Λίγες είναι οι χρονικές περίοδοι που ο πολιτικός κόσμος μιας χώρας, ‘χαίρει’ τόσης ανυποληψίας. Παρόλα αυτά, επιμένει να κυβερνά. Επιμένει να είναι αυτός στο τιμόνι της χώρας. Ενώ όλο και περισσότεροι κατανοούν τα παιχνίδια που παίζουν οι πολιτικοί μας, οι τελευταίοι, θέλουν να εμφανίζονται ως αθώες περιστερές.
Αναρωτιέται κάποιος, αν έχουν έστω και αμυδρά καταλάβει, το κύμα αγανάκτησης και θυμού εναντίον τους. Οι μειωμένες δημόσιες εμφανίσεις τους, δείχνει πόσο δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν τους ‘εντολείς’ τους. Αλλά οι τηλεοπτικές ‘κορώνες’ τους, το ‘νταηλίκι’ όταν μιλούν σε δικό τους χώρο, (δεν αμφιβάλλει κανείς νομίζουμε πως τα ΜΜΕ, ως μόνο σκοπό έχουν να υπηρετούν το σύστημα, μέρος του οποίου είναι και το πολιτικό), δείχνει πως απλώς υποχωρούν και περιμένουν την ευκαιρία να ανασυγκροτήσουν τις δυνάμεις τους (τον κομματικό στρατό) και να μας πείσουν να τους χρίσουμε σωτήρες μας.
Δεν έχει νόημα να συμφωνούμε για το κακό που έχουν προξενήσει στη χώρα, οι πολιτικοί μας: άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, έχουν προξενήσει πολύ μεγάλη ζημιά. Ως σύνολο, δε, ο πολιτικός κόσμος είναι αυτός που ευθύνεται απείρως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα, για τον σημερινό κατήφορο. Έχουν όμως ένα ‘πλεονέκτημα’. Μεταμφιέζονται.
Αλλάζουν πρόσωπο. Είναι ίδιοι, αλλά με άλλη μορφή. Το ‘τότε’ ΠΑΣΟΚ, έκανε λάθη, λένε οι σημερινοί. Εμείς, όμως είμαστε άλλοι. Διαφορετικοί. Θα σας σώσουμε. Εγώ δεν ήμουν αρχηγός της ΝΔ, λέει ο άλλος. Τώρα που είμαι, έχω την καλύτερη πρόταση διεξόδου από την κρίση.
Δεν θέλουν να σκεφτόμαστε, ότι όλοι οι σημερινοί υποψήφιοι, έχουν παρελθόν. Ανήκαν στις κομματικές νεολαίες. Μας ‘αντιπροσώπευσαν’ στον κομματικό συνδικαλισμό. Δημιούργησαν τα μικρά ή μεγαλύτερα ‘μαγαζάκια’ τους στο χώρο που είχαν ως μόνο σκοπό την προβολή τους. Οι δημόσιες σχέσεις τους, προσανατολίζονταν στην δημιουργία μιας ψευδούς και ωραιοποιημένης εικόνας για να μας την πασάρουν. Επειδή έδρασαν με συγκεκριμένο τρόπο λοιπόν (ας μην ξεχνάμε πως και η έλλειψη δράσης, είναι θέση), γνωρίζουμε πως θα δράσουν στο μέλλον.
Όσες φορές είχαν μικρότερη εξουσία, απ’ αυτή που διεκδικούν σήμερα, πως ακριβώς την εξάσκησαν; Αν αρχίσουμε από τους δυο αρχηγούς, θα σταθούμε στη θλιβερή στιγμή του μηνύματος στον Κυπριακό λαό να υποχωρήσει και να δεχτεί το σχέδιο Ανάν, του ενός, και στην ‘διοικητική’ μεταφορά ενός αρχαίου ναού στην ιδιαίτερη εκλογική περιφέρεια του άλλου (λες και οι αρχαίοι ναοί, ανήκουν στον εκάστοτε υπουργό πολιτισμού και αποφασίζει σε … ποιον θα δοθούν!!!). Ενδείξεις για όλους, αποδείξεις για αρκετούς, του πως θα πολιτευτεί κάποιος, όταν έχει δώσει τέτοια δείγματα γραφής και μάλιστα πρόσφατα. Η απείρως υποχωρητική πολιτική του ενός στα ξένα συμφέροντα. Η άνευ ορίων και μέτρου, αρπακτική στάση του άλλου.
Αυτοί οι δυο λοιπόν θα διεκδικήσουν και πάλι την πρωθυπουργία. Αυτοί ή τα κόμματά τους. Σε συνασπισμό μεταξύ τους ή με ‘προσωπικότητες’, θέλουν να μας παρασύρουν στο παιχνίδι των εκλογών. Για να αποφασίζουμε πόση δύναμη θα δώσουμε στον καθένα παίκτη ξεχωριστά. Όχι για να λύσουν τα προβλήματα. Σ αυτά οι Έλληνες πολιτικοί, έχουν πάθει αλλεργία. Ούτε να τα δουν μπροστά τους δεν θέλουν. Όχι να τα λύσουν. Λογικό είναι αυτό: πώς να τα λύσουν, όταν δεν έχουν λύσει (αφού δεν έχουν δουλέψει ) ούτε ένα πρόβλημα ουσίας στη ζωή τους.
Τα σημερινά κόμματα, είναι σαν τη Λερναία Ύδρα[1]. Ένα ‘κεφάλι’ κατορθώνουμε να καταλάβουμε πόσο κακό έκανε και να ‘πειστούμε’ ως λαός να μην το εκλέξουμε. Μετά, δημιουργούνται δύο νέα κεφάλια φιδιών. Όσο και αν προσπαθούμε να ‘κόψουμε’ τα κεφάλια, άλλα τόσα γεννά το σύστημα. Μας τα σερβίρει δια μέσου των μεγάλων υπηρετών (δημοσιογράφοι και ΜΜΕ). Το πρόβλημα είναι ότι εμείς ως λαός, το τρώμε το παραμύθι. Και πιστεύουμε πως τα νέα κεφάλια που θα βγουν από το ίδιο σώμα (της Λερναίας Ύδρας του πολιτικού συστήματος), θα μας ‘σώσουν’ ή θα είναι καλύτερα από τους σημερινούς.
Στην Αρχαία εποχή, υπήρχε ένας Ηρακλής για να σκοτώσει τη Λερναία Ύδρα. Επειδή ο Ηρακλής, πήγε στους ουρανούς, και μείναμε εμείς εδώ μόνοι στη γη του, ας εμπνευστούμε λίγο από το παράδειγμά του και ας σκοτώσουμε τη δικιά μας Λερναία Ύδρα. Κυρίως να σκοτώσουμε το ένατο κεφάλι (που σύμφωνα με το μύθο ήταν αθάνατο): την τάση μας να αφήνουμε τη διακυβέρνηση της ζωής μας σε άλλους. Αν θεωρήσουμε πως εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την ομορφιά τον πλούτο και την κατεύθυνση της ζωής μας, θα αναλάβουμε και τη λύση των προβλημάτων μας. Θα κατανοήσουμε έτσι πως ένα έμμεσο σύστημα αντιπροσώπευσης ταιριάζει μόνο σε δούλους. Τότε θα επιλέξουμε την ελευθερία και την ευθύνη: τα μόνα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Τότε θα έχουμε σκοτώσει οριστικά τη Λερναία Ύδρα του πολιτικού συστήματος.
[1] Η Λερναία ύδρα ήταν ένα τέρας με εννιά κεφάλια που ζούσε στους βάλτους μιας παραθαλάσσιας περιοχής κοντά στο Άργος.Το τέρας τρομοκρατούσε όλη την περιοχή, κατέστρεφε τις καλλιέργειες και προτιμούσε για φαγητό τα πρόβατα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου