Το πιο συγκινητικό γεγονός, που είδαμε να συμβαίνει τις ημέρες αυτής της αναίτιας ανθρωποσφαγής στη Γάζα, δεν ήταν τα κλάματα των τραυματισμένων αγγελουδιών της Παλαιστίνης. Δεν ήταν τα κλάματα των μητέρων, που έχασαν τα βλαστάρια τους και σαν να βγήκαν από αρχαία ελληνική τραγωδία έριχναν χώμα πάνω στα κεφάλια τους την ώρα του αβάσταχτου θρήνου. Αυτό το οποίο ήταν κάτι το μοναδικό και το οποίο δείχνει το ανθρώπινο μεγαλείο και την αυταπάρνηση, ήταν οι συγκινητικές προσπάθειες των βασιλικών οίκων της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας να σταματήσουν τη σφαγή. Οι εστεμμένοι μονάρχες της περιοχής πήραν σύσσωμες τις οικογένειές τους και πήγαν στη Γάζα, για να προστατεύσουν τον παλαιστινιακό λαό από τη σφαγή. Αρνήθηκαν τα πλούτη και την ασφάλειά τους και έγιναν οι ίδιοι ζωντανή "ασπίδα", για να σώσουν όσες περισσότερες ανθρώπινες ζωές μπορούσαν. …Βέβαια υπάρχει και ένα άλλο ανέκδοτο με τον Τοτό, αλλά δεν είναι της παρούσης να το διηγηθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου