Για κάποιον ανύποπτο περιηγητή της ελληνικής πρωτεύουσας αποτελεί μια έκπληξη η πρώτη του επαφή με το μέγαρο του ΚΚΕ στον Περισσό. Σε μια υποβαθμισμένη περιοχή των Αθηνών —και μακριά από το κέντρο της— έρχεται αντιμέτωπος με μια φαραωνικού ύφους και μεγέθους θωρακισμένη κατασκευή.
Σε μια περιοχή με τριτοκοσμικού τύπου πολυώροφες "αποθηκευτικές" κατοικίες ανθρώπων έρχεται αντιμέτωπος με ένα κτίριο, το οποίο μοιάζει με την πολυτελή έδρα κάποιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας. Αυτό είναι το περίφημο "Σπίτι του Λαού". Ένα κτίριο πιο "θωρακισμένο" από την αμερικανική πρεσβεία και πολύ πιο εντυπωσιακό από την ταπεινή έδρα του πλουτοκρατικού "κατεστημένου", που βρίσκεται στη Ρηγίλλης.
Αυτά όλα είναι παράξενα. Τι συμβαίνει; Οι αντιιμπεριαλιστές έχουν "κέντρο επιχειρήσεων" πιο θωρακισμένο από τους ιμπεριαλιστές; Ποια ανάγκη τους εξυπηρετούν; Οι ιμπεριαλιστές, για παράδειγμα, κινδυνεύουν από τους λαούς και είναι απόλυτα φυσικό να έχουν ανάγκη την προστασία των σιδηρόφρακτων κτιρίων. Έχουν ανάγκη τις δεκάδες κάμερες, για να παρακολουθούν τα συμβαίνοντα στο περίγυρο του κτιρίου, προκειμένου να μην αιφνιδιαστούν. Κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να γίνουν θύματα εισβολής από τα πολλά εξοργισμένα και εξαθλιωμένα θύματά τους.
Το "Σπίτι του Λαού" ανήκει στο ΚΚΕ. Ανήκει στους φερόμενους σαν προστάτες των φτωχών εργαζομένων. Έχουν αυτοί οι "προστάτες" τις ίδιες ανάγκες με τους ιμπεριαλιστές, ώστε να χτίζουν τα ίδια σιδηρόφρακτα "κελύφη"; Φυσιολογικά αυτό το "σπίτι" ούτε πόρτες δεν θα έπρεπε να έχει, εφόσον η πρόσβαση του λαού στο "σπίτι" του θα έπρεπε να είναι δεδομένη. Φυσιολογικά οι περισσότεροι χώροι του θα έπρεπε να έχουν σχεδιαστεί με τρόπο τέτοιο, που να εξυπηρετεί τις ανάγκες φτωχών εργαζομένων, οι οποίοι βρίσκονται στα όρια των όποιων αναγκών τους.
συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου