Ασφαλιστικό Σύστημα.

Το πρώτο πράγμα το οποίο πρέπει να καταλάβει κάποιος, για να μπορέσει να προσφέρει λύσεις στο ασφαλιστικό σύστημα, είναι να καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό το σύστημα και τι ακριβώς αντιπροσωπεύει. Αν δεν το καταλάβει αυτό, δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτε απολύτως. Πολλοί μπερδεύουν το σύστημα ασφάλισης και τα ταμεία του με το κράτος και τα δικά του ταμεία. Αυτό είναι λάθος. Αποτελεί ευθύνη της πολιτείας να υπάρχει σύστημα ασφάλισης. Αποτελεί ευθύνη της πολιτείας να προστατεύει αυτά τα ταμεία. Τα ίδια τα ταμεία όμως δεν ανήκουν στην πολιτεία. Τα ταμεία ανήκουν στους ασφαλισμένους τους. Ανήκουν σ' αυτούς που καταβάλουν τις εισφορές τους σ' αυτά. Οι πόροι των ταμείων είναι ιδιωτικά χρήματα. Δεν είναι δημόσια χρήματα.

Όσο κι αν αυτό το οποίο θα πούμε φαίνεται παράξενο, το κράτος —μέχρι στιγμής— είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τα ταμεία. Ο εγγυητής της ασφάλειας των ταμείων είναι ο μεγαλύτερος κλέφτης τους.

Αυτό είναι το μέγα πρόβλημα.

Το κράτος βάζει χέρι στα ταμεία, για να εξυπηρετεί τις δικές του ανάγκες.

Κλέβει ιδιωτικά χρήματα, για να καλύπτει δημόσιες ανάγκες.

Κλέβει χρήματα ιδιωτών, για να δίνει προνομιακούς μισθούς σε δημοσίους υπαλλήλους.

Κλέβει χρήματα ιδιωτών, για να δίνει έργα στους διαπλεκόμενους εργολάβους.

Κάθε φορά που του λείπουν χρήματα, βάζει χέρι στα αποθεματικά των ταμείων.

Εκδίδει ομόλογα και παίρνει πραγματικά χρήματα, αφήνοντας στη θέση τους χαρτιά θεωρητικής αξίας.

Τι προτείνουμε εμείς;

Να υπάρχει αυτοδιοίκητο στα ταμεία υπό την εποπτεία του κράτους.

Να υπάρχουν διοικήσεις διορισμένες από τη Βουλή, οι οποίες θα έχουν την εξουσία να αντιδρούν στις κρατικές αρπαγές.

Να υπάρχουν διοικήσεις, οι οποίες θα απαιτούν να επιστραφούν τα κλοπιμαία του κράτους.

Από εκεί και πέρα να διαχειρίζονται τα αποθεματικά των ταμείων με γνώμονα την ασφάλεια, αλλά και το κέρδος των ταμείων αυτών.

Κάποιο μεγάλο ποσοστό των αποθεματικών αυτών να διασφαλίζεται σε ακίνητη περιουσία. Κάποιο άλλο ποσοστό να επενδύεται σε αναπτυξιακούς στόχους, επωφελείς τόσο για την κοινωνία όσο και για το ασφαλιστικό ταμείο. Αυτό το οποίο γίνεται σήμερα υποτίθεται με τα ομόλογα. Γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία να "επενδύουν" στην ανάπτυξη του κράτους με τα ομόλογα, όταν μπορούν να το κάνουν απευθείας και μόνα τους. Γιατί να εμπιστευτούν την επένδυση ενός κράτους, το οποίο έχει αποδείξει μέσα στον χρόνο ότι είναι επιρρεπές στη διαφθορά και στη σπατάλη;

Τέλος, κάποιο άλλο ποσοστό να τους επιτραπεί να το εκμεταλλεύονται με τον τραπεζικό τρόπο.

Μπορούν για παράδειγμα ταμεία του μεγέθους του ΙΚΑ να επενδύουν στην ανάπτυξη της χώρας, προσβλέποντας ταυτόχρονα και στο δικό τους κέρδος. Μπορούν να συμμετέχουν σε σχεδιασμούς του κράτους μέσω χρηματοδοτήσεων και να εισπράττουν κέρδη. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Αττική Οδός. Το κράτος μπορούσε να την προτείνει στο αναπτυξιακό του πρόγραμμα και το ΙΚΑ μπορούσε να το χρηματοδοτήσει στην κατασκευή του.

Γιατί το ένα εκατομμύριο ευρώ των ημερήσιων εισπράξεων της Αττικής Οδού να πηγαίνει στη Διαπλοκή και να μην γεμίζει τα ταμεία του ΙΚΑ;

Θα μπορούσε το ΙΚΑ να συμμετέχει στη χρηματοδότηση του Αεροδρομίου Αθηνών και να το εντάξει στην περιουσία του.

Γιατί να ανήκει στους Γερμανούς;

Τα ίδια μπορούν να γίνουν σε όλους τους τομείς.

Το κράτος χρωστάει άπειρα χρήματα στο ΙΚΑ. Το ληστεύει επί δεκαετίες.

Να του δώσει μερίδιο από τις μεγάλες ΔΕΚΟ.

Να του δώσει μερίδιο από τα ΕΛΠΕ, από τη ΔΕΗ ή από τον ΟΤΕ.

Μερίδιο από τεράστιας αξίας κεφάλαιο με τεράστια εισπρακτική δυνατότητα.

Θα υπήρχε πρόβλημα επιβίωσης για το ΙΚΑ, αν είχε υπό την κατοχή του όλη αυτήν την περιουσία; Περιουσία, η οποία, αν την αναλύσει κάποιος, έχει έτσι κι αλλιώς δημιουργηθεί με δικά του χρήματα, εφόσον το ΙΚΑ αποτελεί παραδοσιακά το μεγάλο θύμα του κράτους.

Τα ανάλογα θα μπορούσαν να συμβούν σε άλλους τομείς. Όλοι διαβάζουμε για τα υπερκέρδη των ιδιωτικών τραπεζών. Των τραπεζών των μπατίρηδων. Αυτών, που έπαιρναν τα χρήματα των ταμείων, για να τα εκμεταλλεύονται.

Αυτό το οποίο έκανε ο Λάτσης ή ο Σάλας με τα χρήματα του ΙΚΑ, δεν μπορούσε να το κάνει το ίδιο το ΙΚΑ;

Δεν μπορούσε αυτήν τη στιγμή να υπάρχει τράπεζα του ΙΚΑ;

Ποια από τις ιδιωτικές τράπεζες θα επιβίωνε σε ανταγωνισμό με ένα τέτοιο τραπεζικό μεγαθήριο;

Με αυτόν τον τρόπο επιβιώνουν τα ταμεία. Με το να αφήνονται να εκμεταλλεύονται τα αποθεματικά τους και να μην επιτρέπουν στο κράτος να τα λεηλατεί. Τώρα όλοι περιμένουν από τις κυβερνήσεις να λύσουν το ασφαλιστικό πρόβλημα;

Πώς θα το λύσουν;

Με την κρατική χρηματοδότηση;

Τη χρηματοδότηση του χρεοκοπημένου κράτους;

Του κράτους, που έχει ξεπουλήσει την περιουσία του, προκειμένου να πάρει δάνεια για την καθημερινή επιβίωσή του;

Του κράτους, που σέρνεται στη διεθνή τραπεζική αγορά, για να πάρει δάνεια και να βγάλει την επόμενη μέρα;

Σε τι μπορούν να ελπίζουν οι ασφαλισμένοι;

Στους ψεύτες;

Εδώ μέχρι και ο Γιωργάκης επιχειρεί να τους δουλέψει.

Το κράτος εκεί όπου χρωστάει και εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καταβάλει χρήματα, δίνει 600 ευρώ σύνταξη και οι ψεύτες υπόσχονται εθνικές συντάξεις των 1000 ευρώ. Από πού θα βρουν να τα δώσουν;

Μιλάνε συνέχεια για καταπολέμηση της φτώχειας και εννοούν τους συνταξιούχους του ΙΚΑ.

Οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ δεν είναι φτωχοί. Έχουν να παίρνουν πολλά, γιατί έβαλαν πολλά.

Το ότι δεν παίρνουν, το οφείλουν σε ένα κράτος που κλέβει. Αυτό το κράτος τώρα επιχειρεί να τους βάλει όλους στο ίδιο "τσουβάλι" της φτώχειας και της απορίας.

Με τα λίγα χρήματα που απέμειναν στα ταμεία των ιδιωτών, προσπαθεί να κάνει γενική κοινωνική πολιτική. Προσπαθεί με ιδιωτικά χρήματα να κάνει δημόσια πολιτική. Αυτό είναι το ελληνικό κράτος.

Πάντα έτσι ήταν το ελληνικό κράτος. Ένα κράτος καραγκιόζης. Ένα κράτος, που από την απελευθέρωσή του λειτουργεί υπέρ κάποιων πολύ συγκεκριμένων ιδιωτικών συμφερόντων. Κάποτε εξυπηρετούσε τους Μαυρομιχάληδες και μετά τους Βενιζέλους. Όλοι πλούσιοι με περιουσία τους το ίδιο το κράτος. Όλοι δημοκράτες με πέντε πραξικοπήματα ο καθένας στην πλάτη του. Όλοι "υπηρέτες" του ελληνικού λαού, αλλά όλοι τον χρησιμοποιούσαν ως "μπράβο" των ισχυρών στην περιοχή. Όλοι "οραματιστές", αλλά όλοι κυβερνούσαν με "ραβασάκια" των Αγγλοσαξόνων.

Αυτό το κράτος έχουμε και πάλι μπροστά μας. Το κράτος των απογόνων όλων αυτών. Το κράτος του δικομματισμού. Το κράτος του διορισμένου από τους Βρετανούς Παπανδρέου, που μας οδήγησε στον εμφύλιο και τον θάψαμε σαν "γέρο της δημοκρατίας". Το κράτος του μονίμως απόντα στους εθνικούς αγώνες Καραμανλή, ο οποίος παρίστανε τον σκληρό ήρωα μόνον σε καιρούς ειρήνης. Το κράτος του αποστάτη, ο οποίος πλούτισε οδηγώντας μας στη Χούντα και έγινε μεγιστάνας από τη δημοκρατία. Το κράτος της διαπλοκής. Το κράτος των Κωστάκηδων, των Γιωργάκηδων και των Ντορούλων.

Δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στις δραστηριότητες των ασφαλιστικών ταμείων, γιατί απλούστατα αποτελεί εθνική ανάγκη να είναι ακμαία. Τα ασφαλιστικά ταμεία είναι το κεφάλαιο των Ελλήνων, όταν δεν μπορούν πλέον να είναι παραγωγικοί. Είναι το κεφάλαιο των πατεράδων μας. Σε μερικά χρόνια θα είναι και το δικό μας κεφάλαιο. Είναι προς το συμφέρον όλων μας να είναι ακμαία. Είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους. Από την ποιότητα του ασφαλιστικού συστήματος κρίνεται η ποιότητα του πολιτισμού μιας κοινωνίας. Γιατί; Διότι εκεί φαίνεται η ανθρωπιά του. Εκεί φαίνεται πόσο υπολογίζει τους απόμαχους της παραγωγής. Εκεί φαίνεται πόσο οι επόμενοι ευγνωμονούν τους προηγούμενους γι' αυτά που τους κληροδότησαν.

www.eamb.gr