Αν η 11η Σεπτεμβρίου 2001 είναι η ημέρα που άλλαξε τον πλανήτη στον οποίο κατοικούμε, όπως τον ξέραμε και τον βιώναμε, με το διεθνικό αίσθημα του φόβου να καθίσταται δεύτερη φύση του σύγχρονου ανθρώπου, η 15η Σεπτεμβρίου 2008 είναι η… 11η Σεπτεμβρίου του οικονομικού συστήματος. Εκείνη την ημέρα κατέρρευσε η Lehman Brothers, και μαζί της το τραπεζικό σύστημα δέχτηκε έναν κοσμογονικό κλυδωνισμό, που παρέπεμπε στο κραχ του προηγούμενου αιώνα.
Η κρίση που όλοι έβλεπαν να έρχεται, ήρθε. Και, το χειρότερο, δυο χρόνια μετά, είναι ακόμη εδώ, μαζί μας. Και το ακόμη χειρότερο, οι εκτιμήσεις όλων των αντικειμενικών αναλυτών, κάθε άλλο παρά σε ευοίωνο μέλλον παραπέμπουν. Μονάχα η οικονομία της Κίνας δείχνει πραγματικά στοιχεία ανάκαμψης, είναι όμως προφανές ότι και αυτό δεν φτάνει.
Για την οικονομική κρίση έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά. Εκείνο ωστόσο που δεν έχει τονιστεί επαρκώς, είναι η κοινωνιολογική διάστασή της. Αν η κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων και η φιγούρα του Οσάμα Μπιν Λάντεν, προκάλεσαν μαζική υστερία πανικού και φόβου, οικονομικοί όροι που μέχρι πρότινος γνώριζαν και κατανοούσαν οι λίγοι και μυημένοι, εισήλθαν βιαίως στο λεξιλόγιο κάθε οικογενειάρχη.
Το αίσθημα της καθημερινής αβεβαιότητας, αναίρεσε τον όποιο ρεαλιστικό σχεδιασμό ζωής. Υποθήκευσε το μέλλον. Άνοιξε παράθυρο στη μελαγχολία, που εξελίσσεται σε καλπάζουσα νόσο, ακόμη και με ιατρικού τύπου παρενέργειες και συμπτώματα. Τα χαμόγελα έδωσαν τη θέση τους στο απλανές βλέμμα. Οι πολίτες ωρίμασαν και γέρασαν ταυτόχρονα. Ολόκληρες γενιές αισθάνονται να παρακάμπτονται από τις εξελίξεις. Να μετρούν αντίστροφα προς τη συνταξιοδότηση, με την ανεδαφική ακόμη προσδοκία, ότι στο μακρινό ‘τότε’, θα μπορέσουν να γευτούν καρπούς μιας ζωής που δεν πρόλαβαν καλά-καλά να ζήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου