Κραχ...

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Το σημερινό “κραχ” είναι πραγματικό και θανατηφόρο για την Νέα Τάξη επεισόδιo…

Eίναι η τελευταία ευκαιρία της ανθρωπότητας να σωθεί άπαξ και δια παντώς.

Ο λαός έχει περάσει από το στάδιο της οργής και της φασαρίας στο στάδιο της ήρεμης αποφασιστικότητας.

ΤΝΤ στα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας. Τοκογλύφοι, Νεόπλουτοι,Τενεκέδες, στην "ιδανική" αναλογία συνθέτουν ένα "εκρηκτικό" μείγμα, το οποίο απειλεί τα πάντα. Τι κρίμα. Οι "ασυναγώνιστοι", μόλις μας έπεισαν για την αξία της ελεύθερης οικονομίας, παρακαλάνε να τους σώσουν με κρατικά χρήματα. Αναρωτιόμαστε, μήπως κι ο Χότζας είχε τελειώσει το Χάρβαρντ. Ο Χότζας δεν ήταν αυτός, που μόλις έμαθε τον γάιδαρο του να μην τρώει, αυτός είχε το θράσος να πεθάνει; Κάτι τέτοιο δεν έπαθαν και οι πολυεκατομμυριούχοι μάνατζερ της Νέας Τάξης; Μόλις επέβαλαν την Νέας Τάξη παγκοσμίως, αναγκάζονται να της βάλουν σοσιαλιστικού τύπου "οξυγόνα" για να επιβιώσει. Μόλις τελείωσαν τα "δόξα τω Θεώ" άρχισαν τα "βόηθα Παναγιά". Κάτι είναι κι αυτό. Τονώνεται το θρησκευτικό αίσθημα. Άρχισαν και τα ευχέλαια τα μαγαζάκια των επενδυτών.

Ο καθένας έχει το τέλος που του ταιριάζει και η Νέα Τάξη δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα. Ελεεινοί και ποταποί άνθρωποι την επινόησαν και την εξουσιάζουν και το τέλος της θα είναι ανάλογο με την ποιότητα αυτών των ανθρώπων. Το πάλαι ποτέ πανίσχυρο χριστιανικό σύστημα, που επί αιώνες έμοιαζε με απόρθητο λίθινο κάστρο, σήμερα μοιάζει με μια πάνινη "τέντα", που την απειλεί ο "άνεμος". Λογικό είναι αυτό, αν σκεφτεί κάποιος το ποιος το "μετάλλαξε" και ποιοι το διαχειρίζονται. Ένα σύστημα, το οποίο το έχουν σχεδιάσει οι Εβραίοι, μόνον με "πάγκο" παζαριών μπορεί να μοιάζει και με τίποτε άλλο. Ως ένα εμπορικό σύστημα, όπου τα πάντα αποτιμώνται σε χρήμα και τα πάντα μπορούν να πουληθούν.

Σύστημα όμως, που λειτουργεί με τέτοιον τρόπο, δεν μπορεί να ελπίζει σε μακροημέρευση. Το σύστημα μοιάζει με ένα εργοστάσιο. Αυτό το εργοστάσιο είναι πανίσχυρο, επειδή ακριβώς παράγει. Αν ο καθένας που βρίσκεται μέσα σ' αυτό πουλάει ό,τι βρίσκεται μπροστά του —αδιαφορώντας για τις συνέπειες στη λειτουργία του—, τότε αυτό το εργοστάσιο παύει να είναι τέτοιο και γίνεται ένας εμπορικός πάγκος. Ένας ιδιόμορφος πάγκος με χιλιάδες ανταλλακτικά, τα οποία αρχικά ήταν συναρμολογημένα μεταξύ τους. Αν τα πάντα αποτιμώνται σε χρήμα και μπορούν να πωληθούν, τίποτε δεν λειτουργεί. Αυτό συνέβη με το σημερινό σύστημα. Βρέθηκε σε λάθος χέρια τη λάθος ώρα. Βρέθηκε σε χέρια εμπόρων, οι οποίοι πωλούσαν οτιδήποτε έβρισκαν μπροστά τους. Το αποτέλεσμα ήταν η υπολειτουργία αυτού του εργοστασίου και η κατάληξη θα είναι το βέβαιο κλείσιμό του.

Αυτά, δηλαδή, τα οποία βλέπουμε σήμερα να συμβαίνουν στα κράτη, δεν αποτελούν κάποιο είδος μυστηρίου. Γι' αυτόν τον λόγο αναφερόμαστε και στην ταυτότητα των διαχειριστών του. Όταν το σύστημα "έπεσε" στα χέρια των Εβραίων, ήταν λογικό ν' αλλάξει τη φιλοσοφία του. Ήταν λογικό να δανειστεί τη φιλοσοφία των διαχειριστών του. Τη φιλοσοφία του Γκρίνσπαν, του Μπενράκε, του Μπάφετ ή του Σόρος. Οι Εβραίοι είναι έμποροι. Ως λαός έχουν μια συγκεκριμένη νοοτροπία και βέβαια συμφέροντα. Αυτοί μεθόδευσαν την παγκοσμιοποίηση της Νέας Τάξης. Ο καθένας από αυτούς πήρε έναν ρόλο και φτάσαμε εδώ όπου φτάσαμε. Κάποιοι από αυτούς, ελέγχοντας τα οικονομικά κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ, έδιναν "ρυθμό" και κάποιοι άλλοι ομοεθνείς τους έσερναν τον "χορό" της εφαρμογής της παγκοσμιοποίησης.

Γι' αυτούς τα πράγματα ήταν απλά. Εμπορεύονταν και "ξεπουλούσαν" τα κεφάλαια άλλων. Τα κεφάλαια των χριστιανών τη στιγμή που οι ίδιοι δεν ήταν χριστιανοί. Ήταν αλλόθρησκοι έμποροι, που δραστηριοποιούνταν μέσα στον χριστιανικό κόσμο. Η "παγκοσμιοποίηση" τους ευνοούσε, γιατί απλούστατα τους έκανε πλούσιους, ενώ το κόστος της δεν τους αφορούσε. Η ιδιωτικοποίηση —στην κυριολεξία— του Πλανήτη —γιατί περί αυτού πρόκειται— τους ευνοούσε. Ήταν ένας μικρός λαός, που με αυτόν τον τρόπο έπαιρνε υπό την κατοχή του μεγάλο μέρος του συνολικού πλούτου του Πλανήτη. Αυτά τα οποία έχαναν ως λαός με υπάρχον κράτος ήταν πολύ λιγότερα από αυτά τα οποία κέρδιζαν ως λαός με εκτεταμένη "διασπορά". Των άλλων λαών το κεφάλαιο "ρευστοποιούσαν" και έπαιρναν τα μερίδιά τους. Των άλλων λαών τη γη έβγαζαν στο "σφυρί". Των άλλων λαών τα εργοστάσια έθεταν σε αχρηστία.

Επιμένουμε να λέμε των "άλλων", γιατί οι ίδιοι άνθρωποι, σε συνθήκες που αφορούν το δικό τους κεφάλαιο, λειτουργούν διαφορετικά. Για μια πηγή νερού ή για ένα ελαιόδενδρο στο Ισραήλ μπορούν να σκοτώσουν κόσμο, προκειμένου να το αποκτήσουν αν είναι ξένο ή να το διατηρήσουν στην κατοχή τους αν τους ανήκει. Η "άνεσή" τους στο ξεπούλημα ιδιωτικού κεφαλαίου ή στις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίου κεφαλαίου εκδηλώνεται μόνον στο κεφάλαιο των "άλλων". Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι ότι ξεπούλησαν τα πάντα στη Δύση. Ό,τι κατάφεραν τα εθνικά συστήματα με κόπο δύο αιώνων, "ξεπουλήθηκε" μέσα σε λίγες δεκαετίες. Στο όνομα του κέρδους "ρευστοποιήθηκαν" τα πάντα. Συστήματα πανίσχυρα και ακλόνητα απέκτησαν αντοχές "χαρτοπετσέτας". Λαοί με κεφάλαιο και απασχόληση βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά σε άχρηστα βιομηχανικά "συντρίμμια" και σε ταμεία ανεργίας. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα μεθόδευσης.

Απλά είναι τα πράγματα. Δεν υπάρχει μυστήριο στις μεθοδεύσεις τους. Αν δώσεις σ' έναν γύφτο ένα εργοστάσιο, θα το διαλύσει, για να το πουλήσει. Γιατί; Επειδή είναι κουτός; Επειδή δεν καταλαβαίνει την αξία του; Όχι βέβαια. Ο γύφτος είναι πανέξυπνος. Όλα τα καταλαβαίνει. Απλά θα το διαλύσει, γιατί επιλέγει να είναι γύφτος. Ο γύφτος είναι έμπορος. Αν γίνει εργοστασιάρχης, παύει να είναι γύφτος. Αν γίνει εργοστασιάρχης, πρέπει ν' αλλάξει τη ζωή του και αυτό δεν το θέλει. Πρέπει να γίνει "στατικός", ενώ αυτός έχει μάθει να είναι "κινητικός". Πρέπει ν' αλλάξει τη νοοτροπία του, γιατί η "στατικότητα" απαιτεί αυτοθυσία, προκειμένου να προστατευτεί το κεφάλαιο. Πρέπει να γίνει τίμιος, γιατί θα πάψει να είναι "αγνώστου διαμονής". Πρέπει ν' αλλάξει την παιδεία που θα δώσει στα παιδιά του, γιατί θα τους παραδώσει κεφάλαιο-βιομηχανία και όχι κεφάλαιο-γνώση.

Όλα αυτά απαιτούν αποφάσεις ζωής και αυτός δεν είναι διατεθειμένος να τις πάρει. Εφόσον γνωρίζει να βγάζει το κέρδος του με διαφορετικό τρόπο και με διαφορετικό κόστος, δεν έχει λόγο να τις πάρει. Θέλει να παραμείνει γύφτος, γιατί αυτό γνωρίζει να κάνει και αυτό θεωρεί ότι τον συμφέρει. Γνωρίζει να περιφέρεται στην αγορά και να ψάχνει ευκαιρίες μέσα σ' αυτήν. Αυτή η γνώση είναι το κεφάλαιό του και όχι το εργοστάσιο. Δεν θέλει ν' αλλάξει το "κεφάλαιό" του με κάποιο νέο, το οποίο ούτε γνωρίζει πώς λειτουργεί ούτε τον ενδιαφέρει να μάθει. Τον παραγωγό τον βλέπει όπως ένας σιτέμπορος το σιτάρι. Θέλει να εμπορεύεται το σιτάρι και όχι να γίνει ο ίδιος σιτάρι.

Το εργοστάσιο γι' αυτόν είναι μια "ευκαιρία", όπως όλες οι άλλες. Δεν διαφέρει γι' αυτόν από ένα άλλο οποιοδήποτε εμπόρευμα. Το εργοστάσιο είναι γι' αυτόν μια "αρπαχτή", μέχρι να βρεθεί η επόμενη. Δεν θέλει να ασχολείται με την παραγωγή. Δεν θέλει ν' αναζητά πρώτες ύλες. Δεν θέλει να αγωνιά για την ανταγωνιστικότητα της τεχνογνωσίας του. Δεν θέλει ν' αντιμετωπίζει εργαζόμενους. Αυτά όλα τα θεωρεί προβλήματα των άλλων. Αυτός θέλει να συνεργάζεται μ' αυτούς που καταφέρνουν να επιβιώνουν. Αν του δώσεις μια ράβδο χρυσού, ράβδο χρυσού θα πουλήσει και όχι χρυσό κόσμημα. Δεν τον ενδιαφέρει το κόσμημα. Ας βγάλει άλλος τα χρήματα από το κόσμημα. Αυτός επενδύει στην ταχύτητα, που αλλάζει το εμπόρευμα χέρια. Σήμερα έχει στην κατοχή του χρυσό, αύριο μπορεί να έχει αυτοκίνητα. Δεν τον ενδιαφέρει αν το προϊόν, που έχει στην κατοχή του, το "κατασκεύασε" η φύση ή ένα εργοστάσιο. Αυτόν τον ενδιαφέρει να έχει προϊόν σε μια αγορά, η οποία είναι διατεθειμένη να πληρώσει για να το αποκτήσει. Ό,τι ζητάει η αγορά και ό,τι μπορεί να βρει σε συμφέρουσα τιμή.

Έτσι λειτουργούν οι έμποροι και άρα έτσι λειτουργεί και ο γύφτος. Αυτόν τον ενδιαφέρει να βρίσκεται στην αγορά. Γι' αυτόν κεφάλαιο είναι ν' ανακαλύπτει "ευκαιρίες". "Ευκαιρία" είναι ένας "ετοιμοθάνατος" παραγωγός ή ένας "διψασμένος" καταναλωτής. Γι' αυτόν η "ευκαιρία" είναι ο συνδυασμός δύο μικρών λέξεων. "Όσο-όσο". "Ευκαιρία" είναι ένας παραγωγός, ο οποίος πουλάει "όσο-όσο" την παραγωγή του και ένας καταναλωτής, ο οποίος αγοράζει "όσο-όσο" ένα προϊόν. Αν καταλάβει ο αναγνώστης τη διαφορά μεταξύ παραγωγής και εμπορίου, μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει σήμερα στην Νέα Τάξη και γιατί αυτή βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Όταν για τους πολλούς το συμφέρον βρίσκεται στην παραγωγή, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν τους συμφέρει το "όσο-όσο". Δεν συμφέρει τον κεφαλαιοκράτη να ξεπουλάει το προϊόν του, για να σώσει λίγα από τα χρήματα που του κόστισε η παραγωγή. Δεν συμφέρει τον εργάτη να ξεπουλιέται το προϊόν, γιατί δεν θα πληρωθεί γι' αυτά τα οποία έχει εργαστεί.

 

Παραγωγή και λαϊκά συμφέροντα.

 

Οι λαοί στο συντριπτικό τους μέρος είναι μια μείξη κεφαλαιοκρατών και εργατών. Έχουν συμφέρον από την παραγωγή. Έχουν συμφέρον από την κατοχή και την εκμετάλλευση του κεφαλαίου. Αυτά τα συμφέροντα τους κρατούν ενωμένους και αυτά τους προσδιορίζουν τους κοινούς τους στόχους. Τα καλώς εννοούμενα εθνικά παραγωγικά συμφέροντα. Από εκεί και πέρα τα εμπορικά συμφέροντα, είτε απλά τους εξυπηρετούν σε κάποιες ανάγκες τους —όταν στρέφονται εναντίον ξένων— είτε τους απειλούν άμεσα —όταν στρέφονται εναντίον τους—. Γι' αυτόν τον λόγο πάντα τα εθνικά συστήματα έλεγχαν με αυστηρό τρόπο το εμπόριο. Συνήθως την αθλιότητα του εμπορίου την "εξήγαγαν" στους "άλλους". Το "όσο-όσο" τους ενδιέφερε μόνον όταν αφορούσε τους άλλους και τους προσέφερε ό,τι επιθυμούσαν εις βάρος εκείνων.

Κάποτε οι λαοί έθεταν τα "όρια" με το αίμα των κορμιών τους και αυτά τα όρια ήταν απαραβίαστα. Πωλούνταν και άρα αποτιμώνταν σε χρήμα μόνον εκείνα τα οποία οι λαοί εκτιμούσαν ότι μπορούσαν να πουλήσουν, χωρίς να απειλείται το μέλλον τους. Ό,τι μπορούσε είτε ν' αντικατασταθεί άμεσα είτε να παραχθεί εκ νέου. Ποτέ δεν πουλούσαν αυτά τα οποία δεν μπορούσαν ν' αντικαταστήσουν και συνήθως είχαν κοστίσει άπειρο αίμα ή άπειρο κόπο. Πουλούσαν προϊόντα και όχι κεφάλαιο. Πουλούσαν πορτοκάλια και όχι τη γη που τα παρήγαγε. Πουλούσαν αυτοκίνητα και όχι τα εργοστάσια που τα παρήγαγαν. Γη και εργοστάσια αποτελούσαν εθνικό κεφάλαιο και οι λαοί ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν, προκειμένου να μην τα χάσουν.

Ο κάθε λαός διαχειριζόταν το κεφάλαιό του πάντα με γνώμονα το δικό του συμφέρον. Τα προβλήματα υπήρχαν και τότε, αλλά ήταν τελείως διαφορετικά από αυτά τα οποία υπάρχουν σήμερα. Τα προβλήματα υπήρχαν, επειδή οι λαοί, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά τους, απειλούσαν τα συμφέροντα των άλλων. Ακόμα κι εκεί, όπου μπορούσαν να δώσουν χωρίς κόστος, δεν το έκαναν. Δεν το έκαναν, από φόβο μήπως κι ενεργοποιήσουν οι ίδιοι μια αναπτυξιακή προσπάθεια των άλλων. Στην κυριολεξία δεν έδιναν στους άλλους λαούς ούτε τις "αρρώστιες" τους. Μέσα σ' αυτόν τον σκληρό κόσμο η εξουσία ήταν ευτυχής. Πάντα θα έβρισκε ανθρώπους έτοιμους να θυσιαστούν για τα συμφέροντά της. Για τα κατανοητά από όλους συμφέροντά της. Για συμφέροντα, τα οποία αντιλαμβάνονταν ακόμα και ο πιο αφελής πολίτης.

Ακόμα και ο πιο αφελής λαός μπορούσε να καταλάβει ότι δεν τον συνέφερε να πουλάει γη σε ξένους, για την οποία προηγουμένως είχε χύσει αίμα για να την αποκτήσει. Ακόμα και ο πιο αφελής λαός μπορούσε να καταλάβει ότι δεν τον συνέφερε να πουλάει βιομηχανίες σε ξένους, οι οποίες του κόστισαν άπειρο χρήμα και κόπο, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστική τεχνογνωσία και η εκπαίδευση του εργατικού δυναμικού. Αυτά όλα τα γνώριζαν οι λαοί. Εκπαιδεύονταν για να τα γνωρίζουν. Ήταν υπερήφανοι οι λαοί για τις ιδιοκτησίες τους. Ταυτίζονταν οι λαοί με τις πλούσιες καλλιέργειές τους ή τα ασυναγώνιστα εργοστάσιά τους. Ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν, αν κάποιος απειλούσε με αρπαγή τα χωράφια τους και ήταν έτοιμοι να "ματώσουν" στα πανεπιστήμια, προκειμένου να βελτιώσουν ακόμα πιο πολύ την εθνική τους τεχνογνωσία. Πολεμιστές και επιστήμονες ήταν εθνικοί ήρωες για τους λαούς.

Σήμερα φτάσαμε στο σημείο οι πάλαι ποτέ εθνικοί ήρωες να εμφανίζονται σαν κορόιδα. Έξυπνος είναι αυτός ο οποίος θα πουλήσει τη γη του σε όποιον ξένο βρεθεί μπροστά του, για ν' ανοίξει μια καφετέρια ή —το ακόμα χειρότερο— ν' αγοράσει ένα διαμέρισμα με καλή θέα. Έξυπνος είναι αυτός ο οποίος θα πάρει την επιστημονική "πραμάτειά" του και θα βγει στην αγορά των πολυεθνικών για να την πουλήσει, προκειμένου να γίνει πλούσιος. Τα εθνικά συμφέροντα σήμερα δεν υφίστανται. Όποιος τα εξυπηρετεί, είναι κορόιδο. Όποιος αγωνιά γι' αυτά, είναι γραφικός. Τα πάντα στον βωμό του κέρδους. Οι σημερινοί "πετυχημένοι" πολιτικοί μπορούν να δώσουν εθνικό κεφάλαιο στον οποιονδήποτε ξένο "επενδυτή" θα τους υποσχεθεί "προμήθεια". Μεθυσμένοι "Ινδιάνοι", που τρέχουν να παραδώσουν το κεφάλαιό τους για μερικές κάσες "ουίσκι".

Το πρόβλημα γίνεται ακόμα χειρότερο, αν σκεφτεί κάποιος ότι το ξεπούλημα αυτό δεν αφορά μόνον το κεφάλαιο. Εκτός από το κεφάλαιο, που παραδίδουν καθημερινά στους κυρίαρχους της Νέας Τάξης, έχουν ανοίξει διάπλατα και τις αγορές τους. Δεν παραδίδουν κεφάλαιο, το οποίο οι άλλοι θα το χρησιμοποιήσουν στις δικές τους αγορές. Παραδίδουν τις ίδιες τις αγορές τους.

Η αγορά αποτελεί κι αυτή κεφάλαιο για έναν λαό. Όλες οι μορφές κεφαλαίου έχουν απόδοση, γιατί υπάρχει αγορά, που δίνει αξία στην παραγωγή. Χωρίς αγορά όλη η παραγωγή είναι άχρηστη. Υπαρκτή, αλλά άχρηστη. Όλες οι μορφές κεφαλαίου, δηλαδή, έχουν την "προβολή" τους στην αγορά. Η αγορά στην πραγματικότητα είναι η "λεκάνη", που συγκεντρώνει τους καρπούς του κεφαλαίου και αποδίδει το σύνολο των κερδών στο σύνολο των πολιτών. Στους παραγωγούς και στους εργάτες παραδίδει κέρδη και μισθούς και στους πολίτες προσφέρει το υλικό αντίκρισμα του κόπου τους. Στην αγορά μετατρέπεται η παραγωγή σε πλούτο. Στην αγορά μετατρέπεται ο πλούτος και άρα και το μεροκάματο του εργάτη σε ποιότητα ζωής.

Εκ των δεδομένων λοιπόν η αγορά πρέπει να προστατεύεται από έναν λαό, εφόσον αυτός θέλει να επιβιώσει. Να προστατεύεται όπως το πιάτο με το φαγητό, για κάποιον που θέλει να επιβιώσει. Αυτό έκαναν όλα τα κράτη μέχρι την αλλαγή του σχεδιασμού. Όλες αυτές οι υποχρεωτικά προστατευτικές πολιτικές καθιστούσαν τα συστήματά τους ισχυρά και βέβαια βιώσιμα. Η Γερμανία ήταν ένα πανίσχυρο κράτος —και άρα και ο γερμανικός λαός ισχυρός— γιατί είχε ανεπτυγμένη την εθνική της οικονομία. Είχε κεφάλαιο, το οποίο παρήγαγε γερμανικά προϊόντα και είχε αγορά δική της, που έκανε αποδοτικό για τον γερμανικό λαό το κεφάλαιο αυτό. Κεφάλαιο και αγορά ανήκαν στην ίδια σφαίρα συμφερόντων και αυτή ήταν η γερμανική. Οι λαοί δεν ήθελαν να μπαίνουν στις αγορές τους ξένοι και να απομυζούν τους "χυμούς" τους.

 

Ο "κινητήρας" της παραγωγής.

 

Η κάθε οικονομία λειτουργούσε σαν ένα ολοκληρωμένο παραγωγικό σύστημα. Το κεφάλαιο ήταν ο "κινητήρας" της και το χρήμα το "καύσιμό" της. Κατανάλωνε πλούτο, για να λειτουργήσει και παρήγαγε πλούτο, για να συνεχίσει να λειτουργεί. Ο πλούτος είναι το χρήμα. Χρήμα θέλει το κεφάλαιο για να τεθεί σε λειτουργία, προκειμένου να παράγει και πλούτος εισπράττεται από την αγορά ως κέρδος από αυτήν την παραγωγή. Ο πλούτος, μέσω κεφαλαίου, παράγει πλούτο και άρα αυξάνεται το μέγεθος της "μηχανής". Μαζί μ' αυτήν βελτιώνεται και η συνολική κατάσταση του λαού. Οι παραγωγοί εισπράττουν πλούτο, ώστε να έχουν "καύσιμα" οι "κινητήρες" τους. Οι εργαζόμενοι εισπράττουν μεροκάματα, ώστε να έχει "υγρασία" η αγορά, για να μπορέσει να μετατρέψει το προϊόν σε νέο "καύσιμο" και να κλείσει έτσι ο κύκλος της οικονομίας. Οι πάντες ευχαριστημένοι. Οι παραγωγοί διατηρούνται πλούσιοι και οι εργαζόμενοι ζούνε πλούσια, εφόσον έχουν εργασία. Η εργασία τούς δίνει τη δυνατότητα να καταναλώνουν και άρα να κάνουν τους παραγωγούς πλούσιους και έτσι να κλείνει ο "κύκλος" της οικονομίας με τον τρόπο που συμφέρει τους πάντες. Μέσα σ' αυτήν την ελεγχόμενη και προστατευόμενη οικονομική "υγρασία", όλα λειτουργούν τέλεια.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί αυτό το οποίο θα πούμε είναι πολύ σημαντικό. Σ' αυτήν την αναπτυξιακή πορεία του κεφαλαίου βρίσκονται τα αίτια όλων των προβλημάτων της οικονομίας, αλλά εκεί βρίσκονται και οι λύσεις της. Το κεφάλαιο δεν έχει μόνον μία μορφή και ως εκ τούτου δεν έχει πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά. Άλλα είναι τα χαρακτηριστικά του πρωτογενούς κεφαλαίου και άλλα τα χαρακτηριστικά του δευτερογενούς. Το κεφάλαιο, που μοιάζει με πραγματική "μηχανή" και μπορεί ν' αυξάνει απεριόριστα τον όγκο του, εξαιτίας του χρήματος, είναι το βιομηχανικό. Το κεφάλαιο της γης μπορεί να βελτιώνει τα χαρακτηριστικά του εξαιτίας του χρήματος, αλλά έχει πεπερασμένα όρια. Όσο και να βελτιώσεις με χρήμα την αγροτική παραγωγή, αυτή έχει πεπερασμένα όρια. Δεν μπορείς να ταΐσεις τον Πλανήτη με την παραγωγή ενός κράτους του μεγέθους του Λουξεμβούργου. Δεν μπορείς να καλύψεις την παγκόσμια ανάγκη για πετρέλαιο από μια φτωχή πετρελαιοπηγή. Ό,τι και να κάνεις, η παραγωγή απλά δεν φτάνει. Όσα χρήματα κι αν επενδύσεις, δεν μπορείς να βελτιώσεις θεαματικά την απόδοσή του.

Σε αντίθεση με το πρωτογενές κεφάλαιο, το βιομηχανικό κεφάλαιο δεν έχει τέτοια προβλήματα. Ολόκληρη η φαρμακοβιομηχανία του Πλανήτη μπορεί να "χωρέσει" σε μια Ελβετία. Ολόκληρη η βιομηχανία υπολογιστών του Πλανήτη μπορεί να "χωρέσει" σε μια "σιλικονούχα" κοιλάδα. Η βιομηχανία δεν έχει πρόβλημα να το κάνει αυτό. Οι ανάγκες της σε "επιφάνεια" είναι ελάχιστες σε σχέση με το "ύψος" που μπορεί να πάρει. Ο μόνος περιοριστικός παράγοντας, ο οποίος δεν της επιτρέπει την χωρίς όριο ανάπτυξή της, είναι μόνον οι ανταγωνιστές της και όχι κάποιες φυσικές αδυναμίες της ως κεφάλαιο. Δεν της το επιτρέπουν οι λαοί-ανταγωνιστές, οι οποίοι θέλουν ν' αναπτύξουν ομοειδή βιομηχανία και δεν το επιτρέπουν οι λαοί-καταναλωτές, οι οποίοι νιώθουν ότι "αφαιμάζεται" η αγορά τους και άρα σπάει ο "κύκλος" της οικονομίας τους.

Τα προβλήματα του ιμπεριαλισμού προέρχονταν από αυτήν την ιδιομορφία του βιομηχανικού κεφαλαίου. Οι λαοί, που μπήκαν πρώτοι στη βιομηχανική εποχή, αντιλήφθηκαν τη δύναμη αυτού του τρομερού κεφαλαίου στον τομέα του ιμπεριαλισμού. Διαπίστωσαν εύκολα ότι με ένα τρακτέρ μπορούσαν να "κλέβουν" σοδιές ολόκληρων φέουδων. Διαπίστωσαν ότι με μερικές ατμομηχανές μπορούσαν να ελέγξουν ολόκληρα κράτη. Ως εκ τούτου ήθελαν να μονιμοποιήσουν την υπεροχή τους. Αρνούνταν να μοιραστούν με τους υπόλοιπους λαούς αυτά τα οποία θεωρούσαν δικά τους. Εξαιτίας αυτών των τρομερών συμφερόντων δεν επεδίωκαν να βρεθεί η τέλεια "ισορροπία" μεταξύ παραγωγής και αγοράς. Λειτουργούσαν σαν να ήταν μόνοι τους στον κόσμο. Ανέπτυσσαν τις εθνικές τους βιομηχανικές "μηχανές", σαν να μην υπήρχαν άλλοι λαοί με δυνατότητα παραγωγής. Από τη στιγμή που έκαναν αυτήν την επιλογή, ο ιμπεριαλισμός ήταν πλέον μονόδρομος. Αναγκαστικά έπρεπε να ασκούν ιμπεριαλισμό, γιατί έπρεπε να μπουν ακόμα και με τη βία στις αγορές των ξένων.

Δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά, γιατί η "υπερπαραγωγή" θα τους κατέστρεφε. Όταν διατηρείς "κινητήρα", που για τη λειτουργία του απαιτεί καύσιμα, τα οποία δεν μπορείς να τα καλύψεις από την αγορά σου, αναγκαστικά θα στραφείς στα "καύσιμα" των άλλων. Αναγκαστικά, γιατί, σε περίπτωση που "μείνεις" από καύσιμα, ο "κινητήρας" δεν θα προσαρμοστεί μόνος του στις δυνατότητές σου και όχι μόνον θα "σβήσει", αλλά θα καταστραφεί.

Αυτό είναι το πρόβλημα με το βιομηχανικό κεφάλαιο. Ρουφάει "καύσιμο" από τη δική του αγορά, αλλά, αν η παραγωγή του δεν ελεγχθεί, μπορεί να τη "στεγνώσει". Επειδή όμως έχει ήδη ξοδέψει "καύσιμα" για να λειτουργήσει, η "ξηρασία" στην αγορά απειλεί να καταστρέψει αυτούς που έχουν ήδη πληρώσει τα "καύσιμα" και άρα τους βιομήχανους. Αναγκαστικά αυτοί θα στραφούν στην εξουσία, προκειμένου αυτή να τους εξασφαλίσει νέες αγορές. Νέες αγορές, οι οποίες θίγουν αυτούς που θα κληθούν να γίνουν αναγκαστικοί πελάτες, εφόσον εκτός των άλλων θ' αναγκαστούν στην υπανάπτυξη, προκειμένου να μην απειλούν τους υπάρχοντες παραγωγούς. Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός της βιομηχανικής εποχής.

Ιμπεριαλισμός είναι ν' αναγκάζεις ως Γάλλος την Ελλάδα να γίνεται "καταναλωτής" των γαλλικών προϊόντων, για να σωθεί η γαλλική παραγωγή, η οποία έχει σχεδιασμό δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με τη γαλλική αγορά. Να αναγκάζεις την Ελλάδα να μην προσανατολίζεται προς την ανάπτυξη, για να τη διατηρείς μόνιμη πελάτισσά σου. Σ' αυτόν τον ιμπεριαλισμό μπορούν να συμβούν τα χειρότερα. Αν έχεις υπερπαραγωγή στρατιωτικού υλικού, σε συμφέρει να προκαλείς ακόμα και πολέμους. Πολέμους χωρίς τους πάγιους πολεμικούς στόχους και οι οποίοι γίνονται απλά και μόνο για να υπάρχει "κατανάλωση" βιομηχανικού πολεμικού υλικού. Αν δηλαδή ο ιμπεριαλισμός της φεουδαρχικής εποχής είχε τον πόλεμο ως μέσο, για ν' αρπάζει ο ένας κεφάλαιο από τον άλλο με στόχο να ισχυροποιηθεί ο ισχυρός έναντι του αδυνάτου, ο ιμπεριαλισμός της βιομηχανικής εποχής είχε τον πόλεμο ως μέσο για κατανάλωση προϊόντων και πάλι με στόχο την ισχυροποίηση του κεφαλαίου του ισχυρού έναντι και πάλι του αδυνάτου με το ανύπαρκτο κεφάλαιο.

Βόλευε τους ισχυρούς ο πόλεμος. Αυτοί θα πουλούσαν τα προϊόντα τα οποία θα χρησιμοποιούνταν στο πόλεμο και οι ίδιοι θα πουλούσαν τα προϊόντα, που θα αποκαταστούσαν τις πολεμικές ζημιές στην ειρήνη. Γι' αυτόν τον λόγο βλέπουμε στη βιομηχανική εποχή πανομοιότυπους πολέμους, χωρίς η έκβασή τους να επηρεάζει τα σύνορα των κρατών. Σκληρούς κι ανθρωποκτόνους πολέμους χωρίς αποτελέσματα. Η Γερμανία έχασε δύο παγκόσμιους πόλεμους, αλλά "μυστηριωδώς" δεν έχασε ούτε έναν πόντο από την εθνική της επικράτεια. Είναι προφανές ότι η Γερμανία ήταν χρήσιμη έτσι όπως ήταν. Χρησιμοποιούνταν, για να εξυπηρετήσει τα αφεντικά αυτού του κόσμου. Κατασκεύαζε προϊόντα, για να καταστρέψει προϊόντα και να "αναγεννηθεί" η αγορά μέσα από τις "στάχτες" της. Το βιομηχανικό κατεστημένο των ισχυρών κρατών είχε βρει τη λύση. Στην περίοδο της "ξηρασίας" αμολούσαν τη Γερμανία να γκρεμίσει "φράγματα" και να "ποτιστεί" εκ νέου η αγορά.

Αυτοί οι πόλεμοι ήταν στην πραγματικότητα οι "εκπτώσεις" των βιομηχάνων. Ό,τι τους περίσσευε και ήταν αδιάθετο, το παραχωρούσαν σε τιμή "ευκαιρίας", για να δημιουργήσουν συνθήκες νέας οικονομικής ακμής. Οι ίδιοι, που σου πουλάνε τα κανόνια και τα αεροπλάνα, είναι οι ίδιοι που θα σου πουλήσουν τα πλυντήρια και τα αυτοκίνητα, τα οποία τα είχες προηγουμένως, αλλά τα χάλασες στον πόλεμο με τα δικά τους κανόνια και αεροπλάνα. Σου πουλάνε ένα ποδήλατο και κατόπιν έρχονται οι ίδιοι και σου το σπάνε, γιατί θέλουν να το ξαναγοράσεις. Ποδήλατα παράγουν και έχουν ανάγκη τη "δίψα" της αγοράς. Αν καλυφθεί η αγορά, τι θα κάνουν; Θα κλείσουν τα εργοστάσια; Όταν δεν υπάρχει "δίψα", αναλαμβάνουν μόνοι τους να τη δημιουργήσουν. Γι' αυτόν τον λόγο, κάθε φορά που υπάρχει οικονομική κρίση, εμφανίζονται όλοι οι εθνικοί εχθροί των κρατών στο προσκήνιο. Στην οικονομική κρίση θυμούνται οι Έλληνες κάποιον Σουλτάνο που τους "έσφαξε" και στην ίδια κρίση θυμούνται οι Γερμανοί κάποιους "Γαλάτες" που τους "πρόσβαλαν". Όσο μεγαλύτερη η κρίση, τόσο πιο βαθιά η "βουτιά" στα βιβλία της ιστορίας. Πρέπει να βρεθεί πάση θυσία κάποιος εχθρός, για να καταναλώσουμε τα όπλα και τις σφαίρες.

Αυτή η εσφαλμένη λειτουργία του βιομηχανικού κεφαλαίου καθιστούσε τους λαούς των ισχυρών κρατών συνένοχους των ιμπεριαλιστών της εποχής. Βρετανοί, Γάλλοι, Γερμανοί έπαιζαν εκ του ασφαλούς τα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια τους, γιατί είχαν τις "πλάτες" των λαών τους. Ως εκ τούτου τα προβλήματα, που αντιμετώπιζαν κράτη και λαοί εξαιτίας τους, ήταν ανυπέρβλητα. Αυτή η εσφαλμένη λειτουργία του βιομηχανικού κεφαλαίου καθιστούσε το σύνολο των κρατών "ομήρους" των ισχυρών. Οι ιμπεριαλιστές εκ του πονηρού και οι λαοί εξαιτίας άγνοιας συμμετείχαν σ' αυτόν τον σχεδιασμό. Όλοι οι λαοί …και αυτό ήταν το τραγικότερο. Οι ισχυροί λαοί συμμετείχαν επειδή όπως είπαμε επωφελούνταν, ενώ οι αδύναμοι συμμετείχαν, επειδή νόμιζαν ότι μπορούν να επωφεληθούν. Επειδή τους "καλλιεργούσαν" οι θύτες τους αυτήν την προσδοκία. Επειδή νόμιζαν ότι με μια έξυπνη "προτίμηση" θα μπορούσαν να λύσουν άμεσα τα προβλήματά τους. Όλοι "επενδυτές" της βλακείας. Άλλοι παρίσταναν τους γαλλόφιλους, άλλοι τους βρετανόφιλους, άλλοι τους γερμανόφιλους και τους δούλευαν οι πάντες από κοινού.

Αυτό έκανε τον σχεδιασμό εκείνον ανίκητο και έδινε στο σύστημα σκληρά χαρακτηριστικά. Κανένας και ποτέ δεν μπορούσε να τον ανατρέψει. Κανένας, είτε αυτός ήταν ένα κράτος ολόκληρο είτε ένα χαρισματικό πρόσωπο. Αν ήταν κράτος, θα έβρισκε τους πάντες εναντίον του, έτοιμους να το αφανίσουν. Αν ήταν πρόσωπο κι αμφισβητούσε τις επιλογές των ισχυρών, ήταν θέμα χρόνου και ο δικός του αφανισμός. Αν ήταν μέλος κάποιου ισχυρού λαού, θα θεωρούνταν προδότης του λαού του. Αν ήταν μέλος κάποιου ανίσχυρου λαού, θα θεωρούνταν από τους ιμπεριαλιστές ένας κοινός άρπαγας, που εκ του πονηρού και με το κεφάλαιο άλλων ήθελε να παραστήσει τον ευεργέτη των λαών. Ό,τι και να γινόταν, το σύστημα είχε δύναμη ν' αντιδράσει. Είχε τη δύναμη να στρέψει λαούς εναντίον λαών και λαούς εναντίον προσώπων.

 

Οικονομία και κοινωνικές τάξεις.

 

Στην οικονομία, όπως και στη ζωή, ισχύει το εξής βασικό αξίωμα. Πρέπει να δώσεις, για να πάρεις. Πρέπει να δίνεις συνέχεια, αν θέλεις να παίρνεις συνέχεια. Πρέπει να "επενδύεις", για να "εισπράττεις" κέρδη. Αν παίρνεις, χωρίς να δίνεις, τότε κλέβεις και αυτό δεν μπορεί να γίνεται έπ’ άπειρον. Αν αφαιρείς, χωρίς να προσθέτεις, σε κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα αποθέματα και τότε δεν θα μπορείς να συνεχίσεις να κάνεις το ίδιο. Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; Ότι βασική προϋπόθεση, για να παίρνεις, είναι να δίνεις. Για να εκμεταλλεύεσαι, πρέπει να επενδύεις. Για να εκμεταλλεύεσαι, πρέπει το αντικείμενο της εκμετάλλευσής σου, αν είναι άνθρωπος, να μπορεί να επιβιώνει και αν είναι μηχανή, να μπορεί να λειτουργεί. Να δίνεις τροφή στον άνθρωπο και καύσιμα στις μηχανές. Απλά πράγματα, τα οποία δεν χρειάζονται καθόλου γνώσεις οικονομίας, για να γίνουν κατανοητά.

Ακόμα κι ένας χαζός άνθρωπος μπορεί να τα καταλάβει. Αν είσαι φεουδάρχης, πρώτα ταΐζεις τους δουλοπάροικους για να ζήσουν και μετά τους στέλνεις για δουλειά. Αν δεν το κάνεις αυτό, είτε θα πεθάνουν —και άρα θα είναι "μη εκμεταλλεύσιμοι"— είτε θα σε εγκαταλείψουν, για ν' αναζητήσουν αλλού την επιβίωση. Δεν μπορείς να τους διατηρείς χωρίς αρχικό κόστος σαν συνεργάτες "συνεπενδυτές". Δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την καθημερινή τους επιβίωση και άρα δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι να παραχθεί η σοδειά. Το ίδιο ισχύει και για τους βιομηχάνους. Πρώτα πληρώνεις από την τσέπη σου τους εργάτες, για να ξεκινήσουν να παράγουν και κατόπιν εισπράττεις από την αγορά το κέρδος που αναζητάς. Πρώτα πληρώνεις από την τσέπη σου τη βενζίνη και μετά ξεκινάς να εκμεταλλευτείς το αυτοκίνητο. Αυτό είναι νόμος. Ο πιο θεμελιώδης νόμος της ζωής και της οικονομίας.

Η κλοπή δεν σέβεται αυτόν τον νόμο και άρα δεν μπορεί να θεωρηθεί μια μορφή εκμετάλλευσης. Η κλοπή είναι ένα κοινό έγκλημα. Η κλοπή είναι μια δραστηριότητα, η οποία αποφέρει στιγμιαίο κέρδος σ' αυτόν που την επιχειρεί. Αν στόχος της κλοπής σου είναι ένας άνθρωπος, αυτή η δραστηριότητα έχει όρια. Όρια τόσο χρονικά όσο και ποσοτικά. Του τα παίρνεις όλα και από εκεί και πέρα δεν έχει κάτι άλλο να σου δώσει. Από εκεί και πέρα, είτε αυτός ο άνθρωπος υπάρχει είτε δεν υπάρχει, για σένα είναι το ίδιο και το αυτό. Δεν επιδέχεται άλλη εκμετάλλευση. Δεν μπορεί να επιβιώσει, ώστε να τον εκμεταλλεύεσαι μέσα στον χρόνο. Το ίδιο γίνεται σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι μόνον ο άνθρωπος, που μπορεί να πέσει θύμα λεηλασίας και άρα να πέσει στο επίπεδο του μη εκμεταλλεύσιμου. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με το ίδιο το άψυχο κεφάλαιο.

Αν στόχος της κλοπής σου είναι ένα άψυχο αντικείμενο και πάλι ισχύουν και τα ίδια. Το πιο ισχυρό φέουδο να λεηλατήσεις, δεν θα έχεις διάρκεια στην εκμετάλλευσή του. Θα πουλήσεις τους καρπούς του και θα πάρεις χρήματα. Θα πουλήσεις τα δένδρα του για καυσόξυλα και θα πάρεις χρήματα. Επόμενη χρονιά όμως δεν θα υπάρχει. Η λεηλασία σου θα το έχει καταστήσει μη εκμεταλλεύσιμο. Θα απαιτηθούν πολλά χρόνια αναμονής, άπειρου κόπου και μεγάλων επενδύσεων, για να επανέλθει στην προηγούμενη κατάσταση και άρα να είναι εκμεταλλεύσιμο. Το ίδιο γίνεται και με το βιομηχανικό κεφάλαιο. Το πιο ισχυρό εργοστάσιο του κόσμου να λεηλατήσεις, μπορείς να το κάνεις για λίγο καιρό. Θα πουλήσεις ό,τι είναι δυνατόν να πουλήσεις και από εκεί και πέρα αυτό θα πάψει να είναι εργοστάσιο. Δεν μπορεί μετά από λεηλασία να επιβιώσει ως εργοστάσιο, ώστε να το εκμεταλλεύεσαι μέσα στον χρόνο.

Αυτήν την απλή λογική της οικονομίας τη συνέλαβε ο άνθρωπος από την αρχή της Δημιουργίας. Μέσα στην "πορεία" του μπόρεσε και κατάλαβε πώς μπορεί να επιβιώσει, εκμεταλλευόμενος το σύνολο των δεδομένων. Η "επιβίωση" όμως είναι έννοια σχετική. Τόσο σχετική όσο σχετικές είναι μεταξύ τους οι έννοιες "άνθρωπος" και "ανθρωπότητα". Είναι διαφορετικό πράγμα η επιβίωση του "είδους" και διαφορετικό πράγμα η προσωπική επιβίωση. Για κάποιους ανθρώπους η επιβίωση του "είδους" μπορεί να σήμαινε τον προσωπικό τους θάνατο. Κάποιοι άνθρωποι έπρεπε να "χρεωθούν" προσωπικά την επιβίωση του "είδους". Για να φτάσουμε όμως σ' αυτές τις οδυνηρές καταστάσεις, έπρεπε να διανυθεί ένα σημαντικό κομμάτι της "πορείας" του ανθρώπου. Έπρεπε να δημιουργηθεί ένα σύστημα, το οποίο θα είχε την εξουσία να επιβάλει —είτε άμεσα είτε έμμεσα— τον θάνατο σε ανθρώπους, προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιβίωση του "είδους". Δεν φτάσαμε δηλαδή ως δια μαγείας στους παγκόσμιους πολέμους, όπου λίγοι άνθρωποι αποφάσιζαν μόνοι τους για το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ο άνθρωπος ξεκίνησε την πορεία του σ' αυτόν τον κόσμο με τη βασική του ιδιότητα. Την ιδιότητα του εργαζομένου. Γεννήθηκε γυμνός και άρα δεν μπορούσε εξ αρχής να γίνει επενδυτής. Το κεφάλαιο μπορεί να υπήρχε στη φύση, αλλά ο άνθρωπος ήταν πολύ αδύναμος, για να γίνει κεφαλαιοκράτης. Εκείνη την εποχή μπορούσε να εκμεταλλευτεί μόνον ό,τι βρισκόταν διαθέσιμο μέσα στη φύση. Ήταν τροφοσυλλέκτης και έτσι επιβίωνε. Επιβίωνε μόνον ως κυνηγός και φρουτοσυλλέκτης. Επιβίωνε ως εργαζόμενος, ο οποίος μεριμνούσε για την καθημερινή του επιβίωση με τον καθημερινό του κόπο. Άρα η "πορεία" του ήταν μονόδρομος. Έπρεπε να εξασφαλιστεί η πρώτη φάση του αγώνα της επιβίωσης ως εργαζόμενου και μετά να πάει στην επόμενη φάση του κεφαλαίου και άρα στην πιο πλούσια ζωή του κεφαλαιοκράτη και άρα του επενδυτή. Η φυσική του ευφυΐα μέσα σε λίγο χρόνο εξασφάλισε την επιβίωσή του ως περιφερόμενου "εργαζόμενου" και αυτό το γεγονός επέτρεψε στον άνθρωπο να δημιουργήσει τη γεωργική γνώση. Αυτό ώθησε τον άνθρωπο σε έναν νέο αγώνα —διαφορετικό από τον προηγούμενο—, που ήταν η εξασφάλιση του κεφαλαίου. Η εξασφάλιση του μέσου, που θα έδινε απόδοση σ' αυτήν τη νέα γνώση.

Όταν λοιπόν μιλάμε για τη γεωργική καλλιέργεια, ως κυρίαρχη μορφή δραστηριότητας του ανθρώπου, στην πραγματικότητα μιλάμε για φάση δημιουργίας κεφαλαίου. Από τη στιγμή που κάποιοι άνθρωποι, προκειμένου να επιβιώσουν, έπαψαν να είναι νομάδες και έγιναν γεωργοί, γεννήθηκε η κεφαλαιοκρατία. Το πρώτο δηλαδή μέρος στον Πλανήτη που "περιφράχθηκε", γιατί κάποιος ήθελε να "επενδύσει" μέσα σ' αυτό, ήταν το πρώτο ιδιωτικό κεφάλαιο του κόσμου. Από τη στιγμή λοιπόν που έχουμε κεφάλαιο, ευνόητο είναι ότι υπάρχει η κατάσταση που περιγράψαμε πιο πάνω. Υπάρχει "επένδυση". Υπάρχει "προπληρωμή" κάποιου αγαθού, το οποίο θα παραχθεί εκ των υστέρων. Απλά ο πρωτόγονος "επενδυτής" δεν έδινε χρήματα σε εργάτες —εφόσον δεν είχε—, αλλά έβαζε προσωπική εργασία, η οποία στην εποχή της σοδειάς θα απέδιδε κέρδη. Μιας σοδειάς, η οποία μετά από αιώνες πειραματισμών και εξέλιξης θα αποτιμώνταν με χρήματα. Πότε; Όταν η κεφαλαιοκρατία θα είχε αναπτυχθεί σε βαθμό τέτοιο, ώστε να έχει ανάγκη για τη λειτουργία της μια "συμβατική" αξία, η οποία θα τη διευκόλυνε στη λειτουργία της.

Η πορεία δηλαδή ήταν προδιαγεγραμμένη. Το "άλμα" του ανθρώπου βρισκόταν στο να "σταθεροποιηθεί" ο κινούμενος νομάδας τροφοσυλλέκτης μέσα σ' ένα χωράφι και να εργάζεται για μελλοντικούς καρπούς. Για καρπούς, τους οποίους δεν βλέπει με τα μάτια του, αλλά τους "βλέπει" με τη γνώση του. Εκεί βρίσκεται το μεγάλο "άλμα" της οικονομίας και όχι στην εφεύρεση του χρήματος. Από τη στιγμή που έγινε το "άλμα", όλα τα άλλα ήταν θέμα χρόνου ν' ακολουθήσουν. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος "έβλεπε" καρπούς, οι οποίοι δεν υπήρχαν μπροστά του, μπορούσε να φανταστεί και πώς θα τους "μετέφερε", χωρίς να τους "κουβαλάει". Αυτά είναι απλά "βήματα".

Από την αποθήκη, όπου είχαμε τα αγαθά που παράγαμε και τα οποία έφταναν μόνον για να συντηρούμαστε οι ίδιοι, φυσιολογικά με την ανάπτυξη της γνώσης —λόγω της εμπειρίας— πήγαμε στην αποθήκη με το "περίσσευμα", το οποίο μπορούσαμε να το ανταλλάξουμε. Η ανταλλαγή ήταν θέμα χρόνου ν' αναγκάσει τον άνθρωπο να εφεύρει το χρήμα. Ήταν πιο εύκολο να κουβαλάει στην αγορά κάτι το οποίο "αντιπροσώπευε" μεγάλη ποσότητα αγαθών, παρά να κουβαλάει τα ίδια τα αγαθά. Το χρήμα ήταν αυτό το οποίο αποτύπωνε πάνω του την αξία αγαθών, αλλά και αυτό το οποίο επέτρεπε στους κεφαλαιοκράτες να προαγοράσουν κόπο ανθρώπων, προκειμένου να παράγουν. Με τον τρόπο αυτόν το χρήμα έγινε ταυτόχρονα "καύσιμο" και "απόδοση" του κεφαλαίου.

Το χρήμα, δηλαδή, συνδέεται άμεσα μόνον με δύο πράγματα. Με τα προϊόντα και τους μισθούς. Με το κεφάλαιο συνδέεται μόνον έμμεσα. Όταν το κεφάλαιο είναι σπάνιο, δεν φτάνουν τα χρήματα όλου του κόσμου, για να το αγοράσουν από τους ιδιοκτήτες του. Όταν το κεφάλαιο είναι άφθονο, συχνά αποτιμάται σε χρήμα, είτε γιατί κάποιοι κεφαλαιοκράτες δεν θέλουν πλέον να είναι τέτοιοι είτε γιατί σε κάποιους περισσεύει κάποια ποσότητά του και δεν μπορούν να την εκμεταλλευτούν. Προκειμένου να έχουν ένα μέρος του κεφαλαίου παντελώς ανεκμετάλλευτο, προτιμούν να το "ρευστοποιήσουν". Δίνουν κεφάλαιο και παίρνουν χρήμα, το οποίο στην πραγματικότητα "μετράει" χρόνο επιβίωσης του κατόχου του, χωρίς να έχει ανάγκη να εργαστεί. Δίνουν κεφάλαιο, το οποίο μπορεί να παράγει έπ’ άπειρον και παίρνουν "συμπυκνωμένη" παραγωγή κάποιων συγκεκριμένων χρόνων.

Λογική είναι μια τέτοια συναλλαγή για έναν θνητό άνθρωπο. Όταν έχει στην κατοχή του ένα κεφάλαιο, το οποίο παράγει ποσότητα Χ αγαθών τον χρόνο έπ’ άπειρον, μπορεί να τον συμφέρει να το πουλήσει 30 Χ και άρα να πάρει άμεσα την παραγωγή τριάντα χρόνων. Με την παραγωγή τριάντα χρόνων στη διάθεσή του μπορεί να κάνει πράγματα, τα οποία σε άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσε. Γι' αυτόν τον λόγο δίνουμε έμφαση στη θνητή φύση του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος ήταν αθάνατος, δεν θα πουλούσε ποτέ κεφάλαιο. Επειδή όμως είναι θνητός και σκέφτεται διάφορα, μπορεί να το κάνει. Επειδή είναι θνητός και "βλέπει" κοντά το τέλος, δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τα αιώνια χαρακτηριστικά του κεφαλαίου. Μόνον η ύπαρξη των παιδιών του τον επηρεάζει σ' αυτήν τη σκέψη, εξαιτίας των ενστίκτων του. Αν ο άνθρωπος δεν είχε αυτά τα ένστικτα, το κεφάλαιο θα άλλαζε χέρια ανά γενιά. Οι ηλικιωμένοι θα πουλούσαν, για να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους, χωρίς να εργάζονται και οι νέοι θα αγόραζαν για να εργαστούν.

Από τη στιγμή που "ρυθμίστηκε" το κεφάλαιο, το οποίο συνδέεται με την επιβίωση του ανθρώπου, ήταν θέμα χρόνου η εξέλιξη του ανθρώπου. Από τη στιγμή που "ρυθμίστηκε" το κεφάλαιο, που εξασφαλίζει τροφή, ήταν θέμα χρόνου ν' αναπτυχθεί το βιομηχανικό κεφάλαιο. Οι ανάγκες του ανθρώπου ανέπτυξαν το γεωργικό κεφάλαιο και οι ανάγκες του γεωργικού κεφαλαίου ανέπτυξαν το βιομηχανικό κεφάλαιο. Αυτό είναι φυσικό. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος ως γεωργός έβλεπε ότι το χωράφι του θα μπορούσε να το καλλιεργεί ευκολότερα και καλύτερα με κάποια μέσα, ήταν θέμα χρόνου ν' αρχίσει την κατασκευή τους. Η βιομηχανία δηλαδή δεν ξεκίνησε, για να έχει ο άνθρωπος αυτοκίνητο ή τζετ σκι. Ξεκίνησε, για να έχει ο άνθρωπος ένα υνί ή μια τσάπα, για να έχει ευκολότερη και μεγαλύτερη παραγωγή. Ξεκίνησε για να έχει ο άνθρωπος ένα πιθάρι ή ένα κάρο, για να μεταφέρει αυτήν την παραγωγή στην αγορά. Το ένα κεφάλαιο συντελούσε στη βελτίωση του άλλου και φτάσαμε στη σύγχρονη εποχή.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι τα πάντα ήταν αποτέλεσμα φυσικών διαδικασιών και θα μπορούσε —για κάποιον που έχει γνώσεις— να είναι απόλυτα προβλέψιμη η πορεία του ανθρώπου. Προβλέψιμη όμως αυτή η πορεία δεν είναι μόνον σ' ό,τι αφορά το κεφάλαιο. Προβλέψιμη είναι και σ' ό,τι αφορά τους ρόλους, οι οποίοι θα προέκυπταν για τον άνθρωπο εξαιτίας του κεφαλαίου. Αναγκαστικά και απόλυτα φυσικά. Από τη στιγμή που "περιφράχθηκε" το πρώτο χωράφι, αυτός που το περίφραξε δεν θα ήταν ίδιος μ' αυτόν που δεν είχε χωράφι. Το πρώτο κεφάλαιο, δηλαδή, δημιούργησε τον πρώτο κεφαλαιοκράτη. Όταν περιφράχτηκε το σύνολο του κεφαλαίου σε έναν χώρο, δημιουργήθηκε η κεφαλαιοκρατία. Σε έναν κόσμο, που μέχρι τότε ήταν ένας κόσμος "εργαζομένων", γεννήθηκε η δεύτερη κοινωνική τάξη, που ήταν η κεφαλαιοκρατία.

Οι κοινωνικές τάξεις έχουν πάρει τον ρόλο τους μέσα από φυσικές διαδικασίες και ως εκ τούτου έχουν σταθεροποιημένα χαρακτηριστικά. Οι κεφαλαιοκράτες και οι εργαζόμενοι ζούνε από το ίδιο κεφάλαιο. Τρώνε από το ίδιο πιάτο, άσχετα αν έχουν διαφορετικό μερίδιο. Αυτές οι δύο απόλυτα φυσικές κοινωνικές τάξεις έχουν μάθει να συνυπάρχουν, σεβόμενες τον βασικό νόμο, τον οποίο περιγράψαμε πιο πάνω. Η κεφαλαιοκρατία γνώριζε ότι έπρεπε να προπληρώσει τους εργαζόμενους, προκειμένου να εξασφαλίσει την εργασία τους. Η εργατική τάξη γνώριζε ότι έπρεπε να απαιτεί να προπληρώνεται. Δεν χρειαζόταν εκπαίδευση, για να τα γνωρίζουν όλα αυτά. Ακόμα κι αν δεν τα γνώριζαν, η ζωή θα φρόντιζε να τα μάθουν. Δεν μπορεί να επιβιώσει ο εργαζόμενος, περιμένοντας την σοδειά. Δεν μπορείς να τον περιμένεις για να εργαστεί, αν δεν του έχεις εξασφαλίσει την τροφή της προηγούμενης ημέρας.

 

Έμποροι και αστική τάξη.

 

Μέσα σ' αυτήν τη σταθερή κατάσταση, όπου επικρατούν σταθεροί νόμοι και απαράβατοι κανόνες, υπήρχε πάντα η απειροελάχιστη πληθυσμιακά τάξη των εμπόρων. Οι έμποροι πάντα υπήρχαν στην κοινωνία, γιατί πουλούσαν "υπηρεσίες". Αναλάμβαναν οι ίδιοι να κάνουν πράγματα, τα οποία βόλευαν τους δύο κυρίαρχους της κοινωνίας. Αναλάμβαναν να γίνουν η τέλεια "εφαρμογή" ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση. Αυτοί θα μετέφεραν τα προϊόντα των λίγων και πολλές φορές απομονωμένων κεφαλαιοκρατών στο σύνολο της αγοράς και αυτοί θα παρέδιδαν το σύνολο των προϊόντων στο σύνολο των καταναλωτών.

Τα χαρακτηριστικά τους, εξαιτίας της ιδιομορφίας τους, ήταν διαφορετικά από αυτά των υπολοίπων. Άσχετα με το γεγονός ότι δεν ήταν παραγωγοί, είχαν υπό την ιδιοκτησία τους προϊόντα. Άσχετα με το γεγονός ότι ήταν εργαζόμενοι, δεν στόχευαν στο μεροκάματο του εργαζόμενου. Οι έμποροι έχουν πλούτο να "περιμένουν" την ευκαιρία και δεν σέρνονταν πίσω από τις βασικές ανάγκες της επιβίωσης. Το σύνολο δηλαδή της επαγγελματικής τους αγωνίας είναι να έχουν το χρήμα ν' αγοράσουν φτηνά ένα προϊόν, το οποίο θα μπορέσουν να το διοχετεύσουν γρήγορα και —αν μπορούν— πανάκριβα στην αγορά.

Τίποτε και καμία προϋπόθεση που αφορά την κεφαλαιοκρατία δεν τους αφορά. Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να σκεφτεί με βάση τα δεδομένα που τους αφορούν ως επαγγελματίες και όχι με βάση την κοινή λογική. Όταν δεν διαθέτουν πραγματικό κεφάλαιο και ο μόνος επαγγελματικός τους στόχος είναι να πολλαπλασιάζουν τον πλούτο τους, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Ποιος δηλαδή είναι ο ιδανικός έμπορος; Το πρότυπο όλων των εμπόρων; Αν βασιστεί κάποιος αποκλειστικά στα δεδομένα που τους αφορούν, θα βγάλει πολύ περίεργα συμπεράσματα. Μόνον τότε θα καταλάβει τον λόγο που δεν μοιάζουν με τους κεφαλαιοκράτες, ενώ κινούνται περίπου στον ίδιο χώρο και είναι αυτός της αγοράς. Τότε θα καταλάβει τη σχέση τους με τους καταναλωτές, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι κοινοί εργαζόμενοι, εφόσον αυτές είναι οι αναλογίες στο κοινωνικό "μωσαϊκό". Τότε μόνον θα καταλάβει τον λόγο που γι' αυτούς δεν ισχύουν οι απαράβατοι νόμοι και κανόνες που ισχύουν για τους άλλους.

Για παράδειγμα, ποιος είναι ο ιδανικός κεφαλαιοκράτης; Ποιος μπορεί να είναι το πρότυπο των κεφαλαιοκρατών; Αυτός ο οποίος έχει το πιο εξελιγμένο και άρα ακριβό κεφάλαιο, που παράγει το καλύτερο προϊόν. Αυτός ο οποίος έχει πιστούς και άρα καλοπληρωμένους εργάτες, για να εξασφαλίζει μόνιμα και σταθερά την ύψιστη ποιότητα παραγωγής. Αυτός ο οποίος έχει σχέση εμπιστοσύνης με τους πελάτες του, εφόσον τους προσφέρει πάντα την καλύτερη ποιότητα προϊόντων. Αυτός ο άνθρωπος σέβεται απόλυτα τους νόμους και τους κανόνες της οικονομίας. Θα επενδύει πάντα χρήματα στη βελτίωση της τεχνογνωσίας του, για να μην απειλείται το κεφάλαιό του από τον ανταγωνισμό. Δεν θα αφήσει απλήρωτους τους εργάτες του, γιατί δεν ρισκάρει να πέσει η ποιότητα των προϊόντων του, ρίχνοντας και πάλι την αξία του κεφαλαίου του. Δεν θα αισχροκερδήσει εις βάρος των καταναλωτών, λεηλατώντας τους, γιατί δεν θέλει να χαλάσει το όνομά του στην αγορά και να την στρέψει προς τους ανταγωνιστές του και άρα εις βάρος του κεφαλαίου του. "Εκμεταλλεύεται" τους πάντες και έχει το μέσον που του επιτρέπει να το κάνει έπ’ άπειρον. Έπ’ άπειρον για όσο διάστημα είναι ο ιδανικός κεφαλαιοκράτης και άρα τα όσα αυτό συνεπάγεται.

Στην απέναντι "όχθη" στέκεται ο έμπορος. Ποιος είναι ο ιδανικός έμπορος; Αυτός ο οποίος πολλαπλασιάζει γρήγορα και άμεσα τα χρήματά του. Αυτός ο οποίος βγάζει τα μεγαλύτερα κέρδη από την αγορά. Ιδανικός έμπορος δεν είναι αυτός ο οποίος έχει το καλύτερο προϊόν στον πάγκο του. Το καλύτερο προϊόν είναι ακριβό στην αγορά του και άρα περιορίζει το κέρδος στην πώληση. Ιδανικός έμπορος, δηλαδή, είναι ο κλέφτης. Αυτός ο οποίος θα σου πουλήσει πανάκριβα φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αυτός ο οποίος στην ιδανική περίπτωση θα σου πουλήσει πανάκριβα ό,τι "σαβούρα" βρει τζάμπα. Ιδανικός έμπορος είναι αυτός ο οποίος θα σου πουλήσει "νερό Καματερού", για να σε "σώσει". Αυτά δεν τα λέμε, θέλοντας να απαξιώσουμε την ιδιότητα του εμπόρου. Αυτά προκύπτουν από τα δεδομένα, τα οποία αφορούν το επάγγελμα του εμπόρου.

Ο έμπορος πρέπει να πάρει από τον πελάτη του όσα περισσότερα χρήματα μπορεί και όσο πιο γρήγορα μπορεί. Η ταχύτητα γι' αυτόν είναι πάντα το ζητούμενο, γιατί, όσο πιο γρήγορος είναι, τόσο πιο πολλές "επαναλήψεις" μπορεί να κάνει και άρα τόσο πιο πολύ κέρδος μπορεί να διεκδικήσει. Ο πελάτης γι' αυτόν είναι ένα "θήραμα" της στιγμής. Δεν έχει το μέσον για να "χτίσει" μόνιμη σχέση μ' αυτόν. Δεν έχει το μέσον, για να τον "εκμεταλλεύεται" έπ’ άπειρον. Σήμερα έτυχε και έχει στα χέρια του το καλύτερο προϊόν. Αύριο θα το έχει; Αύριο μπορεί να το έχει κάποιος άλλος συνάδελφός του. Δεν είναι παραγωγός, ώστε να κρατάει την τύχη του στα δικά του χέρια. Δεν μπορεί να επενδύει σε μόνιμες σχέσεις, γιατί δεν έχει το μέσο, που δίνει νόημα στην επένδυση. Δεν είναι υποχρεωμένος να διατηρεί καλές σχέσεις με τους εργαζόμενους, γιατί δεν διαθέτει τέτοιους. Δεν αγωνιά για το "όνομά" του στην αγορά, εφόσον τα προϊόντα που εμπορεύεται αντιπροσωπεύουν το "όνομα" κάποιου άλλου. "Τελάλης" των προϊόντων των άλλων είναι. Ο πελάτης ακούει και προσέρχεται.

Ο έμπορος με χρήματα αγόρασε προϊόντα και χρήματα αναζητά. Είναι ένας μεγαλοκαταναλωτής που αγοράζει προϊόντα κι αναζητά καταναλωτές για να τα πουλήσει. Άρα, εκ των δεδομένων βιάζεται. Βιάζεται να πολλαπλασιάσει τα χρήματα που έδωσε και στη χειρότερη περίπτωση να μην μπει "μέσα". Αν μπορεί να σε κλέψει, θα σε κλέψει, γιατί δεν θα έχει άλλη ευκαιρία να σ' έχει μπροστά στον πάγκο του. Όχι τα χρήματα που έχεις στην τσέπη σου, αλλά κι αυτά που έχεις στην τράπεζα θέλει να σου πάρει. Δεν γίνεται διαφορετικά. Όταν ο στόχος του είναι απλά να πολλαπλασιάσει το χρήμα του, δεν υπάρχει άλλος "προσανατολισμός".

Αυτοί οι έμποροι είναι ο σκληρός και ισχυρός "πυρήνας" της αστικής τάξης. Η αστική τάξη είναι η "νεότερη" κοινωνική τάξη. Είναι η τάξη που "γεννήθηκε", αφού πρώτα σταθεροποιήθηκε η κοινωνική δομή. Είναι η τάξη που "γεννήθηκε" από τον πλούτο, ο οποίος προέκυψε εξαιτίας της ανάπτυξης. "Γεννήθηκε", όταν μπορούσαν οι "άλλοι" να πληρώσουν την επίλυση ειδικών προβλημάτων από πιο ειδικούς. Όταν οι κεφαλαιοκράτες είχαν πλέον τον πλούτο να πληρώνουν κάποιους να "σκέφτονται", για να επιλύουν προβλήματα που τους απασχολούσαν και ήταν ανώτερα από αυτά της επιβίωσης, την οποία είχαν εξασφαλίσει. Προβλήματα μεταφυσικής, εφόσον προβληματίζονταν για το νόημα της ζωής. Προβλήματα υγείας, που απειλούσαν την "τύχη" τους να διαθέτουν κεφάλαιο και άρα πλούτο.

Όταν ως κεφαλαιοκράτες μπορούσαν να πληρώσουν τον ιερέα, ο οποίος τους εξασφάλιζε "ρετιρέ" και στον επόμενο κόσμο. Όταν ως κεφαλαιοκράτες μπορούσαν να πληρώσουν τον γιατρό και δεν ήθελαν να ρισκάρουν την υπερπολύτιμη ζωή τους με τα γιατροσόφια των "μάγων". Κοντά σ' αυτούς τους λίγους η οικονομική ανάπτυξη "έσπρωχνε" και τους πολλούς. Η αστική τάξη άρχισε να πολλαπλασιάζει τα μέλη της, όταν και οι απλοί άνθρωποι, ως εργαζόμενοι και άρα ως μισθωτοί, είχαν ξεπεράσει τον φόβο της επιβίωσης κι αναζητούσαν και αυτοί το "μέσον" για τη μεταθανάτιο ζωή. Όταν κι αυτοί είχαν ανάγκη τον γιατρό και μπορούσαν κι αυτοί να τον πληρώσουν. Όταν η πολυπλοκότητα των συμφερόντων δημιουργούσε ανάγκη δικηγόρων και μπορούσαν να τους πληρώσουν όλοι οι συγκρουόμενοι. Η πρόοδος των δύο θεμελιωδών κοινωνικών τάξεων "γέννησε" τη νεότερη κοινωνική τάξη των αστών. Έμποροι, ιερείς, γιατροί και δικηγόροι άρχισαν να πολλαπλασιάζονται με την πρόοδο της οικονομίας και τη δυνατότητα περισσοτέρων ανθρώπων να έχουν "ειδικές" ανάγκες.

Το λεπτό σημείο σ' αυτήν την κατάσταση είναι το εξής: Η διαφορετική οικονομική δυνατότητα των "πελατών" της αστικής τάξης είναι αυτή που της έδωσε το πιο βασικό χαρακτηριστικό της. Το χαρακτηριστικό του εμπορίου. Το χαρακτηριστικό του μέχρι τότε βασικού πληθυσμιακού "πυρήνα" της, που ήταν οι έμποροι. Το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν ότι για την ίδια "υπηρεσία" ζητάει ό,τι εκτιμάει η ίδια ότι μπορεί να πάρει από την "αγορά". Κατά το κοινώς λεγόμενο ζητάει "ό,τι την "παίρνει", όπου την "παίρνει"". Για την ίδια θεραπεία της ίδιας ασθένειας θα πληρωθεί με χρυσάφι από έναν αγωνιώντα κεφαλαιοκράτη και με "ψίχουλα" σε περίπτωση που ο αγωνιώντας είναι ένας εργατάκος. Τα προβλήματα με την αστική τάξη είναι ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης του "κεφαλαίου" της. Ως εκ τούτου τα όρια μεταξύ "υπηρεσίας" και "εκβιασμού" είναι πολύ κοντά. Τα όρια μεταξύ "πώλησης" προϊόντος και "λεηλασίας" του πελάτη είναι δυσδιάκριτα.

Αυτό το πρόβλημα δεν υπάρχει στις δύο φυσικές κοινωνικές τάξεις και ως εκ τούτου είναι πιο σταθερά και τα χαρακτηριστικά τους. Στην κεφαλαιοκρατία τα όρια είναι πάντα ευδιάκριτα, γιατί μπαίνουν μέσα σ' αυτά τα αντικειμενικά κριτήρια. Ο κεφαλαιοκράτης έχει πάντα ένα κόστος παραγωγής, το οποίο λειτουργεί ως ευδιάκριτος "πήχης". Δεν μπορεί να συνεχίσει να παράγει, αν πουλήσει κάτω από αυτόν τον προπληρωμένο "πήχη", αλλά είναι και προκλητικός όταν τον "υπερπηδά". Το ίδιο συμβαίνει και με τον εργαζόμενο. Έχει κι αυτός έναν "πήχη" ευδιάκριτο. Ο "πήχης" της επιβίωσης. Δεν μπορεί να συνεχίσει να εργάζεται, αν πληρωθεί κάτω από αυτόν τον "πήχη" και είναι και παράλογος όταν τον "υπερπηδά". Η αισχροκέρδεια του κεφαλαιοκράτη —όταν υπάρχει— είναι εύκολα αντιληπτή, όπως το ίδιο εύκολα είναι αντιληπτός και ο παραλογισμός του εργαζομένου.

Στην αστική τάξη δεν υπάρχουν αντίστοιχα αντικειμενικά κριτήρια, ώστε αυτή να ελέγχεται από την κοινωνία. Στην υπηρεσία δεν υπάρχουν αυτά τα απλοϊκά δεδομένα. Πόσο έχει "κοστίσει" μια σωτήρια ιδέα πριν βγει στην αγορά; Κόστισε πολλά χρόνια στέρησης και μελετών ή ήταν μια ιδέα της στιγμής; Πόσες φορές μπορεί να πληρωθεί μια τέτοια ιδέα ως σωτήρια από αυτόν που την "πουλά"; Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; Πότε αυτή η επανάληψη μετατρέπει την "ιδέα" σε απλή καθημερινή εφαρμογή; Πότε αυτή η επανάληψη μετατρέπει τον "επιστήμονα" από κεφαλαιοκράτη σε κοινό εργαζόμενο; Κάποτε, για παράδειγμα, μπορούσες να "χρυσώσεις" έναν επιστήμονα, που θα έβρισκε τρόπο να σε σώσει από την ευλογιά. Την εποχή όπου θα ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να έχει το κεφάλαιο-γνώση να σε σώσει. Σήμερα, πόσο μπορείς να "χρυσώσεις" μια κοινή νοσοκόμα, που κάνει το ίδιο δεκάδες φορές την ίδια ημέρα;

Ας φανταστεί ο αναγνώστης το εξής απλό παράδειγμα. Υπάρχει ένας πάμπλουτος άνθρωπος, ο οποίος νοσεί από μια θανατηφόρα και άγνωστη ασθένεια. Μια αρρώστια μοναδική, η οποία αφορά μόνον τον ίδιο. Έστω ότι ένας άνθρωπος με ιατρικές γνώσεις κάνει ένα συμβόλαιο μαζί του, για να του εξασφαλίσει τη θεραπεία. Τη μοναδική θεραπεία, την οποία θα δημιουργήσει για τον μοναδικό άνθρωπο που τον αφορά. Τι μπορεί να περιλαμβάνει ένα τέτοιο συμβόλαιο; Το κόστος παραγωγής του "προϊόντος". Το κόστος επιβίωσης του επιστήμονα στα χρόνια της έρευνας και άρα της εργασίας του. Το κόστος των πειραμάτων και των μέσων που θα διατεθούν. Το κόστος της "γραφειοκρατίας" της έρευνας μέχρι αυτή να γίνει εφαρμόσιμη.

Αντιλαμβανόμαστε ότι το κόστος παραγωγής του "προϊόντος" θα είναι τεράστιο. Αν σ' αυτό το κόστος προστεθεί και το θεμιτό κέρδος του παραγωγού "επιστήμονα", αντιλαμβανόμαστε ότι θα είναι ένα πανάκριβο προϊόν. Ένα φυσικά πανάκριβο προϊόν, το οποίο υπολογίζεται με αντικειμενικά κριτήρια και το οποίο θα το πληρώσει αναγκαστικά αυτός ο οποίος ενδιαφέρεται και το παρήγγειλε. Ένα κόστος, το οποίο, όσο μεγάλο κι αν είναι, φαίνεται λογικό για κάποιον που εκείνη την ώρα αγωνίζεται να σώσει τη ζωή του και τα χρήματα δεν τον απασχολούν ως πρόβλημα. Αυτός ο πλούσιος άνθρωπος παραγγέλνει ένα πανάκριβο προϊόν και αναγκαστικά πρέπει να το πληρώσει. Από αυτήν την κατάσταση, όπου τα πάντα κρίνονται με αντικειμενικά κριτήρια, πηγαίνουμε στην επόμενη, όπου τα πάντα είναι αφηρημένα.

Αν εμφανιστεί ένας δεύτερος ασθενής με την ίδια αρρώστια, πόσο θα πληρώσει την ίδια θεραπεία; Θα του χρεωθεί όσο του πρώτου; Με βάση ποια κριτήρια θα υπολογίσει ο επιστήμονας το κόστος του "προϊόντος" που θα πουλήσει; Για τον επιστήμονα η ίδια πράξη για το ίδιο πρόβλημα δεν είναι πλέον αρκετά χρόνια επώδυνης εργασίας. Στην πραγματικότητα δεν είναι παραπάνω από πέντε λεπτά σκέψης. Πόσο μπορεί να αξιολογήσει το κόστος πέντε λεπτών σκέψης; Αν οι ασθενείς γίνουν εκατομμύρια και οι εκπαιδευμένοι στη νόσο γιατροί γίνουν δεκάδες χιλιάδες, πόσο θα χρεώνεται το ίδιο "προϊόν"; Αυτοί όλοι είναι επιστήμονες, οι οποίοι έχουν κόστος λειτουργίας "εργοστασίου" παραγωγής γνώσης ή είναι κοινοί εργαζόμενοι, που κάνουν αυτά τα οποία έχουν εκπαιδευτεί να κάνουν; Κοινοί εργαζόμενοι, που δεν διαφέρουν από έναν τορναδόρο ή έναν υδραυλικό. Εκπαιδευμένοι εργαζόμενοι οι μεν, εκπαιδευμένοι εργαζόμενοι και οι δε. Σε τι διαφέρουν;

Εδώ εύλογα θα πει κάποιος ότι διαφέρουν στο κεφάλαιο. Ο επιστήμονας έχει κεφάλαιο έστω και σε άυλη μορφή. Ένα κεφάλαιο, το οποίο παράγει ένα επίσης άυλο "προϊόν", όπως είναι μια σωτήρια θεραπεία. Ένα κεφάλαιο, το οποίο του κόστισε χρήματα, κόπο και χρόνο σπουδών για ν' αποκτηθεί. Εδώ υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Ένα πρόβλημα μεγάλο για το οποίο —για να γίνει κατανοητό— θα πρέπει να επιστρέψουμε στο αρχικό παράδειγμα. Μιλάμε για κεφάλαιο και άρα θα πρέπει ν' αναζητήσουμε το βασικό δεδομένο που αφορά το κεφάλαιο και αυτό είναι ο ιδιοκτήτης του.

Ο επιστήμονας του παραδείγματός μας δημιούργησε ένα "προϊόν" με τη χρηματοδότηση κάποιου άλλου. Άρα το ερώτημα το οποίο τίθεται είναι το πολύ απλό …σε ποιον ανήκει αυτό το "προϊόν"; Σ' αυτόν που το δημιούργησε ή σ' αυτόν που το πλήρωσε; Η θεραπεία δηλαδή της σπάνιας νόσου σε ποιον ανήκει; Σ' αυτόν που λειτούργησε ως "επενδυτής" ή σ' αυτόν που λειτούργησε ως εργαζόμενος; Σ' αυτόν που ρίσκαρε να χάσει χρήματα σε περίπτωση μη θετικής έκβασης της προσπάθειας ή σ' αυτόν που δεν ρίσκαρε τίποτε και πληρωνόταν ως εργαζόμενος μέχρι να την ανακαλύψει;

Ο δεύτερος ασθενής, δηλαδή, σε ποιον και πόσο πρέπει να πληρώσει για τη θεραπεία του; Να πληρώσει το "προϊόν" στον πλούσιο επενδυτή ως ιδιοκτήτη κεφαλαιοκράτη και να δώσει ένα απλό μεροκάματο στον επιστήμονα ή να πληρώσει τα πάντα στον επιστήμονα ως κεφαλαιοκράτη και εργαζόμενο; Ποιο είναι το σωστό; Σε ποιον ανήκει το "προϊόν"; Σ' αυτόν που το δημιούργησε ή σ' αυτόν που το πλήρωσε για να δημιουργηθεί; Απλά είναι τα πράγματα. Σύνθετα τα κάνουν οι πονηροί αστοί. Σε ποιον ανήκει ένας πίνακας ζωγραφικής; Στον ζωγράφο που τον δημιούργησε με το ταλέντο του ή σ' αυτόν που τον πλήρωσε για να τον ζωγραφίσει; Υπάρχει κάποιος που να πληρώνει έναν ζωγράφο μόνο και μόνο για να "δει" έναν πίνακα και μετά να του τον αφήνει στην ιδιοκτησία του; Όχι βέβαια; Άρα, γιατί ο γιατρός του παραδείγματός μας να αφεθεί να φέρεται σαν κεφαλαιοκράτης και ο χορηγός του να έχει ως μοναδικό κέρδος να "δει" το έργο του; Αν αποτύγχανε ο γιατρός και χρωστούσε χρήματα που δεν μπορούσε να επιστρέψει, τι έπρεπε να κάνει ο χορηγός του; Να τον πουλήσει στα σκλαβοπάζαρα;

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι θέλουμε να πούμε; Η αστική τάξη φέρεται και έχει απαιτήσεις κεφαλαιοκρατικής τάξης, ενώ στην ουσία δανείζεται ένα κεφάλαιο απλά για να το χρησιμοποιεί, επειδή αυτό εξυπηρετεί τον πραγματικό ιδιοκτήτη της, που είναι η κοινωνία στο σύνολό της. Της δίνεται κεφάλαιο —το οποίο το έχουν πληρώσει και εν πολλοίς δημιουργήσει άλλοι— για να εργάζεται, καλύπτοντας τις ανάγκες της κοινωνίας, και αυτή λειτουργεί σαν ιδιοκτήτρια αυτού του κεφαλαίου. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί η εκπαίδευση που δίνει στην αστική τάξη κεφάλαιο είναι δημόσια και άρα πληρώνεται κατά κύριο λόγο από τις δύο μεγάλες κοινωνικές τάξεις. Ακόμα και το ίδιο το κεφάλαιο που παίρνει είναι σε μεγάλο βαθμό δημιούργημα και πάλι των δύο εκείνων κοινωνικών τάξεων. Ταλαντούχοι τεχνίτες εργαζόμενοι ήταν οι θεμελιωτές των επιστημών και πάμπλουτοι κεφαλαιοκράτες ήταν αυτοί οι οποίοι τους πλήρωσαν την "ευκαιρία" να δείξουν τα ταλέντα τους.

Αυτό το οποίο λέμε είναι εύκολα κατανοητό. Όταν αποφοιτά ένας πολιτικός μηχανικός από το Πολυτεχνείο, τι είναι; Κεφαλαιοκράτης γνώσης ή ένας κοινός εργαζόμενος της γνώσης; Τη γνώση που κατέχει τη δημιούργησε ο ίδιος ή αυτή η γνώση αποτελεί τον συνολικό κόπο της ανθρωπότητας στον συγκεκριμένο τομέα; Η γνώση, για παράδειγμα, της στατικής, που κατέχει ο μηχανικός, είναι δική του; Η γνώση της στατικής πότε και από ποιους δημιουργήθηκε; Τι μερίδιο σ' αυτήν τη γνώση έχει ο Μπρουναλέσκι για παράδειγμα; Τι ιδιοκτησία σ' αυτήν τη γνώση έχει ο Μέδικος, που τον χρηματοδότησε για να την εφαρμόσει; Έστω ότι αυτοί οι δύο μπορούσαν να μας εκβιάσουν ως "κεφαλαιοκράτες". Ο πρώτος, μη αποκαλύπτοντας τη γνώση του και ο δεύτερος, μη χρηματοδοτώντας την εφαρμογή της. Μπορούσαν να μας εκβιάσουν, γιατί θα στερούμασταν αυτό που παρήγαγαν τόσο ως γνώση όσο και ως εφαρμογή. Η στατική θα έμενε πίσω χωρίς τον Μπρουναλέσκι και η ανθρωπότητα δεν θα έβλεπε ποτέ την εφαρμογή της στο Ντουόμο της Φλωρεντίας.

Αν αυτοί μπορούσαν να μας εκβιάσουν και δεν το έκαναν, γιατί να μας εκβιάζει ο απόφοιτος του Πολυτεχνείου; Επειδή πλήρωνε ενοίκιο και σάντουιτς για μερικά χρόνια, προκειμένου να επιβιώσει στο διάστημα που έπαιρνε δωρεάν γνώση από το δημόσιο Πολυτεχνείο; Δεν μας εκβίασαν οι μοναδικοί και σπάνιοι και μας εκβιάζει αυτός ο οποίος "παράγεται" με τον τόνο από την κοινής ιδιοκτησίας γνώση, που ανήκει σε όλους μας; Αυτός, που με δικά μας χρήματα, σε δική μας υποδομή και με δικό μας κόστος απλά ευεργετείται από εμάς, παίρνοντας γνώση; Από εμάς, που του δίνουμε την ευκαιρία να εργαστεί στον τομέα που τον ενδιαφέρει ως άτομο; Δεν μας εκβίασαν αυτοί που "έστυψαν" τα μυαλά τους και τα πορτοφόλια τους και θα μας εκβιάσουν αυτοί, που τους δημιουργούμε μόνοι μας ως κοινωνία; Τα ίδια ισχύουν σε όλες τις επιστήμες. Δεν μας εκβίασαν οι ευεργέτες μας και μας εκβιάζουν οι ευεργετούμενοι; Δεν μας εκβίασε ο μεγάλος Παπανικολάου και μας εκβιάζει ένας ασήμαντος γυναικολόγος, που απλά εκπαιδεύτηκε στο "τεστ Παπ";

Αυτό δυστυχώς συμβαίνει με την αστική τάξη. Δανείζεται το κεφάλαιο της ανθρωπότητας για να εκπαιδευτεί και μετά το χειρίζεται σαν ιδιοκτήτης του. Από αυτήν τη διαφορά προκύπτουν οι διαφορετικές συμπεριφορές σε σχέση με τις άλλες δύο πανίσχυρες κοινωνικές τάξεις. Ποια είναι η κύρια διαφορά τους; Η δυνατότητα εκβιασμού του "πελάτη" τους. Η πολυτιμότητα της γνώσης τους για τον πελάτη τους. Για έναν άνθρωπο, ο οποίος κινδυνεύει να πεθάνει από ασθένεια, τι είναι πιο πολύτιμο; Η λύση του προβλήματός του ή ένα πολυτελές σπίτι ή ένα πολυτελές αυτοκίνητο; Το πρώτο φυσικά. Αυτό όμως κατά πόσο νομιμοποιεί τον επιστήμονα να του το πουλήσει πιο ακριβά από τα παραπάνω αγαθά; Έναν επιστήμονα, που καθημερινά εκ των δεδομένων "σώζει" ανθρώπους, γιατί αυτή είναι η δουλειά του.

Εδώ βρίσκεται και η διαφορά μεταξύ κεφαλαιοκρατών και αστών. Εδώ μπαίνουν τα κριτήρια, τα οποία δεν είναι το ίδιο αντικειμενικά για όλους. Τα αντικειμενικά κριτήρια, που υπάρχουν για τους κεφαλαιοκράτες, δεν υπάρχουν για τους αστούς "κεφαλαιοκράτες". Τα αντικειμενικά κριτήρια, που υπάρχουν για τους εργαζόμενους, δεν υπάρχουν για τους αστούς "εργαζόμενους". Το ακριβό προϊόν του κεφαλαιοκράτη είναι πάντα ακριβό. Κάθε φορά που το πουλάει, πρέπει να το προπληρώσει ακριβά για να το κατασκευάσει. Ένα πανάκριβο αυτοκίνητο είναι πρώτα πανάκριβο για τον κατασκευαστή του. Ένα πανάκριβο σπίτι είναι πρώτα πανάκριβο για τον κατασκευαστή του. Από αυτό το υψηλό κόστος γίνεται πανάκριβο και το προϊόν, χωρίς να υπάρχουν φαινόμενα αισχροκέρδειας. Το ίδιο ισχύει και στο επίπεδο των εργαζομένων. Ο εργαζόμενος θέλει να επιβιώσει και φαίνεται ο "παραλογισμός" του όταν επιδιώκει την κλοπή. Οι αστοί θέλουν να πλουτίζουν με την εργασία τους σαν κεφαλαιοκράτες και ο παραλογισμός τους ως εργαζόμενοι δεν γίνεται αντιληπτός.

Όλο το μυστικό της ύπαρξης και της επιβίωσης της αστικής τάξης βρίσκεται στο σύστημα παιδείας. Στο σύστημα, το οποίο δημιούργησαν οι ισχυροί, για να εξασφαλίσουν πιστούς "υπηρέτες" της εξουσίας. Ποιο είναι αυτό το μυστικό; Το μυστικό βρίσκεται στη μετατροπή της άυλης γνώσης σε κεφάλαιο. Τώρα θα καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο που σε άλλο σημείο αναφερθήκαμε στη λειτουργία του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο αποκαλύπτει την ύπαρξή του όχι μόνον επειδή φαίνεται. Αποκαλύπτει την ύπαρξή του επειδή απαιτεί "επένδυση" για να λειτουργήσει. Η γη ή το εργοστάσιο αποτελούν μορφές κεφαλαίου, όχι μόνον επειδή φαίνονται ως κεφάλαιο, αλλά επειδή απαιτούν επενδύσεις πριν αρχίσουν να παράγουν, προκειμένου να παράγουν. Αυτήν την ιδιομορφία τη γνώριζε το σύστημα και αυτήν χρησιμοποίησε για να "χτίσει" την αστική τάξη.

Δημιούργησαν λοιπόν συστήματα εκπαίδευσης, τα οποία απαιτούν χρήματα, προκειμένου να τα παρακολουθήσει ο εκπαιδευόμενος. Εξ αρχής τα συστήματα εκπαίδευσης ήταν σχεδιασμένα εκ του πονηρού. Απαιτούσαν από τον εκπαιδευόμενο πολύ χρόνο και χρήμα, για να ολοκληρωθεί η πορεία του μέσα σ' αυτά. Αυτά εξασφάλιζαν στην αστική τάξη ένα ηθικό άλλοθι για τον παραλογισμό της. Αποδείκνυε την ύπαρξη κεφαλαίου με έμμεσο τρόπο. Την αποδείκνυε με την "επένδυση". Όσο κι αν αυτό που θα πούμε φαίνεται αστείο …τη σημερινή αθλιότητα του αστού, που ληστεύει την κοινωνία, την οφείλουμε στο σάντουιτς που αυτός πλήρωνε, όταν πήγαινε στο Πανεπιστήμιο. Αυτό το σάντουιτς πληρώνουμε. Την "επένδυσή" του προκειμένου να γίνει "επιστήμονας". Από εκεί και πέρα τα πράγματα γίνονται τραγικά. Αν τρως σάντουιτς μέχρι να γίνεις μεσόκοπος —επειδή αυτό απαιτεί ο σχεδιασμός—, θα βγεις στην κοινωνία για να τη λεηλατήσεις. Είσαι πολύ πεινασμένος και πολύ στερημένος, για να βγεις να την υπηρετήσεις χωρίς ιδιοτέλεια. Είσαι πολύ κομπλεξικός, για να μην χρησιμοποιήσεις τη γνώση σου εις βάρος των αδυνάτων. Είσαι πολύ ανασφαλής, για να μην υπηρετήσεις την εξουσία, η οποία μπορεί να σου διασφαλίσει αυτά τα οποία θεωρείς ότι δικαιούσαι.

Το θέμα είναι ότι —για να συνεχίσουμε την ανάλυσή μας— από αυτές τις διαφορές προκύπτουν οι συλλογικές συμπεριφορές των κοινωνικών τάξεων. Η αστική τάξη έχει έναν συγκεκριμένο προσανατολισμό στην κοινωνία. Στην πραγματικότητα "εκβιάζει" όποιον βρίσκει μπροστά της. Έχει νοοτροπία κεφαλαιοκρατίας, αλλά όχι κεφάλαιο. Είναι τάξη εργαζομένων, αλλά δεν δέχεται αυτήν την ιδιότητα. Γνωρίζοντας ότι το κεφάλαιό της έχει ειδικά χαρακτηριστικά και περιορισμένη χρονική διάρκεια χρήσης, λειτουργεί με τη λογική του εμπόρου στο "παζάρι". Με τη λογική του ν' αρπάξουμε ό,τι προλάβουμε στο διάστημα που μπορούμε να το κάνουμε. Όταν έχεις αυτήν τη λογική, παύεις να σκέφτεσαι σαν παραγωγός και άρα λειτουργείς ως κλέφτης. Τι έχει ο φουκαράς ο καρδιοπαθής; Ένα χωραφάκι για να επιβιώσει. Θα του το πάρεις, χωρίς να το σκεφτείς δεύτερη φορά. Αν καθυστερήσεις, μπορεί να μην προλάβεις να το κάνεις. Είτε θεραπευτεί είτε πεθάνει, δεν θα έχεις άλλη ευκαιρία. Ό,τι προλάβεις για το μικρό διάστημα που "καίγεται".

Αυτό το "παζάρι" των αναγκών και των προϊόντων που τις καλύπτουν δίνουν στην αστική τάξη τα εμπορικά χαρακτηριστικά της. Αναζητεί κι αυτή το "όσο-όσο" των εμπόρων. Στηρίζονται στις ανάγκες της κοινωνίας, η οποία πληρώνει όσο-όσο για να εκπαιδευτούν επιστήμονες και αυτοί, μόλις εκπαιδευτούν, "ξεχνούν" τους ευεργέτες τους. Βγαίνουν στην αγορά σαν άγρια θηρία κι αναζητούν τον πελάτη που θα πληρώσει "όσο-όσο" για να σωθεί.

Αυτοί οι αστοί συνεργάστηκαν με τους κεφαλαιοκράτες και δημιούργησαν τον άθλιο ιμπεριαλισμό του βιομηχανικού κεφαλαίου. Για ό,τι περιγράψαμε πιο πάνω ότι είναι υπεύθυνο της παγκόσμιας αθλιότητας, υπεύθυνοι είναι οι αστοί. Οι αστοί εφεύρισκαν τις "υψηλές" ιμπεριαλιστικές πολιτικές και οι βιομήχανοι τους χρηματοδοτούσαν. Οι αστοί εφεύρισκαν τους "καταναλωτικούς" πολέμους των εκατομμυρίων νεκρών και οι βιομήχανοι επωφελούνταν. Άξιοι των μισθών τους. Υπάλληλοι των βιομηχάνων, που τους εξασφάλιζαν χρήματα μέσα από το αίμα των λαών.

 

Ο ολέθριος ρόλος των Εβραίων.

 

Όλα αυτά ξεκίνησαν να καταστρέφονται το 1945 και ολοκληρώθηκαν περίπου το 1990. Μέχρι το 1945 ο σχεδιασμός ήταν εθνικός και η παγκόσμια αστική τάξη ήταν ομοιόμορφη σ' ό,τι αφορά τα χαρακτηριστικά της και την νοοτροπία της, αλλά χωρισμένη σε εθνικά "στρατόπεδα". Η κάθε εθνική αστική τάξη είχε έναν ρόλο όμοιο μ' αυτόν που έχουν οι ποδοσφαιριστές των εθνικών ομάδων. Όλοι ποδοσφαιριστές, όλοι με την ίδια νοοτροπία, όλοι με τις ίδιες ανάγκες, αλλά σε διαφορετικές ομάδες με διαφορετικούς "προέδρους". "Πρόεδρος", που μοίραζε πριμ ήταν η εθνική κεφαλαιοκρατία και "οπαδοί" ήταν το υπόλοιπο έθνος. Σύγκρουση στο "γήπεδο", αλλά συμμαχία απέναντι στους κοινούς εχθρούς. Στο γήπεδο "σφάζονταν" για τα χρώματα της "ομάδας" τους, αλλά η άμυνα τους —ως ταξική συντεχνία— παντού κοινή. Απέναντι στους "προέδρους" και τους "οπαδούς" πάντα η ίδια κοινή συμπεριφορά και η ίδια φανατική αλληλοϋποστήριξη.

Μετά το 1945 ο σχεδιασμός άλλαξε και σ' αυτό προσαρμόστηκε και η αστική τάξη. Οι Αμερικανοί έγιναν τα "αφεντικά" του Δυτικού Κόσμου και οι αστοί στον κόσμο αυτόν έγιναν οι καλύτεροι υπάλληλοί τους. Στόχος των Αμερικανών ήταν η  —παράνομη για τα τότε σχεδιαστικά δεδομένα— παραμονή τους στη ευρωπαϊκή αγορά. Διεκδικούσαν μόνιμη συμμετοχή σε αγορές ξένες, πράγμα το οποίο μέχρι τότε απαγορευόταν από τον σχεδιασμό. Για να εξασφαλίσουν αυτήν την απαίτησή τους, "πλήρωσαν" την προδοσία της ευρωπαϊκής αστικής τάξης. "Λάδωσαν" τους πρώην "υπαλλήλους" των ευρωπαϊκών κεφαλαιοκρατιών. Για πρώτη φορά στην Ευρώπη οι αστοί ως σύνολο εγκατέλειψαν τους εθνικούς "προέδρους" τους και άρα τις εθνικές τους κεφαλαιοκρατίες. Γι' αυτούς έγινε ένα το "αφεντικό" ένας ο "πρόεδρος".

Οι Αμερικανοί είχαν εξασφαλίσει την καλύτερη συμμαχία των καλύτερων "εμπόρων" της γνώσης. Γνώριζαν με ποιους είχαν να κάνουν και είχαν την οικονομική δύναμη να τους "λαδώσουν". Σ' αυτό τους βοήθησαν οι απόλυτα ειδικοί του εμπορίου, της διαφθοράς και της προδοσίας και αυτοί ήταν οι Εβραίοι. Οι πιο προνομιούχοι από τους "υπαλλήλους" των Αμερικανών. Όλα αυτά συνέβαιναν μέχρι το 1990 περίπου. Ξαφνικά —και για λόγους οι οποίοι δεν είναι του παρόντος ν' αναλυθούν— ο υπερατλαντικός "πρόεδρος" έχασε τη δυνατότητα να ελέγχει τους "παίκτες" του. Τι έγινε; Ανέλαβαν οι ίδιοι οι "παίκτες" την "ομάδα".

Ποιοι "παίκτες" μπήκαν επικεφαλείς; Οι ισχυρότεροι από αυτούς. Οι "συνδικαλιστές" τους και άρα οι Εβραίοι. Αυτό το οποίο συνέβη ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο. Οι Εβραίοι "έριξαν" τους Αμερικανούς και τους συμπεριέλαβαν στα θύματά τους. Οι πρώην "υπάλληλοι" έριξαν τα πρώην αφεντικά κι ανέλαβαν οι ίδιοι την "επιχείρηση". Υπό την εβραϊκή ηγεσία και καθοδήγηση ανέλαβε η αστική τάξη να διαχειριστεί μόνη της τον καπιταλισμό. Μη κεφαλαιοκράτες ανέλαβαν τον χειρισμό του "κτήνους", που ονομάζεται παγκόσμιο κεφάλαιο. Ανέλαβαν οι Εβραίοι έμποροι να χειριστούν τον καπιταλισμό. Τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Οι πιο ισχυροί των "γύφτων" ανέλαβαν να χειριστούν τις θηριώδεις βιομηχανίες της Δύσης. Αυτό, το οποίο από τη φύση του φαίνεται προβληματικό, δεν άργησε να επιβεβαιωθεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Οι άμυνες των εθνικών συστημάτων και άρα οι άμυνες του συστήματος καταστράφηκαν. Τα "στεγανά" της βιομηχανίας άρχισαν να σπάνε το ένα μετά το άλλο. Πανάκριβα εργοστάσια μετατρέπονταν μέσα σε λίγες ώρες σε άχρηστα παλιοσίδερα. Απόρρητη τεχνογνωσία, που φυλασσόταν σε απαραβίαστα χρηματοκιβώτια, άρχισε να κάνει "βόλτες" με Courier, μέχρι να βρεθεί υπεργολάβος στο πιο απίθανο σημείο του Πλανήτη. Εξειδικευμένες με άπειρο κόστος εκπαίδευσης εργατικές τάξεις άρχισαν να κατευθύνονται στα ταμεία ανεργίας. Οι εθνικές αγορές έχασαν τη φυσική τους άμυνα, εφόσον δεν υπήρχε τοπική παραγωγή να τις καλύψει και εμφανίζονταν κενά, που δικαιολογούσαν τις ανεξέλεγκτες εισαγωγές.

Ό,τι με τεράστια ευφυΐα πλήρωσε η παγκόσμια κεφαλαιοκρατία, για να το δημιουργήσει η παγκόσμια αστική τάξη, το κατέστρεψαν οι Εβραίοι. Ό,τι με άπειρο κόπο και άπειρο αίμα ανέπτυξαν οι λαοί, το κατέστρεψαν οι αφελείς. Τι έκαναν; Αποβιομηχάνισαν τη Δύση. Κατέστρεψαν δηλαδή τους "κινητήρες" των πιο ισχυρών κρατών του κόσμου. Γιατί; Για να τους διαλύσουν και ν' αποκομίσουν κέρδη. Για να μην μοιράζονται τα κέρδη των αγορών με τους τοπικούς παραγωγούς. Στρατηγικής αξίας βιομηχανικό κεφάλαιο έγινε μέσα σε ελάχιστο χρόνο σωροί από παλιοσίδερα. Ναυπηγεία, αυτοκινητοβιομηχανίες, υφαντουργεία και άλλα υπερπολύτιμα για τους λαούς εργοστάσια έγιναν σκουπιδότοποι.

Αυτό έκαναν οι Εβραίοι. Δημιουργώντας το ενιαίο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, κατόρθω­σαν και ισοπέδωσαν τα πάντα. Επένδυσαν στην υπεροχή της τεχνογνωσίας των πολυεθνικών και άρχισαν τα παιχνίδια εις βάρος της παραγωγής των πάντων. Τα παιχνίδια εις βάρος όλων των κρατών και όλων των λαών. Όλων των κρατών, που έβλεπαν το βιομηχανικό κεφάλαιό τους να πηγαίνει στα σκουπίδια ως μη ανταγωνιστικό και όλων των λαών που έβλεπαν την ανεργία να καλπάζει. Ως έμποροι, αυτό γνώριζαν, αυτό έκαναν. Δεν περιορίζονταν από καμία γνώση και από καμία νοοτροπία. Αναζητούσαν το μέγιστο κέρδος, αγνοώντας ότι αυτό δεν είναι πάντα το μοναδικό ζητούμενο για την εξουσία και ότι εκείνη τη στιγμή οι ίδιοι ήταν οι φορείς της μέγιστης εξουσίας. Την εξουσία πρώτα απ' όλα την ενδιαφέρει να επιβιώσει και αυτό απαιτεί μια στοιχειώδη κοινωνική λειτουργία.

Η εξουσία απειλείται, όταν αυτή η λειτουργία δεν εξασφαλίζεται. Όταν υπάρχουν άνθρωποι, που δεν μπορούν να εργαστούν και άρα να καταναλώσουν για την επιβίωσή τους και να διατηρούν κλειστό τον "κύκλο" της οικονομίας. Η εξουσία μέχρι τότε εύκολα ή δύσκολα έλυνε τα προβλήματά της. Στις περιόδους ακμής πλήρωνε τους εργάτες της και αυτοί επιβίωναν ως σύμμαχοί της. Στις περιόδους παρακμής και λίγο πριν πεινάσουν —και άρα την αμφισβητήσουν— τους έντυνε κατ’ ευθείαν στρατιώτες και τους "ξεφορτωνόταν" σαν πρόβλημα στους πολέμους. Δεν πέθαιναν από την πείνα, ώστε να την απειλούν. Πέθαιναν ως "ήρωες" για να συνεχίσουν να "τρώνε" οι άλλοι.

Αγνόησαν το πιο σημαντικό πράγμα απ' όλα. Δεν ήταν πλέον οι ανεύθυνοι έμποροι, οι οποίοι εξαντλούσαν τα όρια εκμετάλλευσης ενός συστήματος, το οποίο διαχειριζόταν άλλοι και άρα άλλοι έπαιρναν πάνω τους τα κόστη. Δεν ήταν πλέον τα ανεύθυνα παράσιτα ενός οργανισμού, που θα αγωνίζονταν ανεξάρτητα από αυτά για την επιβίωσή του. Αγνόησαν ότι οι ίδιοι ήταν οι διαχειριστές του συστήματος εξουσίας. Αγνόησαν ότι οι ίδιοι ήταν αυτοί οι οποίοι έπρεπε να προστατεύουν το σύστημα και άρα έπρεπε να αυτοπεριοριστούν και να περιορίσουν και όλους όσους τους έμοιαζαν. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι είναι διαφορετικό πράγμα να είναι ένας απατεώνας σε ένα καράβι που ταξιδεύει και να ληστεύει όποιον βρίσκεται μέσα σ' αυτό και διαφορετικό να είναι ληστής ο ίδιος ο καπετάνιος. Τα συστήματα μοιάζουν με τέτοια καράβια. Καράβια δύσκολα στη διακυβέρνησή τους, γιατί εκτός των άλλων ταξιδεύουν και σε δύσκολες "θάλασσες". Καράβια, που πρέπει να περάσουν μέσα από "τρικυμίες" και δεν έχουν κάπου να "δέσουν".

Για όσο διάστημα υπάρχει καπετάνιος, το πλοίο θα πλέει και άρα δεν θα απειλείται η βασική του ιδιότητα από τους απατεώνες των αμπαριών. Για όσο διάστημα υπάρχει καπετάνιος, θα ισχύουν απόλυτα οι κανόνες της ναυσιπλοΐας, άσχετα αν γίνονται όργια στα "αμπάρια". Κανένα έγκλημα στα "αμπάρια" δεν μπορεί να εκτρέψει το πλοίο από την πορεία του, όταν καπετάνιος και πλήρωμα κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Το πρόβλημα αλλάζει τάξη μεγέθους αν κάποιος από αυτούς τους απατεώνες των αμπαριών ανέβει στο κατάστρωμα και γίνει ο ίδιος καπετάνιος. Γιατί; Γιατί η εξουσία του καπετάνιου μπορεί να κάνει τραγική την απατεωνιά του.

Είναι άλλο πράγμα ένας απατεώνας να κλέβει τις τυρόπιτες στα αμπάρια και άλλο πράγμα να είναι αυτός ο απατεώνας καπετάνιος. Σ' αυτήν την περίπτωση δεν θα κλέβει τυρόπιτες. Με την εξουσία του καπετάνιου δεν θα αρκεστεί στις τυρόπιτες. Σ' αυτήν την περίπτωση, αν δεν πάψει να φέρεται ως απατεώνας, θα προσπαθήσει να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του και αυτό σημαίνει ότι θ' αρχίσει να λεηλατεί το ίδιο το πλοίο. Θα πουλάει αυτά τα οποία δεν πρέπει να πωλούνται, γιατί απειλούν το αξιόπλοο του πλοίου. Θα διαλύσει τις μηχανές του, για να τις πουλήσει γι' ανταλλακτικά. Θα ξεμοντάρει το τιμόνι, για να το πουλήσει για σίδερα. Θα ξηλώσει τον ασύρματο, για να τον βγάλει στη λαϊκή. Θα "ξεφορτώσει" τις σωσίβιες λέμβους, για να τις πουλήσει στους ψαράδες.

Αυτά ακριβώς συνέβησαν με τους Εβραίους. Οι Εβραίοι, αναλαμβάνοντας την παγκόσμια εξουσία, δεν κατανόησαν τις απαιτήσεις του νέου ρόλου τους. Του ρόλου του "καπετάνιου" του παγκόσμιου "σκάφους". Εξακολούθησαν να φέρονται ως "Εβραίοι", χωρίς να επωμίζονται καμία από τις υποχρεώσεις της νέας ιδιότητάς τους. Μπήκαν στα "σαλόνια" της εξουσίας και συνέχισαν να φέρονται σαν "κλεφτρόνια" των γκέτο. Μπήκαν σε "παλάτια" και έκλεβαν τα "σαλόνια" τους. Δεν κατάλαβαν τον ρόλο τους. Δεν κατάλαβαν ότι ήταν πλέον οι κύριοι των "σαλονιών", τα οποία επί αιώνες προσπαθούσαν να διαρρήξουν και άρα ότι δεν υπήρχε πλέον ανάγκη να τα λεηλατήσουν. Δεν κατάλαβαν ότι τους παραδόθηκαν τα κλειδιά χρηματοκιβωτίων, που επί αιώνες προσπαθούσαν να διαρρήξουν και άρα ότι δεν ήταν πλέον ανάγκη να τα παραβιάσουν.

Τι έκαναν; Τη μεγαλύτερη ηλιθιότητα όλων των εποχών. Μετέτρεψαν σε κεφάλαιο τη γνώση τους να παράγουν "καύσιμο" από "καύσιμο", παρακάμπτοντας τον "κινητήρα". Μετέτρεψαν σε "κινητήρα" το ίδιο το "καύσιμο" και "στέγνωσαν" τα πάντα, εφόσον δεν μπορούσαν να ξαναδώσουν "υγρασία" στην αγορά. Ως έμποροι, ξέχασαν τον βασικότερο και θεμελιώδη νόμο, που αφορά την οικονομία. Έπαιρναν, χωρίς να δίνουν. Αφαιρούσαν, χωρίς να προσθέτουν. Επεδίωκαν το μέγιστο κέρδος, χωρίς να επενδύουν. Πουλούσαν προϊόντα σε ανθρώπους που τους στερούσαν την απασχόληση και άρα την προοπτική να παραμείνουν έπ’ άπειρον καταναλωτές και άρα πελάτες τους. Αντιμετώπιζαν τους λαούς σαν πελάτες των πάγκων τους, που έπρεπε να τους πάρουν ό,τι είχαν και δεν είχαν, αδιαφορώντας για την επόμενη ημέρα. Αδιαφορώντας για τον κύριο στόχο του συστήματος, ο οποίος είναι η επιβίωσή του μέσα στον χρόνο και όχι η εφήμερη ισχύς του.

Απ' όπου περνούσε αυτό το ιδιόμορφο "κεφάλαιο", προκαλούσε την "ερημοποίηση" των οικονομιών. Για να μπορέσουν όμως να δημιουργήσουν τις συνθήκες που τους ευνοούσαν, θα έπρεπε να έχουν τόνους χρήματα. Χρήματα, που θα τους έδιναν εκείνη την υπεροχή, για να μπορέσουν να νικήσουν τις δυνάμεις αντίστασης της τοπικής παραγωγής και των ενστίκτων της αγοράς. Εδώ βρισκόταν το δύσκολο σημείο γι' αυτούς. Έπρεπε να έχουν χρήματα σ' εκείνη την ποσότητα, που θα τους επέτρεπε να "προσανατολίζουν" την αγορά προς τις επιλογές τους και ταυτόχρονα να κάμπτουν τις αντιστάσεις της παραγωγής. Χρήματα, για να διαφθείρουν κυβερνήσεις και κρατικούς μηχανισμούς, προκειμένου να νομοθετούν υπέρ των επιλογών τους.

Πώς όμως θα έβρισκαν χρήματα τόσα πολλά, ώστε να νικήσουν την κεφαλαιοκρατία; Να την αναγκάσουν είτε να βάλει "λουκέτο" στα εργοστάσιά της είτε να τους τα πουλήσει, για να τα διαλύσουν; Πώς δηλαδή άρπαξαν από τον κόσμο χρήματα χωρίς στην ουσία να του πουλήσουν τίποτε; Με τον πιο απλό τρόπο. Με το κόλπο του τζόγου. Από τα χρηματιστήρια ξεκίνησαν την πορεία τους για τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας και την επιβολή της Νέας Τάξης. Κατάφεραν και μετέτρεψαν τα χρηματιστήρια σε οίκους τυχερών παιχνιδιών. Τα χρηματιστήρια —τα οποία δημιουργήθηκαν για να συλλέγεται ο κοινός πλούτος των λαών—, προκειμένου να επιτευχθεί η μέγιστη χρηματοδότηση της παραγωγής που μπορεί να δώσει η κοινωνία, έγιναν "παπατζήδικα". Διέθεταν τα "χρήματα", για να δώσουν "τάσεις" στα χρηματιστήρια και στη συνέχεια λεηλάτησαν όλους εκείνους που παρασύρθηκαν.

Όποιος ήθελε έκανε ό,τι ήθελε, χωρίς να ελέγχεται από κανέναν. Με λίγα χρήματα και μερικά "παπαγαλάκια" παρέσυρε τους αφελείς, ώστε να τους "αδειάσει" και να τους κλέψει στην πραγματικότητα τα χρήματα. Στα χρηματιστήρια μπήκαν εταιρείες, οι οποίες δεν είχαν θέση ούτε στους κακόφημους δρόμους των λιμανιών. Όποιος ήθελε έμπαινε στο χρηματιστήριο και μάζευε τα χρήματα του κόσμου. Πουλούσαν κι αγόραζαν μετοχές, χωρίς να ελέγχονται από κανέναν. Έχοντας χρήματα, μπορούσαν να δημιουργούν "κλίμα" στη χρηματιστηριακή αγορά. Με τα δικά τους χρήματα "σήκωσαν" το χρηματιστήριο και μόλις έβαλαν τον κόσμο μέσα σ' αυτό, αυτοί τον "άδειασαν" και τον άφησαν με άχρηστα "χαρτιά" στο χέρι. Δημιούργησαν τις "φούσκες" και έβαλαν τον κόσμο να τις πληρώσει. Έτσι δημιουργείται πλούτος μόνον από πλούτο. "Μηχανή" και πάλι υπάρχει, αλλά αυτή είναι πλέον η απάτη.

Όπως κάποιος παράγει αυτοκίνητα και τα πουλάει για το κέρδος, έτσι κι αυτοί "πουλούσαν" ψέματα. Αυτά τα ψέματα, τα οποία είχαν τη μορφή μετοχών σε "φούσκες", ήταν που τους έδωσαν τα κέρδη. Όταν κάποιος έχασε στο χρηματιστήριο δεκάδες εκατομμύρια, ήταν σαν να αγόρασε δεκάδες αυτοκίνητα, ενώ δεν το έκανε αυτό. Το τρομερό κέρδος, το οποίο θα ήταν απίθανο να εισπράξει ένας αυτοκινητοβιομήχανος από αυτόν τον απλό καταναλωτή, το εισέπραξαν οι πονηροί του χρηματιστηρίου, βάζοντάς τον στο χρηματιστήριο και "πουλώντας" αέρα. Οι τέλειοι έμποροι. Πούλησαν πανάκριβα τον τζάμπα "αέρα". Αυτή είναι η λύση του μυστηρίου, που εξηγεί τον τρόπο με τον οποίον οι Εβραίοι έλεγξαν το χρήμα παγκοσμίως. Έβγαλαν οι λαοί από τις τσέπες τους και τους έδωσαν τόσα πολλά χρήματα, που δεν θα τα έδιναν ούτε στα παιδιά τους για να τα προικίσουν.

Αυτόν τον στόχο οι Εβραίοι τον πέτυχαν, εκμεταλλευόμενοι τη συμμετοχή τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων της Νέας Τάξης και στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα. Επέβαλαν αναγκαστικές πολιτικές στα κράτη σαν πολιτικοί "καθοδηγητές" και μετά πήγαιναν οι ίδιοι και εκμεταλλεύονταν αυτήν τη νομοθεσία. Ανάγκαζαν τα κράτη να ανοίξουν τα χρηματιστήριά τους σε ξένους "επενδυτές" και μετά πήγαιναν οι ίδιοι και δημιουργούσαν "φούσκες", λεηλατώντας τον λαό. Ανάγκαζαν τα κράτη ν' ανοίξουν τις αγορές τους στις πολυεθνικές και μετά πήγαιναν οι ίδιοι και με τα χρήματά τους τις μετέτρεπαν σε μονοπώλια. Ανάγκαζαν τα κράτη να ιδιωτικοποιήσουν τα δημόσια κεφάλαιά τους και μετά πήγαιναν οι ίδιοι και παρίσταναν τους "αγοραστές". Η μεθόδευση επαναλαμβανόταν πάντα με τον ίδιο τρόπο. Το ένα κράτος μετά το άλλο έπεφτε θύμα του "βιασμού" τους. Δεν είχαν τα χρήματα να κάνουν τα ίδια πράγματα ταυτόχρονα κι ακολουθούσαν αυτήν την πρακτική βήμα-βήμα.

Όλα αυτά έγιναν μέσω των χρημάτων. Πού τα βρήκαν όμως τόσα χρήματα, ώστε να νικήσουν την κεφαλαιοκρατία και μέσω πανάκριβης πλύσης εγκεφάλου να οδηγήσουν τους καταναλωτές στη δική τους λογική; Για όσο διάστημα υπήρχε ισορροπία στην οικονομία, τέτοια περίπτωση δεν υπήρχε. Το κεφάλαιο ήταν πολύ ισχυρό, για να ελεγχθεί από το χρήμα. Το χρήμα υπήρχε σε ποσότητα να "ποτίζει" το κεφάλαιο, αλλά όχι να το "πλημμυρίζει". Το χρήμα καθόταν "ταπεινό" μπροστά στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις, οι οποίες υψώνονταν αγέρωχες μέσα στα βιομηχανικά κράτη. Κάτι έγινε δηλαδή και το χρήμα κατόρθωσε και πλημμύρισε την αγορά. Κάτι έγινε και άρχισαν να εμφανίζονται χρήματα σε νούμερα τα οποία υπήρχαν μόνον σε καταρρέουσες πληθωριστικές οικονομίες. Τι έγινε; Αυτό το οποίο μας έκανε κάποτε να γελάμε σε κάποια ταινία. Κάποιοι έγιναν πλούσιοι με το "other people money". Κάποιοι έγιναν πλούσιοι με τα χρήματα των άλλων.

Με τις καταθέσεις εκατομμυρίων πολιτών κάποιοι τραπεζίτες και τα στελέχη τους έγιναν πλούσιοι. Με τη διαχείριση των χρημάτων των άλλων κάποιοι αποκτούσαν αμύθητα πλούτη. Μιλάμε για κολοσσιαία μεγέθη. Μεγέθη, τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με τη δυναμική της πραγματικής οικονομίας και βέβαια με τη μέχρι τότε πραγματικότητα. Πριν μερικές δεκαετίες, για παράδειγμα, οι μεγιστάνες μετρούσαν τις περιουσίες τους σε μερικές δεκάδες εκατομμυρίων δολαρίων και σήμερα έχουν χαθεί τα νούμερα. Εμφανίζονται άνθρωποι με περιουσίες, οι οποίες λίγα χρόνια πριν ανήκαν στη σφαίρα των ακαθάριστων εθνικών προϊόντων. Κάποτε με ένα δισεκατομμύριο δολάρια οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν την εθνική μας παλινόρθωση και μας έλεγχαν απόλυτα για μισό αιώνα και το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας υπερέβη τα 15 δις δολάρια. Το εξωτερικό χρέος των ΗΠΑ έχει πιάσει αριθμούς, τους οποίους κάποτε μόνον οι μαθηματικοί γνώριζαν και κανένας άλλος.

Αυτό δεν έγινε ως δια μαγείας. Δεν πολλαπλασιάζεται το χρήμα έτσι ξαφνικά, μετατρέποντας έναν βιομήχανο σε φτωχό συγγενή του πλούσιου "αεριτζή" τραπεζίτη. Κάτι συγκεκριμένο έγινε και η συγγραφέας του Χάρυ Πότερ, με κεφάλαιο τη φαντασία της και υποδομή έναν στυλό, έγινε πιο πλούσια από τους Ανιέλι της Φίατ. Τι έγινε; Το 1991 η εβραιοκρατούμενη FED, υπό την ηγεσία του Εβραίου Γκρίνσπαν, άλλαξαν τα δεδομένα του δανεισμού των τραπεζών. Μέχρι τότε το κεφάλαιο συμπίεζε το χρήμα στην πραγματική του θέση. Από τη στιγμή που απελευθερώθηκε το χρήμα, ήταν θέμα χρόνου να πνίξει το κεφάλαιο. Από τη στιγμή που αφέθηκαν οι τράπεζες να δανείζουν "αέρα", ήταν θέμα χρόνου να καταστραφούν τα πάντα. Ο "αέρας" πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα και καταλαμβάνει τα πάντα.

Αυτό ήταν το κρίσιμο σημείο. Οι τράπεζες δάνειζαν τους πάντες για τον οποιονδήποτε λόγο και χωρίς κανένα κριτήριο. Και, επειδή η οικονομία εκείνης της εποχής είχε αντοχές, δεν φάνηκε αμέσως το πρόβλημα και βέβαια οι κρυφοί στόχοι αυτών που πραγματοποιούσαν τη μεθόδευση. Οι "αέρινοι" τζίροι των τραπεζών επέτρεπαν στους τραπεζίτες να ξαναδανείζονται οι ίδιοι από τις κεντρικές τράπεζες και να ξανακάνουν το ίδιο. Δανείζονταν πρωτοφανή χρηματικά ποσά και δάνειζαν πρωτοφανή χρηματικά ποσά. Αυτό ήταν το colpo grosso. Δανείζοντας στους πάντες μεγάλα ποσά χωρίς όρους, αποκτούσαν "μέγεθος". Έριχναν στην αγορά χρήματα, τα οποία δεν υπήρχαν. Χρήματα, τα οποία υποτίθεται ότι είχαν, αλλά αυτό δεν συνέβαινε. Στην πραγματικότητα δηλαδή αγόραζαν τον "χρόνο" εργασίας εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι υποτίθεται θα ξεπλήρωναν τα δάνειά τους.

Από εκεί και πέρα χάθηκε ο έλεγχος. Γιατί το έκαναν αυτό το 1991; Γιατί με την πτώση του κομμουνισμού έβλεπαν ότι θα άλλαζαν οι ισορροπίες στην παγκόσμια κατάσταση. Τα παλιά κράτη δεν θα μπορούσαν να ελεγθούν με τον παλαιό τρόπο και τα νέα έπρεπε να ενταχθούν στον έλεγχό τους. Εξαιτίας αυτού του στόχου έδωσαν το πλεονέκτημα στο χρήμα έναντι του κεφαλαίου. Θεώρησαν ότι με το χρήμα θα εξασφάλιζαν τη δυνατότητα να ελέγχουν τα κράτη, των οποίων η δύναμη κρύβονταν στο κεφάλαιό τους. Έδωσαν άμεσα το πλεονέκτημα στις αμερικανικές τράπεζες, ώστε την κρίσιμη ώρα να μπορούν να "ξεφύγουν" από τα εθνικά τους σύνορα και να έχουν τη δύναμη να ελέγξουν το σύνολο των κρατών. Μ' εκείνο το "αέρινο" χρήμα ελέγχθηκαν οι οικονομίες της Δύσης. Μ' εκείνο το χρήμα καταστράφηκαν τα εργοστάσια της ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας. Μ' εκείνο το χρήμα έδεναν στο "άρμα" τους όλα τα κράτη του κόσμου. Όλα τα κράτη τα οποία φιλοδοξούσαν να τα εντάξουν στην Νέα Τάξη.

Όμως, αυτό το εγχείρημα ήταν υψηλού ρίσκου. Γιατί; Γιατί είχε παράπλευρες συνέπειες. Επηρέαζε αρνητικά το σύνολο των κρατών συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων των ΗΠΑ. Το "φτηνό" χρήμα στην πραγματικότητα υπέσκαπτε το δεδομένο που το έκανε φτηνό. Απειλούσε την εργασία αυτών που έπρεπε να εργάζονται, για να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους. Τα πάντα δηλαδή εξελίχθηκαν φυσιολογικά. Το "φτηνό" χρήμα κατέστρεψε ό,τι ήταν δυνατόν να καταστραφεί και υπερτίμησε ό,τι ήταν αδύνατο να καταστραφεί. Κατέστρεψε τις εθνικές βιομηχανίες στο σύνολό τους, προκαλώντας ένα πρωτοφανές κύμα ανεργίας και οδήγησε παγκοσμίως στη "φούσκα" των ακινήτων. Το ακόμα χειρότερο όμως ήταν ότι οδήγησε στην υπερκατανάλωση και αυτό ήταν το χειρότερο, γιατί δημιούργησε μόνιμες "αναπηρίες" στην κοινωνία και επίσης μόνιμες "στρεβλώσεις" στην αγορά. "Φούσκα" όμως στην κατοικία και σε μια αγορά, η οποία στηρίζεται στις δυνατότητες ανέργων καταναλωτών, είναι μια βραδυφλεγής "βόμβα".

Οι Εβραίοι και οι αστοί συνένοχοί τους δεν υπολόγιζαν τίποτε και συνέχιζαν ακάθεκτοι. Όχι μόνον κάθονταν πάνω σ' αυτήν τη "βόμβα", αλλά φυσούσαν και πάνω στο "φυτίλι" της. Μέσω των χρημάτων έδωσαν την απόλυτη ανταγωνιστικότητα μέσα στην κάθε εθνική οικονομία στους όμοιούς τους εμπόρους, είτε αυτοί ήταν τραπεζίτες είτε αντιπρόσωποι πολυεθνικών είτε διεφθαρμένοι κρατικοί υπάλληλοι. Θεωρώντας ότι παίζουν εκ του ασφαλούς, δεν ανησυχούσαν. Γιατί θεωρούσαν ότι έπαιζαν εκ του ασφαλούς; Γιατί, ελέγχοντας το χρήμα, νόμιζαν ότι μπορούν να ελέγχουν τη διακίνηση της τεχνογνωσίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Νόμιζαν ότι θα μπορούν πάντα ν' αγοράζουν την κάθε νέα τεχνογνωσία, η οποία θα απειλούσε τα κατεστημένα της αγοράς. Επένδυσαν αρχικά στην τεχνογνωσία των πολυεθνικών και στη συνέχεια έλεγχαν τα πάντα στην παραγωγή με το χρήμα. Αγόραζαν με χρήμα την κάθε νέα τεχνογνωσία, ώστε να μετατρέψουν σε απλό πλούσιο έναν δυνάμει αντίπαλο και στερούσαν το χρήμα στον κάθε νέο εφευρέτη, ο οποίος θα αρνούνταν το χρήμα και θα ήθελε να μπει στην παραγωγή με το προϊόν του.

Από τη στιγμή που έλεγχαν την αγορά και τους πρωταγωνιστές της, ήταν εύκολο να τραβήξουν το σύνολο του πλούτου της κοινωνίας. Αυτός ο πλούτος ήταν ο στόχος τους και αυτόν επεδίωξαν ν' αρπάξουν. Θέλοντας λοιπόν να εμφανίζουν μεγάλα και γρήγορα κέρδη, αναγκαστικά μπήκαν σ' έναν μονόδρομο. Από εκεί και πέρα έκαναν αυτά που τους βόλευαν, ως πλουτοκράτες πλέον. Ο πλουτοκράτης έχει έναν και μοναδικό στόχο. Να αυξάνει συνεχώς τα κέρδη του και μόνον. Να τα αυξάνει πολύ και προπάντων γρήγορα. Έχοντας τον έλεγχο του παγκοσμίου χρήματος, ήταν εύκολο να το επιτύχουν. Στόχος τους ήταν να εμφανίζουν πολλά κέρδη και να τα εμφανίζουν γρήγορα.

Εξαιτίας του πρώτου δημιουργήθηκε η "φούσκα" του real estate και εξαιτίας του δεύτερου άλλαξε ο οικονομικός προσανατολισμός των κρατών. Αυτό ήταν μονόδρομος, γιατί δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα για τα χρήματα των λαών. Δεν υπήρχε πλέον παραγωγή, η οποία να απορροφά χρήμα για την ανάπτυξή της και άρα ο μόνος επενδυτικός χώρος που απέμενε ήταν τα ακίνητα. Επένδυση όμως σε ένα πεπερασμένο μέγεθος, το οποίο δεν αναπτύσσεται, σημαίνει πλειοδοσία και άρα "φούσκα". Έτσι φτάσαμε στο σημείο να πληρώνουμε για ένα σπίτι χρήματα, που λίγα χρόνια πριν επένδυαν οι βιομήχανοι για να χτίσουν εργοστάσια. Να πληρώνουν άνεργοι —ή δυνάμει άνεργοι— ποσά, τα οποία λίγα χρόνια πριν ανήκαν μόνον στις δυνατότητες των βιομηχάνων να διαχειριστούν. Όταν ένας κοινός δημόσιος υπάλληλος εμφανίζεται να αποπληρώνει δάνειο 300.000 ευρώ, κάπου υπάρχει "βόμβα" και κανένας δεν θέλει να βρίσκεται εκεί κοντά.

Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο και εκεί έγινε κάτι ανάλογα επικίνδυνο. Επιδιώκοντας οι τράπεζες γρήγορο και μεγάλο κέρδος, άρχισαν να επενδύουν στους εμπόρους και όχι στους παραγωγούς. Γιατί; Διότι ο έμπορος μπορεί να επιστρέψει τα χρήματα που δανείζεται σε μερικές ημέρες. Η παραγωγή απαιτεί χρόνο γι' να αποδώσει κέρδη και αυτό δεν βόλευε τις τράπεζες. Ο έμπορος με μια πράξη μπορεί να πολλαπλασιάσει τα χρήματά του και άρα να "παρασύρει" και τις τράπεζες στην επιτυχία του. Οι τράπεζες θεώρησαν ότι βρήκαν την "κότα" που έκανε τα χρυσά "αυγά". Χρηματοδοτούσαν εμπόρους και βοηθούσαν τους εμπόρους στη δραστηριότητά τους. Το ότι η "επιτυχία" των εμπόρων έβαζε "λουκέτο" στις τοπικές παραγωγές, δεν τους απασχολούσε. Το ότι οι δανειολήπτες και άρα οι πελάτες τους ο ένας μετά τον άλλο έμπαιναν στην ανεργία, δεν τους απασχολούσε.

Τους χρηματοδοτούσαν για τα πάντα. Τους χρηματοδοτούσαν ακόμα και για την επέκταση της "αρρώστιας". Μια πρωτοφανούς μεγέθους και κόστους τηλεοπτική "πλύση εγκεφάλου" οδήγησε την κοινωνία στην υπερκατανάλωση. Μοντέλα συμπεριφοράς, τα οποία καλλιεργούνταν επί αιώνες, καταργούνταν μέσα σε μια στιγμή. Έννοιες όπως "αποταμίευση", "ορθολογισμός" κλπ., υπήρχαν πλέον μόνον στα λεξικά. "Ξόδευε" ήταν το μήνυμα. "Ξόδευε", είτε έχεις είτε δεν έχεις. Δανείσου, για να ξοδεύεις. Κάνε μόνος σου "αύξηση" του μισθού σου. Άλλαζε αυτοκίνητα, κάνε συλλογή από παπούτσια. Αγόραζε. Γιατί; Διότι οι έμποροι έπρεπε να επιστρέψουν τα χρήματα στις τράπεζες. Οι τράπεζες από την άλλη πλευρά υποβοηθούσαν αυτήν την κατάσταση. Δεν έχεις να ξοδέψεις; Έλα σ' εμάς, που χαρίζουμε χρήματα. Τόνοι χρημάτων ξοδεύτηκαν, για να δώσουν στην κοινωνία αυτοκτονική τάση. Την "επιτυχία" τους τη στήριζαν στην υπερκατανάλωση και δεν έβλεπαν ότι παράλληλα έστελναν στα ταμεία ανεργίας τους καταναλωτές. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για αυτοκτονική τάση.

Με τον τρόπο αυτόν εξαφανίστηκε από την οικονομία ο "χρυσός κανόνας" …Δίνεις, για να πάρεις. Η οικονομία δεν έχει μαγικά κόλπα. Δεν έχει μυστήρια. Η οικονομία έχει μια απλή λογική, την οποία είτε τη σέβεσαι κι απολαμβάνεις τα καλά της λειτουργίας της, είτε δεν τη σέβεσαι και πέφτεις θύμα της. Απλά πράγματα. Πράγματα, τα οποία τα αντιλαμβάνονταν οι πρωτόγονοι και που δυστυχώς για κάποιους δεν μπόρεσαν να τα κατανοήσουν στο Χάρβαρντ. Δεν είναι δυνατόν να έχεις μία και μοναδική αγελάδα και να είσαι ταυτόχρονα τόσο γαλακτοπαραγωγός όσο και κρεατοπαραγωγός. Δεν είναι δυνατόν να θέλεις να επιβιώσεις, εκμεταλλευόμενος το γάλα της και ταυτόχρονα με την ίδια αγελάδα να παριστάνεις και τον χασάπη, ακρωτηριάζοντάς την, κάθε φορά που η "αγορά" ζητάει κρέας.

Αυτό έκαναν οι ακριβοσπουδαγμένοι των Χάρβαρντ. "Άρμεγαν" τις αγορές και ταυτόχρονα τις ακρωτηρίαζαν. Ξεζούμιζαν τους καταναλωτές και ταυτόχρονα έκλειναν τις βιομηχανίες, μετατρέποντάς τους σε άνεργους και άρα χωρίς δυνατότητα κατανάλωσης. Στην αρχή ξεκίνησαν τρώγοντάς τους τούς μισθούς στο σύνολό τους, χωρίς να τους δίνουν δυνατότητα αποταμίευσης. Στη συνέχεια έφαγαν τις ίδιες τις αποταμιεύσεις τους και στο τέλος έφαγαν κι αυτά που δεν είχαν. Δάνεισαν χρήματα σε ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν πλέον εργασία και άρα δεν έχουν ούτε τη θεωρητική δυνατότητα να επιστρέψουν τα χρήματα, τα οποία ήδη έχουν δανειστεί και ήδη έχουν ξοδέψει.

Αυτό το έκαναν οι τράπεζες εσκεμμένα, γιατί βελτίωνε την εικόνα τους και πρόσφερε μπόνους στα στελέχη τους. Βελτίωνε τους τζίρους τους και άρα και τη δική τους δανειοληπτική ικανότητα. Μπήκαν και οι ίδιες σε έναν φαύλο κύκλο, που ήταν θέμα χρόνου να τις καταστρέψει και τις ίδιες. Ο "βουλημικός" κινδύνευε πλέον να σκάσει, γιατί δεν μπορούσε να σταματήσει το φαγητό. Τι σημαίνει αυτό; Θέλοντας να εμφανίζουν στους ισολογισμούς των εταιρειών τους μεγάλα κέρδη, έπρεπε να "κινούν" διαρκώς το χρήμα. Να το "κινούν", ακόμα κι όταν δεν υπήρχε λόγος αυτό να κινείται. Δεν μπορούσαν να σταματήσουν, ακόμα κι όταν άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι τους οδηγεί στην καταστροφή.

Η οικονομία και πάλι τους προειδοποίησε. Η οικονομία είναι ζωντανός οργανισμός και οι ζωντανοί οργανισμοί πάντα προειδοποιούν πριν φτάσει το τέλος τους. Πριν φτάσει η ζημιά να είναι ανήκεστος, υπάρχει ο προειδοποιητικός "πόνος". Το 2003 είχαμε ένα "καρδιακό" επεισόδιο στην αγορά. Ένα μίνι κραχ στη χρηματιστηριακή αγορά της Νέας Υόρκης. Ένα κραχ στην "καρδιά" των πολυεθνικών της παραγωγής. Εκείνο το κραχ ήταν προειδοποιητικό, γιατί απλούστατα έδειχνε ότι η αγορά και η κατανάλωσή της δεν είναι και το τόσο υγιής, όσο ήθελαν να δείχνουν τα τραπεζικά στοιχεία.

Η παραγωγή από τότε έδειχνε ότι δεν είχε "εμπιστοσύνη" στην υπερκατανάλωση αναξιόπιστων καταναλωτών. Ανέργων και δυνάμει ανέργων καταναλωτών, που τις αγορές τους τις έκαναν σχεδόν αποκλειστικά μέσω πιστωτικών καρτών και άρα μέσω των τραπεζών. Ήταν η εποχή κατά την οποία η υπερκατανάλωση "έφαγε" εκτός από τους μισθούς και τις αποταμιεύσεις των λαών και η παραγωγή το είχε αντιληφθεί. Αυτό περιγράφηκε σ' εκείνο το κραχ. Αυτό περιέγραφε ο Dow Jones. Ο δείκτης του σκληρού πυρήνα της παραγωγής. Οι μετοχές των παραγωγικών επιχειρήσεων έπεφταν, γιατί άρχισε να πέφτει η αγορά. Έπεφτε η αγορά, έπεφταν τα μερίσματα και άρα η αξία των μετοχών. Όταν πέφτει η αγορά, αυτόματα πέφτουν οι μετοχές, εφόσον οι αποδόσεις τους μειώνονται και ωθούν στη μετακίνηση τους επενδυτές.

Οι τράπεζες αυτό το τρομερό επεισόδιο προσπάθησαν να το αντιμετωπίσουν με "ασπιρίνες". Όχι μόνον δεν σταμάτησαν την ηλίθια πολιτική τους, αλλά τη συνέχισαν. Όχι μόνον δεν προσπάθησαν να επανασχεδιάσουν τις οικονομίες με βάση τα πραγματικά δεδομένα, αλλά δημιούργησαν ακόμα πιο τεχνητά δεδομένα. Ο "μεθυσμένος" όχι μόνον δεν σταμάτησε να πίνει, αλλά πήρε και ναρκωτικά. Τότε δημιουργήθηκαν τα "τοξικά" του τραπεζικού τομέα. Τι είναι τα "τοξικά". Τεχνητό χρήμα ανύπαρκτο. Όπως οι τράπεζες έσπρωχναν τον άνεργο κόσμο να δανειστεί, για να ξοδέψει χρήματα τα οποία δεν είχε, έτσι έκαναν και οι επενδυτικές τράπεζες τύπου Λέμαν Μπράδερς στις εμπορικές τράπεζες. "Έσπρωχναν" τις τράπεζες στο να δανείζουν χρήματα, τα οποία στην πραγματικότητα δεν είχαν. Πώς το κατάφερναν αυτό; Το κατάφερναν, "σπρώχνοντας" στο μέλλον κάποιες υποχρεώσεις. Εφεύραν τα δομημένα ομόλογα, τα οποία θα "κλείδωναν" μέσα τους χρόνο, για να δώσουν εκ νέου δάνεια στις τράπεζες, ώστε να τα περάσουν κι αυτές με τη σειρά τους στην αγορά.

Οι υψηλές αποδόσεις των "τοξικών" σε συνδυασμό με τον "κλειδωμένο" χρόνο, στη διάρκεια του οποίου δεν ήταν υποχρεωμένα να παρουσιάζουν τις πραγματικές αποδόσεις τους, ξαναξεκίνησε νέα κούρσα δανείων. Τζάμπα ήταν έτσι κι αλλιώς. Ό,τι απόδοση ήθελαν έδιναν, εφόσον για το διάστημα που θ' ακολουθούσε δεν θα μπορούσαν να ελεγχθούν. Οι τράπεζες αγόραζαν ομόλογα με υψηλότατες αποδόσεις και θεωρητικά αποκτούσαν το δικαίωμα να δανειοδοτούν με υψηλό ρίσκο, χωρίς να φαίνεται στα χαρτιά ότι υπήρχε κίνδυνος. Τα υποτιθέμενα μελλοντικά κέρδη —τα οποία όμως δεν μπορούσαν να ελεγχθούν— δικαιολογούσαν τις δανειοδοτικές κινήσεις τους.

Ποιος είναι υπεύθυνος γι' αυτό; Τα κουτορνίθια, που παριστάνουν τα στελέχη των επενδυτικών και εμπορικών τραπεζών. Τους βόλευε αυτή η κατάσταση, γιατί αυτοί εισέπρατταν μεγάλους μισθούς και μπόνους από αυτές τους τις επινοήσεις. Δεν τους συνέφερε ο περιορισμός της οικονομίας στα πραγματικά της μεγέθη, γιατί αυτό θα σήμαινε περικοπή των δικών τους μισθών και των δικών τους μπόνους. Είχαν μάθει, ενώ ήταν κοινοί υπάλληλοι, να ζούνε σαν μεγιστάνες και δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν την υπερπολυτελή ζωή τους. Στελέχη τραπεζικών και επενδυτικών εταιρειών έπαιρναν ως μισθούς και μπόνους περισσότερα χρήματα απ' όσα μοιράζονται μεταξύ τους οι μέτοχοι της Κόκα-Κόλα. Είχαν αγοράσει ρετιρέ στο Μανχάταν και σκάφη. Είχαν ανακαλύψει τα πάρτι με την κόκα. Ακόμα και τις όμορφες γυναίκες τους οι περισσότεροι τις είχαν "αγορασμένες". Τι θα έκαναν;

Αυτά τα ζώα εφεύραν τα "τοξικά", αγοράζοντας χρόνο για τους εαυτούς τους. Η υπερκατανάλωση συνεχίστηκε και φτάσαμε στο 2008. Γιατί το κραχ εμφανίστηκε τώρα και όχι νωρίτερα ή αργότερα; Γιατί απλούστατα τώρα τελείωσε ο "κλειδωμένος" χρόνος των πρώτων "τοξικών". Τώρα θα πρέπει κάποια από τα πρώτα "τοξικά" που εκδόθηκαν να εμφανίσουν τις αποδόσεις που υπόσχονταν και όπως ήταν αναμενόμενο δεν μπορούν να το κάνουν. Οι τράπεζες δημιουργούν το πρόβλημα στο χρηματιστήριο, όχι επειδή μειώνονται οι αξίες τους, αλλά επειδή παύουν να έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτούν τους καταναλωτές και άρα να ταΐζουν τις παραγωγικές επιχειρήσεις. Το σημερινό κραχ όμως δεν είναι προειδοποιητικό. Το σημερινό κραχ είναι πραγματικό και θανατηφόρο για την Νέα Τάξη επεισόδιο.

Είναι πραγματικό και δυστυχώς δεν επιδέχεται θεραπεία. Τι το κάνει τόσο τρομερό; Το γεγονός ότι αποτελεί συνδυασμό δύο τελείως διαφορετικών πραγμάτων. Είναι συνδυασμός τραπεζικού "εγκεφαλικού" και παραγωγικής "συγκοπής". Τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι άλλο πράγμα η τραπεζική κρίση και άλλο πράγμα η πτώση της αξίας των μετοχών των παραγωγικών επιχειρήσεων στα χρηματιστήρια. Υπάρχουν δηλαδή δύο παντελώς διαφορετικά πράγματα, τα οποία, όταν συνδυαστούν, προκαλούν τον "θάνατο" της οικονομίας.

Η τραπεζική κρίση οφείλεται καθαρά στα "τοξικά" και στην κατάρρευση της "φούσκας" του real estate, την οποία οι ίδιες οι τράπεζες δημιούργησαν. Εξαιτίας της ανεργίας και άρα της αδυναμίας των δανειοληπτών να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, δημιουργείται το πρόβλημα στο real estate. Εξαιτίας της κρίσης στο real estate, οι τράπεζες δεν έχουν την απαραίτητη ρευστότητα. Δεν έχουν τη δυνατότητα να εισπράττουν μηνιαίες δόσεις από εκατομμύρια δανειοληπτών. Ταυτόχρονα η ίδια οικονομική ύφεση και η γενική ανεργία τις "χτυπάει" και από την αντίθετη μεριά. Εξανεμίζει τις αξίες των "εγγυήσεων" των υποθηκών. Σπίτια και ιδιοκτησίες, οι οποίες υποθηκεύτηκαν ως εγγύηση των δανείων, βγαίνουν στην αγορά και η έλλειψη ενδιαφέροντος —λόγω οικονομικής αδυναμίας του καταναλωτικού κοινού— ρίχνει τις τιμές τους. Σπίτια του ενός εκατομμυρίου δολαρίων πέφτουν στη μισή τιμή και πάλι παραμένουν αδιάθετα. Τα δάνεια των εκατομμυρίων, που έχουν δώσει οι τράπεζες, δεν έχουν ούτε τη μαθηματική πιθανότητα να καλύψουν τις τραπεζικές ανάγκες.

Αν αυτά φαίνονται τραγικά, δυστυχώς για τις τράπεζες δεν είναι τα μόνα. Σ' αυτήν την κρίσιμη για τις τράπεζες περίοδο της έλλειψης ρευστότητας έφτασε κι ο χρόνος όπου θα πρέπει ν' αναζητήσουν την "κάλυψη" του ρίσκου τους στις επενδύσεις τους. Στα προστατευτικά "μαξιλάρια" τους. Τα "μαξιλάρια" των "τοξικών". Έφτασε η ώρα της απόδοσης των πρώτων "τοξικών", τα οποία είχαν εκδοθεί. Απόδοση όμως δεν υπάρχει. Οι επινοήσεις των κοκαϊνομανών Golden Boys δεν είχαν στόχο την απόδοση. Στόχο είχαν να πάρουν παράταση οι ίδιοι στην πολυτελή ζωή τους. Η πίεση των εμπορικών τραπεζών για τα χρήματά τους, οδήγησε στη χρεοκοπία τις επενδυτικές τράπεζες τύπου Λέμαν Μπράδερς. Το "λουκέτο" αυτών των γιγάντων σήμανε απώλειες για τις τράπεζες και λογικό είναι αυτό να σημαίνει εκτός των άλλων και μείωση της αξίας των μετοχών τους.

Από εδώ αρχίζουν τα περίεργα και οι αλληλοεπηρεασμοί, που κάνουν την κατάσταση μη αναστρέψιμη. Αν η αγορά ήταν φυσιολογική, η ζημιά αυτή των τραπεζών θα περιοριζόταν στον τραπεζικό τομέα και δεν θα περνούσε στο σύνολο του χρηματιστηρίου. Δεν θα περνούσε στις παραγωγικές επιχειρήσεις. Θα έκλειναν μερικές τράπεζες και η ζωή θα συνεχιζόταν ομαλά για τους υπόλοιπους. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί πλέον. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για συνδυασμό φαινομένων. Η κρίση είναι πλέον γενική, γιατί η τραπεζική δραστηριότητα δημιουργεί την κατανάλωση. Δημιουργεί την τεχνητή κατανάλωση, η οποία στηρίζει την παραγωγή. Υπάρχει δηλαδή μια Virtual κατάσταση στην αγορά, η οποία δεν αντέχει τις σημερινές εξελίξεις. Υπάρχουν καταναλωτές χωρίς χρήματα. Υπάρχουν καταναλωτές, που ξοδεύουν ξένα χρήματα. Καταναλωτές, που ξοδεύουν, επειδή βολεύει τις τράπεζες να μοιράζουν καταναλωτικά δάνεια και να εμφανίζουν μεγάλους τζίρους. Από τη στιγμή που αυτήν η κατανάλωση δεν είναι πραγματική και τη χρηματοδοτούν οι τράπεζες, ευνόητο είναι ότι το πρόβλημά τους "μεταφέρεται" και στις παραγωγικές επιχειρήσεις.

Γι' αυτόν τον λόγο πέφτουν οι μετοχές των παραγωγικών επιχειρήσεων. Δεν πέφτουν από έναν δήθεν ανεξήγητο και αναίτιο πανικό των επενδυτών. Πέφτουν, γιατί κινδυνεύουν με "λουκέτο" οι παραγωγικές επιχειρήσεις ελλείψει πωλήσεων. Γι' αυτόν τον λόγο κάναμε στην αρχή του κειμένου αναφορά στη λογική της λειτουργίας του κεφαλαίου. Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για την "προπληρωμή" των παραγωγών. Όταν βλέπουμε, για παράδειγμα, οι πωλήσεις της GM να πέφτουν κατά 30%, αυτό δεν σημαίνει μια απλή μείωση των κερδών κατά ένα αντίστοιχο ποσοστό. Σημαίνει αδιάθετο ίσως και το 60% της συνολικής παραγωγής της. Αυτό όμως σημαίνει καταστροφή, γιατί, αυτό το οποίο η εταιρεία δεν πήρε από την αγορά, στο μεγαλύτερο ποσοστό του το έχει ήδη πληρώσει η ίδια για να το παράγει και αυτό τώρα σκουριάζει σε κάποια αποθήκη.

Η εταιρεία δεν θα εισπράξει χρήματα και άρα δεν θα έχει χρήματα να παράγει την επόμενη χρονιά και άρα δεν θα δώσει μεροκάματα την επόμενη χρονιά. Η δεδομένη αδυναμία της να εισπράξει κέρδος φέτος, θα σημαίνει σίγουρη αδυναμία να εισπράξει κέρδος και την επόμενη χρονιά και βέβαια αυτό θα γίνει μόνιμη "αναπηρία" στο μέλλον. Ούτε καν η στασιμότητα είναι τζάμπα για την εταιρεία. Οι εγκαταστάσεις της έχουν έξοδα συντήρησης και ο εξοπλισμός της μετά από μια παραγωγική χρονιά απαιτεί ανανέωση σε ένα μεγάλο μέρος του. Ακόμα και το σκούριασμα των προϊόντων της κοστίζει. Κοστίζει σε εγκαταστάσεις "φιλοξενίας" και προσωπικό φύλαξης. Η κατάσταση δηλαδή διαρκώς θα επιβαρύνεται και άρα θα "διψάει" για νέο χρήμα. Νέο χρήμα επένδυσης. Νέο χρήμα, για να προπληρωθούν νέα προϊόντα με την αβέβαιη ελπίδα ότι θα πουληθούν. Ποιος όμως θα επενδύσει για την επόμενη χρονιά, όταν βλέπει τα αποτελέσματα της φετινής "σοδειάς";

Οι μέτοχοι σε μια τέτοια περίπτωση όχι μόνον θα δουν απώλειες στα μερίσματά τους, αλλά, αν δεν φτάσουν στην καταστροφή ενός λουκέτου, που θα μετατρέψει τις μετοχές τους σε "ταπετσαρίες", το λιγότερο που μπορούν να πάθουν είναι να μπλέξουν σε αυξήσεις κεφαλαίων και άρα σε μείωση των αξιών των ίδιων των μετοχών τους. Όχι μόνον δεν θα εισπράξουν κέρδη από τα μερίσματα, αλλά θα τους ζητηθούν χρήματα για να διατηρήσουν τα μερίδιά τους. Προτιμούν λοιπόν να πουλήσουν μετοχές με ζημιά ενός ποσοστού, παρά να περιμένουν, είτε να εξαϋλωθούν οι τίτλοι τους είτε να τους ξαναπληρώσουν. Με δεδομένη την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η αγορά, αντιλαμβανόμαστε ότι λένε ψέματα όσοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται περί ενός αναίτιου πανικού των επενδυτών. Οι επενδυτές γνωρίζουν τι κάνουν και γι' αυτό πουλάνε πριν πάψουν να έχουν αυτήν τη δυνατότητα.

 

Γιατί το κραχ θα είναι παγκόσμιο;

 

Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει πώς είναι "στημένη" η κατάσταση. Μέσα στην παγκόσμια οικονομία, η οποία είναι πλέον ενιαία, δημιουργήθηκαν εκείνες οι συνθήκες, που κάνουν τα φαινόμενα παγκόσμια. Έπαψαν να υφίστανται τα "στεγανά", που προστάτευαν το σύστημα. Τα "στεγανά", τα οποία δεν άφηναν να μεταφερθεί ένα αρνητικό φαινόμενο της οικονομίας μακριά από την εστία που το παρήγαγε. Κάποτε ο καθένας μόνος του απολάμβανε τα όσα θετικά ή αρνητικά προκαλούσε στην κοινωνία του. Η κρίση στο Λονδίνο δεν ήταν απαραίτητο να γίνει κρίση στο Παρίσι ή το Βερολίνο. Γιατί; Γιατί το Λονδίνο βρισκόταν πάνω στην "πλατφόρμα" της Βρετανίας και αυτήν επηρέαζε. Οι υπόλοιποι μόνον από τα "απόνερα" της όποιας καταστροφής μπορούσαν να επηρεαστούν. Να επηρεαστούν όχι απαραίτητα αρνητικά, εφόσον πολλές φορές η ζημιά του ενός ήταν κέρδος για τον άλλον.

Σήμερα δεν υπάρχει αυτή η ασφάλεια. Σήμερα η κρίση στην Νέα Υόρκη είναι κρίση παντού. Σήμερα δεν υπάρχουν οι εθνικές οικονομικές "πλατφόρμες", οι οποίες μπορεί να αλληλοεπηρεάζονται αλλά σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται. Σήμερα η "πλατφόρμα" είναι μία και πάνω σ' αυτήν βρίσκεται η παγκόσμια οικονομία. Αν αυτή η "πλατφόρμα" έχει πρόβλημα στην καρδιά της, που είναι η Νέα Υόρκη, αυτό το πρόβλημα μεταφέρεται παντού. Μεταφέρεται στα πιο απίθανα σημεία του Πλανήτη και επηρεάζει τους πιο απίθανους παράγοντες. Μια κρίση στο real   estate στην Καλιφόρνια μπορεί να επηρεάσει τη ζωή των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα. Γιατί; Γιατί το τραπεζικό σύστημα σήμερα είναι ενιαίο. Εφόσον οι πάντες δανείζονται από τους πάντες, το πρόβλημα του ενός διαχέεται στον χώρο και επηρεάζει και τους άλλους. Η οποιαδήποτε κρίση φτάνει παντού. Όταν η κρίση στις ΗΠΑ "ακριβαίνει" το χρήμα, ευνόητο είναι ότι δυσκολεύει τη ζωή των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα, εφόσον τα αυξημένα επιτόκια που προκαλεί αυξάνουν τις υποχρεώσεις των υπαλλήλων ως δανειοληπτών και άρα δυσχεραίνει την καθημερινότητά τους.

Στην κυριολεξία το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας βρίσκεται πάνω σ' ένα "φουσκωτό". Ένα ευαίσθητο "φουσκωτό", το οποίο, ανεξάρτητα με το σημείο όπου θα "τρυπήσει", απειλεί να πάρει μαζί του το σύνολο της ανθρωπότητας. Τι έκαναν οι Εβραίοι και τώρα θα το πληρώσουν; Δημιούργησαν "φούσκα" εκεί όπου πατάνε. Εκεί όπου άλλοτε υπήρχαν ακλόνητες κατασκευές με μπετόν και σίδερα, αυτοί δημιούργησαν ένα "φουσκωτό". Κατασκεύασαν ένα "ομοίωμα" της παλιάς κατασκευής, χρησιμοποιώντας τα πιο ευτελή υλικά. Είναι σαν να έβαλε κάποιος μια "βαλβίδα" στο πάτωμα που πατάει και να διοχέτευσε "αέρα", βλέποντας ότι είχε κέρδος από το "φούσκωμα" της κατάστασης. Αρχικά πράγματι είχε κέρδος, γιατί μεγεθύνονταν τα πάντα γύρω του και άρα και ο ίδιος. Με το πέρασμα του χρόνου όμως τα πάντα άρχισαν να δείχνουν και να είναι τεχνητά.

Τρία πράγματα κάνουν την κρίση παγκόσμια. Πρώτον, η ενιαία τραπεζική λειτουργία, δεύτερον, η απόλυτη κυριαρχία των πολυεθνικών της παραγωγής και τρίτον, η αποβιομηχάνιση των κρατών της Δύσης, η οποία είναι η βασική αγορά όλων αυτών των επιχειρήσεων. Το τρίτο είναι το σημαντικότερο, γιατί καθιστά αδύνατη την παραμικρή λύση πάνω στα σημερινά δεδομένα. Αν δεν αλλάξουν οι βασικοί "πυλώνες" της Νέας Τάξης, λύση δεν υπάρχει ούτε σε μαθηματικό επίπεδο. Δεν έχει τη δυνατότητα κανένας να παρέμβει, για να σώσει την κατάσταση. Δεν μπορούν τα κράτη να συντηρούν τους πληθυσμούς τους με επιδόματα. Δεν έχουν τα χρήματα να το κάνουν. Εκτός του ότι είναι όλα —εξαιτίας της λεηλασίας και της διαφθοράς— στην κυριολεξία "άφραγκα", ακόμα κι αν δεν ήταν, δεν θα μπορούσαν να το κάνουν για παραπάνω από μερικούς μήνες.

Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο τραγικά, αν σκεφτεί κάποιος ότι τα κράτη εξ’ ορισμού έχουν κάποιες υποχρεώσεις, τις οποίες δεν μπορούν ν' αποφύγουν και οι οποίες δεν μπορούν να περιμένουν. Φλέγουσες υποχρεώσεις, όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Οι κύριες υποχρεώσεις τους έχουν σχέση με τα ασφαλιστικά τους συστήματα. Λογικό είναι. Ένα σοβαρό ποσοστό των πληθυσμών τους εξαρτάται από τις συντάξεις τους. Ένα ποσοστό, το οποίο δυστυχώς αυξάνεται στις γηρασμένες δυτικές κοινωνίες και το οποίο διαρκώς επιμηκύνει τη διάρκεια ζωής του. Αυτό το ποσοστό των πληθυσμών με τα επικίνδυνα για το σύστημα χαρακτηριστικά εξαρτάται απόλυτα από τα ασφαλιστικά ταμεία, εφόσον δεν έχει δυνατότητα εργασίας και ταυτόχρονα δεν έχει άλλους πόρους για την επιβίωσή του. Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα το κράτος είναι απόλυτα δεσμευμένο απέναντί τους, γιατί απλούστατα δεν το κάνει για λόγους ηθικής. Οι άνθρωποι αυτοί δεν παίρνουν δώρα από το κράτος. Πληρωμένες τις έχουν τις συντάξεις τους. Δικά τους χρήματα παίρνουν. Το κράτος ήταν απλά ο διαχειριστής. Είναι υποχρεωμένο απόλυτα να τους καταβάλει τους καρπούς των κόπων τους.

Μπορούν τα κράτη όμως να μην είναι συνεπή σ' αυτές τις υποχρεώσεις τους; Εδώ δεν μιλάμε για κοινωνική πολιτική, όπου το κράτος δείχνει ή όχι τις ευαισθησίες του. Δεν μιλάμε για επιδόματα παιδιών ή υποτροφίες φτωχών. Δεν μιλάμε για πράγματα τα οποία άπτονται του υποκειμενικού και είναι στη διακριτική ευχέρεια του κράτους να τα χειρίζεται κατά το δοκούν. Εδώ μιλάμε για αντικειμενικές υποχρεώσεις. Μιλάμε για χρήματα, τα οποία τα χρωστάει σε ανθρώπους, οι οποίοι τα έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν. Μιλάμε για χρήματα, τα οποία, αν λείψουν για έναν μήνα, οι δικαιούχοι τους θα πεθάνουν. Μιλάμε για χρήματα, τα οποία είναι συγκεκριμένα και πρέπει ανά πάσα στιγμή ν' αποδεικνύει το κράτος ότι υπάρχουν, γιατί απλούστατα δεν του ανήκουν.

Εδώ όμως αρχίζουν τα προβλήματα πραγματικά να γίνονται τρόμος. Είπαμε πιο πάνω ότι τα κουτορνίθια του Χάρβαρντ "αγόρασαν" χρόνο, για να συνεχίσουν την υπερπολυτελή ζωή τους. Αυτό όμως το γενικό κι αφηρημένο πρέπει τώρα να το εξηγήσουμε. Τι σημαίνει "αγόρασαν" χρόνο; Τύπωσαν χρήματα, ώστε να τα δώσουν στις τράπεζες και αυτές με τη σειρά τους να τα ρίξουν στην αγορά; Δημιούργησαν από το τίποτε χρήμα; Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Θαύμα δεν υπάρχει. Αυτοί δημιούργησαν τα "τοξικά" προϊόντα, τα οποία στην πραγματικότητα είναι ομολογιακά δάνεια. Άρα; Άρα, για να λειτουργήσουν αυτά σαν "προϊόντα", θα πρέπει κάποιος να τα αγοράσει. Κάποιος δηλαδή έπρεπε να τους πιστέψει και να τους δώσει τα ωραία του χρηματάκια. Ποιος όμως θα τους πίστευε; Κανείς από αυτούς που είχαν δικά τους χρήματα. Ποιος περισσεύει; Αυτοί οι οποίοι διαχειρίζονταν ξένα χρήματα και θα μπορούσαν με ένα "χαρτζιλίκι" να τους "πιστέψουν".

Τώρα μάλλον ο αναγνώστης αρχίζει και υποπτεύεται τι συνέβη. Αν ψάξει κάποιος να βρει πού κατέληξε το μεγαλύτερο μέρος των "τοξικών", θα δει ότι έχει φορτωθεί στα ασφαλιστικά ταμεία. Τα κτήνη που τα εφεύραν, εκεί τα "πούλησαν". Γιατί; Γιατί βόλευε. Με λίγες μίζες στους διαχειριστές μπορούσαν ν' αρπάξουν τα άπειρα χρήματα των ασφαλισμένων. "Χρόνο" αγόραζαν υποτίθεται και τα αποθεματικά των ταμείων είχαν "άνεση" σ' αυτόν τον τομέα. Δεν ήταν χρήματα κοινών ιδιωτών, τα οποία θα τα έλεγχαν οι ιδιοκτήτες τους με τη σχολαστικότητα που το κάνουν οι ιδιώτες. Ήταν χρήματα τα οποία ανήκαν σε κοινωνικές μερίδες και "λίμναζαν", για να είναι ασφαλή. Δεν κινδύνευαν οι διεφθαρμένοι διαχειριστές τους από συνεχείς ή απρόβλεπτους ελέγχους των ιδιοκτητών τους. Θα έπαιρναν τα "χαρτζιλίκια" τους και στο μέλλον θα κάλυπταν τα κενά, όπως τους υπόσχονταν οι διαφθορείς τους.

Αυτό εκμεταλλεύτηκαν τα κτήνη και γι' αυτό κατεύθυναν το μεγαλύτερο μέρος των "τοξικών" σ' αυτές τις κολοσσιαίες "λίμνες" χρημάτων. Στην πραγματικότητα δηλαδή οι τράπεζες χρηματοδοτούσαν την κατανάλωση με χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων. Στην κυριολεξία η νέα γενιά των ανέργων έζησε με τα χρήματα της προηγούμενης γενιάς των εργαζομένων. Κατά τη γνώμη μας πρόκειται για το μεγαλύτερο οικονομικό έγκλημα στην ιστορία. Τα κτήνη, για να πλουτίσουν, έφαγαν τα χρήματα ανθρώπων, οι οποίοι εργάστηκαν σε όλη τους τη ζωή και τη στιγμή της αδυναμίας τους να εργαστούν δεν έχουν τα χρήματα που αποταμίευαν στα ασφαλιστικά ταμεία.

Αυτό έκανε η σύγχρονη γενιά των αστικοποιημένων ανέργων πληθυσμών. Μια γενιά, η οποία γαλουχήθηκε στην τεμπελιά και θεωρούσε τη διαφθορά "μαγκιά", έφαγε τα χρήματα των ανθρώπων που εργάζονταν μια ζωή στα εργοστάσια. Των "κορόιδων", που δεν ήξεραν να ζήσουν. Των "κορόιδων", που δεν ήξεραν να ξοδεύουν. Κατά την άποψή μας τα κτήνη που εφεύραν και πούλησαν τα "τοξικά" μαζί με τα κτήνη που τα "αγόρασαν" για τα ασφαλιστικά ταμεία, θα πρέπει να δικαστούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Οι πράξεις τους μόνο με τέτοιους όρους μπορούν να περιγραφούν. Εγκλήματα αυτής της κλίμακας μόνον με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας μπορούν να συγκριθούν.

Απλά είναι τα πράγματα. Έναν άνθρωπο δεν τον σκοτώνεις μόνον με σφαίρα. Μπορείς να τον "σκοτώσεις" ακόμα κι αν του κλέψεις τα λίγα χρήματά του, τη στιγμή που δεν έχει άλλο μέσο να επιβιώσει και είναι πολύ ηλικιωμένος για να εργαστεί. Έναν άνθρωπο δεν τον περιορίζεις στα "γκούλαγκ" μόνον με ηλεκτροφόρα σύρματα. Μπορείς να τον περιορίσεις σε ένα "γκούλαγκ" της φτώχειας και να τον κάνεις απόλυτα δυστυχή. Να τον κάνεις να μην μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα έξω από το φτωχό του το "κελί".

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πλέον τον λόγο που δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική πιθανότητα για λύση του προβλήματος. Ό,τι επιχειρούν να κάνουν τώρα με "ενέσεις" στον τραπεζικό τομέα, είναι ηλιθιότητες του χειρίστου είδους. Θα σπαταλήσουν τα τελευταία χρήματά τους και θα πεθάνουν πιο εύκολα. Είναι σαν να "κουνιέται" ένας άνθρωπος που αιμορραγεί, επιβαρύνοντας την κατάστασή του. Για να γίνουν παρεμβάσεις, θα πρέπει κατ’ αρχήν να υπάρχει ακριβής εικόνα της κατάστασης. Τα κράτη θα πρέπει πρώτα απ' όλα να κάνουν απολογισμό της ζημιάς των "τοξικών" εις βάρος των ασφαλιστικών τους ταμείων. Των ταμείων, τα οποία συνδέονται με τις φλέγουσες υποχρεώσεις τους απέναντι στους ευάλωτους πληθυσμούς. Γνωρίζουν τα κράτη πόσες είναι αυτές οι ζημιές; Κατά πόσο μπορούν να παρέμβουν στις οικονομίες τους, όταν δεν γνωρίζουν τις υποχρεώσεις τους;

Μόνον αν το γνωρίζουν αυτό και μπορούν να το διαχειριστούν μπορούν να πάνε στο επόμενο βήμα, που είναι η παρέμβαση. Αυτό δηλαδή το οποίο επιχειρούν να κάνουν σήμερα. Μόνον αν γνωρίζουν την κατάσταση στα ασφαλιστικά ταμεία, θα ψάξουν να βρουν τα χρήματα, για να σώσουν τις τράπεζες, οι οποίες χρηματοδοτούσαν την τεχνητή κατανάλωση. Να τις σώσουν όχι υπέρ των τραπεζιτών, αλλά υπέρ των καταθετών τους. Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Για να καταλάβει ο αναγνώστης ότι δεν μπορεί να γίνει παρέμβαση υπέρ των τραπεζών, όταν υπάρχουν εκκρεμότητες με τα ασφαλιστικά ταμεία. Αν το κράτος δηλαδή βρεθεί σε δίλημμα μεταξύ ασφαλιστικών ταμείων και τραπεζών, υπάρχει μονόδρομος. Αν βρεθεί ανάμεσα σε καταθέτες και συνταξιούχους, πρέπει να σώσει τους συνταξιούχους. Δεν χωράει δεύτερη σκέψη. Γιατί; Γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνοι τους, δεν ήταν υπεύθυνοι για τη διαχείριση των αποθεματικών των ταμείων τους και άρα το κράτος τους χρωστάει. Νομικά, λογικά και ηθικά, αυτούς πρέπει να προστατεύσει. Αναγκαστικά θ' αφήσει εκτεθειμένους τους καταθέτες των τραπεζών. Ό,τι λένε δηλαδή σήμερα για εγγυήσεις των καταθέσεων, είναι ψέματα. Δεν μπορούν να δοθούν τέτοιες εγγυήσεις. Δεν υπάρχουν τα χρήματα για να δοθούν.

Τα πράγματα είναι τόσο άσχημα, που, ακόμα κι αν υπήρχαν τα χρήματα, δεν θα ξεφεύγαμε από την κρίση και το κραχ. Αυτό συμβαίνει, γιατί το πρόβλημα έχει τη "ρίζα" του στα θεμέλια της οικονομίας. Δεν υπάρχει απασχόληση και άρα οι πληθυσμοί αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Δεν μπορούν πλέον να αυτοσυντηρηθούν, πόσο μάλλον να γίνουν σπάταλοι πελάτες για κάποιους άλλους. Ακόμα δηλαδή κι αν τα κράτη έβρισκαν τα χρήματα, για να σώσουν τα ασφαλιστικά ταμεία ή τις καταθέσεις των πολιτών τους, δεν θα κατάφερναν τίποτε απολύτως. Τι θα καταφέρουν, όταν η ανεργία δεν μπορεί να συντηρήσει την αγορά; Το πρόβλημα λοιπόν έχει σχέση με τον σχεδιασμό της οικονομίας και γι' αυτό δεν λύνεται με "ασπιρίνες". Τα χρήματα είναι "ασπιρίνες". "Ασπιρίνες", που δίνουν χρονική παράταση σε έναν σίγουρο θάνατο.

Μιλάμε δηλαδή για "σαπίλα". Μιλάμε ότι δεν υπάρχει "υγιές" μέρος της οικονομίας, πάνω στο οποίο μπορεί να βασιστείς, για να στηρίξεις την επόμενη ημέρα. Όλοι για παράδειγμα λένε ότι, για να σωθούν οι τράπεζες, πρέπει να κλείσουν οι "τρύπες", που τις οδηγούν σε λουκέτο. Αυτό είναι αυτό το οποίο φαίνεται. Έχουν επενδύσει σε "τοξικά" και ταυτόχρονα, λόγω της ανεργίας, δεν μπορούν να εισπράξουν τα δάνεια που έχουν δώσει στο real estate. Η "φούσκα" δηλαδή των ακινήτων έχει μια συγκεκριμένη αξία και μπορεί να μετρηθεί. Μπορεί να προστεθεί στα "τοξικά" και να φανεί η "τρύπα" των τραπεζών. Είναι όμως μόνον αυτό το πρόβλημα; Είναι αυτή η "τρύπα" που πρέπει να "μπαλωθεί"; Όχι βέβαια. Αυτή η τεράστια "τρύπα" στα κεφάλαια των τραπεζών, όσο κι αν φαίνεται μεγάλο κακό, δυστυχώς είναι το μικρότερο κακό γι' αυτές. Γιατί; Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα των τραπεζών βρίσκεται εκεί όπου δεν φαίνεται ότι υπάρχει πρόβλημα. Εκεί όπου συνδέεται η τραπεζική λειτουργία με την επιχειρηματικότητα.

Το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων των τραπεζών αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στην αγορά υπό μορφή προϊόντων. Βρίσκεται όμως σε μια αγορά ανέργων καταναλωτών, η οποία δεν μπορεί να αποδώσει κέρδη. Τα δάνεια των επιχειρήσεων είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τις τράπεζες. Γιατί; Διότι η αγορά είναι στεγνή από χρήμα και ταυτόχρονα είναι "πίτα" σε προϊόντα. Αυτά τα προϊόντα όμως είναι πληρωμένα. Είναι αγορασμένα και δεν έχουν παραχθεί από τους λαούς, οι οποίοι καλούνται να τα καταναλώσουν. Έχουν πληρωθεί Κινέζοι, Πακιστανοί ή Ινδοί, για να τα παράγουν και όχι οι Δυτικοί, που θα τα καταναλώσουν. Άρα; Άρα δεν γίνεται ο "κύκλος" της οικονομίας. Δεν τίθεται σε εφαρμογή αυτό το οποίο θεωρήσαμε βασικό αξίωμα της οικονομίας. Δεν έδωσαν χρήμα στους λαούς, για να πάρουν χρήμα από αυτούς. Δεν πλήρωσαν μεροκάματα, για να τους τα πάρουν στην αγορά.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Τα χρήματα, τα οποία υποτίθεται ότι υπάρχουν στις ελληνικές τράπεζες, για παράδειγμα, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Στην πραγματικότητα βρίσκονται στα ράφια των εμπορικών καταστημάτων της χώρας. Σε μια αγορά όμως, η οποία στον επιχειρηματικό τομέα κινείται αποκλειστικά με δάνεια, αντιλαμβάνεται κάποιος τα μεγέθη. Τα ασύλληπτα μεγέθη. Μπορεί κάποιος να υπολογίσει πόσες εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ αυτήν τη στιγμή βρίσκονται σε ράφια και αποθήκες σε όλη την χώρα; Όλα αυτά είναι πληρωμένα με εμπορικά δάνεια και η αγορά δεν μπορεί να τα απορροφήσει, ώστε να δώσει τη δυνατότητα στους εμπόρους να ξεπληρώσουν τα δάνεια και άρα να δώσουν πραγματική αξία στις καταθέσεις των εκατομμυρίων πολιτών. Μέχρι να ξεπληρώσουν οι έμποροι τα χρέη τους, τα χρήματα των καταθετών θα έχουν τη μορφή βρακιών και παπουτσιών στα χιλιάδες εμπορικά καταστήματα της χώρας. Θεωρητικά μόνον θα υπάρχουν στις τράπεζες, όπως θεωρητικά θα πουληθούν κάποτε.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την παγκόσμια κατάσταση. Όταν αυτό συμβαίνει σε κάθε κράτος και σε κάθε αγορά, εύκολα γίνεται κατανοητή η παγκοσμιότητα του προβλήματος. Όταν οι ίδιες πολυεθνικές κυριαρχούν παγκοσμίως κι αναζητούν κέρδη από "στεγνές" αγορές και όταν οι ίδιες τράπεζες κυριαρχούν παγκοσμίως και είναι ταυτόχρονα "μολυσμένες" από "τοξικά" και "στεγνές" από τη "στεγνωμάρα" της αγοράς, αντιλαμβανόμαστε τι γίνεται. Θα καταρρεύσουν οι αξίες μέσα σε μια νύκτα. Θα βάλουν "λουκέτο" οι πάντες και σ' αυτό θα παρασύρουν τους λαούς μαζί τους. Τους λαούς, τους οποίους οι ίδιοι ανάγκασαν να ξοδέψουν ακόμα κι αυτά που δεν είχαν. Αυτά είναι τα εγκλήματα των κτηνών του Χάρβαρντ. Έπαιξαν με τα χρήματα όλου του Πλανήτη, για να εξασφαλίσουν για μερικά χρόνια πάρτι και "μυτιές" κόκας.

 

Απόφοιτοι του Χάρβαρντ.

 

Οι σοβιετικού τύπου λάτρεις του ανταγωνισμού και της ελεύθερης οικονομίας.

 

Το σημερινό σύστημα εξουσίας δεν προήλθε από "παρθενογέννηση". Δεν το εφεύραν κάποιοι πονηροί τους τελευταίους αιώνες. Το σύστημα αυτό είναι η τελική "μετάλλαξη" του συστήματος της Βαβυλώνας. Μέσα από άπειρες "ζυμώσεις" και συνεχείς αλλαγές κατόρθωσε να "προσαρμοστεί" στον χρόνο και να φτάσει έως τις ημέρες μας. Αυτό το σκληρό σύστημα είχε πάντα ένα χαρακτηριστικό. Την εξουσία του τη διαχειριζόταν σκληροί άνθρωποι, εκπαιδευμένοι με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Άνθρωποι, που το σύστημα φρόντιζε να τους "δημιουργεί" μόνο του και να επενδύει την επιβίωσή του στα δικά τους προσωπικά αδιέξοδα. Άνθρωποι "ανάπηροι", οι οποίοι γνώριζαν ότι χωρίς το σύστημα και την εξουσία δεν θα είχε κανένα νόημα η ζωή τους. Το σύστημα τους προκαλούσε "αναπηρίες" και μόνο μετά από αυτήν την πράξη τούς παρέδιδε γνώση στην τελειότερή της μορφή. Γνώριζε δηλαδή ότι αυτή η γνώση δεν θα πέσει στα χέρια ανθρώπων, οι οποίοι θα μπορούσαν για λόγους προσωπικών συμφερόντων να στραφούν εναντίον του.

Αυτή η σχέση αλληλεξάρτησης μεταξύ των καλύτερα εκπαιδευμένων εξουσιαστών και του συστήματος ήταν η "εγγύηση" ότι το σύστημα θα επιβίωνε μέσα στο χρόνο. Γνώριζαν αυτά τα άτομα ότι πρώτιστη προτεραιότητα είναι η επιβίωση του συστήματος και μετά όλα τα άλλα. Ακόμα και το προσωπικό τους συμφέρον έμπαινε σε δεύτερη μοίρα. Γι' αυτούς πάντα η πρώτη προτεραιότητα ήταν η επιβίωση του συστήματος και μετά όλα τα άλλα. Πρώτα τα συλλογικά συμφέροντα των "αναπήρων" και μετά τα ιδιωτικά τους συμφέροντα. Η λογική είναι απλή. Σε ένα "σκοτεινό" σύστημα τους βολεμένους οδηγούς του "σκότους" δεν τους συμφέρει να μοιράζονται "φακοί" στον κόσμο. Δεν τους συμφέρει ούτε οι ίδιοι να γίνουν έμποροι "φακών", για να τα κονομήσουν εφήμερα. Όταν μόνον η εξουσία δίνει νόημα στη ζωή σου και καταφέρνεις να την απολαμβάνεις με τον τρόπο που επέλεξες να την απολαμβάνεις ως οδηγός του "σκότους", δεν θα γίνεις ποτέ έμπορος "φακών". Γιατί; Γιατί το εφήμερο κέρδος μπορεί να σε κάνει πλούσιο, αλλά ο κόσμος γύρω σου θ' αλλάξει σε βαθμό που θα σε "προσπεράσει". Θα παραμείνεις ένας απλά πλούσιος "ανάπηρος" και θα σε εγκαταλείψουν όλοι. Ως εκ τούτου, ακόμα κι αν βρεις ένα κασόνι με "φακούς" στο δρόμο σου, δεν θα γυρίσεις καν να το κοιτάξεις μήπως και τα θύματά σου αντιληφθούν την αξία του.

Πάνω σ' αυτήν την αρχή στηρίζονταν το σύστημα και διαιώνιζε την επιβίωσή του. Στα χρόνια του απόλυτου σκότους οι "ανάπηροι" ήταν πραγματικά ανάπηροι, εφόσον το σύστημα τους προκαλούσε πραγματικές αναπηρίες, προκειμένου να τους εκπαιδεύσει στη διαχειριστική γνώση. Οι ευνούχοι ήταν τέτοιοι ανάπηροι, οι οποίοι συστηματικά πλαισίωναν τις κορυφαίες θέσεις του συστήματος. Με την πάροδο των χρόνων και την εξέλιξη της ανθρωπότητας αυτή η πρακτική δεν εξαλείφθηκε. "Βελτιώθηκε", μόνο και μόνο για ν' αποφευχθεί η πρόκληση. Ως πρακτική όμως δεν άλλαξε τα χαρακτηριστικά της σ' ό,τι αφορά την πρόκληση αναπηριών. Οι μοναχοί της εκκλησίας τέτοιοι "ευνούχοι" ήταν. Υπηρέτες, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να στρατευτούν σε "σταυροφορία" υπέρ του συστήματος.

Από τις τάξεις αυτών των ορκισμένων άγαμων κληρικών στελεχωνόταν το σύστημα στις θέσεις όπου απαιτούνταν απόλυτη προσήλωση στα συμφέροντα του συστήματος. Όσο πιο πολύ γερνούσαν εκείνοι οι άγαμοι, τόσο πιο ψηλά ανέβαιναν και τόσο πιο πιστοί γίνονταν. Γιατί; Διότι ήταν πλέον μονόδρομος γι' αυτούς η επιβίωση του συστήματος. Τι θα έκαναν, αν κατέρρεε το σύστημα; Πού θα ωφελούσε η γνώση τους, για ν' ανεχθεί κάποιος τη σκληρή εξουσία τους; Πού θ' αναζητούσαν την "ευτυχία", όταν στο μεταξύ ό,τι δεν κατέστρεψε η επιλογή τους, το έκανε απαγορευτικό η ηλικία τους; Γύρω από αυτούς τους "ανάπηρους" το σύστημα έχτισε το σύστημα ανώτατης παιδείας, ώστε να μπορεί να εκπαιδεύει τα στελέχη του με τον απόλυτα ακίνδυνο για τα συμφέροντά του τρόπο. Οι κεφαλαιοκράτες γίνονταν σκληροί υπερασπιστές του συστήματος, γιατί αυτό προστάτευε τις περιουσίες τους. Οι αστοί γίνονταν επίσης σκληροί διαχειριστές του συστήματος, γιατί μόνον αυτό πλήρωνε τις υπηρεσίες τους. "Ανάπηροι" ιδιοκτήτες και διαχειριστές είχαν πάντα ταυτισμένα συμφέροντα μεταξύ τους. Η δύναμη και η γνώση πάντα "απέναντι" στους λαούς.

Αυτοί ήταν τα "μάτια" και τα "αυτιά" του συστήματος. Αυτοί αντιλαμβάνονταν τα προβλήματά του πολύ πριν τα αντιληφθούν οι λαοί και τα εκμεταλλευτούν. Αυτοί αναλάμβαναν δράση πολύ πριν τα προβλήματα γεννήσουν επαναστάτες της αντίδρασης. Για παράδειγμα, πολύ πριν ένα σύστημα αναγκαστεί σε "υποχώρηση", λόγω της οικονομικής ή κοινωνικής προβληματικότητας, έκανε έναν "στημένο" πόλεμο και ξεφορτωνόταν ένα μεγάλο μέρος των "υποχρεώσεών" του. Η λύση δεν του κόστιζε κάτι παραπάνω από μερικά "μνημόσυνα" ηρώων και μερικά "παράσημα" αναπήρων. Με αυτόν τον ανηλεή τρόπο πάντα κατάφερνε κι έριχνε "νερό" στον "μύλο" του. Ο κόσμος απλά παρακολουθούσε.

Γιατί σε ένα τέτοιο κείμενο αναφερόμαστε σ' αυτού του είδους τους ανθρώπους; Γιατί το σύστημα εξουσίας σ' αυτούς στηριζόταν και ήταν σχεδόν πάντα αλάνθαστο. Το σύστημα ήταν σκληρό κι ανθεκτικό, γιατί εκείνοι οι άνθρωποι ήταν σκληροί κι ανθεκτικοί. Όλοι αυτοί προστάτευαν ακόμα και με τη ζωή τους το σύστημα εξουσίας, γιατί η εξουσία γι' αυτούς ήταν το απόλυτο ζητούμενο. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ήδη χορτάτοι και δεν αναζητούσαν την εξουσία για να φάνε. Οι περισσότεροι από αυτούς σκληρά παιδιά της κεφαλαιοκρατίας ήταν. Άνθρωποι, που δεν γίνονταν δούλοι για να κονομήσουν ή να παριστάνουν τους εραστές. Αυτοί έπεφταν θύματα των φιλοδοξιών τους και του πάθους τους για εξουσία. Αυτοί ήταν χορτάτοι, που έμεναν νηστικοί προκειμένου να εξουσιάζουν. Παλάτια ιδιόκτητα εγκατέλειπαν, για να κατοικήσουν καλύβες, προκειμένου να εξουσιάζουν σαν "μάρτυρες". Σμήνη γυναικών αρνούνταν, για να εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να εξουσιάζουν σαν "αμόλυντοι".

Αυτά τα χαρακτηριστικά τους ήταν που προστάτευαν το σύστημα. Όλοι αυτοί ήταν κεφαλαιοκράτες, παιδιά κεφαλαιοκρατών. Ήταν "άρρωστοι" άνθρωποι, οι οποίοι όμως λάτρευαν το κεφάλαιο. Ήταν άνθρωποι οι οποίοι λάτρευαν την εξουσία που προερχόταν από το κεφάλαιό. Επεδίωκαν την εξουσία ζωής και θανάτου πάνω σε ανθρώπους, οι οποίοι στήριζαν την επιβίωσή τους πάνω στο δικό τους κεφάλαιο. Το πάθος τους για εξουσία τούς έκανε "άρρωστους" και αυτό τους οδηγούσε στην αυτοθυσία, προκειμένου να προστατεύσουν το μέσον που τους την εξασφάλιζε και άρα το κεφάλαιο. Αυτοί ήταν οι πιο "άρρωστοι" των κεφαλαιοκρατών. Οι πιο σκληροί άνθρωποι που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Οι άνθρωποι με τις δύο μεγάλες "λατρείες". Οι πιο σκληροί προστάτες του συστήματος. Οι άνθρωποι, οι οποίοι, προκειμένου να διατηρήσουν τη σταθερότητα του συστήματος, δεν δίσταζαν να πάρουν αποφάσεις, οι οποίες κόστιζαν εκατομμύρια ανθρώπινων ζωών.

Αυτοί εκμεταλλεύτηκαν για τις φιλοδοξίες τους τα χαρακτηριστικά της κεφαλαιοκρατίας, τα οποία ήταν και δικά τους προσωπικά χαρακτηριστικά. Η κεφαλαιοκρατία είχε πάντα απλά χαρακτηριστικά. Οι κεφαλαιοκράτες —όσο κι αν αυτό που θα πούμε φαίνεται περίεργο ως άκουσμα— ανήκουν στους ανθρώπους του μόχθου. Το τίμημα, που εισπράττουν γι' αυτόν τον μόχθο, τούς διαφοροποιεί από του κοινούς εργαζόμενους, αλλά αυτό δεν είναι το καθοριστικό στοιχείο που τους χαρακτηρίζει. Οι κεφαλαιοκράτες μοχθούν απίστευτα πάνω στο κεφάλαιό τους. Οι περισσότεροι από αυτούς εργάζονται ακόμα κι όταν οι εργάτες τους σταματούν για να ξεκουραστούν. Το λατρεύουν το κεφάλαιό τους και κάνουν θυσίες γι' αυτό.

Επί αιώνες αυτοί οι άνθρωποι είχαν σταθερά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά, τα οποία δεν άλλαξαν ούτε στη βιομηχανική εποχή, όπου το φέουδο αντικαταστάθηκε από το εργοστάσιο. Ήταν άνθρωποι, που καμάρωναν τα εργοστάσια τους. Ήταν άνθρωποι, που έκτιζαν τα σπίτια τους μέσα στις αυλές των εργοστασίων τους. Ήταν άνθρωποι, που συνεργάζονταν με τους εργαζομένους, εφόσον αντιλαμβάνονταν τη χρησιμότητά τους στη λειτουργία του κεφαλαίου τους. Ήταν άνθρωποι, που ζούσαν μέσα στο κεφάλαιό τους. Ήταν άνθρωποι, που επένδυαν, για να κάνουν αυτόν τον δικό τους "κόσμο" όμορφο και ασφαλή. Πλήρωναν δηλαδή κόστη, τα οποία είχαν σχέση με τις δικές τους προσωπικές ανάγκες ως κεφαλαιοκράτες. Κόστη, τα οποία δεν δικαιολογούνταν από τον σημερινό σχεδόν κυνικό οικονομικό ορθολογισμό. Τον ορθολογισμό του κέρδους, που θέλει κάποιον να βάζει "λουκέτο" στο εργοστάσιό του, για να βγάλει μεγαλύτερο κέρδος από το μακρινό εργοστάσιο κάποιου υπεργολάβου.

Από τη στιγμή που η οικονομία έπεσε στα χέρια των αστών, όλα ήταν διαφορετικά. Οι αστοί δεν ενδιαφέρονται για το κεφάλαιο. Ενδιαφέρονται για τα κέρδη του. Το κεφάλαιο που διαχειρίζονται δεν τους ανήκει και δεν μπορούν να το διεκδικήσουν. Το μόνο που μπορούν να διεκδικήσουν είναι μερίδιο από τα κέρδη του. Ως εκ τούτου η οπτική τους είναι τελείως διαφορετική. Γι' αυτούς "πρόοδος" και "εξουσία" ταυτίζονται με την έννοια που τους ανήκει και άρα με το "χρήμα". Τη δανεική εξουσία των κεφαλαιοκρατών, που διαχειρίζονται, δεν την εμπιστεύονται, γιατί απλούστατα μπορούν να τη χάσουν με μια απόλυση. Το μόνο σίγουρο γι' αυτούς είναι το χρήμα. Αυτό τους ανήκει και αυτό πρέπει να πολλαπλασιάσουν με τη δανεική εξουσία. Με τους κεφαλαιοκράτες δηλαδή έχουν ταυτόχρονα τόσο συμπλέοντα όσο και συγκρουόμενα συμφέροντα.

Ως εκ τούτου η διαχείρισή τους είναι διαφορετική. Βλέπουν αριθμούς και όχι εργοστάσια. Βλέπουν αριθμούς και όχι εργάτες. Πόσο μας κοστίζει το εργοστάσιο, να το διατηρούμε στη Γερμανία; Δέκα ευρώ; Στην Κίνα πόσο; Πέντε; Στην Κίνα θα πάει το εργοστάσιο. Αν το εργοστάσιο του Κινέζου μας κοστίζει δύο ευρώ, θα πάψουμε να έχουμε και εργοστάσιο, εφόσον μπορούμε να κερδίζουμε περισσότερα με την υπεργολαβία. Το ίδιο συμβαίνει και με το εργατικό δυναμικό. Μετράνε τους αριθμούς και δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Δεν τους ενδιαφέρει ο άνεργος. Δεν τους ενδιαφέρει το κοινωνικό πρόβλημα της ανεργίας. Αυτούς τους ενδιαφέρει να μεγαλώνουν οι αριθμοί των κερδών, ώστε να μεγαλώνουν τα μπόνους και οι μισθοί τους. Τέτοια αστικά κτήνη έχουν εφεύρει το περίφημο "nothing personal", όταν απολύουν κατά χιλιάδες τους εργαζομένους μετά από δική τους "έξυπνη" επιλογή.

Η συνολική διαχειριστική τους λογική είναι διαφορετική και γι' αυτόν τον λόγο έχουν διαφορετικές σχέσεις με τους εργαζομένους απ' ό,τι έχουν οι κεφαλαιοκράτες. Οι κεφαλαιοκράτες ανέχονται ακόμα και τη ζημιά, προκειμένου να διατηρήσουν πάση θυσία τα εργοστάσια τους. Οι κεφαλαιοκράτες μπορούν να πληρώσουν και από τις τσέπες τους, προκειμένου να έχουν όχι μόνον καλύτερο αλλά και ομορφότερο εργοστάσιο από του ανταγωνιστή τους. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν συμπάθειες στις τάξεις των εργατών τους. Οι αστοί διαχειριστές δεν έχουν συμπάθειες, γιατί οι εργάτες γνωρίζουν ότι, στην πρώτη δύσκολη στιγμή που θα παρουσιαστεί πρόβλημα στους αριθμούς, αυτοί θα τους πληρώσουν. Ολόκληρη η Ιταλία λάτρευε τους Ανιέλι και μισούσε τους διευθυντές της FIAT.

Από τη στιγμή λοιπόν που —εξαιτίας της Νέας Τάξης— ανέλαβαν τη διαχείριση του καπιταλισμού οι Εβραίοι και οι αστοί, ευνόητο ήταν ότι θ' αλλάξει και η στελέχωση του συστήματος. Τη διαχείριση την ανέλαβαν άνθρωποι, οι οποίοι δεν είχαν ποτέ σχέση με το κεφάλαιο. Άνθρωποι, ως αστοί, παιδιά αστών, όχι απλά δεν το "λάτρευαν", αλλά πολλοί από αυτούς το θεωρούσαν εχθρικό προς τα συμφέροντά τους. Ως εκ τούτου ήταν εύκολο να ξεπεράσουν "γραμμές", οι οποίες για λόγους ασφαλείας δεν έπρεπε ποτέ να ξεπερνιούνται. Εκεί έγινε το σφάλμα. Το προηγούμενο σύστημα είχε την εξυπνάδα όχι απλά να σέβεται τις "γραμμές", αλλά τις περισσότερες φορές να στέκεται πιο μακριά ακόμα κι απ' όσο χρειαζόταν. Όχι μόνον δεν μετέφερε τη δική του παραγωγή —και άρα τα εργοστάσια— εκτός των συνόρων του, αλλά με τη βία δεν επέτρεπε και στους άλλους να χτίσουν δικά τους εργοστάσια για να παράγουν. Σαν στρατιωτικές βάσεις τα φυλούσε. Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά τα οποία λέμε για τα "όρια"; Τι είδους "γραμμές" είναι αυτές; Είναι αντιληπτές από τους ανθρώπους; Βεβαίως και είναι αντιληπτές από όλους.

Υπάρχει οικογένεια, που θα πουλήσει το σπίτι της, για να πάει διακοπές; Όχι βέβαια. Γιατί; Διότι γνωρίζει ότι δεν την συμφέρει να χάσει ένα μέσον, το οποίο μόνιμα τη διευκολύνει στην επιβίωσή της, για ν' απολαύσει κάτι εντελώς εφήμερο. Υπάρχει κτηματίας, που θα πουλήσει τα κτήματά του, για ν' αγοράσει μια πανάκριβη βίλα; Όχι βέβαια. Γιατί; Διότι γνωρίζει ότι δεν τον συμφέρει να χάσει το μέσο που του δίνει μόνιμα την εύκολη επιβίωση, για κάτι το οποίο απλά προσφέρει ευχαρίστηση. Τα ίδια ισχύουν και για τους βιομηχάνους. Γιατί δεν πουλάνε όλοι αυτοί το κεφάλαιό τους; Υπάρχει νόμος που το απαγορεύει; Όχι βέβαια. Γιατί δεν πηδάνε οι άνθρωποι από τις ταράτσες; Υπάρχει νόμος, που να μας απαγορεύει να πηδάμε από τις ταράτσες; Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση αυτή. Δεν πουλάνε, γιατί απλούστατα δεν τους συμφέρει να ξεπεράσουν τα "όρια". Τα ευδιάκριτα από όλους "όρια".

Οι κεφαλαιοκράτες αυτά όλα τα αντιλαμβάνονταν και τα σέβονταν, όταν αναλάμβαναν να στελεχώσουν τους μηχανισμούς εξουσίας. Τις πατρίδες τους, όπως και το παγκόσμιο σύστημα, τα αντιλαμβάνονταν ως κεφάλαιο. Γνώριζαν τι συμφέρει και τι δεν συμφέρει. Γνώριζαν ότι δεν τους συνέφερε να διώχνουν τις βιομηχανίες από τις επικράτειές τους. Γνώριζαν ότι αυτό σήμαινε απώλεια εθνικής ισχύος και άρα απώλεια στη δυνατότητα παρέμβασης στα διεθνή δρώμενα. Γνώριζαν ότι αυτό σήμαινε κοινωνικά προβλήματα και αυτοί ήθελαν τους πληθυσμούς τους χορτάτους και ήσυχους, ώστε να απαιτήσουν την υπακοή τους.

Οι αστοί, με το που ανέλαβαν τη διαχείριση, δεν σεβάστηκαν αυτά τα όρια. Τα όρια, που συνέδεαν τα συμφέροντα της εξουσίας με αυτά του κεφαλαίου. Για το κέρδος έκλεισαν τα εργοστάσια της Δύσης και έστειλαν την παραγωγή στην Κίνα. Για το κέρδος οδήγησαν τους λαούς στην ανεργία. Για το κέρδος ιδιωτικοποίησαν τα δημόσια κεφάλαια και "ξεδόντιασαν" τα κράτη. Έκαναν δηλαδή ακριβώς ό,τι δεν συνέφερε την εξουσία. Την εξουσία τη συνέφερε να διατηρεί υπό τον έλεγχό της το βιομηχανικό κεφάλαιο, για να ελέγχει όλα τα κράτη του Πλανήτη. Την εξουσία τη συνέφερε να έχει τεράστιο εργατικό δυναμικό στη Δύση, για να βρίσκει πρόθυμους συμμάχους, όταν θα κινδύνευε. Αυτά όλα χάθηκαν, εξαιτίας των αριθμών. Οι αριθμοί όμως ούτε πολεμάνε ούτε υπερασπίζονται κανέναν. Αυτό κατάφεραν οι αστοί. Γι' αυτόν τον λόγο αναφερθήκαμε στο παράδειγμα της αγελάδας. Ήθελαν το οριακά χαμηλό κόστος παραγωγής, το οποίο όμως δημιουργεί ανέργους και στη συνέχεια αυτούς τους άνεργους τους ήθελαν σπάταλους καταναλωτές, για να βγάλουν και το οριακά μεγάλο κέρδος. Ήθελαν να πουλάνε "γάλα", αλλά ταυτόχρονα να σπρώχνουν και κανένα "μπούτι" στην αγορά. Οριακή ηλιθιότητα δηλαδή.

Οι σημερινοί υπηρέτες του σημερινού συστήματος είναι όλοι τους τέτοιοι. Αστοί παιδιά αστών. Οριακά ηλίθιοι, ψεύτες, κλέφτες και αριθμολάγνοι. Νόμιζαν ότι τους συνέφερε να μεταφερθεί το βιομηχανικό κεφάλαιο σε φτηνές χώρες, για να κάνουν οικονομία στο κόστος της παραγωγής. Θεώρησαν ότι η απώλεια ισχύος αφορούσε τους βιομηχάνους και όχι τους ίδιους. Δεν κατάλαβαν ότι όλοι βρίσκονται στο ίδιο σκάφος και ότι οι ίδιοι ως φορείς της εξουσίας έπρεπε να το προστατεύουν, ακόμα κι αν έπρεπε να προστατεύσουν τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας, περιορίζοντας τα δικά τους συμφέροντα. Αυτοί κατέλαβαν τις υψηλές θέσεις του συστήματος και το ρύθμισαν σύμφωνα με τα δικά τους χαρακτηριστικά. Με τα χαρακτηριστικά που έδιναν στους ίδιους υπεροχή. Αυτοί αστικοποίησαν παραγωγικές κοινωνίες, μετατρέποντάς τες σε αντιπαραγωγικές κοινωνίες τεμπέληδων, γιατί οι ίδιοι ήταν οι πρωταθλητές του είδους. Είχαν συμφέρον να φέρουν τη δυτική κοινωνία στα δικά τους μέτρα εξειδίκευσης, για να μπορούν να την ελέγχουν. Όπως ο Τάισον, αν είχε την εξουσία να ρυθμίσει την κοινωνία, θα τη μετέτρεπε σε ρινγκ, για να έχει ο ίδιος την υπεροχή.

Ακόμα όμως και σ' αυτήν την αθλιότητα δεν ήθελαν να απειλούνται. Ούτε στους εαυτούς τους δεν είχαν εμπιστοσύνη. Αυτοί, που εμφανίζονται σαν λάτρεις του ανταγωνισμού, δεν θέλουν καθαρό ανταγωνισμό. Θέλουν τον ανταγωνισμό μόνον όταν με "μέσον" καταφέρουν να γίνουν ασυναγώνιστοι. Σε έναν κόσμο, τον οποίο διαφήμιζαν ως τον κόσμο της γνώσης και του ελεύθερου ανταγωνισμού, αυτοί είχαν δημιουργήσει ένα κλειστό κύκλωμα εκπαίδευσης, που τους εξασφάλιζε τα φιλέτα της αγοράς εργασίας. Ένα κλειστό κύκλωμα απαραβίαστο στους μη έχοντες και διάπλατα ανοικτό στους πλούσιους αστούς. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για σοβιετικού τύπου λάτρεις της ανταγωνιστικότητας.

Αυτοί όλοι φρόντισαν και είτε "αγόραζαν" την ανταγωνιστικότητα είτε την εξασφάλιζαν με την εξουσία. Ποιο ήταν το κόλπο τους; Δημιούργησαν παγκοσμίως ένα "σταρ σύστεμ" πανάκριβων Πανεπιστημίων, που τους εξασφάλιζαν την ανταγωνιστικότητα όσο άσχετοι κι αν ήταν. Αυτά τα Πανεπιστήμια ήταν τα "ασυναγώνιστα" και από αυτά έπαιρναν οι απόφοιτοί τους τα "ασυναγώνιστα" χαρακτηριστικά και όχι από τις ικανότητές τους. Αυτό ήταν το όλο κόλπο. Με χρήματα έκαναν τα Πανεπιστήμια αυτά "ασυναγώνιστα" και αυτό το χαρακτηριστικό τους μοιραζόταν κατόπιν ως χαρακτηριστικό και στα κουτορνίθια που αποφοιτούσαν από αυτά.

Παιδιά της διαφθοράς είναι σχεδόν οι περισσότεροι από τους αποφοίτους τους. Από αυτούς πληρώνονται τα δίδακτρα των Πανεπιστημίων, γιατί οι πραγματικά άξιοι δεν πληρώνουν. Οι πραγματικά ασυναγώνιστοι "αγοράζονται" μέσω υποτροφιών από τα Πανεπιστήμια, για να τους προσθέτουν στην "ασυναγώνιστη" εικόνα τους. Οι υπόλοιποι, που πληρώνουν, είναι οι τενεκέδες. Οι γιος του υπουργού της Σομαλίας, της Ελλάδας ή του Μπαγκλαντές. Αυτοί, που τελείωσαν ιδιωτικά σχολεία της πλάκας και στη συνέχεια απλά αγόρασαν το δικαίωμα εγγραφής στο διάσημο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο. Αν πάει κανείς στο Χάρβαρντ, να δει τους μελλοντικούς "πετυχημένους", θα δει ότι όλοι είναι σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τον "πετυχημένο", που αγόρασε "πτυχίο" με τα χρήματα του μπαμπά του, πήρε κατ’ ευθείαν κορυφαία θέση σε κρατική τράπεζα με την εξουσία του μπαμπά του και έγινε στο τέλος πολιτικός με τις ψήφους του μπαμπά του. Μια ζωή "ασυναγώνιστου" σε μια "κονσέρβα" προστασίας.

Τέτοιοι είναι οι περισσότεροι αστοί, που κυβερνούν την Νέα Τάξη. Παιδιά κρατικοδίαιτων διεφθαρμένων αξιωματούχων όλων των κρατών του Πλανήτη. Τα παιδιά των διεφθαρμένων του Παναμά, της Ινδίας, του Πακιστάν, της Κίνας και όλων των κρατών στα καμπ των διάσημων Πανεπιστημίων των ΗΠΑ περιφέρονται. Αυτοί είναι παιδιά ανθρώπων, που σε όλη τους τη ζωή πληρώνονταν άπειρα δημόσια χρήματα, για να μην κάνουν τίποτε. Παιδιά ανθρώπων, που τον ιδιωτικό τομέα τον αντιλαμβάνονταν σαν "αρπαχτή" με τη δύναμη των "υπογραφών" της δημόσιας θέσης τους. Παιδιά ανθρώπων, που έζησαν ως παράσιτα και θέλησαν να αντιγράψουν την "επιτυχία" των πατεράδων τους.

Αυτοί έκαναν το λάθος εις βάρος του κεφαλαίου και κατ’ επέκταση του συστήματος. Το λάθος, το οποίο θα τους "καταπιεί" τους ίδιους. Γιατί; Διότι απλούστατα δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο. Δεν ήταν "άρρωστα", αλλά σκληρά παιδιά της κεφαλαιοκρατίας. Δεν ήταν πλούσιοι, οι οποίοι οικειοθελώς ζούσαν με στερήσεις, προκειμένου να ασκούν εξουσία. Ήταν απλά "άρρωστα" παιδιά. Ήταν κακομαθημένοι κηφήνες, που οι κηφήνες γονείς τους τούς μετέφεραν στην πορεία προς την "επιτυχία" μέσα σε "κονσέρβες".

Εκεί που ο κεφαλαιοκράτης μαστίγωνε το παιδί του, όταν δεν ήταν ο καλύτερος μαθητής απ' όλους, αυτοί το χάιδευαν και κατηγορούσαν τους καθηγητές. Εκεί που ο κεφαλαιοκράτης έστελνε το παιδί του φαντάρο στα σύνορα, για να σκληραγωγηθεί και να δώσει το παράδειγμα στους υπόλοιπους, αυτοί, όταν δεν το απάλλασσαν από τη θητεία, το έστελναν στον Λυκαβηττό να ανάβει τα καντήλια. Εκεί που ο κεφαλαιοκράτης στερούσε χρήματα από το παιδί του, για να μην οδηγείται στην κραιπάλη, αυτοί δανείζονταν χρήματα, για να το κάνουν "επώνυμο", που περνά καλά με τις φτωχές και αναζητά πλούσια νύφη. Εκεί που ο κεφαλαιοκράτης έπινε το αίμα του παιδιού του, για να του παραχωρήσει μια ταπεινή θέση εξουσίας στο κεφάλαιό του, αυτοί έβαζαν "μέσο", για να διοριστεί το παιδί τους σε μια υψηλή θέση εξουσίας.

Αυτοί οι τενεκέδες ανέλαβαν την εξουσία του παγκοσμίου συστήματος. Οι χειρότεροι όλων των εποχών. Σύστημα, το οποίο επιβίωσε για χιλιάδες χρόνια μέσα από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, βρίσκεται σήμερα εξαιτίας τους στο χείλος της αβύσσου. Οι χειρότεροι και οι πιο ανίκανοι εξουσιαστές στην ιστορία του κόσμου. Στην κυριολεξία ανθρώπινα σκουπίδια. Μιλάμε για πραγματικό πρόβλημα του συστήματος. Αυτοί, που οδήγησαν τη Λέμαν Μπράδερς στη χρεοκοπία, είχαν το θράσος ν' αναζητούν μπόνους "χρεοκοπίας" για τους εαυτούς τους. Αυτοί, που έπρεπε να κρύβονται για την κατάρρευση της Φορτις, μόλις διασώθηκε με δημόσια χρήματα, πήγαν στη γαλλική Ριβιέρα και έκαναν πανάκριβο πάρτι για την εταιρεία τους.

Μιλάμε για αθλιότητα. Κρατικοποιούνται οι επιχειρήσεις —τις οποίες παρέλαβαν κολοσσιαίες και τις κατάντησαν ρετάλια— και αυτοί αμετανόητοι. Σε κοινωνικοποιημένη επιχείρηση, που κατέρρευσε εξαιτίας των δικών τους λαθών και σώζεται με χρήματα των φορολογουμένων, δεν ρίχνουν τις απαιτήσεις τους. Αντί να ρίξουν τους εαυτούς τους σε κάποιο βόθρο, για να μην τους βλέπει κανένας και θυμάται την ανικανότητά τους, αυτοί δεν θέλουν να υποστούν ούτε μείωση μισθών. Μιλάμε για θράσος. Μόνον για τους μισθούς τους ισχύει η ελεύθερη οικονομία. Άξια τέκνα των πατέρων τους. Το δημόσιο χρήμα πάντα έτσι το αντιλαμβάνονταν. Με το δημόσιο χρήμα αυτοί έκαναν ιδιωτικές επιτυχίες.

Στεναχωρηθήκαμε πραγματικά, όταν βλέπαμε τους απολυμένους της Λέμαν Μπράδερς να εγκαταλείπουν τα γραφεία τους. Στεναχωρηθήκαμε, που έφευγαν από τις πόρτες, ενώ έπρεπε να φεύγουν με κλωτσιές και μπουνιές από τα παράθυρα. Τα ζώα, που επινόησαν τα "τοξικά". Οι εγκληματίες, που πανηγύριζαν, όταν έβρισκαν τα "κορόιδα" να τα αγοράζουν. Αυτοί, που έκαναν πανάκριβα πάρτι, υποθηκεύοντας το μέλλον ολόκληρων λαών. Αυτοί, που άνοιγαν σαμπάνιες, εξανεμίζοντας τις συντάξεις μιας ολόκληρης παγκόσμιας γενιάς εργαζομένων. Οι εγκληματίες με τα Armani. Οι συνεργάτες των τοκογλύφων. Οι μόνοι εργαζόμενοι που χαιρόμαστε να τους βλέπουμε να πέφτουν στην άβυσσο της ανεργίας.

Βλέποντας τη θλιβερή εικόνα τους, "είδαμε" το μέλλον. Κάπως έτσι θα φύγει η αστική τάξη από τη διαχείριση του συστήματος. Θα πάρει το "κουτάκι" της και θα βρεθεί στους πέντε δρόμους. Γεύση του μέλλοντος πήραμε, βλέποντας πανίσχυρους παράγοντες πίσω από τα πανάκριβα γραφεία τους να μετατρέπονται μέσα σε μια στιγμή σε κοινούς κακομοίρηδες μακριά από αυτά. Οι περισσότεροι από αυτούς την επόμενη στιγμή της απόλυσής τους έψαχναν καινούρια φτηνά σπίτια να νοικιάσουν και ενεχυροδανειστήρια, για να παραδώσουν τα αυτοκίνητά τους. Στην εποχή της παντοκρατορίας τους και με τα χρήματά των θυμάτων τους νοίκιαζαν Penthouse στον Μανχάταν. Τώρα, περιοριζόμενοι αυστηρά στο δικό τους κεφάλαιο, αναρωτιούνται ποια γέφυρα της Νέας Υόρκης είναι η πιο προστατευμένη από τους ανέμους.

Οι "ασυναγώνιστοι" θα δημιουργήσουν ανταγωνισμό στην κοινωνία των homeless. Έμαθαν την κόκα και τώρα δεν είναι βέβαιον ότι θα εξασφαλίσουν την κόκα-κόλα. Η πολυεθνική δύναμη των κακομοίρηδων. Τους είδαμε τους φουκαράδες με το πραγματικό κεφάλαιό τους. Ένα "τεράστιο" κεφάλαιο, που χωρούσε μέσα σ' ένα κουτάκι. Τι μπορεί να περιείχε το κουτί, που κρατούσαν στα χέρια τους; Το πτυχίο του Χάρβαρντ, μια φωτογραφία της αποφοίτησής τους, μια πένα —δώρο του μπαμπά, για να υπογράφει τις μεγάλες συμφωνίες—, το σάντουιτς της ημέρας, ένα ζευγάρι ελαφριά παπούτσια και πιθανόν κανένα σώβρακο. Αυτά ήταν τα μέσα τους, που κατέκτησαν τον κόσμο. Αυτό ήταν το κεφάλαιό τους. Ακόμα και από τα σπίτια τους με ένα κουτάκι θα φύγουν, γιατί και τα πανάκριβα έπιπλά τους με πιστωτικές κάρτες τα έχουν αγορασμένα.

Βλέποντας τα πρώην μεγαλοστελέχη της αυτοκρατορίας της Νέας Τάξης να φεύγουν με τα κουτάκια τους στα χέρια, συνειρμικά μας ήρθε στο μυαλό η εικόνα των ευνούχων Μανδαρίνων της κινεζικής αυτοκρατορίας. Όμοιοι παρασιτικοί ευνούχοι είναι. Η πτώση των αυτοκρατοριών τους τούς βρήκε αδύναμους και με το κεφάλαιό τους στα χέρια τους. Το μοναδικό ιδιόκτητο κεφάλαιο που είχαν στην κατοχή τους και με το οποίο θα έπρεπε ν' αντιμετωπίσουν το μέλλον τους μακριά από τις ακριβοπληρωμένες "καρέκλες" τους. Κάπου όμως δεν μας κολλούσε η εικόνα τους. Κάπου διέφεραν μεταξύ τους και έπρεπε να το εντοπίσουμε. Τελικά το βρήκαμε. Λειτουργούν αντίστροφα. Οι Μανδαρίνοι κόβουν τους όρχεις τους και τους κουβαλάνε σε ένα κουτάκι και κατόπιν κυβερνάνε. Οι νεοταξίτες ευνούχοι του Χάρβαρντ πρώτα κυβερνάνε και κατόπιν παίρνουν τους όρχεις τους σε ένα κουτάκι.

Η απέλπιδη προσπάθεια του συστήματος για λύση του προβλήματος

 

Ο αναγνώστης, έχοντας μια πλήρη εικόνα της κατάστασης, μπορεί πλέον να αξιολογήσει τα σημερινά φαινόμενα. Μπορεί να καταλάβει τι προτείνουν οι "σοφοί" σαν λύσεις και να τις αξιολογήσει. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Απλά εμείς θα μιλήσουμε, όταν θα έχει αξία να μιλάει κανείς. Όταν θα φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο. Όταν θα πέσει τόση ησυχία, που η πτώση μιας καρφίτσας θα δημιουργεί εκκωφαντικό θόρυβο. Υπομονή έχουμε να τους περιμένουμε να δοκιμάσουν τις προτάσεις τους και γνώση έχουμε, ώστε να μην μας επηρεάζει η κατάσταση της οικονομίας, όσο κι αν επιδεινωθεί από τις "σωτήριες" λύσεις των "ασυναγώνιστων".

Προς το παρόν θα περιμένουμε να δοκιμάσουν τις προτάσεις τους οι σημερινοί διαχειριστές του συστήματος. Οι αστοί, που μας κυβερνούν. Άλλωστε αυτό υπόσχονται στον κόσμο. Έχουν τις λύσεις και εμείς περιμένουμε να τις δούμε. Με επικεφαλής τον "μάγο" Γκόρντον Μπράουν ακολουθούν όλοι οι υπόλοιποι. Οι λάτρεις της ελεύθερης οικονομίας, που ανακάλυψαν τη σοσιαλιστική διαχείριση. Τι μας είπε ο Μπράουν; Ότι οι λαοί μπορεί και να έχουν κέρδος από τις κρατικοποιήσεις των τραπεζών. Αυτοί, που μέχρι τώρα ισχυρίζονταν τα αντίθετα, εμφανίζονται "σημαιοφόροι" των κρατικοποιήσεων. Αυτοί, που αφαίρεσαν από τη λαϊκή ιδιοκτησία κεφάλαιο μονοπωλιακού τύπου αμύθητης αξίας και τρομερής χρηματοληπτικής ικανότητας, σήμερα του υπόσχονται κέρδη από χρεοκοπημένες τράπεζες. Του υπόσχονται κέρδη από επιχειρήσεις, τις οποίες δεν κατόρθωσαν να σώσουν οι φυσικοί τους ιδιοκτήτες.

Τρομερό και μόνον να το σκεφτεί κάποιος. Ο Γκόρντον Μπράουν θα γίνει ο "μεσσίας" της Νέας Τάξης. Ο άνθρωπος, που, όταν μιλάει, είναι ικανός να αποκοιμίσει μαινόμενο βούβαλο, είναι αποφασισμένος να μας "σώσει". Ο άνθρωπος, που στη ζωή του έχει νικήσει μόνον το "κατοικίδιο" του Μπους, είναι αποφασισμένος να νικήσει την οικονομική κρίση. Θα βάλει τη Βρετανία να χρηματοδοτήσει τις χρεωκοπημένες τράπεζες των αποτυχημένων αλλά πολυ­εκατομ­μυριούχων golden μάνατζερ. Τη Βρετανία, που αυτήν τη στιγμή κάνει ευχέλαια, για να μην έχει βαρύ χειμώνα κι αρχίσουν και πάλι οι Βρετανοί να πεθαίνουν κατά χιλιάδες από το κρύο. Τη Βρετανία, που κάποτε κυβερνούσε τα κύματα και σήμερα μόνον χτυπιέται από αυτά. Αυτός θα γίνει ο "Μωυσής" της Νέας Τάξης. Αυτόν θ' ακολουθήσουν οι υπόλοιποι με πρώτον τον Εβραίο "Ιησού τον Ναυή" της Γαλλίας.

Από τη στιγμή που αποφάσισαν τα "αφεντικά" τις κρατικοποιήσεις και βέβαια τις κρατικές εγγυήσεις, έπρεπε οι "σφουγγοκολάριοί" τους να ακολουθήσουν. Η ελληνική πολιτική δηλαδή δεν μπορεί να διαφέρει από αυτήν την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική. Ο Καραμανλής "εγγυήθηκε" τις καταθέσεις των Ελλήνων. Ο απόφοιτος όλων των καφετεριών γύρω από το Taft μας εγγυήθηκε τις "πλάτες" του κράτους. Ποιου κράτους; Του κράτους, το οποίο έχει δικά του χρέη, που υπερβαίνουν τα διακόσια δισεκατομμύρια ευρώ. Του κράτους ενός λαού, που κι ο ίδιος χρωστάει άλλα διακόσια δισεκατομμύρια ευρώ. Του κράτους, που δεν τολμάει να κάνει έλεγχο των αποθεμάτων των ασφαλιστικών του ταμείων, τα οποία είναι "πλημμυρισμένα" από τα "τοξικά".

Η κυβέρνηση Καραμανλή τα εγγυάται όλα. Η κυβέρνηση, η οποία έχει ακόμα "ανοικτό" τον προϋπολογισμό του 2008 και δεν μπορεί ούτε καν να καταθέσει προϋπολογισμό για την επόμενη χρονιά. Η κυβέρνηση, η οποία στη χειρότερή της στιγμή δεν μπορεί να αποφύγει τα φορομπηχτικά μέτρα, για να βελτιώσει την εικόνα της. Η κυβέρνηση, που εξοργίζει τον κόσμο, προκειμένου να μαζέψει πέντε δισεκατομμύρια ευρώ, είναι αυτή που "εγγυάται" τις καταθέσεις των εκατομμυρίων Ελλήνων. Προφανώς έχει κάτι στο μυαλό της. Δεν μπορεί να μιλάει στον "αέρα". Μάλλον έχει κάποια "τεχνογνωσία", την οποία εμείς αγνοούμε. Ίσως την τεχνογνωσία του Θόδωρου. Πώς ο Θόδωρος με τραπεζικά δάνεια απέκτησε τεράστια περιουσία; Να μην επωφεληθεί και ο λαός από τη γνώση του; Κάτι τέτοιο φανταζόμαστε ότι έχει στον "νου" της.

Ακόμα όμως κι αν αποτύχει η σημερινή κυβέρνηση, δεν χρειάζεται ν' ανησυχούμε. Έχει εφεδρείες το έθνος. Ακόμα κι αν αποτύχει ο Καραμανλής, υπάρχει ο Παπανδρέου. Ο Γιωργάκης του λαού. Άλλος επιφανής απόφοιτος όλων των καφετεριών γύρω από το Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Άλλο περίφημο "think tank" της Νέας Τάξης με πολλά χρόνια εκπαιδευτικού τουρισμού σε όλο τον Πλανήτη. Τρεις γλώσσες γνωρίζει ο άνθρωπος. Αγγλικά, σουηδικά και λίγα ελληνικά. Αυτός θα είναι —αν ου μη γέννητω χρειαστεί να γίνει κάποια χρυσή αλλαγή στην ηγεσία της χώρας— ο νέος ηγέτης. Εφόσον το πρόβλημα είναι χρηματοοικονομικό, ο Γιωργάκης μάλλον έχει τις λύσεις. Το είπε άλλωστε και προεκλογικά. Χρήματα υπάρχουν και το γνωρίζει μόνον ο ίδιος. Απλά είναι πολύ διακριτικός και εχέμυθος και δεν μας λέει πού βρίσκονται. Σημασία έχει ότι υπάρχουν και μάλλον αυτός θα μας "σώσει". Αν δεν τα καταφέρει και πάλι δεν υπάρχει πρόβλημα. Θα φύγουμε όλοι μετανάστες πίσω από το "σκήπτρο" του, γιατί έχει εξειδικευτεί σε θέματα μετανάστευσης.

Μόνον αν συμβεί το "αδιανόητο" και δεν μπορέσουν αυτοί να μας "σώσουν", αναγκαστικά θα καταθέσουμε και εμείς τις προτάσεις μας. Μόνον όταν η αδυναμία τους μετατρέψει τη σημερινή οχλαγωγία σε σιωπή, θα μιλήσουμε εμείς. Αναγκαστικά, γιατί τελευταία εμφανίζονται πολλοί μετά Χριστόν προφήτες. Άνθρωποι, που τα γνωρίζουν όλα, αφού όμως πρώτα τους αποκαλυφθούν. Τώρα είναι ευκαιρία να δούμε ποιος γνωρίζει τι. Απλή αστική λογική. Όπως γίνεται στις πανεπιστημιακές εξετάσεις. Ο καθένας μόνος του ψάχνει να βρει τις λύσεις και κρίνεται γι' αυτές. Όποιος διάβασε το μάθημά του, μάλλον θα το περάσει. Όποιος περιφερόταν στις καφετέριες του Ταφτ ή της Στοκχόλμης, μάλλον θα "κοπεί" και όποιος "κοπεί" τη δεδομένη στιγμή, μάλλον θα κλάψει.

Αν έχουν αποφασίσει να λύσουν τα προβλήματα των τραπεζιτών με χρήματα των συνταξιούχων, μάλλον το κάνουν την πιο ακατάλληλη ώρα. Δεν βλέπουμε πού αλλού μπορεί να υπάρχουν χρήματα σ' αυτό το κράτος εκτός από τα ασφαλιστικά ταμεία. Ακόμα και "μολυσμένες" αυτές οι "δεξαμενές", έχουν κάποια χρήματα. Αν οι σημερινοί κυβερνώντες αποφάσισαν με το "άλλοθι" της προστασίας του τραπεζικού συστήματος να παίξουν με τα χρήματα των φτωχών, δεν έχουν πολλές ελπίδες. Ούτε χρόνος τους απέμεινε πολύς ούτε το "πηγάδι" της κρίσης έχει "πάτο", που να τους επιτρέπει την αισιοδοξία. Θα τα χάσουν και τα λίγα χρήματα που απέμειναν και τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα. Τραγικά δύσκολα. Ο λαός έχει περάσει από το στάδιο της οργής και της φασαρίας στο στάδιο της ήρεμης αποφασιστικότητας. Όποιον "μαγκώσει" να τον κλέβει, αλίμονό του.

 

Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

 

Αυτά τα οποία λέμε για τους Έλληνες πολιτικούς ισχύουν για όλους τους πολιτικούς της ενιαίας "σούπας" της Νέας Τάξης. Αν δεν προσέξουν, θα κινδυνεύσουν στο μέλλον. Οι εξουσίες αλλάζουν χέρια και οι σημερινοί κυρίαρχοι πολλές φορές γίνονται οι αυριανοί αποδιοπομπαίοι τράγοι. Ξαφνικά όλοι αυτοί βρήκαν χρήματα, για να στηρίξουν τις τράπεζες. 500 δισεκατομμύρια ευρώ διαθέτει μια Γερμανία των εκατομμυρίων ανέργων. 360 δισεκατομμύρια ευρώ διαθέτει μια Γαλλία, που η φτώχεια της "πυρπολεί" καθημερινά τα προάστια του Παρισιού. Πού τα βρήκαν όλα αυτά τα χρήματα; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Παίρνουν τα χρήματα των φτωχών, για να στηρίξουν τους πλούσιους. Παίρνουν τα χρήματα των εκατομμυρίων εργαζομένων, για να στηρίξουν τις τράπεζες των golden boys.

Αυτό γίνεται. Δεν υπάρχει μυστήριο. Οι μοναδικοί "κουμπαράδες", που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή σε όλα τα κράτη της Δύσης, είναι τα ασφαλιστικά τους ταμεία. Σ' αυτά βάζουν "χέρι". Θα εκδώσουν τα αναξιόπιστα και χρεοκοπημένα κράτη ομόλογα και θα τα "πουλήσουν" στα ταμεία. Θα πάρουν τα χρήματα των ασφαλισμένων και θα τους δώσουν "χαρτιά". Θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση μιας ολόκληρης γενιάς εργαζομένων. Μιας γενιάς, η οποία εργάστηκε σκληρά στα εργοστάσια για σαράντα χρόνια και "επένδυσε" τις εισφορές της στα ασφαλιστικά ταμεία. Μιας γενιάς, της οποίας η επιβίωση είναι απόλυτα εξαρτημένη από αυτές τις εισφορές. Την επιβίωση αυτής της γενιάς θέτουν σε κίνδυνο και γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αν αποτύχουν στην πολιτική τους και στις επιλογές τους, κινδυνεύουν όχι απλά να χάσουν την εξουσία, αλλά να κρεμαστούν στις πλατείες των πρωτευουσών τους.

Το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να φέρουν ενώπιον των ευθυνών τους τούς πραγματικούς υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης και να μην ρισκάρουν να τους αντικαταστήσουν οι ίδιοι. Τα "golden boys" πρέπει να πάνε στα διεθνή δικαστήρια για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Σε έναν κόσμο που πεθαίνει από την πείνα, αυτοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι. Είναι εύκολο να βρεθούν οι ευθύνες τους. Να βρεθεί πώς και με ποιον τρόπο διέφθειραν τις κρατικές εξουσίες και οδηγούσαν τους λαούς σε λιμούς. Να βρεθεί πώς και με ποιον τρόπο "πυροδοτούσαν" πολέμους. Είναι εύκολο να βρεθεί σε ποιους και με τι αντίτιμο πουλούσαν τα "τοξικά" προϊόντα τους. Είναι εύκολο να βρεθεί ποιες ιμπεριαλιστικές "πλάτες" χρησιμοποιούσαν, για να πιέζουν τα κράτη και να εγγυώνται την ασφάλεια στους διεφθαρμένους. Αυτοί διέφθειραν τους πάντες. Αυτοί αφαίρεσαν από ολόκληρους λαούς το πλουτοπαραγωγικό τους κεφάλαιο, θέτοντας την επιβίωσή τους σε κίνδυνο. Αυτοί ευθύνονται για τη σημερινή αθλιότητα.

Αυτοί πρέπει να πάνε οπωσδήποτε στα δικαστήρια. Να δικαστούν και αν βρεθούν ένοχοι, να σαπίσουν στη φυλακή. Να κατασχεθούν οι περιουσίες τους και ν' αποδοθούν στα θύματά τους. Η σημερινή εξουσία αυτούς πρέπει να βάλει στο "στόχαστρό" της και όχι να "παίζει" με τα χρήματα των φτωχών. Για όσο διάστημα δεν το κάνει, θα είναι συνένοχη μ' αυτούς και θα κινδυνεύει να βρεθεί στο ίδιο "σκαμνί" σε περίπτωση ανατροπής του σημερινού πολιτικού σκηνικού. Τα ψέματα κάποτε τελειώνουν και όλα δείχνουν ότι η "παράσταση" της Νέας Τάξης είναι κοντά στην "αυλαία" της

5 Νοεμβρίου 2008

 

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο - ΕΑΜ Β’

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com