μείωσε την αξία των αγώνων του ελληνικού λαού και το αποτέλεσμα των αγώνων αυτών, που ήταν το αποκλειστικό δικαίωμα-προνόμιο να είναι ο Έλληνες οι μοναδικοί ιδιοκτήτες του ελληνικού κεφαλαίου.

Έγκλημα 4ον

Η δικαιοσύνη επέτρεψε την έκρηξη της διαφθοράς στον κρατικό μηχανισμό. "Ακούει", "βλέπει" τι γίνεται, αλλά δεν κάνει τίποτε απολύτως. Η δικαιοσύνη επέτρεψε τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων, που εκτός από παράνομος είναι και παράλογος.

Έγκλημα 5ον

Η δικαιοσύνη, αγνοώντας παντελώς τις ιδιομορφίες των καιρών, αφήνει την εξουσία και τους οικονομικούς παράγοντες να χειραγωγούν τα πάντα. Αφήνει την εξουσία να "κατα-σκευάζει" μέσω των ΜΜΕ το πολιτικό σκηνικό του μέλλοντος. Αφήνει την εξουσία να δημιουργεί συνθήκες νεποτισμού, που καταστρέφουν τη δημοκρατία, εφόσον οι αιρετές θέσεις γίνονται στην ουσία κληρονομικές. Το ίδιο συμβαίνει και με τους χορηγούς αυτών των αθλίων. Αφήνει την οικονομική ολιγαρχία να εκμεταλλεύεται τα ΜΜΕ και να μονιμοποιείται στην κορυφή εις βάρος των ανταγωνιστών της.

Έγκλημα 6ον

Αγνοώντας τον συνταγματικό της ρόλο, δεν υπερασπίστηκε τη θέση της. Εξαιτίας της ιδιοτέλειας και της φιλοδοξίας των στελεχών της, δεν υπερασπίστηκε την ανεξαρτησία της και τον θεσμικό της ρόλο. Για μερικές αυξησούλες και για την αποφυγή του κόστους της μάχης για ανεξαρτησία υπέκυψε στην εκτελεστική εξουσία, την οποία όχι απλά δεν ελέγχει, αλλά είναι υπηρέτης της.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει και ποιες είναι οι δυνατότητές του ν' αντισταθεί σ' αυτήν την πρωτοφανούς μεγέθους λαίλαπα, που καταστρέφει την πατρίδα μας. Για να καταλάβει κάποιος την ουσία του προβλήματος, θα πρέπει να έχει μια εικόνα του τι συμβαίνει. Γι' αυτόν τον λόγο μέσα από το χάος των σημερινών εγκλημάτων ξεχωρίσαμε αυτά τα έξι πολύ βασικά εγκλήματα και τα αποδίδουμε στην ολιγωρία της δικαιοσύνης. Μόνον αν καταλάβει ο αναγνώστης το παράδειγμα που θα περιγράψουμε παρακάτω, θα μπορέσει να καταλάβει γιατί αυτά τα έξη εγκλήματα είναι υπεύθυνα για τα εκατομμύρια των εγκλημάτων που καθημερινά λαμβάνουν χώρα μέσα στη κοινωνία μας.

+++Ας φανταστεί ο αναγνώστης την εξής κατάσταση. Έστω ότι ένας πλούσιος και γιγαντόσωμος νεαρός άνθρωπος ζει ανάμεσά μας. Όμως, αυτός ο άνθρωπος με τη γιγαντιαία ρώμη είναι περιορισμένων πνευματικών δυνατοτήτων. Δεν σκέφτεται γρήγορα και σωστά, ώστε να μπορεί μόνος του και χωρίς κίνδυνο ν' αντιμετωπίζει τους κινδύνους της καθημερινότητας. Είναι ασφαλής μόνον στα όρια, επειδή μπορεί να χρησιμοποιήσει την απίστευτη δύναμή του εναντίον του οποιουδήποτε. Ή θα κινδυνεύει δηλαδή από όλους να τον ξεγελάσουν ή θα παίρνει "κεφάλια", όταν αντιλαμβάνεται κίνδυνο. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει. Καταλαβαίνει τι συμβαίνει μόνον στα όρια και γίνεται βίαιος.

Ο πατέρας λοιπόν αυτού του πλούσιου άνθρωπου, επειδή γνώριζε τα χαρακτηριστικά του παιδιού του, φρόντισε για την ασφάλειά του να του προσφέρει προστασία. Ποια ήταν αυτή η προστασία; Του πρόσφερε έναν συνοδό. Έναν άνθρωπο, που θα τον ακολουθούσε συνέχεια και ο οποίος θα μπορούσε να σκέφτεται γρήγορα και σωστά, ώστε να καταλαβαίνει εγκαίρως τον κίνδυνο. Έναν άνθρωπο, που με το "ραβδί" του διώχνει από μπροστά του τους εχθρούς του. Ένα "ραβδί" ισχυρό, που είναι επίπονο γι' αυτόν που θα το δοκιμάσει. Ένα "ραβδί", που έχει ισχύ, όχι επειδή είναι ισχυρός αυτός ο οποίος το κατέχει, αλλά επειδή αυτός μπορεί να δώσει άμεση εντολή στον πανίσχυρο νέο να ορμήξει σ' αυτόν που το αμφισβητεί.

Για όσο διάστημα ο γιγαντόσωμος νέος και ο έξυπνος "ραβδούχος" συνεργάζονται με βάση τις εντολές του πατέρα, κίνδυνος δεν υπάρχει. Πότε υπάρχει κίνδυνος; Όταν για κάποιον λόγο υπάρξει προδοσία. Όταν για παράδειγμα ο "ραβδούχος" προδώσει τον εντολέα του και επιτρέψει σε μια συμμορία να στριμώξει σε κάποια σκοτεινή γωνία τον γιγαντόσωμο νεαρό με στόχο να τον ληστέψει. Γιατί να τον προδώσει; Είτε γιατί εκβιάζεται είτε γιατί είναι διεφθαρμένος είτε γιατί είναι απλά ανίκανος να φέρει το βάρος της αποστολής του. Αυτό είναι επικίνδυνο όταν συμβαίνει, γιατί ο πλούσιος νεαρός με την περιορισμένη κρίση αποτελεί μόνιμο στόχο συμμοριών. Γιατί μιλάμε για συμμορίες; Γιατί το μέγεθός του είναι τεράστιο για ν' αντιμετωπιστεί από ένα άτομο. Ακόμα κι αν δεν αντιδράσει συνολικά, είναι τόσο ισχυρός, που μπορεί έναν μεμονωμένο άνθρωπο να τον λιώσει.

Όταν λοιπόν αυτός ο "ραβδούχος" δεν κάνει καλά τη δουλειά του, τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Θα μαζευτεί η συμμορία γύρω από τον νεαρό και ο "ραβδούχος" δεν θα τον ενημερώσει για τον κίνδυνο που αυτή αντιπροσωπεύει. Από εκεί και πέρα η συμμορία ξέρει τι θα κάνει. Άλλος θα τον πιάσει από τα ρούχα, προκειμένου να μην κινεί τα χέρια του επικίνδυνα. Άλλος θα τον ποτίζει με αλκοόλ προκειμένου να μειωθεί ακόμα περισσότερο η κρίση του. Άλλος θα του πάρει αυτά που έχει στα χέρια του και άλλος θα του πάρει αυτά που έχει στις τσέπες του. Τα αφεντικά και τα πρωτοπαλίκαρα θα κοιτάνε, για να ελέγχουν την κατάσταση. Θα ελέγχουν τον γύρω χώρο, για να μην γίνουν αντιληπτοί από άσχετους και θα ελέγχουν τους συναδέρφους τους στο "έργο" τους. Το έγκλημα θα είναι τέλειο.

Αν καταλάβει ο αναγνώστης αυτό το παράδειγμα, μπορεί να καταλάβει με τον πιο απόλυτο τρόπο τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα με το ελληνικό κράτος. Ο πλούσιος και γιγαντόσωμος νεαρός με τη μειωμένη "κρίση" είναι ο ελληνικός λαός. Είναι μειωμένη η κρίση του, γιατί ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων δεν μπορεί να λειτουργήσει με την αμεσότητα που λειτουργεί ένα μεμονωμένο άτομο. Ο "ραβδούχος" είναι το σύστημα δικαιοσύνης, που σκέφτεται προστατευτικά γι' αυτόν. Αρχηγός της συμμορίας που τον ληστεύουν είναι οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και πρωτοπαλίκαρά τους οι ιδιοκτήτες των δύο μεγάλων κομμάτων. Οι υπόλοιποι "ισχυροί" της κοινωνίας είναι οι γνωστοί "διαπλεκόμενοι", που κλέβουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Άλλοι κλέβουν το "πορτοφόλι" του, αυξάνοντας αυθαίρετα τους μισθούς τους και άλλοι αρπάζουν το κεφάλαιο-περιουσία που κρατάει στα χέρια του.

Το Σύνταγμα, όταν λειτουργεί όπως προβλέπεται, αυτά όλα δεν τα επιτρέπει να συμβούν. Ποιος είναι ο ρόλος του στο επίπεδο αυτό; Το Σύνταγμα αποτελεί την εντολή του κληροδότη τόσο απέναντι στο παιδί του όσο και σ' αυτόν που διόρισε ως προστάτη του. Κληροδότης είναι οι πατέρες μας και κληρονόμοι όλοι εμείς. Τι προσπαθεί να κάνει αυτό το Σύνταγμα με βάση τη γνώση των πατέρων μας; Το εξής απλό. Το σύνολο του λαού και δύο από τις τρεις εξουσίες τις βάζει μέσα στο σώμα του "παιδιού". Η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία είναι αυτές οι εξουσίες. Οι άνθρωποί τους ανήκουν στον λαό και λειτουργούν "μέσα" σ' αυτόν. Είναι αιρετοί και δικαίωμα στις εξουσίες αυτές έχει ο καθένας από τους πολίτες, που δεν στερείται των πολιτικών του δικαιωμάτων. Εξαιτίας αυτών των χαρακτηριστικών τους τα συμφέροντα αυτών που τις φέρουν είναι απόλυτα ταυτισμένα μ' αυτά των πολιτών, εφόσον δεν υπάρχει μονιμότητα στη στελέχωσή τους. Κυβερνώντες και βουλευτές είναι μόνιμα πολίτες και υπό προθεσμία στελέχη του κρατικού μηχανισμού.

Η μόνη εξουσία που έχει το δικαίωμα να βρίσκεται εκτός του σώματος είναι η δικαστική. Τι σημαίνει εκτός του "σώματος"; Να συνθέτει δομή, που λειτουργεί ανεξάρτητα από τις διαδικασίες που συνήθως προβλέπονται στη δημοκρατία. Είναι η μόνη εξουσία που έχει το δικαίωμα να στελεχώνεται από ισόβια μη-αιρετά μέλη. Είναι η μόνη εξουσία που όχι μόνον δεν απειλεί με αυτά τα χαρακτηριστικά των μελών της, αλλά αντίθετα ευνοείται, εφόσον τα μέλη της δεν μπαίνουν στα παζάρια και στους εκβιασμούς της "δημοκρατίας". Η δικαστική εξουσία είναι ο "ραβδούχος" του παραδείγματός μας. Το Σύνταγμα δηλαδή πάνω στον ελλαδικό χώρο αναγνωρίζει μόνον δύο ανεξάρτητες οντότητες. Τον ελληνικό λαό και τον "ραβδούχο".

Δουλειά αυτού του "ραβδούχου" είναι να κάνει δύο απλά πράγματα. Το πρώτο είναι να μην επιτρέπει να "βγαίνει" κανένας Έλληνας εκτός του ελληνικού σώματος. Αυτό είναι βασικό, γιατί, αν "βγει" ο οποιοσδήποτε, μπορεί ν' αρχίσει να κλέβει τον κόσμο. Μπορεί, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του συνόλου, που "συμπορεύεται" με βραδύ "ρυθμό" να το κλέβει υπέρ των ατομικών του συμφερόντων. Όταν το σύνολο λειτουργεί με περιοριστικούς νόμους, ευνόητο είναι ότι αυτός ο οποίος δεν σέβεται τους νόμους έχει πλεονέκτημα. Το ίδιο απαγορεύεται και η συλλογική έξοδος από το "σώμα". Απαγορεύεται για παράδειγμα η εκτελεστική εξουσία να βγει έξω από το "σώμα", γιατί δεν μπορεί να ελεγχθεί για τις προθέσεις της. Απαγορεύεται να λειτουργεί ως ανεξάρτητη οντότητα, που θα πάρει τον νεαρό από το "χέρι" και θα τον οδηγήσει μακριά από εκεί απ' όπου προβλέπουν οι πατέρες μας. Είναι δυνατόν, εξαιτίας της διαφθοράς ή της ανικανότητας, να τον οδηγήσουν στην καταστροφή. Η εκτελεστική εξουσία είναι ακίνδυνη μόνον μέσα στο σώμα, παίζοντας τον ρόλο του μυαλού του παιδιού. Όταν δηλαδή "κινεί" το σώμα από μέσα με τις διαδικασίες που προβλέπονται και ο μόνος ο οποίος μπορεί να το ελέγξει από έξω είναι ο "ραβδούχος", που δρα περιοριστικά.

Η δεύτερη δουλειά που έχει να κάνει αυτός ο "ραβδούχος" είναι να ελέγχει τους εξωτε-ρικούς εχθρούς, μήπως και θελήσουν ν' αρπάξουν την περιουσία του λαού. Γύρω από το ελληνικό κράτος και άρα γύρω από το ελληνικό κορμί υπάρχουν και άλλες οντότητες ξένες, που, αν τους επιτραπεί, θα λεηλατήσουν τον ελληνικό λαό. Αυτές οι δυνάμεις είναι εύκολες στον έλεγχό τους, γιατί, όταν επιχειρούν ν' αρπάξουν κάτι, "φαίνονται". Παραβιάζουν συνταγματικούς νόμους και ο "ραβδούχος" το αντιλαμβάνεται αμέσως. Επικίνδυνοι σ' αυτό το επίπεδο είναι μόνον οι ιμπεριαλιστές. Γιατί; Γιατί αυτοί έχουν την τάση ν' απειλούν το Σύνταγμα και να εχθρεύονται τον "ραβδούχο".

Η τακτική των ιμπεριαλιστών είναι πάντα η ίδια. Από τη στιγμή που δεν μπορούν να κατακτήσουν το κράτος που αποτελεί στόχο τους, επιχειρούν να διαφθείρουν την εξουσία του, προκειμένου να την ελέγξουν. Ποια εξουσία όμως; Όχι τον "ραβδούχο". Ο "ραβδούχος" τους είναι άχρηστος, γιατί, παρ' όλο που βρίσκεται εκτός σώματος, δεν έχει τη δυνατότητα να οδηγεί το "σώμα". Ο "ραβδούχος" ακολουθεί κι απλά ελέγχει αυτά που επιλέγει μόνο του το "σώμα" να κάνει. Άρα οι ιμπεριαλιστές αναζητούν κάποιον που να έχει τη δυνατότητα να οδηγεί το θύμα εκεί όπου θέλουν οι ίδιοι. Αναζητούν την εκτελεστική εξουσία, που μπορεί να οδηγήσει τον ελληνικό λαό στο σημείο όπου μπορούν να τον στριμώξουν. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να δημιουργήσουν τις συνθήκες που υποτίθεται προσπαθεί ν' αποτρέψει ο "ραβδούχος". Θα πρέπει να βγάλουν από το σώμα την εκτελεστική εξουσία και να την ελέγχουν.

Τι σημαίνει πρακτικά να βγει η εκτελεστική εξουσία από το σώμα; Να αποκτήσει σταθερό κορμό. Να αποκτήσει δηλαδή χαρακτηριστικά όμοια με αυτά του συστήματος της δικαιοσύνης. Οι αιρετοί άρχοντες να γίνουν ισόβιοι. Οι πανίσχυροι ισόβιοι άρχοντες εύκολα μπορούν σταδιακά να μετατραπούν σε κληρονομικούς. Αν το καταφέρουν αυτό και μαζί μ' αυτούς αποκτήσουν τα ίδια χαρακτηριστικά και οι ακόλουθοί τους, εύκολα δημιουργείται μια δομή που δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα. Αν δηλαδή όλοι αυτοί, οι οποίοι συνθέτουν μια δομή που μόνιμα διεκδικεί την εκτελεστική εξουσία, αποκτήσουν χαρακτηριστικά ως επαγγελματίες μόνιμοι ηγέτες, τα πράγματα γίνονται απειλητικά για τη δημοκρατία. Γιατί; Γιατί αυτή η δομή αρχίζει και στέκεται ανεξάρτητα από το υπόλοιπο "σώμα". Αρχίζει και αναπτύσσει δικά της μόνιμα ιδιοτελή συμφέροντα.

Έχοντας μάλιστα συγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντα με το "σώμα" αυτό και έχοντας την εξουσία να το "οδηγούν" όπου θέλουν, εύκολα οι επαγγελματίες κυβερνώντες αποτελούν μόνιμη απειλή. Πάνω στην ανάγκη τους να βολευτούν οικονομικά ή να εξαλείψουν την πιθανότητα να παρακαμφθούν από κάποιους άλλους, εύκολα αρχίζουν και έχουν επαφές με ξένα κέντρα εξουσίας που μπορούν να τους βοηθούν. Ακόμα και βλάκες να είναι και να μην το σκεφτούν από μόνοι τους, είναι βέβαιον ότι με τα χαρακτηριστικά αυτά θα τους πλησιάσουν οι ιμπεριαλιστές. Αυτήν την απειλή είχαν υπ' όψιν τους οι "πατέρες" του Συντάγματος και γι' αυτόν τον λόγο προσπάθησαν να δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες που δεν θα επέτρεπαν σε κάποιους να γίνουν επαγγελματίες κυβερνώντες και πολύ περισσότερο να μεταβιβάζουν τις θέσεις τους στα φυσικά παιδιά τους σαν να επρόκειτο περί ιδιοκτησίας.

Ο δικομματισμός γι' αυτόν τον λόγο είναι επικίνδυνος για τη δημοκρατία. Χάρη στη δομή των κομμάτων μπορεί η εκτελεστική εξουσία ν' αποκτήσει "σκελετό" ξεχωριστής οντότητας, που στέκεται δίπλα στον λαό. Τα ιδιόκτητα κόμματα και τα ιδιοτελή συμφέροντά τους δίνουν σάρκα και οστά στην παράνομη εκτελεστική εξουσία. Δίνουν σάρκα και οστά σε κάτι που το Σύνταγμα απαιτεί να είναι "ρευστό". Οι κορυφές αυτών των κομμάτων, που καταλαμβάνονται μόνιμα από συγκεκριμένες οικογένειες, είναι αυτές οι οποίες απειλούν τη δημοκρατία, δημιουργώντας μόνιμους εξουσιαστές. Από εκεί και πέρα αυτοί οι μόνιμοι εξουσιαστές πλαισιώνονται εύκολα από τους οικονομικούς χορηγούς τους και έτσι δημιουργούνται τα "διαπλεκόμενα", που ληστεύουν το κράτος υπό το έλεος της εξουσίας. Γι' αυτόν τον λόγο το Σύνταγμα δεν προστατεύει τα συλλογικά ιδιοτελή συμφέροντα και ως εκ τούτου τα αντιμετωπίζει ως συμφέροντα συμμοριών. Όταν λοιπόν οι μόνιμοι διαχειριστές της εκτελεστικής εξουσίας συνθέτουν προσωποπαγείς συμμορίες, βγαίνουν από το "σώμα". Αυτό όμως, ακόμα κι όταν το καταφέρνουν, επειδή είναι προφανώς αντισυνταγματικό, είναι επικίνδυνο για την ίδια τη ζωή των κυβερνώντων.

Επειδή δηλαδή όλοι αυτοί και μόνον που βρίσκονται εκτός του ελληνικού "σώματος" είναι παράνομοι και κινδυνεύουν ακόμα και με θάνατο σε περίπτωση που γίνουν αντιληπτοί, προσπαθούν να εξασφαλιστούν. Πως γίνεται αυτό; Προσπαθούν να ελέγξουν τον "ραβδούχο", για να μην σημάνει συναγερμό και βρεθούν μπροστά σε ένα εξαγριωμένο θηρίο. Ταυτόχρονα προσπαθούν να "μεθύσουν" το θύμα τους. Οι ιμπεριαλιστές, για να μην αντιμετωπίζουν πρόβλημα οι δικοί τους άνθρωποι, τους προστατεύουν με πολλούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι να πιέζουν και τελικά να καταφέρνουν να επιβάλουν τους διάφορους "τρομονόμους", που είναι πέρα για πέρα αντισυνταγματικοί. Με τους νόμους αυτούς "θολώνουν" την κρίση του "ραβδούχου" και ταυτόχρονα καθιστούν τη νόμιμη αυτοπροστατευτική βία του νεαρού παράνομη. Ο "ραβδούχος" δεν αντιδρά και αυτό αφήνει απροστάτευτο τον προστατευόμενό του. Αυτό είναι το 6ο έγκλημα. Επιπλέον, για να μην αντιδρά ούτε από μόνο του το θύμα, το "μεθάνε". Αυτό γίνεται μέσω των ΜΜΕ, που αλλοιώνουν την πραγματικότητα στην οποία ζει το θύμα τους. Αυτό είναι το 5ο έγκλημα.

Από τη στιγμή που θα τα καταφέρουν αυτά —τόσο να περιορίσουν τον "ραβδούχο" όσο και να "μεθύσουν" το θύμα τους— τα πράγματα είναι απλά. Μέσα στον ελλαδικό χώρο συγκεντρώνονται πολλές οντότητες με συγκρουόμενα συμφέροντα. Τα αφεντικά κλέβουν τη μερίδα του "λέοντος" και τα πρωτοπαλίκαρά τους ό,τι περισσέψει. Εγκλήματα 2, 3 και 4. Πώς γίνεται η κλοπή; Με τον εξής απλό τρόπο που περιγράψαμε στο παράδειγμα. Τα κόμματα με τους παράνομους μηχανισμούς τους δημιουργούν συνθήκες ελέγχου του κρατικού μηχανισμού. Οι κρατικοί υπάλληλοι, έχοντας κέρδη από την κλοπή, στην ουσία κρατούν από τα "ρούχα" το θύμα για να το ακινητοποιήσουν και να μην αντιδρά. Το κρατικό σύστημα για έναν λαό είναι ό,τι είναι τα ρούχα για έναν άνθρωπο. Όποιος πιάνει αυτά τα "ρούχα", μπορεί να σέρνει το σώμα. Οι ιδιοκτήτες των κομμάτων παρακολουθούν τις αντιδράσεις του θύματος και δίνουν τις κατάλληλες εντολές στα κρατικοδίαιτα στελέχη της συμμορίας τους. Από εκεί και πέρα αρχίζει η κλοπή. Οι δημόσιοι υπάλληλοι αρπάζουν ό,τι βρίσκουν στις "τσέπες" και οι ξένοι με τους ντόπιους "διαπλεκόμενους" αρπάζουν κεφάλαιο.

Για να μπορέσουν όμως να λειτουργήσουν μέσα στο χρόνο όλα αυτά τα εξαιρετικά παράνομα και επίσης εξαιρετικά επικίνδυνα, θα πρέπει να διατηρείται μια συνέχεια. Αυτή η συνέχεια διατηρείται μόνον με τη μονιμότητα σ' ό,τι αφορά τα πρόσωπα που πραγματοποιούν τις παρανομίες. Σήμερα ψάχνεις και βρίσκεις έναν Μητσοτάκη για να κάνει αποστασία. Αύριο, όταν θα τον χρειάζεσαι, θα τον βρεις; Επιπλέον ο Μητσοτάκης και ο κάθε Μητσοτάκης είναι επικίνδυνος όταν δεν παίρνει μέρος στη λεία. Γνωρίζει τι κάνουν οι κλέφτες εις βάρος του λαού και αν μείνει από έξω από τη μοιρασιά μπορεί να τους "καρφώσει". Όταν ένας άνθρωπος προδίδει αυτούς που τον εμπιστεύονται και τον ψηφίζουν, θα διστάσει να προδώσει τους παράνομους και να παραστήσει τον ήρωα; Άρα είναι καθοριστικό να διατηρούν και τη μονιμότητα στην ιδιοκτησία των κομμάτων, εφόσον αυτά βγάζουν την εκτελεστική εξουσία από το εθνικό σώμα. Άρα είναι απόλυτα λογικό και για τα επόμενα είκοσι χρόνια να προβλέπεται να μας κυβερνούν οι Μητσοτάκηδες και οι Παπανδρέου. Αυτό το καταφέρνουν και πάλι μέσω των ΜΜΕ και άρα με το 5ο έγκλημα.

Ο αναγνώστης έχει πλέον μια πλήρη εικόνα του τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι γιατί όλα αυτά τα εγκλήματα αποδίδονται στο σύστημα δικαιοσύνης και πώς μπορούμε ν' αντιδράσουμε ως άτομα και ως λαός απέναντι σ' αυτήν τη θηριωδία. Θα εξετάσουμε τα εγκλήματα ένα προς ένα, για να δούμε πού ακριβώς έγκειται η παρανομία για το καθένα από αυτά.

Σ' ό,τι αφορά το 1ο έγκλημα συμβαίνει το εξής: Εμείς, ως πολίτες, πρέπει να γκρεμίσουμε τον κομματισμό, που είναι ο "καρκίνος" της δημοκρατίας μας. Πρέπει να καταστρέψουμε τις ιδιωτικές πολιτικές επιχειρήσεις των άθλιων που μας κυβερνούν. Πρέπει να σταματήσουμε να "ταΐζουμε" μόνοι μας τα θηρία που μας κατατρώγουν. Το θηρίο του κομματισμού το "ταΐζει" ο κρατικός προϋπολογισμός και αυτό είναι παράνομο. Το κράτος έχει δικαίωμα και υποχρέωση να συντηρεί οικονομικά μόνον τους μηχανισμούς που συνδέονται με τους θεσμούς του. Τα κόμματα δεν αποτελούν θεσμούς μέσα στο Σύνταγμα και ως εκ τούτου δεν δικαιούνται κρατικής χρηματοδότησης.

Για το Σύνταγμα η άποψη ενός κόμματος δεν διαφέρει σε ισχύ από την άποψη που μπορεί να εκφράσει ακόμα κι ένας πολίτης. Από τη στιγμή που ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να δημιουργήσει κόμμα, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Άρθρo 29.1. Έλληνες πoλίτες πoυ έχoυν τo εκλoγικό δικαίωμα μπoρoύν ελεύθερα να ιδρύoυν και να συμμετέχoυν σε πoλιτικά κόμματα, πoυ η oργάνωση και η δράση τoυς oφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτoυργία τoυ δημoκρατικoύ πoλιτεύματoς. Όπως δεν χρηματοδοτείται ο απλός πολίτης, για να κάνει την προπαγάνδα της προσωπικής του άποψης, έτσι δεν δικαιούνται και τα κόμματα χρηματοδότηση.

Τα κόμματα δεν αποτελούν θεσμούς, τους οποίους το κράτος έχει την υποχρέωση να τους συντηρεί. Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι προφανώς αντισυνταγματική η συμπληρωματική διάταξη του ίδιου νόμου. Άρθρο 29.**2. Τα κόμματα έχουν δικαίωμα στην οικονομική τους ενίσχυση από το Κράτος για τις εκλογικές και λειτουργικές τους δαπάνες, όπως νόμος ορίζει. Γιατί είναι αντισυνταγματική; Γιατί απειλεί την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών. Απειλεί ένα από τα πλέον βασικά και μη επιδεχόμενα αναθεώρησης άρθρο του Συντάγματος. Άρθρo 4.1. Oι Έλληνες είναι ίσoι ενώπιoν τoυ νόμoυ. 2. Oι Έλληνες και oι Eλληνίδες έχoυν ίσα δικαιώματα και υπoχρεώσεις.

Όταν κόμμα μπορεί και έχει δικαίωμα να δημιουργήσει ο κάθε πολίτης, ευνόητο είναι ότι υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός, όταν στον αγώνα του θα έχει ν' ανταγωνιστεί εκτός από τις απόψεις του αντιπάλου του και τα κρατικά χρήματα. Δεν είναι δυνατόν, όταν κάποιος προσπαθεί να πείσει τον συμπολίτη του με ιδέες, κάποιος άλλος να τον "πείθει" με βολέματα. Είναι τόσο παράλογο, που ακόμα κι ένα μικρό παιδί μπορεί να το καταλάβει. Είναι σαν να βάζουμε στους οικογενειακούς κανονισμούς τον όρο ότι ο "αγαπημένος" γιος του πατέρα θα τρώει τα πολλαπλάσια από τα αδέρφια του και θα εισπράττει πολλαπλάσιο χαρτζιλίκι. Είναι λογική οικογένεια αυτή; Πώς είναι δυνατόν να είναι λογικό το κράτος, όταν κάνει κάτι ανάλογο;

Επιπλέον υπάρχει και ένα άλλο πρόβλημα εξίσου σημαντικό, που δημιουργείται από τη λειτουργία των κομμάτων. Μέσα στις σύγχρονες και πολιτισμένες κοινωνίες κυρίαρχο είναι το άτομο και όχι οι ομάδες των ατόμων. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τα συμφέροντα του ατόμου και όχι γύρω από τα συμφέροντα των ομάδων που συνθέτουν την κοινωνία. Μέσα στις κοινωνίες αυτές τα μόνα ιδιοτελή συμφέροντα που προστατεύονται και αφήνονται ν' αναπτυχθούν είναι τα ατομικά. Γιατί; Γιατί ακόμα και σε πλήρη ανάπτυξή τους δεν μπορούν ν' απειλήσουν τα συμφέροντα του συνόλου. Γιατί ακόμα και σε πλήρη ανάπτυξή τους είναι εξαρτημένα από τα συμφέροντα του συνόλου και όχι το αντίθετο. Γιατί τέλος στο σύνολό τους υπηρετούν τα συνολικά συμφέροντα του λαού.

Αντίθετα μ' αυτά τα μικρά ιδιοτελή ατομικά συμφέροντα τα μεγάλα ιδιοτελή συλλογικά συμφέροντα όχι μόνον δεν προστατεύονται, αλλά απαγορεύονται. Γιατί; Γιατί είναι δυνατόν το μερικό να απειλήσει το όλον. Είναι δυνατόν τα συμφέροντα των λίγων να απειλήσουν τα συμφέροντα των πολλών. Είναι δυνατόν τα συμφέροντα μιας ομάδας να απειλήσουν τα συμφέροντα των υπολοίπων. Είναι δυνατόν τα συμφέροντα μιας οποιασδήποτε κοινωνικής μειονότητας να απειλήσουν τα εθνικά συμφέροντα. Τα συμφέροντα των γαλλόφιλων παλαιότερα έβαζαν τον γαλλικό ιμπεριαλισμό στην Ελλάδα. Τα συμφέροντα των αγγλόφιλων έκαναν το ίδιο υπέρ των Βρετανών. Τα συμφέροντα των κομμουνιστών έδιναν στη Μόσχα ρόλο στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας. Όλα αυτά το Σύνταγμα τα γνωρίζει και τα καταπολεμά. Συλλογικά ιδιοτελή συμφέροντα έχουν μόνον οι συμμορίες και αυτές είναι παράνομες.

Ο αναγνώστης εδώ δεν πρέπει να μπερδεύει αυτά τα οποία λέμε με το άρθρο **Άρθρo 12.1. Oι Έλληνες έχoυν τo δικαίωμα να συνιστoύν ενώσεις και μη κερδoσκoπικά σωματεία, τηρώντας τoυς νόμoυς, πoυ πoτέ όμως δεν μπoρoύν να εξαρτήσoυν την άσκηση τoυ δικαιώματoς αυτoύ από πρoηγoύμενη άδεια. Το Σύνταγμα στην περίπτωση αυτήν μιλάει για άλλα πράγματα. Μιλάει για ενώσεις ομοίων επαγγελματιών, που υπερασπίζονται από κοινού τα συντεχνιακά τους συμφέροντα. Για ενώσεις ομοίων, τα συμφέροντα των οποίων τα περιορίζει η δυναμική της κοινωνίας και της αγοράς. Όλες οι υπόλοιπες συλλογικές δραστηριότητες ανόμοιων επαγγελματικά αλλά ομοϊδεατών, ομοιοπαθών και όλων των άλλων "ομοιότυπων", ανήκουν στην κατηγορία των μη κερδοσκοπικών σωματείων. Οι ανόμοιοι δηλαδή δεν μπορούν να συνθέσουν σωματείο κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Απαγορεύεται να συνθέσουν μια "μικροκοινωνία", που θα έχει συγκρουόμενα συμφέροντα με όλους τους υπόλοιπους. Απαγορεύεται να συνθέσουν "μικροκοινωνία", που θ' αρπάζει για λογαριασμό της ό,τι δικαιούται το σύνολο της κοινωνίας. Αυτή η "μικροκοινωνία" με τα ιδιοτελή συμφέροντα είναι συμμορία.

Τα κόμματα, με τους θηριώδεις μηχανισμούς που αναπτύσσουν, λειτουργούν ως συμμορίες. Συμμορίες, που αρπάζουν για λογαριασμό των μελών τους ό,τι υπάρχει διαθέσιμο για ολόκληρη την κοινωνία. Ό,τι διορισμός υπάρχει, ό,τι επιδότηση προσφέρεται, ό,τι δημόσιο έργο δίνεται, πηγαίνει κατ' ευθείαν στα μέλη του κόμματος που κυβερνά. Αυτά τα κόμματα γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα, εφόσον, προκειμένου να επικρατήσουν, εύκολα ζητάνε "εξωτερική" βοήθεια. Εύκολα βάζουν τον ξένο "παράγοντα" στα εσωτερικά του κράτους. Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει; Τα κόμματα λειτουργούν ως συμμορίες, που υπηρετούν με απόλυτο τρόπο μόνον τα συμφέροντα των μελών τους. Τα υπηρετούν εις βάρος όλων των υπολοίπων. Καταλύουν με την ύπαρξή τους και μόνον την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών.

Υπάρχει σήμερα Έλληνας που να θεωρεί ότι το παιδί του μέσα στη "δημοκρατική" μας χώρα θα έχει την "τύχη" του γιου του Μητσοτάκη; Υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι θα μπορέσει να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες του, χωρίς να ενταχθεί σε κάποιο κόμμα, το οποίο θα τον "βοηθήσει"; Όχι βέβαια. Αυτό όμως σημαίνει ότι δεν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία. Σημαίνει ότι τα κόμματα με τον τρόπο που λειτουργούν αποτελούν κολοσσιαίες συμμορίες. Σημαίνει ότι "βοηθούν" με κριτήρια άσχετα της αξιοκρατίας, που την εξασφαλίζει η ισονομία και η ισοπολιτεία. Από τη στιγμή που το κάθε κόμμα αποτελεί ιδιωτική επιχείρηση μέσα στην οποία βοηθούνται άτομα με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια και ταυτόχρονα εξαιτίας αυτής της βοήθειας "προοδεύουν", δεν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία. Ο γιος του Μητσοτάκη θα φάει σίγουρα "παντεσπάνι" στη ζωή του, όπως θα φάει και ο γιος του Παπανδρέου. Είναι βέβαιον ότι όλοι αυτοί θα μπορέσουν να βολευτούν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις των πατέρων τους. Είναι δυνατόν αυτές οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, που από τη φύση τους ευνοούν με υποκειμενικά κριτήρια συγκεκριμένα άτομα, να χρηματοδοτούνται από το κράτος;

Ποια είναι η δυνατότητα που έχει ο κάθε πολίτης, για να σταματήσει αυτή η αθλιότητα; Να κάνει μήνυση στα κόμματα για παράνομη χρηματοδότηση. Να κάνει μήνυση στους αρχηγούς των κομμάτων για σύσταση συμμορίας και για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος. Να κάνει μήνυση στο κράτος για κακοδιαχείριση του δημόσιου χρήματος. Ένας και μόνον άνθρωπος ν' αποδειχθεί στα δικαστήρια ότι μπήκε σε μια δημόσια θέση επειδή ήταν Πασόκος και όχι ικανός, αρκεί για να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία περί σύστασης συμμορίας. Ένας εργολάβος ν' αποδειχθεί ότι πήρε ένα δημόσιο έργο επειδή ήταν Πασόκος και όχι επειδή κέρδισε τον μειοδοτικό διαγωνισμό, αρκεί για τη στοιχειοθέτηση της ίδιας κατηγορίας. Οι συμμορίες βοηθούν τα μέλη τους να "προοδεύσουν" σε ατομικό επίπεδο και τα μεγάλα κόμματα λειτουργούν σαν τέτοιες.

Το ζητούμενο δηλαδή μετά από μια τέτοια μήνυση είναι να φέρει ο πολίτης τους κλέφτες ενώπιον του "ραβδούχου". Να αναγκάσει επιτέλους τη δικαστική εξουσία ν' αποκαλυφθεί. Τι συμβαίνει μ' αυτήν; Απλά "κοιμάται" και δεν βλέπει τι ακριβώς κάνουν τα κόμματα ή διαφθείρεται; Ό,τι και να κάνει όμως σημασία έχει ότι με τις αποφάσεις της θα "δηλώσει" με τον πιο απόλυτο τρόπο τη θέση της. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί θα δείξει στους πολίτες ότι δεν πρέπει να περιμένουν τίποτε από αυτήν και άρα θα πρέπει να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Το θέμα είναι ότι εύκολα ή δύσκολα με τις μηνύσεις πολλοί θα χάσουν τον ύπνο τους. Αν μάλιστα αυτές οι μηνύσεις είναι μαζικές, είναι βέβαιον ότι θα έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Είναι βέβαιον, γιατί κανένας δικαστής δεν θα βάλει μπροστά το σώμα του, για να προστατεύσει τους κλέφτες.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για μηνύσεις και όχι επειδή είμαστε δικομανείς. Προσπαθούμε να προλάβουμε τα χειρότερα. Η μήνυση είναι το τελειότερο μέσο να στραφεί κάποιος κατά της κομματικής λαίλαπας. Είναι το τελειότερο, γιατί είναι αναίμακτο και γιατί την αναγκάζει να έρθει σε σύγκρουση με τον ίδιο τον νόμο. Γιατί; Γιατί, όπως είπαμε σε άλλο σημείο, είναι υποχρεωμένο το δικαστήριο πριν εκδικάσει μια υπόθεση που αφορά τα πρόσωπα να κρίνει τον ίδιο τον νόμο. Μια μήνυση κατά των κομμάτων για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος θα θέσει υπό κρίση τον νόμο περί χρηματοδότησής τους. Στην περίπτωση αυτήν εύκολα αποδεικνύεται η αντισυνταγματικότητα της αστείας διάταξης, που οι άθλιοι είχαν τον θράσος να την εντάξουν στο Σύνταγμα της χώρας. Εύκολα αποδεικνύεται ότι η συνταγματική "τσόντα" απειλεί θεμελιώδεις και μη αναθεωρήσιμες διατάξεις του Συντάγματος. Εύκολα αποδεικνύεται ότι η ύπαρξή της, πέρα από το ότι απειλεί την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών, είναι το αίτιο για να "καπελώνονται" όλες οι εξουσίες από την εκτελεστική εξουσία.

Από την κατάργησή της δεν απειλείται το Σύνταγμα και βέβαια η ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας μας. Τα πράγματα είναι απλά με τα κόμματα και τα έξοδα που συνεπάγεται η λειτουργία τους. Αν θέλουν οι οπαδοί τους, μπορούν να γίνουν "αιμοδότες" τους, αλλά όχι το ίδιο το κράτος. Σ' ό,τι αφορά την ψευδοεπιχειρηματολογία ότι υποτίθεται αυτό γίνεται για να προστατεύσουν την πολιτική ζωή από τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, αυτά είναι ηλιθιότητες. Γιατί; Γιατί τα ιδιωτικά συμφέροντα δεν χρηματοδοτούν τα κόμματα για πλάκα ή από "αγάπη". "Επενδύουν" κι αυτό σημαίνει ότι αναζητούν ανταπόδοση. Αυτό όμως είναι πάντα παράνομο, όταν εκδηλώνεται ως φαινόμενο. Όποιος θέλει μπορεί να χρηματοδοτεί όποιον θέλει. Όποιος ιδιώτης όμως στη συνέχεια ζητήσει ως ανταπόδοση κάτι παράνομο από αυτόν που χρηματοδότησε, θα πρέπει να πηγαίνει φυλακή. Όποιος αξιωματούχος "ανταποδίδει", να κρεμιέται στην πλατεία Συντάγματος. Η κρεμάλα είναι δεδομένη, όταν ανταποδίδεις προσωπική χάρη μέσω του δημοσίου κεφαλαίου, το οποίο απλά διαχειρίζεσαι. Χάρες κάνεις μόνον με το δικό σου κεφάλαιο και όχι με των άλλων.

Σήμερα οι ιδιώτες χρηματοδοτούν αδρά τα κόμματα, γιατί περιμένουν "δώρα" από αυτά, όταν αναλάβουν την εξουσία. Σήμερα οι ιδιώτες τα χρηματοδοτούν, γιατί θεωρούν δεδομένο ότι όποιος έχει την εξουσία στην Ελλάδα μπορεί να "βοηθάει" χωρίς πρόβλημα τους "κολλητούς" του. Το θεωρούν δεδομένο, γιατί γνωρίζουν ότι η εκτελεστική εξουσία ελέγχει τη δικαστική εξουσία που τους απειλεί. Αν πάψουν να περιμένουν "δώρα", θα πάψουν ν' αποτελούν απειλή για τη δημοκρατία μας. Αν η δικαιοσύνη αφεθεί ελεύθερη να κυνηγήσει την παρανομία, θα κλείσουν οι "στρόφιγγες" που γεμίζουν χρήματα τα κομματικά ταμεία. Αν αυτά αδειάσουν, θα "ξεφουσκώσει" το θηρίο του κομματισμού, που καταστρέφει τη δημοκρατία μας. Αυτή είναι η τιμωρία αυτών που απολαμβάνουν το βουλευτικό άσυλο και τους προστατεύει ο νόμος από ποινικές ευθύνες για τις όποιες πολιτικές επιλογές τους.

Σ' ό,τι αφορά το 2ο έγκλημα συμβαίνει το εξής: Η ιδιωτικοποίηση των μεγάλων ΔΕΚΟ, εκτός του ότι είναι παντελώς λάθος ως στρατηγική κίνηση, είναι ταυτόχρονα και παράνομη. Το ότι είναι λάθος είναι προφανές. Ποτέ δεν πουλάς ένα χρυσοφόρο κεφάλαιο, που την όποια προβληματικότητα που το διακρίνει την οφείλει στα κομματικά βολέματα των αργόμισθων κομματόσκυλων. Ακόμα όμως κι αυτό να μην συνέβαινε, θα ήταν και πάλι λάθος. Με την ιδιωτικοποίηση και άρα με το ξεπούλημα των στρατηγικών δημοσίων επιχειρήσεων σε ξένους, τίθεται σε άμεσο κίνδυνο η εθνική μας ανεξαρτησία. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ευφυΐα για να καταλάβει ότι μια χώρα που δεν ελέγχει τις τηλεπικοινωνίες της, την ενέργειά της, τα αεροδρόμιά της, τα λιμάνια της, τις διώρυγές της ή τους σιδηρόδρομους της, δεν είναι ελεύθερη. Βλάκας να είσαι, θα το καταλάβεις. Μόνον οι πολιτικοί δεν το καταλαβαίνουν. Το θέμα όμως εδώ είναι άλλο. Το αν μια κίνηση είναι στρατηγικώς σωστή ή λάθος είναι θέμα πολιτικής. Εδώ όμως δεν αναζητούμε αυτό το πράγμα. Εδώ μας ενδιαφέρει ν' αποδείξουμε όχι ότι είναι λάθος πράξη η ιδιωτικοποίηση, αλλά ότι είναι παράνομη πράξη. Η παρανομία είναι αυτή που κρίνεται αντικειμενικά από τα δικαστήρια και όχι το "καλό" ή το "κακό", που αφορά την πολιτική.

Γιατί είναι παράνομη η ιδιωτικοποίηση των μεγάλων ΔΕΚΟ; Γιατί απλούστατα στην περίπτωση αυτήν παραβιάζεται και πάλι το πιο θεμελιώδες άρθρο του Συντάγματος. Το άρθρο που εξασφαλίζει την ισονομία και την ισοπολιτεία. Γιατί; Γιατί οι περισσότερες ΔΕΚΟ αναπτύχθηκαν με χρήση του νόμου περί αναγκαστικής απαλλοτρίωσης για το δημόσιο συμφέρον. Αναπτύχθηκαν με χρήση ενός αναγκαστικού συνταγματικού νόμου, που θέτει το δημόσιο συμφέρον πάνω από το ιδιωτικό. Από τη στιγμή λοιπόν που εξαναγκάζεις κάποιους πολίτες να σου προσφέρουν το κεφάλαιο τους για το δημόσιο συμφέρον, δεν μπορείς στη συνέχεια να ιδιωτικοποιείς αυτό το οποίο δημιούργησες με τον τρόπο αυτόν. Γιατί; Γιατί δεν μπορείς να παίρνεις το χωράφι ενός Κοζανίτη για "ψίχουλα" και στη συνέχεια αυτό το χωράφι να το παραδίδεις στον Κολωνακιώτη σαν μέρος της περιουσίας της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ. Δεν μπορείς να προστατεύεις την ιδιωτική περιουσία των Κολωνακιωτών και την ίδια ώρα να εξευτελίζεις την περιουσία κάποιων άλλων. Οι ΔΕΚΟ διαλύονται, καταστρέφονται, αλλά δεν πουλιούνται ως επιχειρήσεις.

Επιπλέον υπάρχει και το άλλο πρόβλημα. Δεν είναι δυνατόν ένας κοινός διαχειριστής να παίρνει αποφάσεις αυτού του είδους για την περιουσία που διαχειρίζεται. Ποτέ και κανένας διαχειριστής δεν μπορεί ν' αποφασίσει για την τύχη της περιουσίας που διαχειρίζεται. Μόνον ο ιδιοκτήτης μπορεί να το κάνει αυτό. Ο κάθε υπουργός είναι ένας "περαστικός" διαχειριστής. Ακόμα κι ένας καραγκιόζης μπορεί να γίνει υπουργός. Έχουν γίνει πολλοί τέτοιοι υπουργοί στην ελληνική ιστορία. Δεν έχουν δικαίωμα αυτοί οι άνθρωποι να πουλάνε περιουσία που ανήκει στον λαό και είναι πολύτιμη και αιώνια. Δικαίωμα έχουν μόνον ν' αγοράζουν κεφάλαιο και όχι να πουλάνε. Δικαίωμα πώλησης έχει μόνον ο ιδιοκτήτης που στην περίπτωση αυτήν είναι ο λαός. Μόνον με δημοψήφισμα μπορεί να πουληθεί μια ΔΕΚΟ κι αυτό μόνον αν υπάρχει απόλυτη ομοφωνία, όπως συμβαίνει με όλες τις περιουσίες που είναι κοινές και αδιαίρετες.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι και πάλι ο πολίτης έχει δικαίωμα ν' αντιδράσει με νομικό τρόπο. Μπορεί να κάνει μήνυση στο κράτος και την κυβέρνηση για κακοδιαχείριση της κοινής μας περιουσίας. Μέσα στα δικαστήρια θ' αποφασιστεί αν και κατά πόσο έχει δικαίωμα ένας καραγκιόζης πολιτικός να πουλάει περιουσία αμύθητης αξίας, που την έφτιαξε ο λαός με τον ιδρώτα του. Παραπάνω από μισό αιώνα ο Έλληνας πληρώνει φόρους και στερείται κεφάλαιο, για να δημιουργήσει ένα ενεργειακό "κτήνος" όπως η ΔΕΗ. Μια από τις μεγαλύτερες και υγιέστερες επιχειρήσεις στον κόσμο. Μια επιχείρηση που απαιτεί τόσο πολύ κεφάλαιο για την ανάπτυξή της, που πρακτικά είναι αδύνατον να ξαναδημιουργηθεί με τα σημερινά δεδομένα.

Μπορείς να πουλήσεις αυτό το αμύθητης αξίας κεφάλαιο στον πρώτο καραγκιόζη που θα παριστάνει τον επενδυτή; Αυτό έκαναν οι διεφθαρμένοι κλέφτες. Και σ' αυτήν την περίπτωση υπάρχει ψευδοπροπαγάνδα, για να δικαιολογηθεί η παρανομία τους. Υποτίθεται οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται στο όνομα των διεθνών συμφωνιών, που έχει υπογράψει η χώρα. Υποτίθεται η Ε.Ε. θεωρεί υποχρεωτική αυτήν την ιδιωτικοποίηση για το κράτος που θέλει να παραμείνει μέλος της. Αυτό είναι ψέμα. Γιατί; Γιατί δουλειά της Ε.Ε. δεν είναι να μπαίνει στο κάθε κράτος και ν' ανακατανέμει τις περιουσίες. Όπως η Ε.Ε. δεν μπήκε στη Βρετανία, για να παραδώσει το κεφάλαιο των Λόρδων στον λαό, έτσι δεν έχει δικαίωμα να μπει και στην Ελλάδα και να παραδώσει το κεφάλαιο του λαού στους "Λόρδους" της διαπλοκής. Απλά πράγματα. Δεν καταστρέφεις Λόρδους, δεν δημιουργείς τέτοιους.

Η Ε.Ε. απλά απαιτεί μέσα στο πνεύμα της ελεύθερης αγοράς να μην υπάρχει παρέμβαση στην αγορά από τις κρατικές επιχειρήσεις. Απαιτεί ν' απελευθερωθούν τα κρατικά μονοπώλια. Αυτό όμως είναι τελείως διαφορετικό από αυτό το οποίο γίνεται. Αυτό σημαίνει ότι η ΔΕΗ έχει ως μόνη υποχρέωση ν' αφήσει την αγορά ενέργειας "ανοικτή" και όποιος θέλει την ανταγωνίζεται με δικά του μέσα. Από εκεί και πέρα δεν ενδιαφέρει την Ε.Ε. αν η ΔΕΗ ανήκει σε ιδιώτες ή αν ανήκει σε όλον τον λαό. Δεν την ενδιαφέρει πού πηγαίνουν τα κέρδη της. Αν δηλαδή αυτά τα κέρδη μοιράζονται σε μερίσματα ιδιωτών μετόχων ή αν πηγαίνουν απευθείας στα δημόσια ταμεία. Δεν έχει δικαίωμα να την ενδιαφέρει πού πηγαίνουν τα κέρδη της οποιασδήποτε ελεύθερης επιχείρησης. Και σ' αυτήν την περίπτωση με μαζικές μηνύσεις των πολιτών θ' αναγκαστεί η δικαστική εξουσία να πάρει θέση. Θ' αναγκαστεί η εκτελεστική εξουσία να κάτσει στο "σκαμνί" και αυτό είναι επικίνδυνο για την "υγεία" των κομμάτων.

Σ' ό,τι αφορά το 3ο έγκλημα συμβαίνει το εξής: Το θεμέλιο του εθνικού κράτους είναι η έννοια της συνιδιοκτησίας. Ο λαός μέσα σε ένα εθνικό κράτος, όπως η Ελλάδα, είναι ιδιοκτήτης του κράτους του. Αυτό είναι το βασικό στοιχείο που καθορίζει την όλη λειτουργία του. Από αυτό το στοιχείο προκύπτει και το μη αναθεωρήσιμο συνταγματικό άρθρο 4.6. Kάθε Έλληνας πoυ μπoρεί να φέρει όπλα είναι υπoχρεωμένoς να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με τoυς oρισμoύς των νόμων.

Αυτό το άρθρο δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Όπως συμβαίνει για το σύνολο των συνταγματικών διατάξεων, δεν στηρίζεται στο αυτονόητο. Στηρίζεται πάνω σε πραγματικά δεδομένα, που απλά δεν είναι άμεσα αντιληπτά για τον αδαή. Η έννοια της υποχρέωσης προκύπτει από την έννοια της συνιδιοκτησίας. Το Σύνταγμα δηλαδή αντιλαμβάνεται τον κάθε πολίτη ως συνιδιοκτήτη της χώρας και όχι σαν απλό κάτοικό της. Από αυτήν του την ιδιότητα τον υποχρεώνει να πολεμάει και άρα να ρισκάρει τον θάνατο κάθε φορά που υπάρχει εξωτερική απειλή. Το Σύνταγμα αντιλαμβάνεται τον λαό σαν μια οικογένεια, που εξαιτίας της κοινής της περιουσίας υποχρεούται να προβάλει κοινή άμυνα σε περίπτωση απειλής. Με βάση το Σύνταγμα όποιος δεν πολεμάει για την κοινή ιδιοκτησία δεν έχει δικαίωμα να είναι Έλληνας, εφόσον δεν λειτουργεί ως συνιδιοκτήτης του κράτους.

Φαινομενικά αυτό δεν είναι σωστό. Μέσα σε κάθε κράτος υπάρχουν άνθρωποι με μεγάλη περιουσία και άνθρωποι χωρίς καθόλου περιουσία. Θα μπορούσε δηλαδή κάποιος πολίτης σε περίπτωση πολέμου να αρνηθεί να πολεμήσει. Θα μπορούσε να πει: "Τι με νοιάζει εμένα που μας επιτέθηκαν οι Τούρκοι; Ένας απλός εργαζόμενος είμαι, που θα μπορούσα να επιβιώσω χάρη στην εργασία μου υπό οποιοδήποτε καθεστώς. Ούτε χωράφια έχω ούτε σπίτια ούτε εργοστάσια να μου πάρουν οι εχθροί. Ας κάνουν καλά αυτοί οι οποίοι έχουν και κινδυνεύουν να τα χάσουν. Ας μαζευτούν τα παιδιά των Βαρδινογιάννηδων, των Μητσοτάκηδων και όλων των υπόλοιπων που έχουν να χάσουν από την ξένη κατάκτηση και ας πολεμήσουν. Εγώ μόνον να δουλεύω μπορώ και μπορώ να ζητήσω δουλειά απ' όποιον μπορεί να μου τη δώσει. Ελάχιστα μ' απασχολεί αν αυτόν τον λένε Μανόλη, Γιάννη, Αμπντούλ ή Μωχάμετ".

Τι συμβαίνει με το δίκαιο Σύνταγμα; Γιατί βάζει σε ρίσκο τη ζωή ανθρώπων για τις περιουσίες άλλων; Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: Ο κάθε πολίτης που γεννιέται σε ένα κράτος όπως η Ελλάδα, είναι ένας πολίτης με περιουσία. Είναι ένας πολίτης που έχει μερίδιο στο δημόσιο κεφάλαιο, στις δημόσιες επιχειρήσεις και σε κάτι που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται, αν δεν γνωρίζεις τι συμβαίνει. Διαθέτει δηλαδή το 1/10.000.000 από το σύνολο της κρατικής περιουσίας, που είναι μια τεράστια περιουσία. Διαθέτει αυτό το ποσοστό στη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, στον ΟΣΕ, στις ελληνικές παραλίες, στα ελληνικά δάση, στα ελληνικά ορυχεία, στα ελληνικά πετρέλαια, στα ελληνικά λιμάνια, στα ελληνικά αεροδρόμια κλπ.. Αυτή η περιουσία είναι αυτή που φαίνεται ότι κατέχει και βέβαια δεν είναι η μόνη. Υπάρχει και περιουσία που δεν φαίνεται και είναι εξίσου μεγάλη. Αυτή η περιουσία που δεν φαίνεται είναι το μερίδιο του κάθε Έλληνα στο ιδιωτικό ελληνικό κεφάλαιο. Στο κεφάλαιο που ανήκει φαινομενικά σε άλλους. Ποιο είναι αυτό το μυστηριώδες μερίδιο, για κάποιον που δεν έχει καθόλου περιουσία;

Το μερίδιό του, που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο, είναι το "δικαίωμα" πάνω σ' αυτό το κεφάλαιο. Με τους αγώνες του και το αίμα του ο Έλληνας πολίτης "αγοράζει" ένα δικαίωμα, που δεν μπορεί να το "αγοράσει" στην Ελλάδα κανένας άλλος εκτός από αυτόν. Με το αίμα του "αγοράζει" το δικαίωμα να τρώει πρώτος αυτός και μέχρι να χορτάσει ό,τι παράγει το ελληνικό ιδιωτικό κεφάλαιο. Οι υπόλοιποι ξένοι τρώνε αν και μόνον περισσέψει κάτι, για να γίνουν εξαγωγές. Με το αίμα του "αγοράζει" το δικαίωμα ν' απασχολείται πρώτος αυτός και μέχρι να βολευτεί ο τελευταίος Έλληνας στα ελληνικά εργοστάσια. Οι υπόλοιποι ξένοι απασχολούνται στην Ελλάδα αν και μόνον αν περισσέψει εργασία.

Το σημαντικότερο όμως δικαίωμά του είναι ότι ως μέλος με πλήρη δικαιώματα στην ελληνική οικονομία έχει πρόσβαση στο ελληνικό κεφάλαιο. Ο Έλληνας δηλαδή μέσα στα πλαίσια της ελληνικής οικονομίας μπορεί ανά πάσα στιγμή τον πλούτο που προκύπτει από την εργασία του να τον μεταφράσει σε κεφάλαιο. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει ιδιοκτήτης ελληνικού κεφαλαίου. Μπορεί ν' αγοράσει οπουδήποτε μέσα στον ελλαδικό χώρο σπίτια, χωράφια, εργοστάσια. Μπορεί στην Ελλάδα να κάνει αυτό το οποίο δεν του επιτρέπουν για παράδειγμα οι Βούλγαροι στη Βουλγαρία, οι Ρώσοι στη Ρωσία κλπ..

Αυτό το δικαίωμα είναι τόσο σημαντικό, που από μόνο του όχι μόνον τον κάνει ιδιοκτήτη του κράτους του, αλλά τον συνδέει μόνιμα μ' αυτό. Η τύχη του συνδέεται απόλυτα με την ιδιοκτησία του, όπως συμβαίνει και με τους ιδιώτες κεφαλαιοκράτες. Αυτό θεωρεί ως δεδομένο το Σύνταγμα και γι' αυτό υποχρεώνει όλους τους Έλληνες μηδενός εξαιρουμένου να αμύνονται για την πατρίδα σε περίπτωση εξωτερικής απειλής. Όλα αυτά σήμερα απειλούνται. Γιατί; Γιατί οι προδότες που μας κυβερνούν άλλαξαν θεμελιώδεις νόμους πάνω στη λειτουργία του συστήματος. Επέτρεψαν σε ξένους ν' αγοράζουν κεφάλαιο στην Ελλάδα. Έδωσαν πρόσβαση στο ελληνικό κεφάλαιο σε ανθρώπους που δεν θυσιάστηκαν ποτέ γι' αυτό και για το "δικαίωμα" πάνω του. Επέτρεψαν σε ξένους ν' αγοράσουν "δωμάτια" και "μπαλκόνια" στο αμύθητης αξίας ελληνικό "σπίτι".

Σήμερα, με βάση τα ισχύοντα, ο Συνταγματικός νόμος, που υποχρεώνει τους πάντες να πολεμήσουν για την πατρίδα, είναι άδικος και δεν έχει χρηστική αξία. Γιατί; Γιατί έχουν ξεπουλήσει το Δημόσιο κεφάλαιο και ταυτόχρονα έχουν δώσει "δικαίωμα" σε ξένους ν' αγοράζουν ιδιωτικό κεφάλαιο. Σήμερα ο ελληνικός λαός δεν είναι συνιδιοκτήτης στη χώρα του. Σήμερα στην Ελλάδα συνιδιοκτήτες είναι μόνον οι Έλληνες και οι ξένοι που έχουν ιδιόκτητο κεφάλαιο και έχουν ιδιοποιηθεί το πρώην δημόσιο.

Ό,τι δεν κατάφερε ο Χίτλερ με τις σιδερόφραχτες μεραρχίες του, το κατάφεραν οι πονηροί με μερικές χρωματιστές "χάντρες". Με "χάντρες" τύπου αυτοκίνητα και υπολογιστές "ξεγελάστηκαν" οι Έλληνες και παρέδωσαν το κεφάλαιό τους. Υπό αυτές τις συνθήκες ήταν βλάκας ο Χίτλερ. Γιατί; Γιατί, ενώ είχε σκοπό ν' αρπάξει για λογαριασμό της Γερμανίας το ελληνικό κεφάλαιο, το επιχείρησε με τη βία, ενώ μπορούσε να διαφθείρει την ελληνική κυβέρνηση με μερικά μάρκα και να παρασύρει τον λαό με μερικές Mercedes και σκούπες siemens. Ό,τι έκαναν δηλαδή μισόν αιώνα μετά οι συνάδερφοί τους ιμπεριαλιστές. Είναι τόσο προφανής η προδοσία του ελληνικού λαού από την ηγεσία του, που αρκεί να σκεφτεί ο αναγνώστης την περίπτωση των Ινδιάνων, για ν' αντιληφθεί το μέγεθός της.

Ακόμα και οι αγράμματοι Ινδιάνοι καταλάβαιναν την αξία του κεφαλαίου που κατείχαν, έστω κι αν δεν το χρησιμοποιούσαν με τον πιο παραγωγικό τρόπο. Καταλάβαιναν ότι δεν έπρεπε να το παραδώσουν στα χέρια των αποίκων, γιατί θα "έσβηναν" ως λαός από τον χάρτη. Με τη βία τους εξανάγκαζαν οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες να "πουλήσουν" τη γη τους, για μερικά κασόνια όπλα και ουίσκι. Γιατί τους εξανάγκαζαν και υποτίθεται πλήρωναν αυτό που θα μπορούσαν να το πάρουν πολύ εύκολα με τα όπλα; Γιατί οι πονηροί άποικοι, για να μην προκαλούν την παγκόσμια κοινωνία με τις ωμές κατακτητικές τους δραστηριότητες —που εκτός των άλλων νομιμοποιούσαν και την αντίσταση των Ινδιάνων— προσπαθούσαν να τους παγιδεύσουν μέσα σε μια ζούγκλα νόμων. Τους ονόμαζαν από "μεγαλοψυχία" "Αμερικανούς", αλλά αυτοί ήταν πλέον Αμερικανοί χωρίς κεφάλαιο. Βρήκαν τους πιο άχρηστους, τους πιο άθλιους και τους πιο προδότες από τους Ινδιάνους και αφού τους αναγνώρισαν οι ίδιοι σαν νόμιμους αρχηγούς των Ινδιάνων, τους έβαλαν να υπογράψουν την παραχώρηση του ινδιάνικου κεφαλαίου στους αποίκους.

Από τη στιγμή που έστω και υπό ύποπτες συνθήκες πούλησαν το κεφάλαιο, δεν είχαν δικαίωμα να το επαναδιεκδικήσουν με τη βία. Τη νόμιμη βία του κατακτημένου. Στην περί-πτωση αυτήν οι Ινδιάνοι δεν ήταν ένας ξεχωριστός λαός, που αγωνιζόταν για την επιβίωσή του, αλλά "αλήτες" Αμερικανοί, που ήθελαν να κλέψουν κεφάλαιο από ομοεθνείς τους. Ξαφνικά οι όροι αντιστράφηκαν και οι κλέφτες έγιναν νοικοκυραίοι και το αντίστροφο. Οι ηγέτες των Ινδιάνων, που θα ξεκινούσαν τον απελευθερωτικό τους αγώνα, έπαψαν να είναι ήρωες του λαού τους. Έγιναν Αμερικανοί "τρομοκράτες" μέσα στην ειρηνική χώρα των Αμερικανών.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγινε; Αυτό όμως που αντιλήφθηκαν οι αγράμματοι Ινδιάνοι δεν το αντιλήφθηκε ο ελληνικός λαός και πολύ περισσότερο δεν το αντιλήφθηκαν οι "φύλακές" του. Δεν αντιλήφθηκαν ότι η Ελλάδα μπήκε στην "Νέα Τάξη" αλλά χωρίς κεφάλαιο για τον ελληνικό λαό. Δεν αντιλήφθηκαν οι "Νεοταξίτες" Έλληνες ότι μέσα στην Νέα Τάξη δεν έχουν πλέον κεφάλαιο. Δεν αντιλήφθηκαν ότι, αν το επαναδιεκδικήσουν θα είναι κοινοί κλέφτες. Δεν αντιλήφθηκαν ότι οι πραγματικοί ηγέτες τους στο μέλλον θα χαρακτηριστούν "τρομοκράτες" από τους νοικοκυραίους της Νέας Τάξης. Κάθονται κι απολαμβάνουν το "ουίσκι" της Microsoft και τις χρωματιστές "χάντρες" της Donna Karan.

Αυτήν τη στιγμή μόνον κατ' όνομα η Ελλάδα είναι ελληνική. Σήμερα απλά υπάρχει ένας χώρος που ονομάζεται Ελλάδα και είναι πολυεθνικής ιδιοκτησίας. Το σύνολο του κεφαλαίου της ανήκει σε ιδιώτες Έλληνες και ξένους. Ο λαός της δεν έχει "δικαιώματα" πάνω του. Το γεωργικό της κεφάλαιο προσαρμόζεται στις ανάγκες του πολυεθνικού "νεοταξικού" λαού και όχι στις ανάγκες του ελληνικού λαού. Το βιομηχανικό της κεφάλαιο προσαρμόζεται στις ανάγκες του πολυεθνικού πληθυσμού της και όχι στις ανάγκες των Ελλήνων ιδιοκτητών. Σταδιακά ο ελληνικός λαός μετατρέπεται σε ένα "κατοικίδιο", που δεν έχει δικαιώματα στη χώρα του. Όταν θα εξασφαλίζει την τροφή του, θα παραμένει στη χώρα και όταν αυτό δεν θα συμβαίνει, θα φεύγει. Όταν οι ξένοι ιδιοκτήτες θα γίνουν περισσότεροι από τους Έλληνες και θα κουβαλάνε μαζί τους και τα δικά τους κατοικίδια, θ' αλλάξει η πληθυσμιακή σύνθεση της χώρας.

Οι Βρετανοί θα φέρουν για εργασία στην ιδιοκτησία τους βρετανικά κατοικίδια, οι Γερμανοί, γερμανικά κλπ.. Ήδη αυτό σήμερα φαίνεται. Υπάρχουν σήμερα Έλληνες που δεν έχουν δουλειά και πεινάνε και υπάρχουν στην Ελλάδα Βρετανοί εργαζόμενοι σε βρετανικές ιδιοκτησίες που ευημερούν ως εργαζόμενοι, εκμεταλλευόμενοι το ελληνικό κεφάλαιο. Δεν τρώνε ψωμί εξαιτίας του τουρισμού του βρετανικού Μπράιτον, αλλά εξαιτίας της πρώην ελληνικής Ρόδου. Υπάρχουν Γερμανοί εργαζόμενοι, που ευημερούν εξαιτίας μόνον του κατ' όνομα ελληνικού αεροδρομίου της Αθήνας, τη στιγμή που Έλληνες σκέφτονται να μεταναστεύσουν εξαιτίας της ανέχειας. Όταν θ' αρχίσουν τα μεγάλα κράτη της Ευρώπης να ξεφορτώνονται τα "κατοικίδιά" τους στις ιδιοκτησίες τους, η Ελλάδα θα είναι μέσα σ' αυτές τις ιδιοκτησίες. Η θέση του ελληνικού λαού θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη, εφόσον δεν θα "χωράει" μέσα σ' αυτήν τη χώρα. Δεν θα μιλάει την ίδια γλώσσα με τους ιδιοκτήτες της, οι οποίοι θα προτιμούν να βοηθούν τους ομοεθνείς τους και όχι τους ξένους.

Τώρα μπορεί άνετα να πει ο άκληρος Έλληνας σε περίπτωση απειλής: "Τι με νοιάζει που επιτέθηκαν οι Τούρκοι στην Ελλάδα; Ας νοιάζει τα παιδιά των πλουσίων Ελλήνων, που απειλούνται οι περιουσίες τους. Ας νοιάζει τα παιδιά των Γερμανών, που έχουν αγοράσει τη μισή Μάνη. Τα παιδιά των Εβραίων, που έχουν αγοράσει τη μισή Κρήτη. Τα παιδιά των Ιταλών, που έχουν αγοράσει τα μισά Επτάνησα. Τα παιδιά των στρατηγικών επενδυτών, που τους ανήκει η ΔΕΗ ή ο ΟΤΕ. Τα παιδιά των ξένων ιδιοκτητών παραθαλάσσιων οικοπέδων, που εκμεταλλεύονται τζάμπα τις ιδιοκτησιακά ορφανές και μόνον κατ' όνομα ελληνικές ακτές. Τα παιδιά των ξένων ιδιοκτητών οικοπέδων, που βρίσκονται δίπλα σε δάση, σε αρχαία κλπ.. Αυτά να σκοτωθούν για την Ελλάδα, εφόσον σ' αυτά ανήκει η Ελλάδα".

Οι άκληροι Έλληνες δεν έχουν κανέναν λόγο να θυσιαστούν για την Ελλάδα. "Κατοικίδια" είναι και τους συμφέρει να πάνε εκεί όπου επιβιώνουν με το λιγότερο κόστος και το λιγότερο ρίσκο. Δουλειά θα βρούνε στη Γερμανία ή την Ιταλία. Κεφάλαιο στα μέτρα των δυνατοτήτων τους θ' αγοράσουν στη Βουλγαρία και στα Σκόπια. Ποιος ο λόγος να παραμένουν στην Ελλάδα με τους υποχρεωτικούς νόμους; Ήδη αυτό το έχουν καταλάβει και οι προδότες που την κυβερνούν και προσπαθούν να προλάβουν τις εξελίξεις. Προσανατολίζονται στη δημιουργία μισθοφορικού στρατεύματος. Γιατί; Γιατί τις ιδιωτικές επιχειρήσεις τις υπερασπίζονται μισθοφόροι μπράβοι. Τα εθνικά κράτη τα υπερασπίζονται οι λαοί τους και αυτοί φοβούνται πλέον τον λαό που πρόδωσαν. Ετοιμάζουν μισθοφορικό στρατό, όχι μόνον για να υπερασπιστούν τις περιουσίες τους από τους ξένους, αλλά και από τον ίδιο τον ελληνικό λαό, που μπορεί να ξεσηκωθεί και να τους κάνει κομμάτια. Ο εθνικός ελληνικός στρατός δεν μπορεί να σκοτώσει Έλληνες. Ο μισθοφορικός στρατός της πολυεθνικής εταιρείας που ονομάζεται Ελλάδα μπορεί να σκοτώσει όποιον θέλει και απειλεί τα αφεντικά του. Όποιον απειλεί αυτούς που τον πληρώνουν.

Πολύ πριν αρχίσουμε δηλαδή να πυροβολούμε όποιο προδοτικό σκουπίδι βρίσκουμε μπροστά μας, καλό είναι να εκμεταλλευτούμε όλα τα νομικά μέσα που μας δίνει το Σύνταγμα. Μπορούμε και πάλι με μαζικές μηνύσεις να καθίσουμε την κυβέρνηση των προδοτών στο "σκαμνί". Τα δικαστήρια θα πρέπει ν' αποφασίσουν αν και κατά πόσο είναι νόμιμο ν' αγοράζουν ξένοι ελληνικό κεφάλαιο. Τι θ' αποφασίσουν όμως, όταν εξαιτίας αυτού του δικαιώματος παραβιάζεται το πρώτο και πιο σημαντικό άρθρο του Συντάγματος; Άρθρo 1. 1. To πoλίτευμα της Eλλάδας είναι Πρoεδρευόμενη Koινoβoυλευτική Δημoκρατία. 2. Θεμέλιo τoυ πoλιτεύματoς είναι η λαϊκή κυριαρχία. 3. Όλες oι εξoυσίες πηγάζoυν από τo Λαό, υπάρχoυν υπέρ αυτoύ και τoυ Έθνoυς και ασκoύνται όπως oρίζει τo Σύνταγμα.

Δεν υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία, όταν ο λαός στο σύνολό του δεν είναι συνιδιοκτήτης του κράτους του. Όταν μέσα σ' έναν χώρο υπάρχουν ιδιοκτήτες και "κατοικίδια" και οι πρώτοι αποφασίζουν για τα πάντα ενώ οι δεύτεροι περιμένουν το έλεός τους. Δημοκρατία υπάρχει μόνον μεταξύ ομοεπίπεδων. Όταν υπάρχουν ιδιοκτήτες σε έναν χώρο, αυτοί μόνον είναι ομοεπίπεδοι. Οι υπόλοιποι έπονται. Πώς μπορεί να είναι θεμέλιο του πολιτεύματος η λαϊκή κυριαρχία, όταν ο λαός μιας χώρας δεν είναι ιδιοκτήτης της και άρα κύριός της και άρα κυρίαρχος. Πώς μπορεί όλες οι εξουσίες να πηγάζουν από έναν λαό και να τον υπηρετούν ως έθνος, όταν δεν υπάρχει κυριαρχία του λαού και το κράτος ιδιοκτησιακά ανήκει σε μια πολυεθνική κοινότητα ιδιοκτητών; Οι βασικές και κύριες εξουσίες σήμερα "πηγάζουν" από την αμερικανική πρεσβεία και υπηρετούν τον "νεοταξικό" λαό, όπου κι αν αυτός βρίσκεται.

Οι δευτερεύουσες εξουσίες σήμερα "πηγάζουν" από τους Γερμανούς ιδιοκτήτες του αεροδρομίου της Αθήνας. Από τους Αμερικανούς ιδιοκτήτες των μεγάλων ΔΕΚΟ. Από τους Γάλλους ιδιοκτήτες των μεγάλων σούπερ μάρκετ. Από τους Βρετανούς ιδιοκτήτες του ισθμού της Κορίνθου. Οι εξουσίες σήμερα στην Ελλάδα υπηρετούν τον "νεοταξίτη" της Νέας Υόρκης, του Βερολίνου, του Παρισιού, του Λονδίνου, αλλά όχι τον Φλωρινιώτη, τον Τριπολιτσιώτη ή τον Χανιώτη. Αυτοί απλά κάθε τέσσερα χρόνια "τρώνε" ό,τι τους βάλουν στο "πιάτο" τα αφεντικά τους. Αν σήμερα το μενού περιλαμβάνει ΠΑΣΟΚ, τέτοιο θα φάνε. Δεν μπορεί το "κατοικίδιο" ν' αντιδράσει, γιατί δεν έχει τα δικαιώματα αλλά και την ισχύ να το κάνει αυτό.

Απλά, αν είναι καλό το αφεντικό του και του περισσεύουν, θα φάει "Friskies", ενώ στην αντίθετη περίπτωση θα φάει ένα ξεροκόμματο. Αν του αρέσει κάθεται. Αν δεν του αρέσει, μπορεί να φύγει. Έτσι κατάντησαν τον "κυρίαρχο" ελληνικό λαό οι προδότες. Σιγά μην αφήσουν τον άκληρο ελληνικό λαό ν' αποφασίζει για τις πολιτικές που επηρεάζουν τα μεγάλα συμφέροντα των ξένων στην Ελλάδα. "Φάε" ένα ΠΑΣΟΚ και αν το βαρεθείς θα σου δώσουν μια ΝΔ. "Φάε" ένα ξεροκόμματο και αν το βαρεθείς θα στο βρέξουμε. Αυτό είναι το "μενού" του ελληνικού "κατοικίδιου" και γι' αυτό το "μενού" αποφασίζουν οι "μάγειρες" στην αμερικανική πρεσβεία. Για το μενού αυτό θα πρέπει ν' αποφανθεί η ελληνική δικαιοσύνη. Ο "ραβδούχος" θα πρέπει ν' αποφασίσει αν θα πρέπει να ενημερώσει τον αφελή προστατευόμενό του για την κλοπή του κεφαλαίου του και για την άθλια τροφή που τρώει.+++

Σ' ό,τι αφορά το 4ο έγκλημα συμβαίνει το εξής: Τα κόμματα, για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να μπορέσουν να φέρουν εις πέρας το προδοτικό τους έργο, αναζητούσαν συνενόχους. Αυτούς τους συνενόχους τους εξασφάλισαν μέσα στον δημόσιο τομέα. Τη συνενοχή των δημοσίων υπαλλήλων την εξασφάλισαν με εύνοια. Με μισθούς που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα της ελληνικής αγοράς εργασίας. Με προνόμια που δεν δίνονται σε εργαζόμενους ούτε από τα πιο αφελή αφεντικά. Ο πιο βλάκας Έλληνας εργοδότης δεν θα τολμούσε να δώσει τους μισθούς του δημοσίου στους εργαζόμενούς του. Ακόμα κι αν ήθελε να τους ευνοήσει, εξαιτίας της λατρείας του προς αυτούς, δεν θα μπορούσε να το κάνει. Γιατί; Γιατί θα έκλεινε η επιχείρησή του. Αυτό θα ήταν κατά πολύ χειρότερο για τους εργαζόμενους από το κέρδος μιας εύνοιας.

Όμως, αυτά όλα που συμβαίνουν στο δημόσιο εκτός από παράλογα είναι ταυτόχρονα και παράνομα. Γιατί; Για δύο πολύ απλούς λόγους. Το κράτος είναι ο εγγυητής του δικαιώματος της εργασίας του πολίτη. Του κυρίαρχου με βάση το Σύνταγμα πολίτη. Η αγορά εργασίας δηλαδή δεν είναι ανεξέλεγκτη. Οι εργαζόμενοι δεν βρίσκονται στο έλεος των αφεντικών. Το κράτος είναι αυτό το οποίο διαπραγματεύεται τις ετήσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Δεν είναι δυνατόν ένα κράτος, που υποτίθεται διαπραγματεύεται και άρα γνωρίζει επαρκώς τις συνθήκες της αγοράς εργασίας, την ίδια ώρα να φέρεται για τους δικούς του εργαζόμενους με εύνοια. Δεν είναι δυνατόν ο εγγυητής του δικαιώματος της εργασίας και ο προστάτης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας να ευνοεί τους δικούς του εργαζόμενους. Δεν είναι δυνατόν με δημόσια χρήματα να απειλείται η ισονομία και η ισοπολιτεία. Δεν είναι δυνατόν να απειλούνται οι μισές διατάξεις του Συντάγματος εξαιτίας των ηλιθίων.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι εντελώς παράνομος. Είπαμε σε άλλο σημείο ότι για το Σύνταγμα δεν υπάρχει τίποτε το αυτονόητο. Για το Σύνταγμα υπάρχει μόνον ό,τι περιγράφεται μέσα σ' αυτό με τον τρόπο που αυτό περιγράφεται. Τι σημαίνει αυτό; Όπως για το Σύνταγμα υπάρχουν "άνθρωποι" μόνον εντός της "πλατφόρμας" του. έτσι προσδιορίζονται κι αυτοί που θα ονομάζονται "εργαζόμενοι" εντός αυτής της "πλατφόρμας". Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι "εργαζόμενοι" ίσοι με τους υπόλοιπους. Είναι "κατώτεροι", εφόσον περιγράφονται ως "υπηρέτες". Απλά πράγματα, που μόνον ένας ηλίθιος δεν μπορεί να κατανοήσει.

Για το Σύνταγμα δηλαδή όποιος δεν βρίσκεται στην "πλατφόρμα" του δεν είναι άνθρωπος και όποιος εργαζόμενος δεν ανήκει στον ιδιωτικό τομέα είναι "υπηρέτης". "Ανώτερος" στη συνταγματική λογική της οικονομίας είναι ο πολίτης που βγάζει το ψωμί του στη δύσκολη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα. Αυτός που επιβιώνει με απίστευτο κόπο και είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να πληρώνει από το υστέρημά του για τη συντήρηση του κράτους. Αυτός ο οποίος κάθε μήνα στήνεται απέναντι στο κρατικό "ψυγείο" είναι "κατώτερος". Αυτός που το φορολογικό του μερίδιο πληρώνεται από το κράτος είναι "υπηρέτης". Αυτοί λοιπόν οι "υπηρέτες" στην καλύτερη περίπτωση μπορούν ν' απολαμβάνουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας των "ανώτερων". Διαφορετικός μισθός υπάρχει μόνον όταν το δημόσιο διεκδικεί επειγόντως κάποια επιστημονική ειδικότητα τόσο σπάνια, που πρέπει ν' ανταγωνιστεί τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να την εντάξει στις τάξεις του και αυτό βέβαια όχι έπ' άπειρον. Θα πληρώνει ό,τι του ζητάνε μέχρι ν' αρχίσει να την "παράγει", είτε μόνο του στο σύστημα εκπαίδευσης είτε μέσω υποτροφιών εκεί όπου "παράγεται".

Ευνόητο είναι ότι ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων απαγορεύεται. Αυτοί απλά ακολουθούν τις "προόδους" των ιδιωτικών υπαλλήλων. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει συνδικαλισμός από τη στιγμή που οι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται για το κράτος το οποίο αποτελεί τον εγγυητή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας του ιδιωτικού τομέα, που αποτελούν το μισθολογικό "ταβάνι" για τους "κατώτερους". Από τη στιγμή που το "ταβάνι" ανεβαίνει και κατεβαίνει χάρη στον συνδικαλισμό άλλων, που καί πιο γενναίοι και πιο απαιτητικοί είναι, δεν έχουν λόγο να συνδικαλίζονται αυτοί οι οποίοι το βλέπουν από κάτω.

Ο συνδικαλισμός τους όμως εκτός από παράνομος είναι και εντελώς παράλογος. Γιατί; Γιατί δεν είναι δυνατόν ένας υπηρέτης να ζητάει αύξηση από έναν συνάδερφό του. Αυξήσεις δίνουν μόνον τα αφεντικά κι αυτό για το δημόσιο σημαίνει ότι μόνον ο λαός "αποφασίζει" για τους δημόσιους υπάλληλους. Αυτό δεν είναι κάτι το μυστήριο, που απαιτεί πολύπλοκες διαδικασίες για να έλθει εις πέρας. Αυτό είναι κάτι που προκύπτει από τη δυναμική της αγοράς. Μια δυναμική που αποκαλύπτεται από τις ετήσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ό,τι αυξήσεις παίρνει ο εργαζόμενος λαός στην καλύτερη περίπτωση τις ίδιες παίρνουν και οι "υπηρέτες" του. Το ίδιο παράλογη είναι και η απεργία για τους δημόσιους υπαλλήλους. Η απεργία είναι ένα ιερό δικαίωμα των εργαζομένων. Γιατί; Γιατί είναι το μοναδικό τους όπλο απέναντι στο κεφάλαιο. Οι πολλοί εργαζόμενοι με την απεργία απειλούν τους λίγους ισχυρούς. Η μαζικότητα των εργαζομένων απέναντι στην ισχύ του κεφαλαίου. Η γενναιότητα των συνδικαλιστών απειλεί τα σκληρά αφεντικά. Απαιτεί γενναιότητα να χτυπήσεις το χέρι σου στο γραφείο του αφεντικού, για ν' απαιτήσεις τα νόμιμα.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί απεργούν και έναντι ποιου; Σε τίνων τα γραφεία χτυπούν τα χέρια τους, απαιτώντας τα δικαιώματά τους. Οι υπάλληλοι απειλούν υπαλλήλους; Απειλούν αυτούς που, αν τους δώσουν προνόμια, θα τα εισπράξουν και οι ίδιοι; Αυτό κάνει τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων ταυτόχρονα παράλογο και παράνομο. Και σ' αυτήν την περίπτωση είναι απλά τα πράγματα. Αν δεν τους αρέσει να εργάζονται με τους ίδιους μισθούς που παίρνουν τα "αφεντικά" τους, ας παραιτηθούν. Ας βγουν στον ιδιωτικό τομέα και ας πλουτίσουν να τους καμαρώνουμε. Δεν υπάρχει λόγος απεργίας. Δεν τους πληρώνει το κεφάλαιο, για να το απειλούν με απεργία και άρα με απενεργοποίηση. Τους πληρώνει ο φορολογούμενος κυρίαρχος πολίτης. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι κοινοί εργαζόμενοι δεν είναι δυνατόν να δώσουν στους εργαζόμενους "υπηρέτες" τους περισσότερα από αυτά που εισπράττουν οι ίδιοι. Αυτοί οι οποίοι προσλαμβάνονται "γονατιστοί" στη δουλειά τους δεν είναι δυνατόν να φωνάζουν "όρθιοι" στα αφεντικά τους. Αυτοί οι οποίοι ορκίζονται πίστη στον λαό δεν είναι δυνατόν να εισπράττουν εύνοια εις βάρος του. Σε όποιον δεν αρέσει μια δουλειά, παραιτείται.

Απλά πράγματα. Από εκεί και πέρα, αν αυτό που περιγράφει το Σύνταγμα δεν τους αρέσει ή το θεωρούν μειωτικό, ας "βγουν" από αυτό κι ας το αλλάξουν. Οι "γενναίοι" συνδικαλιστές του δημοσίου, που χτυπάνε τα "χέρια" στα γραφεία των δημόσιων υπαλλήλων, ας "βγουν" από την "πλατφόρμα" του Συντάγματος κι ας χτυπήσουν το "χέρι" τους στο λαό, εφόσον διαφωνούν με την άποψή του γι' αυτούς, η οποία καταγράφεται στον υπάρχοντα συνταγματικό νόμο. Τότε θα δούνε οι αργόμισθοι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ, γιατί δεν πρέπει να "δουλεύεις" το κτήνος. Τότε θα δούνε τα κοπρόσκυλα ότι υπάρχει και μόδα στα "αμάνικα" ρούχα. Τότε θα δούνε τα "γενναία" σκυλάκια του δημόσιου καναπέ ότι στην πραγματική ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα τα πράγματα είναι επικίνδυνα.

Στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει εκ του ασφαλούς γενναιότητα. Εκεί δεν σκιαμαχείς με τον εαυτό σου. Εκεί δεν παίζεις "πόλεμο" με τους ομοίους σου. Εκεί πέφτουν κεφάλια και τα εξασφαλισμένα θρασύδειλα ανθρωπάκια του δημόσιου συνδικαλισμού δεν θ' αντέξουν. Εκεί υπάρχουν λιοντάρια με κοφτερά δόντια και όχι ξεδοντιασμένα κανίς, που γαβγίζουν εκ του ασφαλούς έξω από την πόρτα του "αφεντικού". Να δει ένας άνθρωπος σαν τον γράφοντα έναν συνδικαλιστή της ΑΔΕΔΥ να του χτυπάει το χέρι στο γραφείο του και θα είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Ούτε τα ζεύγη του DNA θα μείνουν στη θέση τους.

Γιατί τόση οργή, που φτάνει σε σημείο να μοιάζει με μίσος; Γιατί απλούστατα κανένα Σύνταγμα και καμία ανθρώπινη λογική δεν μπορεί ν' ανεχθεί παράσιτα που λειτουργούν ως μέλη συμμοριών. Κανένας φορολογούμενος εργαζόμενος δεν μπορεί ν' ανεχθεί έναν υψηλόμισθο αργόμισθο, που η μόνιμη ενασχόλησή του είναι ο κομματικός χαφιεδισμός. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον συνδικαλισμό του δημοσίου. Ο λαός καταβάλει μισθούς όχι για ν' απολαύσει υπηρεσίες, αλλά για να μπορούν τα κόμματα να εξασφαλίζουν δωρεάν τον χαφιεδισμό που τους χρειάζεται, ώστε να παραμείνουν στην εξουσία. Τα κόμματα έχουν διαβρώσει τις δομές του κρατικού μηχανισμού και τον έχουν μετατρέψει σε κομματικές ιδιοκτησίες. Σε ιδιοκτησίες, που υπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα μέσα στο δημόσιο κεφάλαιο. Ιδιοτελή συμφέροντα, που υπηρετούνται από συμμορίτες.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον δημόσιο τομέα. Οι συνδικαλιστές με τους καρπούς των "αγώνων" τους έχουν εγκλωβίσει τους δημόσιους υπάλληλους στη λογική της συμμορίας, που προσπαθεί να επωφεληθεί εις βάρος του λαού, εκμεταλλευόμενη τη μαζικότητά της και την όποια πολυτιμότητά της. Αυτό βέβαια δεν προέκυψε από τυχαίες συγκυρίες ή από την ικανότητα των συνδικαλιστών. Αυτό ήταν επιλογή της πολιτικής ηγεσίας. Ήταν επιλογή του ΠΑΣΟΚ, για να μπορεί να μονιμοποιηθεί στην εξουσία και κατ' επέκταση να παρακάμψει το Σύνταγμα. Γιατί έγινε; Για να δημιουργηθούν μονίμως συμπλέοντα συμφέροντα μεταξύ ενός κόμματος και μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού.

Με εύνοια, που ξεφεύγει από τη λογική του Συντάγματος, προσπάθησαν να δημιουργήσουν επαγγελματίες οπαδούς. Οπαδούς, που, εκτός από την ψήφο τους, θα πρόσφεραν και τον δημόσιο μηχανισμό στην υπηρεσία του κόμματος. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Δεν τους έφταναν τα χρήματα των επιδοτήσεων που εισέπρατταν τα κόμματα για να συντηρούν τις στρατιές των επαγγελματιών οπαδών. Θέλησαν να κομματικοποιήσουν και τον κρατικό μηχανισμό, για να τον μετατρέψουν σε κομματικό "σκυλοστάσιο" και να μπορούν να μονιμοποιήσουν την παρουσία τους στην εξουσία. Με χρήματα του ΟΤΕ και της ΔΕΗ κάποιοι μπορούσαν να κολλάνε μέρα και νύχτα αφίσες για τα κόμματα. Με χρήματα του φορολογούμενου λαού —και εξαιτίας του κεφαλαίου του— κάποιοι μονιμοποιούνται στην εξουσία. Αντίσταση μεγάλη δεν βρήκαν, γιατί απλούστατα εκμεταλλεύτηκαν τα κατώτερα ένστικτα του λαού. Εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι σχεδόν το σύνολο των οικογενειών έχουν κάποιον δημόσιο υπάλληλο ανάμεσα στα μέλη τους και εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι οι Έλληνες, παρασυρόμενοι από το πάθος, μπορούν ν' ανεχθούν το κάθε "μέσο" προκειμένου να "νικήσουν" στις εκλογές.

Σ' ό,τι αφορά το 5ο έγκλημα, το οποίο ο γράφων θεωρεί το πιο βασικό, συμβαίνουν τα εξής τρομερά. Εξαιτίας αυτού του εγκλήματος, το οποίο και πάλι χρεώνεται στη δικαστική εξουσία, οι ιμπεριαλιστές και οι λακέδες τους επιτυγχάνουν χωρίς αντίδραση το σύνολο των στόχων τους. Καταφέρνουν από την μία πλευρά να "μεθούν" τον ελληνικό λαό, ώστε να μην αντιδρά και από την άλλη καταφέρνουν και ελέγχουν με απόλυτο τρόπο την ελληνική εξουσία. Καταφέρνουν και "μεθούν" τους "Ινδιάνους" των νοτίων Βαλκανίων και από αυτούς τους "μεθυσμένους" επιλέγουν τις εξουσίες που θα συνδιαλέγονται μαζί τους και τους πιο διεφθαρμένους που θα συμμετάσχουν στην κλοπή των ομοεθνών τους. Χάρη δηλαδή στα ΜΜΕ ο νεαρός είναι "μεθυσμένος" και ταυτόχρονα διατηρείται παρανόμως η ξεχωριστή "οντότητα" των μονίμως κυβερνώντων και των "διαπλεκομένων" χορηγών τους.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί τα "χρεώνουμε" και πάλι στην ελληνική δικαιοσύνη. Για τη δύναμη των ΜΜΕ δεν χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα, γιατί έχουν χιλιοειπωθεί. Ακόμα και μια τοστιέρα να διαφημίσεις μπορείς να την κάνεις πολιτικό, τραγουδιστή και ό,τι άλλο επιθυμείς. Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη της προπαγάνδας, που όποιος ελέγχει τα ΜΜΕ ελέγχει τα πάντα. Παλαιότερα για την ίδια προπαγάνδα το σύστημα εκπαίδευε χιλιάδες ανθρώπους για να ελέγξει μια κοινωνία. Εκπαίδευε χιλιάδες, χωρίς να έχει την απόλυτη αποτελεσματικότητα, εφόσον η προπαγάνδα προϋποθέτει ταλέντο και όλοι δεν μπορούσαν να είναι ταλαντούχοι. Σήμερα τα ΜΜΕ δίνουν στο σύστημα τη μέγιστη αποτελεσματικότητα και με το μικρότερο κόστος. Γιατί; Γιατί μέσω αυτών μπαίνουν μέσα σε κάθε σπίτι οι κορυφαίοι των προπαγανδιστών και όχι οι μέτριοι ή οι ατάλαντοι, που έθεταν σε αμφισβήτηση αυτούς που τους έστελναν.

Το σύστημα σήμερα εκπαιδεύει για την ίδια κλίμακα προπαγάνδας πολύ λιγότερους προπαγανδιστές και ο κόσμος πάντα έχει απέναντί του τους καλύτερους. Αυτό δυσχεραίνει και την θέση των αντιπάλων τους, εφόσον αυτοί δεν μπορούν να επωφεληθούν από τα σύγχρονα μέσα. Οι αντίπαλοι, που εκ των δεδομένων είναι πιο αδύναμοι, έχουν ν' αντιμετωπίσουν τον αποκλεισμό από τα ΜΜΕ και ταυτόχρονα να επιβαρυνθούν το σύνολο του κόστους και το σύνολο των αρνητικών της παραδοσιακής προπαγάνδας. Με τα ΜΜΕ δηλαδή το σύστημα καταφέρνει και διατηρεί καί τον σκύλο χορτάτο καί την πίττα αφάγωτη. Από την μία περνάει την προπαγάνδα του στην τελειότερή της μορφή με το ελάχιστο κόστος και από την άλλη αναγκάζει τους αντιπάλους του ν' αντιμετωπίζουν συνθήκες Μεσαίωνα.

Το κύριο πρόβλημα που δημιουργεί ο απόλυτος έλεγχος των ΜΜΕ έχει σχέση με δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι μπορεί ν' αλλάζει τα κοινωνικά πρότυπα κατά βούληση και το δεύτερο είναι ότι μπορεί να επιβάλει πρόσωπα. Καί τα δύο αυτά είναι δυνατόν να έχουν τραγικά αποτελέσματα για έναν λαό. Γιατί; Γιατί κατά πρώτον αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά του λαού και κατά δεύτερον καταστρατηγείται κάθε έννοια δημοκρατίας, εφόσον η δημοσιότητα δίνει το πλεονέκτημα σ' αυτόν που την απολαμβάνει. Στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή, εξαιτίας των ανεξέλεγκτων ΜΜΕ, κινδυνεύουν τα πάντα. Ό,τι δεν κατάφεραν επί αιώνες οι κατακτητές, το καταφέρνει το "γυφταριό" των ΜΜΕ. Ό,τι επί αιώνες δεν κατάφεραν ταλαντούχοι δημαγωγοί, το καταφέρνουν άνθρωποι που αντικειμενικά δεν είναι άξιοι ούτε να επιβιώσουν.

Τι σημαίνουν πρακτικά όλα αυτά; Σ' ό,τι αφορά τα κοινωνικά πρότυπα συμβαίνει το εξής: Το ελληνικό κράτος ξοδεύει τα δισεκατομμύρια των φορολογούμενων Ελλήνων, για να δημιουργήσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα αντάξιο των οραμάτων τους. Ξοδεύει, για να εκπαιδεύσει, αλλά κυρίως για να μορφώσει τα Ελληνόπουλα. Τα Ελληνόπουλα, που εκτός των άλλων είχαν την τύχη να είναι απόγονοι διάσημων "πατέρων". Τα ΜΜΕ σ' αυτό το επίπεδο κάνουν τη μέγιστη ζημιά που μπορεί να κάνει κάποιος στον ελληνικό λαό και στα παιδιά του. Γιατί; Γιατί "διδάσκουν" παράλληλα τα Ελληνόπουλα και ακυρώνουν τα όσα με μεγάλο κόπο δημιούργησαν οι αρχαίοι πατέρες μας και βέβαια τα πανάκριβα σχολεία μας.

Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά; Ότι τα ΜΜΕ ακυρώνουν την τύχη μας να είμαστε παιδιά των Ελλήνων. Ακυρώνουν την τύχη μας να γεννιόμαστε από την ίδια "μήτρα". Ποια είναι αυτήν; Τα Ομηρικά Έπη. Μέσα από αυτά τα Έπη "γεννιούνται" οι Έλληνες. Εκεί θα "παραχθούν" οι Έλληνες, που θα έχουν χαρακτηριστικά ίδια με του Αχιλλέα ή του Οδυσσέα. Εκεί θα μοιραστούν τα ίδια ιδανικά και την ίδια φιλοσοφία με τους πατέρες τους. Εκεί όμως θα "παραχθούν" και οι Ελληνίδες. Εκεί θα μάθουν το "καλό" και το "κακό" των Ελλήνων. Εκεί θ' αρχίσουν να μοιάζουν με την Πηνελόπη. Εκεί θα μάθουν να αποστρέφονται την Κλυταιμνήστρα ή να κρίνουν τις Ωραίες Ελένες με τις επιλογές τους. Εκεί, μέσα από τη βάσανο της μόρφωσης οι Έλληνες διατηρούν την ελληνική ικμάδα που έκανε διάσημους τους προγόνους τους.

Όλα αυτά τα ΜΜΕ τα ανατρέπουν. Εκμεταλλευόμενα τη δύναμη της εικόνας, ακυρώνουν την ελληνική "τύχη" μας και ακυρώνουν ακόμα και το βασικό πολιτιστικό μας "οικοδόμημα". Αυτά μαθαίνουν στους νέους Έλληνες τα πρότυπα της Νέας Εποχής. Εκεί τον μαθαίνουν ότι "άξιος" είναι ο Έλληνας ο οποίος πήγε δωρεάν διακοπές χάρη στα κουπόνια ενός απορρυπαντικού. Εκεί θα τους μάθουν ότι "άξιος" είναι αυτός ο οποίος κέρδισε ένα λαχείο, αυτός που πίνει μια συγκεκριμένη μπύρα ή που φοράει ένα συγκεκριμένο αποσμητικό για τις μασχάλες του. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι καταστρέφουν και την άποψή τους για την κοινωνία και τον κοινωνικό ρόλο του ατόμου μέσα σ' αυτήν. Εκεί μαθαίνουν οι Έλληνες ότι ο Οδυσσέας ήταν ένας βλάκας, που αγωνιζόταν όλη του τη ζωή για ανώτερα ιδανικά. Εκεί μαθαίνουν ότι ο Αχιλλέας ήταν βλάκας, που θυσίασε τη ζωή του. Σήμερα άξιος είναι όποιος με κάθε μέσο αγωνίζεται για την "πάρτη" του. Σήμερα άξιος είναι όποιος αγωνίζεται για το βόλεμα.

Ακόμα και η εικόνα που έχουν για το άλλο φύλο είναι αλλοιωμένη. Οι νεαροί Έλληνες δεν αντιλαμβάνονται τις γυναίκες ως δύσκολες, ενάρετες και έξυπνες Πηνελόπες. Άξιες να συντηρήσουν βασίλεια και ν' αναθρέψουν βασιλείς. Τις αντιλαμβάνονται σαν ζώα, που, αν φορέσεις το κατάλληλο αποσμητικό, θα σ' ακολουθήσουν με τη μύτη και όχι με το μυαλό. Τις αντιλαμβάνονται σαν "πράγματα", που, αν κερδίσεις το λαχείο, θα σου παραδοθούν. Αρκεί να μπορείς να τις συντηρήσεις και θα τις έχεις. Μπορεί αυτή η γυναίκα, που ακολουθεί με τη μύτη μασχάλες ή ακολουθεί τους τυχερούς του Λόττο, να συντηρήσει βασίλεια ή ν' αναθρέψει βασιλείς; Όχι βέβαια. Αυτό το "κατώτερο" όν είναι για να διασκεδάζει τα κουτορνίθια της Νέας Τάξης που κερδίζουν τα λαχεία. Αυτή είναι η εικόνα της γυναίκας μέσα από τα ΜΜΕ.

Αντιλαμβανόμαστε ότι εδώ υπάρχει ένα έγκλημα, όχι μόνον πολιτισμικού αλλά και συνταγματικού επιπέδου. Γιατί; Σ' ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Δεν μπορείς να "ακυρώνεις" την αποδεδειγμένα καλή παιδεία που δημιούργησαν οι διάσημοι πρόγονοί μας και σου κοστίζει κάθε χρόνο δισεκατομμύρια δραχμές, για να προσφέρεις "σκουπίδια", για να πουλήσεις αποσμητικά. Δεν μπορείς να "ακυρώνεις" τον Όμηρο και να παραδίδεις την κοινωνία στον τενεκέ που πήγε δύο εξάμηνα να σπουδάσει διαφήμιση και "παίζει" με τα ένστικτα των ανθρώπων. Δεν μπορείς να βαστάς "φιλέτα" στο ψυγείο και να δίνεις στα παιδιά σου ό,τι "σκουπίδια" πουλάνε οι γύφτοι που περιφέρονται στη γειτονιά. Με τον τρόπο αυτόν ακυρώνεις την περιουσία σου και ταΐζεις τα παιδιά σου με τα ίδια που τρώνε οι "γύφτοι". Με τον τρόπο αυτόν ακυρώνεις τον πολιτισμό σου και δίνεις στα παιδιά σου βαρβαρότητα.

Το έγκλημα όμως εκτός από πολιτισμικό είναι και συνταγματικό. Τα ανεξέλεγκτα ΜΜΕ, προκειμένου να εισπράξουν μεγάλα ποσά από τις διαφημίσεις, δημιουργούν "τρύπες" στο Σύνταγμα. Γιατί; Γιατί παραβιάζουν ένα από τα βασικά συνταγματικά άρθρα. Το Άρθρo 2.1. που λέει: O σεβασμός και η πρoστασία της αξίας τoυ ανθρώπoυ απoτελoύν την πρωταρχική υπoχρέωση της Πoλιτείας. Αυτό το άρθρο καθημερινά παραβιάζεται από τους αγράμματους, που παριστάνουν τους διαφημιστές. Από τους αποτυχημένους που στην πλειοψηφία τους, μη έχοντας καμιά απολύτως ικανότητα ή κάποιο επιστημονικό ταλέντο, "σπούδασαν" ό,τι μπορούσαν επί πληρωμή. Αυτοί ανέλαβαν να μας πούνε τι είναι η γυναίκα και αυτοί απείλησαν την αξία κάποιων ανθρώπων. Αν για παράδειγμα ερχόταν ένας εξωγήινος στην Ελλάδα, τι θα καταλάβαινε; Ότι οι αρσενικοί άνθρωποι είναι ίσης αξίας με τους θηλυκούς; Όχι βέβαια. Θα καταλάβαινε ότι οι αρσενικοί άνθρωποι αγωνίζονται για την "επιτυχία" και μαζί μ' αυτήν την "επιτυχία" υπάρχει και δώρο ένας όμορφος "θηλυκός" άνθρωπος για να ολοκληρώσει το "πακέτο".

Το ίδιο εγκληματικός σ' ό,τι αφορά το Σύνταγμα είναι ο ρόλος των ΜΜΕ και στη γενικότερη λειτουργία της δημοκρατίας. Γιατί; Γιατί το "ακυρώνουν". Το Σύνταγμα, που προβλέπει δημοκρατία μεταξύ ίσων πολιτών, γίνεται φασισμός μεταξύ πολιτών που έχουν πρόσβαση στα μέσα και πολιτών χωρίς τέτοια πρόσβαση. Ένας φασισμός πολύ πιο επικίνδυνος από τον παραδοσιακό, εφόσον δεν φαίνεται ως τέτοιος. Η εκτελεστική εξουσία γίνεται κληρονομική εξουσία και η νομοθετική επίσης. Τους "βασιλείς" τους διαδέχονται τα φυσικά παιδιά τους και το ίδιο συμβαίνει και με τους "αυλικούς" τους, που παριστάνουν τους βουλευτές της ελληνικής δημοκρατίας. Οι Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες ή οι Μητσοτάκηδες, που είναι ιδιοκτήτες των κομμάτων μετατρέπουν σταδιακά σε ιδιοκτησία τους καί τις δύο από τις τρεις θεμελιώδεις εξουσίες.

Μετατρέπουν τη δημοκρατία μας σε έναν φασισμό, που υποδύεται τη δημοκρατία. Αυτό όμως είναι αντισυνταγματικό και διαπράττεται μέσω των ΜΜΕ. Πού βρίσκεται το έγκλημα; Στον αθέμιτο ανταγωνισμό μεταξύ πολιτών, που το Σύνταγμα τους θεωρεί ίσους. Η έντονη δημοσιότητα —και θα πούμε παρακάτω γιατί είναι παράνομη— δίνει το πλεονέκτημα στα παιδιά των "κηφήνων" που μας κυβερνούν. Τον Γιωργάκη Παπανδρέου τον έκανε βουλευτή ο πατέρας του εν ζωή. Ο Νικολάκης, αφού είδε ότι —παρ' όλο που συντηρείται από το δημόσιο— η ζωή είναι δύσκολη, αποφάσισε να πολιτευτεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Μητσοτάκηδες. Η Ντόρα βολεύτηκε και το ίδιο πάει να γίνει με τον Κυριάκο, που επίσης συντηρείται από τα κρατικά ταμεία. Η επιτυχία τους είναι αποτέλεσμα των προσβάσεών τους στα ΜΜΕ. Είναι αποτέλεσμα της ανισότητας που υπάρχει στη μεταχείριση μεταξύ των παιδιών των επωνύμων και των υπολοίπων Ελλήνων.

Το ίδιο συμβαίνει και σ' ό,τι αφορά την οικονομία. Καταστρέφεται η ελεύθερη αγορά και οδηγούμαστε σε μονοπωλιακές καταστάσεις. Αυτοί οι οποίοι έχουν γίνει χορηγοί αυτών των επαγγελματιών "πετυχημένων" είναι επίσης επαγγελματίες "πετυχημένοι". Διαφημίζονται υπό παράνομες συνθήκες μόνον τα "προϊόντα" αυτών που στηρίζουν τα κόμματα. Είτε αυτά τα προϊόντα είναι απορρυπαντικά είτε έμψυχα προϊόντα. Για παράδειγμα θα περάσει ως είδηση όχι ένα καλό προϊόν, αλλά το προϊόν συγκεκριμένης εταιρείας της οποίας ο ιδιοκτήτης έχει "κολλητούς" στα ΜΜΕ.. Θέμα στην τηλεόραση θα γίνει ο τραγουδιστής που ανήκει σε μια συγκεκριμένη εταιρεία και όχι κάποιος άλλος. Ο ελληνικός λαός θα παρακολουθεί ως είδηση τον γάμο της "βουβής" τραγουδίστριας, μόνο και μόνο επειδή αυτή ανήκει σ' έναν γνωστό "στάβλο" μουσικών παραγωγών.

Αυτά όλα είναι επικίνδυνα για τη δημοκρατία. Γιατί; Γιατί μέσω του αθέμιτου ανταγωνισμού σε όλα τα επίπεδα οδηγούμαστε στο μονοπώλιο των πάντων. Γιατί οι εταιρείες των "διαπλεκομένων" γίνονται μονοπώλια και μπορούν να στηρίξουν το μονοπώλιο καί των κομμάτων καί των διασήμων. Ένα ολόκληρο "star system" στηρίζεται στα χρήματα που εξασφαλίζουν αυτοί οι οποίοι παρακάμπτουν τον καθαρό ανταγωνισμό. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται υπό τον απόλυτο έλεγχο πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, που δεν μπορεί να ελέγξει πλέον. Τα μεγέθη έχουν ξεφύγει από την ελληνική μικροκλίμακα και οι σημερινοί ισχυροί μπορούν να διατηρήσουν τα μονοπώλιά τους ακόμα και σε καθαρές συνθήκες ανταγωνισμού, λόγω κεκτημένης ταχύτητας.

Όλα αυτά εγκλήματα θα μπορούσαν ν' αποφευχθούν, αν η δικαιοσύνη έκανε το έργο της. Στην Ελλάδα μάλιστα το έργο της ήταν κατά πολύ πιο εύκολο απ' ό,τι είναι για όμοιά της συστήματα σε άλλα μέρη του κόσμου. Γιατί; Γιατί εδώ τα ιδιωτικά μέσα έχουν ιδιομορφίες που θα μπορούσε το σύστημα της δικαιοσύνης να τις εκμεταλλευτεί, προκειμένου να φέρει σε πέρας το λειτούργημά της. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, δεν μπορούν να ελεγχθούν τα ΜΜΕ, γιατί πράγματι είναι ιδιωτικά. Εκτός από περιπτώσεις όπου παραβιάζονται βασικοί νόμοι τύπου "δημόσια αιδώ", "θρησκευτικό συναίσθημα" ή "ρατσισμός", σε όλα τα υπόλοιπα δεν μπορεί να επέμβει, γιατί απλούστατα δεν της επιτρέπει ο νόμος. Τα ΜΜΕ είναι ιδιωτικά και έχουν δικαίωμα να αυτοδιαχερίζονται την περιουσία τους όπως του βολεύει. Δικαίωμά τους είναι να προβάλουν ό,τι και όποιον θέλουν, όσο θέλουν, όποτε θέλουν. Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν για αθέμιτο ανταγωνισμό. Όποιος θέλει να "πετύχει", χρησιμοποιεί όλα τα μέσα και τέτοια είναι οι προσβάσεις στα ΜΜΕ.

Στην Ελλάδα αυτά όλα τα προβλήματα δεν υπάρχουν σ' αυτόν τον βαθμό, που να κάνουν τα πράγματα ανεξέλεγκτα. Γιατί; Για πολλούς λόγους. Ο κύριος λόγος είναι το ότι το Σύνταγμα της Ελλάδας είναι αρκετά σκληρό, για ν' αφήσει τα πράγματα στα χέρια ιδιωτών. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι οι "διαπλεκόμενοι" κυρίως των ΜΜΕ ήταν στην πλειοψηφία τους "μπατιρόσκυλα", που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μόνον πάνω στην "πλάτη" της κρατικής περιουσίας. Μη έχοντας τη δυνατότητα των Αμερικανών για παράδειγμα συναδέρφων τους, δεν απείλησαν το νομοθετικό πλαίσιο που σεβόταν το Σύνταγμα και θεωρητικά τους απειλούσε. Μη έχοντας για παράδειγμα προσβάσεις σε ακριβούς δορυφόρους ή μη έχοντας τη δυνατότητα να φτιάξουν καλωδιακή τηλεόραση, περιορίστηκαν στο επίγειο σύστημα εκπομπής. Ένα σύστημα, που απαιτεί λιγότερο από ένα εκατομμύριο δραχμές για να γίνει κάποιος "καναλάρχης".

Αυτοί λοιπόν οι "καναλάρχες" της πλάκας τι έκαναν; Μη έχοντας τα χρήματα να εξασφαλίσουν με δικά τους μέσα την πανεθνική εμβέλεια και μη έχοντας τα χρήματα να αγοράσουν τα δικαίωμα των συχνοτήτων σ' όλη την επικράτεια, έκαναν το εξής απλό. Έκαναν "συνέταιρο" το κράτος. Αυτοί διατήρησαν τον μηχανισμό "εκπομπής", που είναι το φτηνότερο κομμάτι των ΜΜΕ και όλα τα υπόλοιπα τα φόρτωσαν στο κράτος. Οι συχνότητες αποτελούν κρατική ιδιοκτησία. Όποιος τις απειλεί, με το κράτος έρχεται σε σύγκρουση και όχι μ' αυτούς που τις χρησιμοποιούν. Το κράτος με δικά του χρήματα και δικά του μέσα ελέγχει τις παράνομες "εισβολές" σ' αυτές. Το κράτος με δικούς του νομικούς σέρνει στα δικαστήρια τους παραβάτες.

Μόνον κατ' όνομα υπάρχουν ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει ιδιωτικό κανάλι, όταν το σύνολο του "δικτύου" μέσω του οποίου φτάνει το τηλεοπτικό προϊόν στον "πελάτη" ανήκει στο κράτος και κατ' επέκταση στον λαό. Ιδιωτικά ΜΜΕ στην Ελλάδα είναι μόνον οι εφημερίδες. Γιατί; Γιατί οι ιδιοκτήτες τους χρεώνονται το σύνολο των εξόδων που απαιτεί το προϊόν τους για να παραχθεί και να φτάσει στον πελάτη τους. Με τους καναλάρχες δεν συμβαίνει το ίδιο. Χρησιμοποιούν δημόσια περιουσία και είναι υποχρεωμένοι να σέβονται τις αρχές που την χαρακτηρίζουν σ' ό,τι αφορά τη χρήση της. Τι σημαίνει αυτό; Ότι εν αντιθέσει προς τους Αμερικανούς συναδέρφους τους ή τους ομοεθνείς τους "εφημεριδάδες", δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν υπέρ ή εις βάρος όποιου θέλουν.

Απλά είναι τα πράγματα. Από τη στιγμή που χρησιμοποιείς δημόσια περιουσία, πρέπει να τη χειρίζεσαι με τον τρόπο που δεν απειλείται το Σύνταγμα. Δεν πρέπει να απειλείται η ισονομία και η ισοπολιτεία και άρα μπαίνεις στη διαδικασία να κρίνεσαι όταν δημιουργείς συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού. Τι σημαίνει αυτό για την περίπτωσή μας; Ότι η δικαστική εξουσία όχι μόνον πρέπει, αλλά είναι υποχρεωμένη να ελέγχει καθημερινά τι εκπέμπουν τα κανάλια. Να ελέγχει τη χρήση της δημόσιας περιουσίας. Όπως θα επέμβει ο εισαγγελέας, όταν κάποιος παράνομος συμπολίτης μας θα περιφράξει ένα δημόσιο δάσος, έτσι θα πρέπει ο εισαγγελέας να βλέπει και πότε γίνεται κακή χρήση των δημοσίων συχνοτήτων.

Όπως δεν επιτρέπεται η περίφραξη ενός δημόσιου δάσους ή μιας δημόσιας παραλίας, έτσι δεν μπορεί και ένα "ιδιωτικό" κανάλι να "περιφράζεται" και να κάνει ό,τι θέλει μέσα στα πλαίσια της "ιδιοκτησίας" του. Το σύνολο σχεδόν των διαφημίσεων στην ελληνική τηλεόραση είναι παράνομο. Δεν μπορείς να απειλείς με τη δημόσια περιουσία τα κοινωνικά πρότυπα, που επίσης με την πανάκριβη δημόσια περιουσία προσπαθούμε να περάσουμε στα παιδιά μας. Δεν μπορείς με τη δημόσια περιουσία να μπαίνεις στον κάθε ιδιωτικό κομματικό "σκουπιδοτενεκέ" και να παίρνεις έναν Κυριάκο Μητσοτάκη και να τον "προβάλλεις" εις βάρος των αντιπάλων του. Δεν μπορείς με τη δημόσια περιουσία να δημιουργείς συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού στον ιδιωτικό τομέα.

Απλά πράγματα. Δεν είναι δυνατόν να σου δίνουν το δικαίωμα να υλοτομείς σε ένα δάσος, για να βγάλεις ένα μεροκάματο και εσύ να μην επιτρέπεις σε κάποιους πολίτες να το χρησιμοποιούν και την ίδια ώρα να επιτρέπεις σε κάποιους άλλους να χτίζουν ακόμα και σπίτια μέσα σ' αυτό. Δεν είναι δυνατόν να σου δίνουν το δικαίωμα να στήσεις καντίνα δίπλα σε μια παραλία και εσύ να μην επιτρέπεις σε κάποιους πολίτες να κάνουν μπάνιο και σε κάποιους άλλους να επιτρέπεις να χτίζουν μεζονέτες. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τα ελληνικά "ιδιωτικά" κανάλια. Τις "καντίνες" της ενημέρωσης. Είναι υποχρεωμένα να σέβονται τους νόμους περί δημοσίου κεφαλαίου και απλά να εκμεταλλεύονται με νόμιμο τρόπο αυτά που τους επιτρέπονται. Δεν τους επιτρέπεται να δημιουργούν μονοπώλια οικονομικά ή πολιτικά.

Δεν τους δόθηκε κρατική περιουσία, για να εξασφαλίσουν στα κόμματα τη μονοκρατορία τους. Δεν τους δόθηκε κρατική περιουσία, για να βολέψουν στον δημόσιο βίο τα παιδιά του Μητσοτάκη. Δεν τους δόθηκε κρατική περιουσία, για να παραδώσουν στους διαπλεκόμενους το σύνολο της ελληνικής αγοράς. Δεν τους δόθηκε κρατική περιουσία, για να κάνουν "θαύματα" εις βάρος της αξιοκρατίας και των παιδιών του ελληνικού λαού. Να μετατρέπουν τον κάθε βλάκα σε "σωτήρα". Να μετατρέπουν τον κάθε βουβό σε τραγουδιστή. Να μετατρέπουν τον κάθε "κουτσό" σε "δρομέα" ή τον κάθε ανώμαλο σε φιλόσοφο. Από τη στιγμή που όλα αυτά είναι αντίθετα με τα λαϊκά συμφέροντα, ευνόητο είναι ότι όλοι αυτοί "πακέτο" στρέφονται προς τους ιμπεριαλιστές, για να εξασφαλίσουν τα φασιστικά προνόμιά τους. Ευνόητο είναι ότι η δεξίωση της 4ης Ιουλίου στην αμερικανική πρεσβεία για κάποιους θα είναι πολύ πιο σημαντική από τη δεξίωση της Προεδρίας της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Και σ' αυτήν την περίπτωση οι Έλληνες πολίτες έχουν τα νομικά όπλα ν' αντιδράσουν και να φέρουν την ελληνική δικαιοσύνη ενώπιον των ευθυνών της. Κάλεσε η αγράμματη η Στάη τον Κυριάκο Μητσοτάκη για συνέντευξη; Μήνυση για δημιουργία συνθηκών αθέμιτου ανταγωνισμού και "γκρίζα" διαφήμιση. Μήνυση για κατάχρηση δημόσιας περιουσίας προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων. Ο βλάκας να ελέγχεται, γιατί επεδίωξε τη δημοσιότητα και η ηλίθια να ελέγχεται για το αν τα "πήρε", ώστε να του προσφέρει αυτό το οποίο ζητούσε. Αν δεν μπορεί η δημοσιογράφος ν' αποδείξει στα δικαστήρια ότι ο συνεντευξιαζόμενος με το έργο του —πράγμα, που, αν υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο, πρέπει υποχρεωτικά να προβληθεί από τη δημόσια περιουσία— δεν ξεχώρισε από την υπόλοιπη κοινωνία, να μπαίνουν φυλακή και οι δύο.

Τα ίδια μπορούν να γίνουν από πλευράς του πολίτη και για όλες τις ανάλογες περιπτώσεις όπου κάποιοι εξασφαλίζουν "πλεονέκτημα", κάνοντας κατάχρηση της δημόσιας περιουσίας. Έκαναν κάποιοι τα βαπτίσια της κόρης κάποιας διαβόητης "βίζιτας" θέμα ειδήσεων; Φυλακή οι εμπλεκόμενοι. Φυλακή ο διευθυντής ειδήσεων του καναλιού και στέρηση της τηλεοπτικής άδειας του "καναλάρχη". Αυτή είναι δικαιοσύνη. Σήμερα όποιος έχει "μπάρμπα" στα ΜΜΕ, ζει εις βάρος του κοροΐδου. Γέμισε ο τόπος "celebrities", που κανείς δεν γνωρίζει γιατί έγιναν τέτοιοι και σε ποιον ακριβώς τομέα είναι το ταλέντο τους. Με έναν όμορφο κώλο εξασφαλίζεις μια ζωή. Όποιος δεν έχει περιουσία να μοιράσει στο παιδί του ή δεν έχει χρήματα να δώσει στη "γκόμενά" του, τους κάνει "διάσημους" να φάνε ένα κομμάτι ψωμί από εγκαίνια των πατσατζίδικων της επαρχίας.

Σήμερα τα ΜΜΕ έχουν αφεθεί ανεξέλεγκτα και απειλούν τα πάντα. Κέντρα εξουσίας, που δεν προβλέπονται από το Σύνταγμα να υπάρχουν, είναι αυτά που στην πραγματικότητα διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Αυτά στην πραγματικότητα "διορίζουν" τους νυν και τους μελλοντικούς ηγέτες της χώρας. Σε μια χώρα δημοκρατική, όπως η Ελλάδα, κάποια σκοτεινά κέντρα εξουσίας με τη βοήθεια αγράμματων δημοσιογράφων δημιουργούν "Κάμελοτ". Δημιουργούν κληρονομικούς άρχοντες. Μονιμοποιούν στην εξουσία τους χαφιέδες των ιμπεριαλιστών. Μονιμοποιούν τα κοπρόσκυλα των Αμερικανών. Τον Γιωργάκη, που τον "χαϊδεύουν" και τον σπρώχνουν οι Εβραίοι των ΗΠΑ και τους Μητσοτάκηδες, που τους "χαϊδεύουν" και τους σπρώχνουν τα ανθρωποειδή τύπου Μπους.

Φαντάζεται για παράδειγμα ο αναγνώστης τι θα ήταν η οικογένεια Μητσοτάκη χωρίς τα ΜΜΕ και τους κρατικοδίαιτους "μητσοτακικούς"; Ο αποστάτης θα ήταν απομονωμένος —αν όχι φυλακή— και η κόρη του θα ήταν μια γραφική και εύθυμη χήρα, που θα ζούσε με τη σύνταξη του μακαρίτη. Τα "τρομερά" παιδιά του και εγγόνια του θ' αναζητούσαν το μεροκάματο και την επιβίωση. Σήμερα —άκουσον άκουσον— σπουδάζουν "κυβερνητικές" στο Χάρβαρντ, όντας σίγουροι ότι θα κυβερνήσουν την "περιουσία" τους. Εξαιτίας των ΜΜΕ απέκτησαν το "κληρονομικό χάρισμα" που τους επιτρέπει να βγάζουν τη "γλώσσα" στον ελληνικό λαό και στα παιδιά του. Αυτό κατάφεραν τα ΜΜΕ. Το ψωραλέο ξυλάγγουρο από τα Χανιά, αντί να κρεμαστεί στην πλατεία Συντάγματος για την αποστασία που οδήγησε στη Χούντα, έγινε ιδρυτής πολιτικοοικονομικής δυναστείας. Μέχρι και ο τέως "άναξ" εξαιτίας των ΜΜΕ "ζει". Αν δεν υπήρχαν τα ΜΜΕ, κανένας δεν θα θυμόταν τον τεμπέλη, που παριστάνει σε όλον τον κόσμο τον βασιλιά των Ελλήνων και στην Ελλάδα κοροϊδεύει τον λαό με το αστείο επίθετο "De Grecia".

Τελευταίο αφήσαμε ίσως το πιο σημαντικό έγκλημα της δικαιοσύνης, στο οποίο όμως έχουμε μερίδιο και οι ίδιοι οι πολίτες. Το έγκλημα αυτό είναι ότι δεν αντέδρασε στο "καπέλωμά" της από την εκτελεστική εξουσία. Δεν αντέδρασε, ενώ είχε όλα τα μέσα να το κάνει, όταν κάποιοι επιχείρησαν και κατάφεραν να την κάνουν "δεκανίκι" της εξουσίας. Όταν κάποιοι κατάφεραν να μετατρέψουν το σύστημα δικαιοσύνης σε άτυπο συνεργό σε όλα τα εγκλήματα που αυτήν τη στιγμή ταλαιπωρούν τον ελληνικό λαό. Στη μάχη όμως αυτήν της δικαιοσύνης, που ποτέ δεν δόθηκε στο επίπεδο που αφορά τους άμεσους εμπλεκόμενους, φταίμε και εμείς οι πολίτες, που δεν κινητοποιηθήκαμε όταν έπρεπε.

Φταίμε κι εμείς που γίναμε συνένοχοι της "βρομιάς", είτε από άγνοια είτε από απληστία, για να κερδίσουμε μερικά "ψίχουλα" από το μεγάλο "φαγοπότι. Φταίμε κι εμείς, που, βλέποντας τα πάντα μέσα από το κομματικό πρίσμα, νομίζαμε ότι μας συνέφερε να παρανομούμε εις βάρος των "άλλων" και άρα αποτελούσε κομματικό μας καθήκον να μην αντιδρούμε στο "καπέλωμα" της δικαιοσύνης. Φταίμε κι εμείς, που, για να νομιμοποιήσουμε ένα αυθαίρετο εξοχικό και ν' αποφύγουμε τη δικαιοσύνη, επιτρέψαμε στα κόμματα να την καπελώσουν. Φταίμε κι εμείς, γιατί, πάνω στην αγωνία μας να μπούμε από κάποιο "παράθυρο" στον δημόσιο τομέα, "ευνουχίσαμε" αυτόν που έπρεπε να μας εμποδίσει όταν "μπουκάραμε". Φταίμε κι εμείς, γιατί, πάνω στην αγωνία μας να βάλουμε όπως-όπως τον συγγενή μας στο νοσοκομείο, δεν θέλαμε να εφαρμοστεί ο νόμος και μοιράζοντας "φακελάκια", παρακάμπταμε συμπολίτες μας. Φταίμε κι εμείς, που, για να "πετύχουμε" γρήγορα και εκ του ασφαλούς στη ζωή μας, δεν θέλαμε τους "φύλακες" του νόμου.

Στο σημείο αυτό είναι η μόνη περίπτωση όπου πράγματι έχει ισχύ αυτά που λένε όλοι περί ευθύνης του λαού. Εμείς όλοι φταίμε για την κακή λειτουργία του συστήματος της δικαιοσύνης. Εμείς δεν μεριμνήσαμε όταν έπρεπε και "προδώσαμε" χωρίς μάχη την κληρονομιά των πατέρων μας, που έφτυσαν "αίμα" προκειμένου να μας εξασφαλίσουν έναν τόσο καλό και δίκαιο συνταγματικό νόμο. Εμείς κάναμε "πλάτες" στα κομματόσκυλα, γιατί θέλαμε να "νικήσουμε" στις εκλογές. Εμείς κάναμε "πλάτες" στους διαπλεκόμενους, γιατί θέλαμε ν' αρπάξουμε κάποιο προνόμιο εις βάρος των συμπολιτών μας. Στο σημείο αυτό βρίσκεται η ευθύνη του πολίτη. Όταν ο πολίτης βλέπει ότι οι εσωτερικοί μηχανισμοί ασφαλείας τού κράτους και της δημοκρατίας δεν λειτουργούν, πρέπει —και μάλιστα είναι υποχρεωμένος ως ιδιοκτήτης— να επέμβει. Αυτό όμως έχει το κόστος του. Το κόστος που πρέπει να πληρώσουν οι ενσυνείδητοι πολίτες. Ένα κόστος, που, για όσο διάστημα η εξουσία θα έχει συγκρουόμενα συμφέροντα με τον πολίτη, θα είναι μεγάλο και θα δίνει νόημα στη φράση: "Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία".

Αυτό το κόστος πάντα υπάρχει, όταν δεν λειτουργεί το Σύνταγμα. Είτε κάποιος δεν αντιδρά επειδή φοβάται το σύστημα είτε αντιδρά και δεν το φοβάται, θα πληρώσει, σε περίπτωση που δεν λειτουργεί η δημοκρατία. Απλά αυτό το κόστος είναι διαφορετικό και πληρώνεται με διαφορετικό τρόπο. Σ' ό,τι αφορά τους πρώτους συμβαίνει το εξής: Όποιος φοβάται να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, κάθεται σπίτι του και δεν έχει απαιτήσεις. Ό,τι του αρμόζει, αυτό παίρνει. Ό,τι περισσεύει από τα "παμφάγα" της εξουσίας, αυτό παίρνει. Όποιος φοβάται κάθεται σπίτι του και βλέπει big brother. Κάθεται και βλέπει τον κάθε "Σόμπολο" να μετρά τη θερμοκρασία του αίματός του κάθε φορά που αντικρίζει κατηγορούμενους για αντικρατική δραστηριότητα. Όταν στη συνέχεια θα του κλέβουν τη σύνταξη, να κάθεται και σιωπηλός και να μην διαμαρτύρεται, γιατί ο ίδιος είναι υπεύθυνος γιατί την κακή του τύχη. Όταν θα υποφέρει από την ασιτία, να κάθεται και να βλέπει στην τηλεόραση τις δεξιώσεις των "μανδαρίνων". Όταν θα υποφέρει από την ανεργία, να κάθεται και να βλέπει τα παιδιά των κηφήνων να διορίζονται έμμισθοι σύμβουλοι των υπουργείων. Σε τέτοιους πολίτες τέτοια δημοκρατία αντιστοιχεί. Στα "κατοικίδια" τέτοια ζωή αντιστοιχεί. Να περιμένουν πρώτα να φάνε τα αφεντικά και μετά να ορμήξουν εις βάρος των ομοίων τους, για ν' αρπάξουν ό,τι μπορούν από τα "αποφάγια".

Αυτό λέει η λογική. Δεν μπορείς να ζεις ως φοβισμένος σκύλος και να διεκδικείς "τροφή" λεόντων. Δεν μπορείς να ζεις ως "αλυσοδεμένος" υπήκοος και ν' απαιτείς δικαιώματα ελεύθερου πολίτη. Πρέπει ν' αφήσεις την ασφάλεια της "τρύπας" σου και να βγεις στο "ξέφωτο" για να την διεκδικήσεις. Πρέπει να σπάσεις τις αλυσίδες και μαζί μ' αυτές και τα κεφάλια αυτών που αλυσοδένουν τους ανθρώπους. Δεν μπορείς να περιμένεις πάντα από τους άλλους να βγάλουν το "φίδι" από την τρύπα. Αυτούς, που, όταν στη συνέχεια και με το οποιοδήποτε πρόσχημα τους συλλάβει το σύστημα, θα τους εγκαταλείψεις στην τύχη τους. Δεν μπορείς να ελπίζεις στη δυναμικότητα των άλλων και εσύ μόνιμα να παριστάνεις τον υπάκουο στην εξουσία, επειδή κάποτε σου υποσχέθηκαν βόλεμα και ακόμα περιμένεις.

Όταν είσαι δειλός, θ' απολαμβάνεις τη δημοκρατία των δειλών και αυτό είναι το κόστος που πληρώνεις. Θα έχεις πάντα απέναντί σου ένα κράτος που θα αρνείται μόνιμα να κάνει το καθήκον του. Γιατί; Γιατί αυτό έχει τους "κολλητούς" του να ευνοήσει και δεν περισσεύει τίποτε για σένα. Εσένα απλά σε ταλαιπωρεί και σε "αρμέγει". Σε αναγκάζει, ακόμα και όταν διεκδικείς τα προφανή, να "ταΐζεις" δικηγόρους. Σε αναγκάζει για τα ίδια προφανή να παρακαλάς δημοσιογράφους. Οι δικηγόροι θα παριστάνουν τους "σωτήρες" σου και θα "ροκανίζουν" την περιουσία σου και οι δημοσιογράφοι θα παριστάνουν τους "σωτήρες" σου και θα "ροκανίζουν" την αξιοπρέπειά σου. Για να βρεις το δίκιο σου, είτε θα πρέπει να υποστείς οικονομική αιμορραγία είτε να παριστάνεις στις τηλεοράσεις την "αρκούδα".

Τα ίδια περίπου ισχύουν και γι' αυτούς που κατά τα φαινόμενα δεν φοβούνται το κράτος και βρίσκονται μόνιμα σε θέση μάχης εναντίον του. Από τη στιγμή που βγαίνεις στους δρόμους και ασκείς βία και καταστροφή, το ίδιο βίαιο και καταστροφικό κράτος δικαιούσαι. Δεν μπορείς να διεκδικείς δίκαιο κράτος και να είσαι άδικος με τους συμπολίτες σου, καίγοντας και καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά σου. Δεν μπορείς με τη δική σου αναίτια βία να δίνεις το μόνιμο "άλλοθι" στο κράτος να γίνεται βίαιο σε όλες τις εκφάνσεις του. Δεν μπορείς με τη δική σου την άγνοια και βλακεία να εμφανίζεις τα διεφθαρμένα κτήνη σαν προστάτες της κοινωνικής ειρήνης και των συνταγματικών νόμων. Αυτό το αποτέλεσμα έχει η τυφλή βία, η οποία από καιρού εις καιρόν αποδεικνύεται ότι είναι "προϊόν" των προβοκατόρων του συστήματος, που θέλουν να εμφανίζονται σαν οι προστάτες του λαού.

Το θέμα είναι ότι με τη βία δεν μπορείς να διεκδικήσεις τίποτε απολύτως. Η βίαιη αντίδραση είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από την πραγματική αντίδραση. Από την αντίδραση της γνώσης, που πάντα φέρνει αποτελέσματα. Αυτό είναι το ζητούμενο από την οποιαδήποτε κινητοποίηση. Να έχεις γνώσεις και να διεκδικείς αυτά που δικαιούσαι. Πραγματική αντίδραση, για παράδειγμα, είναι να βγεις ειρηνικά στο δρόμο και να διαδηλώσεις την ανάγκη σου για δικαιοσύνη. Να απαιτήσεις να εφαρμοστεί και το πλαίσιο που θα κάνει μόνιμη κατάσταση αυτήν τη δικαιοσύνη, είτε αυτό υποβοηθά τους πολιτικούς ή όποιους άλλους στόχους σου είτε όχι. Αν αντιδράς μόνο και μόνο για ν' αμφισβητήσεις πρόσωπα και να καταλάβεις τις θέσεις τους, δεν θα κερδίσεις τίποτε απολύτως. Στην περίπτωση αυτήν μόνον θα πληρώνεις κόστος, εφόσον είναι βέβαιον ότι το σύστημα θα σε "χορτάσει" κλοτσιές και μπουνιές. Όταν του δίνεις το δικαίωμα να το κάνει, θα το κάνει.

Είδαμε πρόσφατα να διαδηλώνουν πολίτες υπέρ των τρομοκρατών. Είδαμε βία, καταστροφές και αθλιότητες. Δεν είδαμε όμως να διαδηλώνουν υπέρ της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης. Δεν είδαμε τους πολίτες να προσπαθούν να προστατεύσουν τη δικαστική εξουσία από τα αρπακτικά της εκτελεστικής εξουσίας. Κατηγόρησαν τη δικαιοσύνη και δεν την προστάτεψαν. Είναι σαν κάποιοι να κατηγόρησαν την ιδιοκτησία τους και ν' άφησαν τους κλέφτες να την υπερασπιστούν, νομιμοποιώντας την κλοπή τους. Τους είδαμε να καίνε κάδους σκουπιδιών και είναι βέβαιον ότι θα δούμε τους ίδιους ανθρώπους και στις εκλογές να υπερασπίζονται κόμματα και πάλι με τα ίδια "μέσα". Όταν αγωνίζεσαι για τη δημοκρατία του συμφέροντος, αυτήν τη δημοκρατία "εισπράττεις". Τη δημοκρατία που υπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών.

Απλά είναι τα πράγματα. Δεν είναι δυνατόν σ' αυτήν τη χώρα, όπου βασιλεύει η αδικία και η φτώχεια, να μαζεύονται χιλιάδες άνθρωποι στις πλατείες μόνον όταν αδικείται η ομάδα τους. Δεν είναι δυνατόν να διστάζεις τη σύγκρουση με το σύστημα, όταν πρόκειται για το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου και την ίδια ώρα να σε διακρίνει αυτοθυσία για ένα άδικο πέναλτι. Πότε είδαμε τελευταία φορά να μαζεύεται ο λαός για να επιτύχει με την μαζικότητά του κάποια πραγματική κοινωνική ή συνταγματική κατάκτηση; Είτε μαζεύονται για το ποδόσφαιρο είτε μαζεύονται για να ζητήσουν χρήματα. Με τη μαζικότητά τους εκβιάζουν μόνον για προνόμια ή για αυξήσεις. Δεν απαιτούν δικαιοσύνη, αλλά μερίδιο. Μερίδιο στα άδικα "πέναλτι" και μερίδιο στην άδικη εύνοια.

Τι προτείνουμε; Να κινητοποιηθεί ο κάθε πολίτης και ν' απαιτήσει να λειτουργεί το κράτος με βάση το Σύνταγμα. Ο λαός να μαζευτεί και να ζητήσει την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Να μαζευτεί, για να προστατεύσει τους δικαστές, που θα επιδιώξουν το ίδιο. Να μαζευτεί και να πετάξει με τις κλωτσιές τον υπουργό δικαιοσύνης από την αυθαίρετη "παράγκα" που έχει στήσει μέσα στο ναό της δικαιοσύνης. Να απειλήσει με εκλογική τιμωρία το κόμμα που δεν θα επιτρέψει στη δικαστική εξουσία να ανεξαρτητοποιηθεί. Να πάει ο πολίτης ως εντολέας και να οδηγήσει τον εισαγγελέα εκεί όπου νομίζει ότι υπάρχει διαφθορά. Ο λαός πρέπει ν' αποδείξει ότι μπορεί σε όλα τα επίπεδα να λειτουργήσει ως ο "θεός" που περιγράφει το Σύνταγμα. Να εντέλει τα "όργανά" του και να τα προστατεύει όταν έχουν αυτήν την ανάγκη. Πρέπει να γνωστοποιήσει προς πάσα κατεύθυνση ότι, όποιος απειλεί δικαστικό και τον εμποδίζει να κάνει το καθήκον του, θα πρέπει να είναι βέβαιος ότι φλερτάρει με οδυνηρά πράγματα.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι πρέπει να κινηθούμε σε όλα τα επίπεδα. Ότι πρέπει να προστατεύσουμε την περιουσία μας με όλα τα μέσα. Πρέπει να αφαιρέσουμε τη διαχείριση του κράτους από τους λακέδες των ιμπεριαλιστών και πρέπει ταυτόχρονα να "καθαρίσουμε" το κράτος από τους επίορκους υπαλλήλους του. Αυτά όλα όμως προϋποθέτουν να γνωρίζει κάποιος τι συμβαίνει και άρα τι πρέπει να κάνει. Δεν λέμε το λανθασμένο και χιλιοειπωμένο… ότι δηλαδή οι πολίτες δεν πρέπει να ψηφίσουν κανέναν, γιατί όλοι τους είναι κλέφτες. Αυτές οι γενικεύσεις είναι επικίνδυνες για τη δημοκρατία κι επιπλέον δίνουν τη δυνατότητα στους πονηρούς να παριστάνουν τους υπερασπιστές της. Ακόμα κι αν όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες, απαγορεύονται οι γενικεύσεις και οι "αφορισμοί", που απειλούν τη δημοκρατία. Απαγορεύονται οι λανθασμένοι χειρισμοί, που δίνουν στους κλέφτες τη δυνατότητα να παριστάνουν τους φύλακες της δημοκρατίας.

Απλά πρέπει να γνωρίζει ο πολίτης τι συμβαίνει. Πρέπει να γνωρίζει ότι, αν δεν αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, όποιον και να ψηφίζεις, την ίδια εξουσία θα εισπράττεις. Η δυσλειτουργία του συστήματος είναι αυτή που δημιουργεί τα προβλήματα και όχι τα πρόσωπα. Τα πρόσωπα, για όσο διάστημα δεν θα τιμωρείται η διαφθορά, θα διαφθείρονται. Το νερό πάντα θα ρέει στην κατηφόρα. Αν θέλεις να το σταματήσεις, δημιουργείς φράγματα και δεν περιμένεις αφελώς ν' αλλάξει το ίδιο τη φύση του. Αυτό είναι το όλο θέμα. Εμείς σ' αυτό το κείμενο λέμε γι' αυτά που πρέπει να γνωρίζει ο πολίτης ότι ανήκουν στα δικαιώματά του και δεν τα ασκεί. Εμείς λέμε για τη συντήρηση και την οχύρωση των συνταγματικών "φραγμάτων", που αυτήν τη στιγμή δεν λειτουργούν καθόλου. Λέμε γι' αυτά τα οποία μπορεί να τα κάνει ο πολίτης την ίδια ημέρα που αντιλαμβάνεται ένα πρόβλημα με τους εξουσιαστές του και όχι γι' αυτά που οι πολιτικοί τού δίνουν το "δικαίωμα" να τα κάνει κάθε τέσσερα χρόνια υπό συνθήκες που δεν ελέγχει. Η δικαστική εξουσία κάθε μέρα μπορεί να κόβει τα άχρηστα "κεφάλια" και όχι κάθε τέσσερα χρόνια να κοροϊδευόμαστε με ψευδοτιμωρίες της κάλπης.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο αναγνώστης ότι ο πολίτης έχει τα δικαιώματα να ελέγξει τις εξουσίες όσο ισχυρές κι αν είναι αυτές. Έχει τα νομικά όπλα να ελέγξει όποιον θέλει και όποτε θέλει. Αυτό βέβαια είναι και το τραγικό της σημερινής κατάστασης. Ο πολίτης, επειδή ακριβώς δεν ενεργεί με βάση τα δικαιώματά του, που είναι υποχρεωτικά από το Σύνταγμα, μετατρέπεται σε συνένοχο των κλεφτών. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της υποχρεωτικής εντολής για αντίδραση που δίνει το Σύνταγμα σε κάθε πολίτη, όταν αντιλαμβάνεται κάποιους που το καταλύουν. Αυτή η υποχρέωση μετατρέπει τον πολίτη σε συνένοχο και όχι σε απλό θύμα. Είμαστε όλοι συνένοχοι των επαγγελματιών πολιτικών, που κληροδοτούν τις θέσεις τους στα παιδιά τους, καταστρέφοντας τη δημοκρατία. Είμαστε όλοι συνένοχοι των διαπλεκόμενων, που λεηλατούν τη χώρα μας. Είμαστε όλοι συνένοχοι των ξένων ιμπεριαλιστών, που έχουν κατακτήσει την πατρίδα μας.

Ο πιο φημισμένος λαός του κόσμου θα ξυπνήσει επιτέλους από τον λήθαργό του; Θα τιμήσει τους πατέρες του, που σκόρπισαν τις ζωές τους στις φυλακές των εξουσιών, προκειμένου να του εξασφαλίσουν με αίμα αυτά που σήμερα πετάει στα σκουπίδια από τη βλακεία του; Θα φερθεί στοιχειωδώς ελληνικά ή θα κάθεται "μεθυσμένος" πάνω στα κασόνια με το "ουίσκι" που του έδωσαν οι αποικιοκράτες;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο - ΕΑΜ Β’

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com