- Ἐγὼ δὲν εἶμαι πρόβατο! Ὅποιος αἰσθάνεται πρόβατο ἢ τσοπάνης, νὰ πάῃ στὸ μαντρί του!
Ἔλαβα πρὸ ἡμερῶν ἕνα μήνυμα ἀπὸ κάποιον γνωστό μου, ποὺ παρουσίαζε κάποια πρόσωπα, τὰ ὁποῖα πασχίζουν νὰ δημιουργήσουν κάποιο ῥεῦμα πολιτικό καὶ νὰ ἐλέγξουν μὲ τὸν τρόπο τους μερίδα τοῦ πληθυσμοῦ. Τὸ σχόλιον τοῦ γνωστοῦ μου: «πῶς θά τούς κάνουμε νά ἔλθουν μαζύ μας;»
Ἐχθὲς πάλι, ἄλλο μήνυμα, ἀπὸ ἄλλον γνωστό, ἀναλογου περιεχομένου. Ἀναλόγου σχολιασμοῦ!
Σήμερα τρίτο, μὲ κύριο θέμα πάλι τὰ ἴδια.
«Πῶς θά τούς κάνω νά μέ ἀκολουθήσουν;»
Ὁ ἕνας ἀριστερίζων, ὁ ἄλλος σοσιαλίζων, ὁ τρίτος πατριωτίζων…
Ἡ κάθε πλευρά, γιὰ τοὺς δικούς της λόγους, ἔχει τὰ δίκαιά της.
Καὶ ἡ κάθε πλευρά, γιὰ τοὺς δικούς της λόγους, ἀξιώνει νὰ συμπράξῃ μαζύ της κάθε ἄλλος.
Ἐπίσης, ἡ κάθε πλευρά, ἔχει τὸ θέσφατον. (Δῆλα δή, τὸ παπικὸν ἀλάθητον!)
Ἐὰν κάτσω ὅμως καὶ «ξηλώσω» λίγο λίγο ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς κάθε πλευρᾶς, τόσο δὰ λίγο, τότε θὰ διαπιστώσω μὲ πίκρα, πὼς καμμία πλευρὰ δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ χρειαζόμαστε.
Ὁ ἕνας δὲν κατέχει τίποτα ἀπὸ παιδεία ἀλλὰ θέλει νὰ μᾶς σώσῃ! Ἐδῶ πέφτει κλαυσίγελως!
Εἶναι δυνατόν νά θέλῃ νά μέ σώσῃ κάποιος πού δέν ἀντιλαμβάνεται οὔτε τήν ἱστορία τοῦ τόπου μας; Δέν κατέχει οὔτε τά ὀνόματα τῶν ἡρώων μας; Δέν σέβεται οὔτε κἂν τήν Πατρίδα μου; Ἀπό ποιόν νά μέ σώσῃ καί μέ ποιόν τρόπο; Ἀπό τά δικά του νύχια; Ἢ ἀπό τήν δική του ἐπίθεσι;
Ὑπερασπιστὲς τοῦ συγκεκριμένου ἰσχυρίζονται πὼς δὲν πειράζει… Θὰ ἀναθέσῃ σὲ κάποιον ἄλλον ποὺ κατέχει γιὰ νὰ βάλῃ τὶς βάσεις. Κι ἐδῶ γελᾶμε…
Διότι ἀκριβῶς γιὰ αὐτοὺς τοὺς λόγους, τῆς ἀ-παιδείας, φθάσαμε ἐδῶ ποὺ φθάσαμε.
Ἐὰν κάτεχαν οἱ κρατοῦντες, σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων δὲν θὰ πέφταμε στὰ σημερινὰ ἐπίπεδα.
Ἐὰν ἀντιλαμβάνονταν, ἐς τῳ τὰ στοιχειώδη, ποτὲ δὲν θὰ μᾶς ἔσυραν σὲ τόσο εὐτελιστικὰ ἐπίπεδα.
Ἐὰν διατηροῦσαν στοιχειώδη ἴχνη μνήμης κι ἀξιοπρεπείας, δὲν ὑπῆρχε ΠΟΤΕ περίπτωσις νὰ κύπτουν τὴν πλαδαρή τους μεσούλα σὲ κάθε γείτονα.
Ἐάν ὅμως οἱ ἡμιμαθείς ἀπέτυχαν, γιατί θά πρέπῃ ἐγώ νά ἐμπιστευθῶ ἐκ νέου ἡμιμαθεῖς; Δέν ἔχω μάθει ἤδη τό μάθημά μου; Δέν βλέπω ὅτι στά Πανεπιστήμιά μας στήνονται σφηκοφωλιές; Δέν γνωρίζω τήν αἰτία τοῦ κακοῦ;
Ἐάν τό κακό εἶναι ἡ ἡμιμάθεια καί ἡ ἀμάθεια, τότε γιατί νά τῆς δώσω κι ἄλλην εὐκαιρία; Γιά νά μέ ἀφανίσουν πλήρως;
Τὰ ἴδια καὶ μὲ τὸν δεύτερο. Τὰ ἴδια καὶ μὲ τὸν τρίτο.
Θέλουν (θέλουμε;) νὰ σώσουν Πατρίδα ἀλλὰ θέλουν νὰ τὸ κάνουν μὲ τὸν δικό τους τρόπο. Ὁ ὁποῖος τρόπος ὅμως εἶναι ἤδη δοκιμασμένος καὶ ἀποτυχημένος.
Ἐν τάξει, θὰ ἰσχυριστοῦν κάποιοι, τελοῦμε ὑπὸ δουλεία! Κάθε δράσις, κάθε ἀντίδρασις, κάθε μορφὴ ἐπαναστάσεως κρίνεται ὡς ἀπαραίτητη!
Ναί, ἀλλά μετά τί;
Ὁ λαός, ἐγώ, ἐσύ, ὁ ἄλλος, τυγχάνουμε ἐν τελῶς ἀπαίδευτοι. Σέ τί θά διαφέρῃ μία κοινωνία ἀμέσου δημοκρατίας γιά παράδειγμα, ἀπό τό δικαστήριο πού θανάτωσε τόν Σωκράτη στήν δημοκρατία τοῦ Περικλέους; Σέ τί;
Σέ τί θά διαφέρῃ ἕνα ἀπαίδευτο τσοῦρμο ἀπό τό ὑπάρχον ἀπαίδευτο τσοῦρμο;
Σίγουρα ὅλα μας ἔχουμε κάνει βήματα. Ἔχουμε κάνει κινήσεις πρὸς τὰ ἐμπρός. Ἔχουμε ξεκινήσει νά ἀλλάζουμε.
Τί ἀλλάζουμε ὅμως;
Σὲ πρώτη φάσι, ἴσως τὸ σημαντικότερόν μας βῆμα, εἶναι ἡ ἄρνησίς μας νὰ δεκτοῦμε κάποιον ἐπάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας. Ὄχι, δὲν κρίνουμε ἑαυτοὺς ὡς καλλιτέρους ἢ χειροτέρους ἀπὸ αὐτόν. Κρίνουμε ἁπλῶς ἑαυτοὺς ὡς ἀδικημένους ποὺ ἀναζητοῦν τρόπους νὰ ἐπαναδομήσουν μίαν κοινωνία δικαίου.
Ἐάν αὐτός ὁ κάποιος ἦταν τόσο καλός, ποῦ ἦταν ἐχθές; Πρό χθές; Ὅταν βολτάριζε στά διάφορα κόμματα καί στίς τελεῖες;
Διότι βολτάριζε, κι ἂς πασχίζῃ νὰ μᾶς πείσῃ γιὰ τὸ ἀντίθετον. Ἢ διότι ἔχει καταφέρει νὰ θάψῃ μὲ τὸν καλλίτερον τρόπο τὸ παρελθόν του.
Ποῦ ἦταν ὁ λόγος του, ἡ πράξις του, τό ἔργον του;
Ἔχω νὰ παρουσιάσω τοὐλάχιστον ἀπὸ τοὺς μισοὺς πολιτικοκομματικὸ παρελθόν. Τί ἀκριβῶς ἔκαναν μέσα στά κόμματα πού στήριξαν; Ἔβοσκαν; Τί;
Καθυστερημένους πατριῶτες τοὺς λέω ἐγώ.
Πανεπιστημιακοί, σφουγγοκωλάριοι, βολεμένοι…
Ξύπνησαν ἕνα πρωΐ καὶ συνειδητοποίησαν πὼς αὐτὸς ὁ τόπος ῥημάχτηκε. Δέν εἶναι κάπως ἀργά;
Ὅσο βολεύονταν ἤ ὅσο σιωποῦσαν ἢ ὅσο συναινοῦσαν ὅλα ἦταν καλά; Τώρα χάλασαν;
Κρίμα.. καὶ ντροπή!
Κρίμα γιὰ αὐτούς!
Διότι ἐμεῖς θὰ τὴν βροῦμε τὴν ἄκρη μας. Θὰ βροῦμε τὸν τρόπο νὰ ξεφύγουμε καθῶς καὶ τὸν δρόμο.
Αὐτοὶ δημιουργοῦν ἐμπόδια (τοὐλάχιστον ἔτσι πιστεύουν) στὸν δρόμο τοῦ ἐπανελληνισμοῦ μας. Ἀλλὰ κάτι τέτοιο, τὴν στιγμὴ μάλλιστα ποὺ ξεκίνησε μὲ ταχεῖς ῥυθμούς, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀνατραπῇ.
Δὲν ξέρω ἐὰν τοὺς ἐκινῇ ἡ δίψα τους γιὰ ἐξουσία ἢ κάποιο πατριωτικὸ ἔνστικτό, (ἐν τελῶς καθυστερημένο θὰ ἔλεγα ἔως κι ἄκαιρον!!!) ἢ κάποια γερὴ χρηματοδότησις ἀπὸ τὴν … ἄλλην πλευρὰ τοῦ Ἀτλαντικοῦ.
Τελικῶς δὲν ἔχει καμμίαν σημασία τὸ κίνητρό τους!
Ἐφ’ ὅσον ἀπὸ τὸ ξεφλούδισμα δὲν βγαίνει μόνον Πατρίδα ἀπὸ τὴν καρδιά, ἀκυρώνονται! Σκέτο! Ἔτσι ἁπλᾶ!
Τί θά κάνουμε;
Καμμίαν σημασία δὲν ἔχει ἐπὶ τῆς παρούσης τὸ τὶ θὰ κάνουμε.
Αὐτὴν τὴν περίδοδο ἀκόμη ἀποδομεῖται τὸ σύστημα. Θέλει καὶ ἡ ἀποδόμησις τὸ δικό της χρόνο.
Θὰ ὁλοκληρωθῇ κάποιαν στιγμή, καὶ τότε θὰ κληθοῦμε νὰ κάνουμε.
Ἀλλὰ ὅταν θὰ κάνουμε, τὴ στιγμὴ ποὺ πράγματι θὰ ἀπαιτεῖται, αὐτὸ ποὺ θὰ κάνουμε θὰ εἶναι τὸ Ἄριστον! Τὸ καλλίτερον γιὰ τὰ δικά μας δεδομένα. Τὸ τελειότερον ἔργον, πάντα γιὰ τὶς συνθῆκες ποὺ διαβιοῦμε.
Τότε νὰ τοὺς ἀναζητήσουμε. Κι ἐὰν τοὺς βροῦμε κάπου… βλέπουμε!
Ἔως τότε, χαλαρώνουμε, ἀπολαμβάνουμε (στὸν βαθμὸ ποὺ ἀντέχουμε φυσικά) τὴν κατρακύλα καὶ ἀναμένουμε. Ἡ ἄσπρη ἡμέρα κοντοζυγώνει. Ἁπλῶς θὰ εἶναι μόνον γιὰ κάποιους, λίγους, πολὺ λίγους, ἄσπρη ἡμέρα. Γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους θὰ εἶναι ἁπλῶς ὁ κακός τους ὁ καιρός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου