Περί δημοσίων υπαλλήλων και συνδικαλισμού…

Τα κόμματα, για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να μπορέσουν να φέρουν εις πέρας το προδοτικό τους έργο, αναζητούσαν συνενόχους. Αυτούς τους συνενόχους τους εξασφάλισαν μέσα στον δημόσιο τομέα. Τη συνενοχή των δημοσίων υπαλλήλων την εξασφάλισαν με εύνοια. Με μισθούς που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα της ελληνικής αγοράς εργασίας. Με προνόμια που δεν δίνονται σε εργαζόμενους ούτε από τα πιο αφελή αφεντικά. Ο πιο βλάκας Έλληνας εργοδότης δεν θα τολμούσε να δώσει τους μισθούς του δημοσίου στους εργαζόμενούς του. Ακόμα κι αν ήθελε να τους ευνοήσει, εξαιτίας της λατρείας του προς αυτούς, δεν θα μπορούσε να το κάνει. Γιατί; Γιατί θα έκλεινε η επιχείρησή του. Αυτό θα ήταν κατά πολύ χειρότερο για τους εργαζόμενους από το κέρδος μιας εύνοιας.

Όμως, αυτά όλα που συμβαίνουν στο δημόσιο εκτός από παράλογα είναι ταυτόχρονα και παράνομα. Γιατί; Για δύο πολύ απλούς λόγους. Το κράτος είναι ο εγγυητής του δικαιώματος της εργασίας του πολίτη. Του κυρίαρχου με βάση το Σύνταγμα πολίτη. Η αγορά εργασίας δηλαδή δεν είναι ανεξέλεγκτη. Οι εργαζόμενοι δεν βρίσκονται στο έλεος των αφεντικών. Το κράτος είναι αυτό το οποίο διαπραγματεύεται τις ετήσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Δεν είναι δυνατόν ένα κράτος, που υποτίθεται διαπραγματεύεται και άρα γνωρίζει επαρκώς τις συνθήκες της αγοράς εργασίας, την ίδια ώρα να φέρεται για τους δικούς του εργαζόμενους με εύνοια. Δεν είναι δυνατόν ο εγγυητής του δικαιώματος της εργασίας και ο προστάτης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας να ευνοεί τους δικούς του εργαζόμενους. Δεν είναι δυνατόν με δημόσια χρήματα να απειλείται η ισονομία και η ισοπολιτεία. Δεν είναι δυνατόν να απειλούνται οι μισές διατάξεις του Συντάγματος εξαιτίας των ηλιθίων.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι εντελώς παράνομος. Είπαμε σε άλλο σημείο ότι για το Σύνταγμα δεν υπάρχει τίποτε το αυτονόητο. Για το Σύνταγμα υπάρχει μόνον ό,τι περιγράφεται μέσα σ' αυτό με τον τρόπο που αυτό περιγράφεται. Τι σημαίνει αυτό; Όπως για το Σύνταγμα υπάρχουν "άνθρωποι" μόνον εντός της "πλατφόρμας" του. έτσι προσδιορίζονται κι αυτοί που θα ονομάζονται "εργαζόμενοι" εντός αυτής της "πλατφόρμας". Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι "εργαζόμενοι" ίσοι με τους υπόλοιπους. Είναι "κατώτεροι", εφόσον περιγράφονται ως "υπηρέτες". Απλά πράγματα, που μόνον ένας ηλίθιος δεν μπορεί να κατανοήσει.

Για το Σύνταγμα δηλαδή όποιος δεν βρίσκεται στην "πλατφόρμα" του δεν είναι άνθρωπος και όποιος εργαζόμενος δεν ανήκει στον ιδιωτικό τομέα είναι "υπηρέτης". "Ανώτερος" στη συνταγματική λογική της οικονομίας είναι ο πολίτης που βγάζει το ψωμί του στη δύσκολη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα. Αυτός που επιβιώνει με απίστευτο κόπο και είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να πληρώνει από το υστέρημά του για τη συντήρηση του κράτους. Αυτός ο οποίος κάθε μήνα στήνεται απέναντι στο κρατικό "ψυγείο" είναι "κατώτερος". Αυτός που το φορολογικό του μερίδιο πληρώνεται από το κράτος είναι "υπηρέτης". Αυτοί λοιπόν οι "υπηρέτες" στην καλύτερη περίπτωση μπορούν ν' απολαμβάνουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας των "ανώτερων". Διαφορετικός μισθός υπάρχει μόνον όταν το δημόσιο διεκδικεί επειγόντως κάποια επιστημονική ειδικότητα τόσο σπάνια, που πρέπει ν' ανταγωνιστεί τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να την εντάξει στις τάξεις του και αυτό βέβαια όχι έπ' άπειρον. Θα πληρώνει ό,τι του ζητάνε μέχρι ν' αρχίσει να την "παράγει", είτε μόνο του στο σύστημα εκπαίδευσης είτε μέσω υποτροφιών εκεί όπου "παράγεται".

Ευνόητο είναι ότι ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων απαγορεύεται. Αυτοί απλά ακολουθούν τις "προόδους" των ιδιωτικών υπαλλήλων. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει συνδικαλισμός από τη στιγμή που οι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται για το κράτος το οποίο αποτελεί τον εγγυητή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας του ιδιωτικού τομέα, που αποτελούν το μισθολογικό "ταβάνι" για τους "κατώτερους". Από τη στιγμή που το "ταβάνι" ανεβαίνει και κατεβαίνει χάρη στον συνδικαλισμό άλλων, που καί πιο γενναίοι και πιο απαιτητικοί είναι, δεν έχουν λόγο να συνδικαλίζονται αυτοί οι οποίοι το βλέπουν από κάτω.

Ο συνδικαλισμός τους όμως εκτός από παράνομος είναι και εντελώς παράλογος. Γιατί; Γιατί δεν είναι δυνατόν ένας υπηρέτης να ζητάει αύξηση από έναν συνάδερφό του. Αυξήσεις δίνουν μόνον τα αφεντικά κι αυτό για το δημόσιο σημαίνει ότι μόνον ο λαός "αποφασίζει" για τους δημόσιους υπάλληλους. Αυτό δεν είναι κάτι το μυστήριο, που απαιτεί πολύπλοκες διαδικασίες για να έλθει εις πέρας. Αυτό είναι κάτι που προκύπτει από τη δυναμική της αγοράς. Μια δυναμική που αποκαλύπτεται από τις ετήσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ό,τι αυξήσεις παίρνει ο εργαζόμενος λαός στην καλύτερη περίπτωση τις ίδιες παίρνουν και οι "υπηρέτες" του. Το ίδιο παράλογη είναι και η απεργία για τους δημόσιους υπαλλήλους. Η απεργία είναι ένα ιερό δικαίωμα των εργαζομένων. Γιατί; Γιατί είναι το μοναδικό τους όπλο απέναντι στο κεφάλαιο. Οι πολλοί εργαζόμενοι με την απεργία απειλούν τους λίγους ισχυρούς. Η μαζικότητα των εργαζομένων απέναντι στην ισχύ του κεφαλαίου. Η γενναιότητα των συνδικαλιστών απειλεί τα σκληρά αφεντικά. Απαιτεί γενναιότητα να χτυπήσεις το χέρι σου στο γραφείο του αφεντικού, για ν' απαιτήσεις τα νόμιμα.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί απεργούν και έναντι ποιου; Σε τίνων τα γραφεία χτυπούν τα χέρια τους, απαιτώντας τα δικαιώματά τους. Οι υπάλληλοι απειλούν υπαλλήλους; Απειλούν αυτούς που, αν τους δώσουν προνόμια, θα τα εισπράξουν και οι ίδιοι; Αυτό κάνει τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων ταυτόχρονα παράλογο και παράνομο. Και σ' αυτήν την περίπτωση είναι απλά τα πράγματα. Αν δεν τους αρέσει να εργάζονται με τους ίδιους μισθούς που παίρνουν τα "αφεντικά" τους, ας παραιτηθούν. Ας βγουν στον ιδιωτικό τομέα και ας πλουτίσουν να τους καμαρώνουμε. Δεν υπάρχει λόγος απεργίας. Δεν τους πληρώνει το κεφάλαιο, για να το απειλούν με απεργία και άρα με απενεργοποίηση. Τους πληρώνει ο φορολογούμενος κυρίαρχος πολίτης. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι κοινοί εργαζόμενοι δεν είναι δυνατόν να δώσουν στους εργαζόμενους "υπηρέτες" τους περισσότερα από αυτά που εισπράττουν οι ίδιοι. Αυτοί οι οποίοι προσλαμβάνονται "γονατιστοί" στη δουλειά τους δεν είναι δυνατόν να φωνάζουν "όρθιοι" στα αφεντικά τους. Αυτοί οι οποίοι ορκίζονται πίστη στον λαό δεν είναι δυνατόν να εισπράττουν εύνοια εις βάρος του. Σε όποιον δεν αρέσει μια δουλειά, παραιτείται.

Απλά πράγματα. Από εκεί και πέρα, αν αυτό που περιγράφει το Σύνταγμα δεν τους αρέσει ή το θεωρούν μειωτικό, ας "βγουν" από αυτό κι ας το αλλάξουν. Οι "γενναίοι" συνδικαλιστές του δημοσίου, που χτυπάνε τα "χέρια" στα γραφεία των δημόσιων υπαλλήλων, ας "βγουν" από την "πλατφόρμα" του Συντάγματος κι ας χτυπήσουν το "χέρι" τους στο λαό, εφόσον διαφωνούν με την άποψή του γι' αυτούς, η οποία καταγράφεται στον υπάρχοντα συνταγματικό νόμο. Τότε θα δούνε οι αργόμισθοι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ, γιατί δεν πρέπει να "δουλεύεις" το κτήνος. Τότε θα δούνε τα κοπρόσκυλα ότι υπάρχει και μόδα στα "αμάνικα" ρούχα. Τότε θα δούνε τα "γενναία" σκυλάκια του δημόσιου καναπέ ότι στην πραγματική ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα τα πράγματα είναι επικίνδυνα.

Στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει εκ του ασφαλούς γενναιότητα. Εκεί δεν σκιαμαχείς με τον εαυτό σου. Εκεί δεν παίζεις "πόλεμο" με τους ομοίους σου. Εκεί πέφτουν κεφάλια και τα εξασφαλισμένα θρασύδειλα ανθρωπάκια του δημόσιου συνδικαλισμού δεν θ' αντέξουν. Εκεί υπάρχουν λιοντάρια με κοφτερά δόντια και όχι ξεδοντιασμένα κανίς, που γαβγίζουν εκ του ασφαλούς έξω από την πόρτα του "αφεντικού". Να δει ένας άνθρωπος σαν τον γράφοντα έναν συνδικαλιστή της ΑΔΕΔΥ να του χτυπάει το χέρι στο γραφείο του και θα είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Ούτε τα ζεύγη του DNA θα μείνουν στη θέση τους.

Γιατί τόση οργή, που φτάνει σε σημείο να μοιάζει με μίσος; Γιατί απλούστατα κανένα Σύνταγμα και καμία ανθρώπινη λογική δεν μπορεί ν' ανεχθεί παράσιτα που λειτουργούν ως μέλη συμμοριών. Κανένας φορολογούμενος εργαζόμενος δεν μπορεί ν' ανεχθεί έναν υψηλόμισθο αργόμισθο, που η μόνιμη ενασχόλησή του είναι ο κομματικός χαφιεδισμός. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον συνδικαλισμό του δημοσίου. Ο λαός καταβάλει μισθούς όχι για ν' απολαύσει υπηρεσίες, αλλά για να μπορούν τα κόμματα να εξασφαλίζουν δωρεάν τον χαφιεδισμό που τους χρειάζεται, ώστε να παραμείνουν στην εξουσία. Τα κόμματα έχουν διαβρώσει τις δομές του κρατικού μηχανισμού και τον έχουν μετατρέψει σε κομματικές ιδιοκτησίες. Σε ιδιοκτησίες, που υπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα μέσα στο δημόσιο κεφάλαιο. Ιδιοτελή συμφέροντα, που υπηρετούνται από συμμορίτες.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον δημόσιο τομέα. Οι συνδικαλιστές με τους καρπούς των "αγώνων" τους έχουν εγκλωβίσει τους δημόσιους υπάλληλους στη λογική της συμμορίας, που προσπαθεί να επωφεληθεί εις βάρος του λαού, εκμεταλλευόμενη τη μαζικότητά της και την όποια πολυτιμότητά της. Αυτό βέβαια δεν προέκυψε από τυχαίες συγκυρίες ή από την ικανότητα των συνδικαλιστών. Αυτό ήταν επιλογή της πολιτικής ηγεσίας. Ήταν επιλογή του ΠΑΣΟΚ, για να μπορεί να μονιμοποιηθεί στην εξουσία και κατ' επέκταση να παρακάμψει το Σύνταγμα. Γιατί έγινε; Για να δημιουργηθούν μονίμως συμπλέοντα συμφέροντα μεταξύ ενός κόμματος και μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού.

Με εύνοια, που ξεφεύγει από τη λογική του Συντάγματος, προσπάθησαν να δημιουργήσουν επαγγελματίες οπαδούς. Οπαδούς, που, εκτός από την ψήφο τους, θα πρόσφεραν και τον δημόσιο μηχανισμό στην υπηρεσία του κόμματος. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Δεν τους έφταναν τα χρήματα των επιδοτήσεων που εισέπρατταν τα κόμματα για να συντηρούν τις στρατιές των επαγγελματιών οπαδών. Θέλησαν να κομματικοποιήσουν και τον κρατικό μηχανισμό, για να τον μετατρέψουν σε κομματικό "σκυλοστάσιο" και να μπορούν να μονιμοποιήσουν την παρουσία τους στην εξουσία. Με χρήματα του ΟΤΕ και της ΔΕΗ κάποιοι μπορούσαν να κολλάνε μέρα και νύχτα αφίσες για τα κόμματα. Με χρήματα του φορολογούμενου λαού —και εξαιτίας του κεφαλαίου του— κάποιοι μονιμοποιούνται στην εξουσία. Αντίσταση μεγάλη δεν βρήκαν, γιατί απλούστατα εκμεταλλεύτηκαν τα κατώτερα ένστικτα του λαού. Εκμεταλ­λεύτηκαν το γεγονός ότι σχεδόν το σύνολο των οικογενειών έχουν κάποιον δημόσιο υπάλληλο ανάμεσα στα μέλη τους και εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι οι Έλληνες, παρασυρόμενοι από το πάθος, μπορούν ν' ανεχθούν το κάθε "μέσο" προκειμένου να "νικήσουν" στις εκλογές

Παναγιώτης Τραϊανού

www.eamb.gr

ΤΟ "ΜΥΣΤΙΚΟ" ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ζητά …"γη και ύδωρ"

και απειλεί την Ελλάδα με το εξωτερικό της χρέος.
Λάθος… …Μέγα Λάθος.
Εδώ είναι ....Σπάρτη και Αθήνα και Μακεδονία και Κρήτη και....
Έπρεπε να προσέχουν τα λόγια τους...

Συμβαίνει συχνά με τον άνθρωπο το εξής απλό φαινόμενο. Βλέπει άριστα τις "καμπούρες" των άλλων και δεν βλέπει καθόλου τη δική του. Σήμερα στο παγκόσμιο "μικροσκόπιο" βρίσκεται η "καμπούρα" των Ελλήνων. Όλοι τη βλέπουν, αλλά όχι οι Έλληνες. Όλοι βλέπουν την "καμπούρα" των Ελλήνων, αλλά όχι τις δικές τους. Αυτή η επιλεκτική "ορατότητα" είναι ένα φυσικό φαινόμενο και αυτό θα προσπαθήσουμε να το εκμεταλλευτούμε, για να εξασφαλίσουμε την καλύτερη δυνατή "εικόνα" της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας. Θα δούμε και εμείς ως Έλληνες τις "καμπούρες" των άλλων, για να κατανοήσουμε τη δική μας, η οποία είναι όμοια. Σε έναν κόσμο "καμπούρηδων" οι πάντες μοιάζουν και άρα θα χρησιμοποιήσουμε τον "απέναντι" ως "είδωλο" δικό μας.

Πριν πούμε όμως οτιδήποτε άλλο, χρήσιμο είναι να ξεκινήσουμε με μια διαπίστωση, την οποία στη συνέχεια του κειμένου θα αιτιολογήσουμε. Οι Ευρωπαίοι, που σήμερα μας "μαλώνουν" για τις "σπατάλες" μας, είναι οι κύριοι και αποκλειστικοί υπεύθυνοι για το εξωτερικό μας χρέος. Τα άπειρα χρήματα του εξωτερικού μας χρέους δεν μπήκαν σε κάποια ελληνικά "σεντούκια". Ευρωπαϊκές τράπεζες τα έδωσαν και ευρωπαϊκές εταιρείες τα εισέπραξαν. "Πέρασαν" από την ελληνική οικονομία, αλλά δεν "στάθηκαν" σ' αυτήν. Οι ίδιοι άνθρωποι, που μας τα έδωσαν, ήταν οι ίδιοι που τα ξαναπήραν. Τώρα λοιπόν, που οι Βρυξέλες ζητούν "μέτρα", είναι ευκαιρία να λύσουμε και τις όποιες εκκρεμότητες υπάρχουν μεταξύ μας.

Αφού έκανε το λάθος ο "κλέφτης" και τα "τσιράκια" του να φωνάζουν, καλό είναι ο "νοικοκύρης" να πάρει το "χαρτί" και το "μολύβι". Μας συμφέρει το "χαρτί" και το "μολύβι", γιατί είμαστε θύματα μιας κατάστασης, που, αν δεν αντιμετωπίσουμε με τον σωστό τρόπο, μπορεί να μας καταστρέψει. Είμαστε μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας και ως τέτοιοι θα λύσουμε τις όποιες διαφορές μας υπάρχουν με τους υπολοίπους. Κανένας δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα της ενιαίας Ευρώπης, αλλά τα πάντα μέσα σ' αυτήν πρέπει να κινούνται μέσα στα πλαίσια της δικαιοσύνης του αμοιβαίου σεβασμού και βέβαια της ισότητας μεταξύ των λαών. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα ο οραματιστής από το κορόιδο. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα η συμμετοχή μας στην Ευρώπη από την …κατοχή μας από την Ευρώπη.

Αν κάποιοι Ευρωπαίοι εξέλαβαν την ευρωπαϊκή ενοποίηση σαν τη μεγάλη ευκαιρία, για να καταφέρουν να κάνουν με χρήματα αυτά τα οποία απέτυχε να κάνει ο Χίτλερ με τα όπλα, κάνουν λάθος και αυτό το λάθος σύντομα θα κληθούν να το πληρώσουν. Σ' ό,τι αφορά το ίδιο το πρόβλημα του ευρώ και της σταθερότητας της ευρωζώνης έχουμε να πούμε σε όλους όσους διακατέχονται από "ευρωφοβίες" ότι αυτές δεν ευσταθούν. Κανενός ευρώ την ασφάλεια δεν θέτει σε κίνδυνο η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Πέραν του γεγονότος ότι η ίδια η οικονομία της Ελλάδας αντιπροσωπεύει ένα πολύ μικρό μέρος της ευρωπαϊκής οικονομίας —περίπου το 3%— και άρα μπορεί να στηριχθεί ανά πάσα στιγμή από την κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα και πάλι δεν τίθεται θέμα ασφάλειας, για τον λόγο ότι η ευρωπαϊκή οικονομία έχει άμυνες. Άμυνες πολύ ισχυρότερες ακόμα και από αυτές των ΗΠΑ, των οποίων το δολάριο δεν απειλήθηκε από την "πτώχευση" ενός εκ των ισχυροτέρων "πυλώνων" της αμερικανικής οικονομίας, όπως είναι η Καλιφόρνια. Η Ευρώπη αποτελεί την πλουσιότερη αγορά του κόσμου και το νόμισμα του καταναλωτή είναι πάντα πιο ισχυρό από αυτό του πωλητή.

Ο δήθεν πανικός και οι υστερίες των Βρυξελών αποκαλύπτουν πολιτικές αγωνίες και όχι οικονομικές ανασφάλειες. Ποια είναι η κύρια αγωνία τους; Ότι η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση θα αποκαλύψει τα εγκλήματά τους. Ότι μετά από έναν "μαραθώνιο" λεηλασίας των ασθενέστερων κρατών από τους ισχυρότερους εταίρους καταλήξαμε στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο ήταν γνωστό εκ των προτέρων, εφόσον είχε εξ’ αρχής δρομολογηθεί γι' αυτόν τον λόγο. Περί αυτού πρόκειται. Το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών πολιτικών των Βρυξελών ήταν η "κατάκτηση" των ασθενέστερων εταίρων από τους ισχυρότερους. Τώρα, με τις "υστερίες" κατά της Ελλάδας, απλά χτυπάνε το "σαμάρι" για ν' ακούσει το "γομάρι". Χτυπάνε τον ασθενέστερο, για ν' ακούσουν και οι υπόλοιποι αδύναμοι. Χτυπάνε την Ελλάδα, για ν' "ακούσει" η Ιταλία, η Ισπανία και τα άλλα τα "παιδιά".

Τα εξωτερικά χρέη των κρατών κυρίως της Μεσογείου αποκαλύπτουν τη ζοφερή πραγματικότητα για τους λαούς τους. Λεηλατήθηκαν… και τώρα αυτοί, που τα λεηλάτησαν, φοβούνται τις αντιδράσεις τους. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν στήσει μια παράσταση "τρόμου" και ωμού εκβιασμού. Προκειμένου να μην αντιδράσουν, θα επιχειρήσουν να τους τρομοκρατήσουν με την "πτώχευσή" τους. Τα εξωτερικά χρέη των κρατών ήταν στην πραγματικότητα τα "ουίσκι" και τα "καθρεπτάκια", που πούλησαν στους "Ινδιάνους", προκειμένου να τους αφαιρέσουν τη γη τους. Ξαφνικά κυρίαρχοι λαοί βρέθηκαν να είναι "φιλοξενούμενοι" στις πατρίδες τους. "Φιλοξενούμενοι", γιατί κάποιοι τραπεζικοί "βρικόλακες" τους αφαίμαξαν και στη συνέχεια τους αφαίρεσαν τις ίδιες τις πατρίδες τους.

Απλά και γνωστά πράγματα, τα οποία έχουν γίνει και στο παρελθόν και γι' αυτόν τον λόγο τρομάζουν αυτούς που τα εφάρμοσαν. Το οικονομικό έγκλημα αυτού του τύπου, δηλαδή, δεν είναι μια καινούργια και άγνωστη πρακτική για το σύστημα. Η δημιουργία χρεών, προκειμένου να λεηλατηθούν ή να ελεγχθούν κράτη και λαοί, δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Ολόκληρος ο Τρίτος Κόσμος με τα τεχνητά χρέη ελέγχεται και λεηλατείται καθημερινά. Εξαιτίας των χρεών λιμοκτονούν λαοί σε πατρίδες, οι οποίες θα μπορούσαν να τους θρέψουν με μεγάλη άνεση. Με λίγη ανθρωπιστική "βοήθεια", ένα τρακτέρ και μερικούς σπόρους, τούς αφαίρεσαν τις πατρίδες τους. Με λίγο "χαρτζιλίκι" διαφθοράς σε προδότες κυβερνήτες παραμένουν κατακτητές, χωρίς να χρειαστεί να χυθεί αίμα. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Οι περισσότεροι φτωχοί λαοί έχουν χάσει τις πατρίδες τους.

Το μόνο πρωτότυπο —στην περίπτωση που αναφερόμαστε— είναι ότι αυτού του είδους την πολιτική την έκαναν εις βάρος "ανεπτυγμένων" κρατών. Κρατών, τα οποία ήταν μακριά από τη "ζούγκλα" και τα οποία με τα χρέη και τη διαφθορά φρόντισαν να τα τοποθετήσουν στο κέντρο της "ζούγκλας". Άλωσαν κράτη, τα οποία μέχρι τώρα είχαν άμυνες και εξαιτίας της "ενοποίησης" τις έχασαν. Κράτη, τα οποία είχαν ισχυρές άμυνες μέσα στα πλαίσια των εθνικών πολιτικών και εντασσόμενα μέσα σε ευρύτερα πλαίσια τις έχαναν. Είναι η ίδια εγκληματική τακτική που ακολούθησε η Δυτική Γερμανία εις βάρος της Ανατολικής. Τι έκαναν; Ένα από τα πιο ισχυρά κράτη της πάλαι ποτέ Ανατολικής Ευρώπης λεηλατήθηκε μέσα σε ελάχιστα χρόνια από τους "αδερφούς" του καπιταλιστές. Με την άνευ προστατευτικών δικλείδων ενοποίησή τους ο ισχυρός λεηλάτησε τον ανίσχυρο. Απαξιώθηκε η παραγωγή της Ανατολικής Γερμανίας και ως εκ τούτου ο πληθυσμός της βυθίστηκε στην ανεργία. Η ανεργία απαξίωσε το ανατολικογερμανικό κεφάλαιο και αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Δυτικογερμανούς να το αρπάξουν τζάμπα. Υποκριτικές "βοήθειες" και υψηλότοκα δάνεια αναμίχθηκαν και έγιναν μια "μέγγενη", η οποία έπνιξε το κράτος και τον λαό της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας.

Σήμερα οι Ανατολικογερμανοί περιφέρονται στην ενιαία Γερμανία όμοιοι με τους φτωχούς λαθρομετάναστες. Άνεργοι και χωρίς καμία περιουσία, είτε ιδιωτική είτε συλλογική. Ξανθοί "Πακιστανοί" και "Ινδοί" μέσα σε μια πατρίδα, η οποία τους "ξεζούμισε" και τώρα πλέον δεν τους "θέλει". Τους βύθισαν στα δάνεια, στερώντας τους όχι μόνον την περιουσία του παρελθόντος, αλλά και την ελπίδα να ανακάμψουν κάποτε στο μέλλον. Τα "αδέρφια" τους με τις λαμπερές "βιτρίνες" κατάπιαν ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στην πατρίδα τους. Οι Ανατολικογερμανοί την "πάτησαν" όπως τα έντομα, που έλκονται από τους δυνατούς "λαμπτήρες" και πεθαίνουν όταν "αγγίζουν" το "όνειρό" τους. Σήμερα οι Δυτικοί αδερφοί τους αντιλαμβάνονται σαν πρόβλημα και σαν "παράσιτα", που επιβαρύνουν την οικονομία τους. Την οικονομία των "ανεπτυγμένων", που της στερούν πόρους.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει διαπράξει ένα κράτος εις βάρος του υποτιθέμενου λαού του από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Ποιος όμως το διέπραξε; Οι Γερμανοί εις βάρος Γερμανών; Το γερμανικό κράτος εις βάρος μιας μεγάλης μερίδας Γερμανών; Όχι βέβαια. Γερμανία —δυστυχώς για τον λαό της— δεν υπάρχει. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπάρχει ελεύθερη Γερμανία. Υπάρχει μια εβραιοκρατούμενη Γερμανία, η οποία καθημερινά προσβάλει, ταπεινώνει και εξευτελίζει τον γερμανικό λαό για τις συλλογικές του ευθύνες σε ένα υποτιθέμενο "ολοκαύτωμα". Υπάρχει μια εβραιοκρατούμενη Γερμανία, η οποία λεηλατεί καθημερινά τον γερμανικό λαό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ενιαίας πλέον Γερμανίας. Μια συμμορία Εβραίων, η οποία εκμεταλλεύτηκε τις αγωνίες ενός διχασμένου λαού και τον κατέστρεψε ολοσχερώς.

Αυτή η συμμορία χρησιμοποίησε —για να φέρει εις πέρας τον σχεδιασμό της— τον πιο διεφθαρμένο Γερμανό του τελευταίου αιώνα. Τον κοιλιόδουλο Κολ. Τον χρησιμοποίησε και κατόπιν τον "παρόπλισε", γιατί της ήταν άχρηστος. Ήταν πολύ βρόμικος και προκλητικός για ν' αναλάβει να εκφράσει τη μελλοντική "επεκτατική" πολιτική της Γερμανίας. Αυτή η πολιτική έπρεπε να έχει χαμηλό "προφίλ" και γι' αυτό επιλέχθηκε ένα "τίποτε" με το όνομα Μέρκελ. Αυτή η συμμορία, μετά το "πείραμα" της ενοποίησης της Γερμανίας, θέλησε —και το κατάφερε— να μεταφέρει την τεχνογνωσία της και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό ακριβώς είναι το όλο θέμα. Με την απόλυτη ενοποίηση της Γερμανίας στην πραγματικότητα έγινε μια πρόβα τζενεράλε γι' αυτά τα οποία θα έκαναν οι Εβραίοι στην ενιαία Ευρώπη.

Το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης "οπλίστηκε" με εμπειρία από τις δοκιμασμένες πρακτικές που ακολουθήθηκαν στην Ανατολική Γερμανία και εκεί ακριβώς πόνταρε. Όπως "κρύφτηκε" πίσω από το κράτος και την οικονομία της Δυτικής Γερμανίας, για να "καταπιεί" την Ανατολική, έτσι "κρύφτηκε" πίσω από το κράτος της ενιαίας Γερμανίας, για να "καταπιεί" την υπόλοιπη Ευρώπη. Οι ίδιοι άνθρωποι, που εγκλημάτησαν εις βάρος των Γερμανών, επανέλαβαν τους εαυτούς τους και έκαναν τα ίδια εγκλήματα εναντίον όλων των Ευρωπαίων. Ισχυροποιήθηκαν με τη λεηλασία της Ανατολικής Γερμανίας και στη συνέχεια αυτήν την ισχύ τη χρησιμοποίησαν εις βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών.

Η συμμορία αυτή δεν είναι αγνώστου "διαμονής". Είναι "συμμορία" με γνωστό "ονοματεπώνυμο" και γνωστή "κατοικία". Είναι η συμμορία που ελέγχει απόλυτα την οικονομία της εβραιοκρατούμενης γερμανικής οικονομίας. Η συμμορία της Deutsche Bank του Ιωσήφ Άκερμαν. Μια "συμμορία", η οποία εξ’ αρχής βάδιζε με "σχέδιο". Είχε απέναντι της τους νέους "Ινδιάνους", οι οποίοι είχαν μια περιουσία που τους ενδιέφερε και είχε έτοιμα "καθρεπτάκια" και "ουίσκι", για να τους ξεγελάσει. Σήμερα, που έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος της "κατάκτησης", η επιθυμία τους είναι ν' αποφύγουν τις αντιδράσεις των θυμάτων τους. Γι' αυτό "χτυπάνε" την Ελλάδα, προκειμένου να τρομοκρατήσουν και τους υπόλοιπους.

Η τρομοκράτηση των λαών και των κρατών που λεηλατήθηκαν είναι το ζητούμενο αυτής της πολιτικής. Γιατί; Γιατί θέλουν να μας "πουλήσουν" τον τελικό σχεδιασμό της καταστροφής, χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις. Θέλουν να μας "ρυθμίσουν" "χαριστικά" τα δάνεια και τα χρέη, προκειμένου να είμαστε "ευχαριστημένοι". Προκειμένου να μην αντιδράσουμε για τη λεηλασία. Προκειμένου να μην ψάξουμε να βρούμε ποιοι ευθύνονται πραγματικά για τα υπέρογκα χρέη που "φορτωθήκαμε" και ποιοι επωφελήθηκαν από αυτά. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, χρωστάει πάνω από μισό τρις ευρώ στο διεθνές και κυρίως στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

Πού πήγαν αυτά τα χρήματα; Τα πήραν οι Έλληνες και τα έβαλαν στα σεντούκια τους, λεηλατώντας τους πόρους και βέβαια τον "ιδρώτα" των υπολοίπων Ευρωπαίων; Τα μετέτρεψαν σε επενδύσεις και άρα σήμερα ζουν εξαιτίας των κερδών κεφαλαίων, τα οποία ανήκαν στους υπόλοιπους Ευρωπαίους; Τι έγιναν δηλαδή τα χρήματα των Ελλήνων αλλά και των υπολοίπων Ευρωπαίων, που "επενδύθηκαν" στην Ελλάδα; Τα χρήματα δεν "χάνονται". Τα χρήματα αφήνουν "ίχνη". Από τη στιγμή που οι Έλληνες τα πήραν, κάπου υπάρχουν. Αν δεν τα έχουν οι ίδιοι, αυτό σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι τα πήραν για λογαριασμό τους. Αυτό είναι το αντικείμενο του κειμένου. Η αναζήτηση των "ιχνών" του χρήματος. Είναι βέβαιον ότι υπάρχουν "ίχνη". Τόσο μεγάλα ποσά είναι βέβαιον ότι θα έχουν τεράστια "ίχνη".

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για ν' αρχίσουμε το "κυνήγι". Η Ελλάδα και οι Έλληνες, όταν μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είχαν μια πολύ συγκεκριμένη περιουσία. Μια περιουσία, η οποία μπορούσε να καταμετρηθεί με πολύ απλό τρόπο. Δεν ήταν αφηρημένη. Υπήρχε η ατομική περιουσία των Ελλήνων και η συλλογική περιουσία των Ελλήνων. Ο λαός των Ελλήνων φημίζονταν εκείνη την εποχή για τις αποταμιεύσεις του. Φημιζόταν για την παθιασμένη προσκόλλησή του στην ακίνητη περιουσία του. Σε μια εποχή ευρωπαϊκής ακμής, κατά την οποία οι ισχυροί ευρωπαϊκοί λαοί "κατανάλωναν" την ακμή τους, οι Έλληνες "αποταμίευαν" με πάθος. Δεν είχαν την πολυτέλεια να αφεθούν στην ασφάλεια ενός συστήματος, που φρόντιζε για τα μέλη του. Αυτά, που έναν Γερμανό του τα "εγγυούταν" το κοινωνικό κράτος της Γερμανίας, για τον Έλληνα ήταν κρυμμένα κάτω από το "μαξιλάρι" του.

Ταυτόχρονα όμως οι Έλληνες, ως λαός, είχαν και μια τεράστια συλλογική περιουσία. Περιουσία, την οποία δεν διέθεταν άλλοι λαοί σε συλλογικό επίπεδο. Περιουσία, η οποία προέκυψε από τις ιδιομορφίες των πολιτικοκοινωνικών δεδομένων που αφορούσαν την Ελλάδα. Περιουσία, που δημιουργήθηκε μέσα από συλλογικές θυσίες. Περιουσία, που σε άλλες χώρες —πολύ ισχυρότερες— ανήκε στη σφαίρα των ιδιωτικών συμφερόντων, εφόσον δεν επιτρέπονταν στα κράτη να κάνουν επενδύσεις σε χώρους οι οποίοι ενδιέφεραν τον ιδιωτικό τομέα. Το αποτέλεσμα ήταν η συλλογική περιουσία του ελληνικού λαού να είναι τεράστια και αμύθητης αξίας.

Εταιρείες-κολοσσοί ανήκαν στους Έλληνες πολίτες. Εταιρείες όπως η ΕΛΠΕ, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, ο ΟΠΑΠ, η ΕΥΔΑΠ, η ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, η Εθνική Τράπεζα, η Ολυμπιακή, οι οποίες, αν ανήκαν σε ιδιώτες, θα τους καθιστούσαν μεγιστάνες παγκοσμίου βεληνεκούς. Εταιρίες πανάκριβες με κεφάλαιο όλων των τύπων και μορφών. Με άπειρο κεφάλαιο σε ακίνητη περιουσία —που απαιτούσαν οι υποδομές τους— αλλά και με κεφάλαιο σε έμψυχο δυναμικό, με το άρτια εκπαιδευμένο και εξειδικευμένο προσωπικό τους. Τόνους χρήματος είχαν ξοδέψει οι Έλληνες όχι μόνον για να "χτίσουν" αυτές τις εταιρείες, αλλά και για να εκπαιδεύσουν το προσωπικό τους.

Κοντά σ' αυτό το κεφάλαιο υπήρχε και ένα άλλο κεφάλαιο εξίσου μυθικής αξίας. Η Ελλάδα, ως φυσικός χώρος, ήταν πάντα ένα από τα πιο γνωστά "φιλέτα" στον Πλανήτη. Ήταν ένα "οικόπεδο" στη μέση της Μεσογείου. Στη μέση του μέσου της Γης. Ένα ανεκμετάλλευτο "φιλέτο", το οποίο περίμενε ανά πάσα στιγμή να αποδώσει χρυσάφι από την ανάπτυξή του. Ένα "φιλέτο", του οποίου η εκμετάλλευση εκείνη την εποχή ήταν μηδενική και "εκφραζόταν" από τη γριά του rooms to let και από το καμάκι, που αναζητούσε το εύκολο σεξ. Το συλλογικό κεφάλαιο των Ελλήνων, το οποίο αφορούσε την ακίνητη περιουσία του λαού, ήταν τερατωδών διαστάσεων. Το "μαγαζί" ήταν "γωνία" και ανήκε εξ’ ολοκλήρου στον ελληνικό λαό. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για ιδιομορφία πολιτικοκοινωνικών δεδομένων.

Η σύγχρονη Ελλάδα προερχόταν από "απελευθέρωση" και δεν ήταν η τελική "μετάλλαξη" κάποιου φεουδαρχικού συστήματος, όπως συνέβαινε με άλλα ευρωπαϊκά συστήματα. Δεν ήταν το τελικό αποτέλεσμα μιας δύσκολης "διαπραγμάτευσης" μεταξύ λαού και "γαλαζοαίματων", όπως συνέβαινε με τη Βρετανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία ή τη Γερμανία. Τα βουνά, τα δάση ή οι ακτές της δεν ανήκαν σε κάποιους "γαλαζοαίματους". Ανήκαν στον λαό της και ήταν αμύθητης αξίας. Μιας αξίας, η οποία ήταν "ορατή" για εκείνους που έβλεπαν τις οικονομικές εξελίξεις του τότε άμεσου μέλλοντος. Ήταν "ορατό" για τους γνωρίζοντες ότι ο τουρισμός θα γινόταν η βαριά βιομηχανία της επόμενης ημέρας της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Η Ελλάδα μπήκε στην Ευρώπη σαν ένας βαθύπλουτος κληρονόμος. Πανίσχυρη και με όλα τα δεδομένα να μπορούν να λειτουργήσουν υπέρ της. Είχε τεράστιο συλλογικό κεφάλαιο, είχε αποταμιευμένους πόρους και διάθεση να επενδύσει στην ανάπτυξή του. Ταυτόχρονα είχε και ένα άλλο προσόν, που έκανε τη διαδικασία ακόμα πιο εύκολη. Είχε "φθηνά" λειτουργικά. Είχε έναν κρατικό μηχανισμό πολύ "σφικτό" στα έξοδά του, σε βαθμό που να χαρακτηρίζεται "μίζερος". Είχε ανύπαρκτη διαφθορά. Οι κρατικοί υπάλληλοι ήταν από τους χειρότερα αμειβόμενους εργαζόμενους στη χώρα και η διαφθορά τιμωρούνταν σκληρά, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται αυτή στον βαθμό που να δημιουργεί κοινωνικό πρόβλημα.

Τι έγινε λοιπόν και μέσα σε λίγες δεκαετίες όλα αυτά άλλαξαν κατά τρόπο τραγικό για τους Έλληνες; Πώς δηλαδή ένας λαός, με "παράδοση" στη συγκέντρωση περιουσιακών στοιχείων, εμφανίζεται "νταντέλα"; Ένας λαός, ο οποίος είχε υπό την κατοχή του δεκάδες τρισεκατομμύρια δραχμές σε καταθέσεις —τα οποία μεταφράζονταν σε δισεκατομμύρια του δολαρίου εκείνης της εποχής—, βρέθηκε να χρωστά άλλα τόσα και με την υπόλοιπη περιουσία του να έχει "χαθεί". Τι απέγινε εκείνο το μυθώθες συλλογικό κεφάλαιο; Πώς ξαφνικά ο ΟΤΕ βρέθηκε υπό γερμανική ιδιοκτησία; Πώς ξαφνικά το μεγάλο λιμάνι της χώρας έχει γίνει κινέζικο και το μεγάλο αεροδρόμιο της χώρας έγινε γερμανικό; Πώς βρέθηκαν πάνω από δύο εκατομμύρια ξένων ατομικών ιδιοκτησιών μέσα σε μια τόσο μικρή χώρα; Πώς κατάφεραν οι πολυεθνικές του τουρισμού ν' αποκτήσουν ιδιοκτησίες "πλακών" χιλιάδων στρεμμάτων πάνω στο "μπαλκόνι" του Αιγαίου;

Γιατί ξαφνικά οι δημόσιοι υπάλληλοι των "τρεις κι εξήντα", που δεν διαφθείρονταν όταν ήταν φτωχοί και είχαν ανάγκη τα χρήματα, άρχισαν να διαφθείρονται όταν έγιναν υψηλόμισθοι προνομιούχοι; Ποιοι εισέπραξαν εκείνα τα χρήματα της διαφθοράς;

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Καταλαβαίνει τον λόγο που κάποιοι στην Ευρώπη "φωνάζουν"; Φοβούνται μήπως οι Έλληνες "ξυπνήσουν" και "δουν" αυτά τα οποία δεν πρέπει …Δουν ότι για πέντε δρόμους, μερικές ψηφιακές συνδέσεις και υποβρύχια που "γέρνουν" έχασαν ολόκληρη την πατρίδα τους. Φοβούνται κάποιοι Ευρωπαίοι μην θυμώσουν οι Έλληνες και κάνουν αυτό το οποίο δεν τους συμφέρει. Φοβούνται μην κάνουν καταμέτρηση της ζημιάς και τους αποκαλύψουν. Φοβούνται τον "κερατά" και τώρα τον απειλούν και με "ξυλοδαρμό".
συνεχεια εδω

Λιμενεργάτες και απλή αριθμητική

Μεγάλη φασαρία έγινε για το ύψος της αποζημίωσης που ενδέχεται να λάβουν οι λιμενεργάτες. Ας μην σταθούμε, επί του παρόντος, στο ήθος της επικείμενης απόφασης, αλλά ας θίξουμε κάτι άλλο. Σε απλά ελληνικά. Σε ελληνικά και αριθμητική επιπέδου δημοτικού σχολείου.

Έστω ότι έχουμε έναν εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα ο οποίος κατά μία σχετικά αισιόδοξη εκτίμηση αμείβεται με μηνιαίο μισθο 1000 ευρώ. Σε αυτήν την περίπτωση μια απλή διαίρεση αποκαλύπτει κάποια ενδιάφεροντα πράγματα. 300.000 διά 1000(μηνιαίος μισθός)=300 μήνες ==> 300 μήνες διά 14 (μισθοί+δώρα) = 21 χρόνια. Έστω, τώρα, ένα απάνθρωπο αλλά απολύτως ρεαλιστικό σενάριο σύμφωνα με το οποίο ο εργαζόμενος του παραδείγματός μας αμείβεται με μηνιαίο μισθό 750 ευρώ. Σε αυτήν την περίπτωση, το πηλίκο της ανωτέρω διαίρεσης ισούται με 400 μήνες ή 28 χρόνια.

ΕΙΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ; Έχετε έστω και ελάχιστα ψήγματα σοβαρότητας ώστε να...

διεκδικείτε χρήματα, τα οποία ένας μέσος εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα θα τα εισπράξει μετά από 21 έως 28 χρόνια εργασίας; Προφανώς δεν είστε σοβαροί. Εκτός αυτού, είστε και καταφανέστατα ηλίθιοι. Είστε ηλίθιοι διότι έχετε άγνοια κινδύνου. Δεν φοβάστε μήπως καμιά μέρα σας στριμώξουν στο δρόμο τίποτε απελπισμένοι και κατάκοποι εργαζόμενοι ή - ακόμα χειρότερα - τίποτε εξαθλιωμένοι άνεργοι και σας σπάσουν τα μούτρα; Δεν φοβάστε μήπως φάτε κανά βρωμόξυλο από αυτό που έφαγε ο Πολυζωγόπουλος; Από αυτό που έφαγε ο Μπερλουσκόνι; Δεν φοβάστε;

Μάλλον δεν φοβάστε. Δεν πειράζει.

Αρκεί που θα φοβηθεί ο πρώτος. Ο πρώτος που θα αρπάξει τις σφαλιάρες. Είναι σίγουρο ότι με τις μελανιές στα μούτρα, θα σας περιγράψει με σαφήνεια τα μελανά σημεία της υπόθεσης...

συνεχεια εδω
απο taxalia

Ασφαλιστικό Σύστημα.

Το πρώτο πράγμα το οποίο πρέπει να καταλάβει κάποιος, για να μπορέσει να προσφέρει λύσεις στο ασφαλιστικό σύστημα, είναι να καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό το σύστημα και τι ακριβώς αντιπροσωπεύει. Αν δεν το καταλάβει αυτό, δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτε απολύτως. Πολλοί μπερδεύουν το σύστημα ασφάλισης και τα ταμεία του με το κράτος και τα δικά του ταμεία. Αυτό είναι λάθος. Αποτελεί ευθύνη της πολιτείας να υπάρχει σύστημα ασφάλισης. Αποτελεί ευθύνη της πολιτείας να προστατεύει αυτά τα ταμεία. Τα ίδια τα ταμεία όμως δεν ανήκουν στην πολιτεία. Τα ταμεία ανήκουν στους ασφαλισμένους τους. Ανήκουν σ' αυτούς που καταβάλουν τις εισφορές τους σ' αυτά. Οι πόροι των ταμείων είναι ιδιωτικά χρήματα. Δεν είναι δημόσια χρήματα.

Όσο κι αν αυτό το οποίο θα πούμε φαίνεται παράξενο, το κράτος —μέχρι στιγμής— είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τα ταμεία. Ο εγγυητής της ασφάλειας των ταμείων είναι ο μεγαλύτερος κλέφτης τους.

Αυτό είναι το μέγα πρόβλημα.

Το κράτος βάζει χέρι στα ταμεία, για να εξυπηρετεί τις δικές του ανάγκες.

Κλέβει ιδιωτικά χρήματα, για να καλύπτει δημόσιες ανάγκες.

Κλέβει χρήματα ιδιωτών, για να δίνει προνομιακούς μισθούς σε δημοσίους υπαλλήλους.

Κλέβει χρήματα ιδιωτών, για να δίνει έργα στους διαπλεκόμενους εργολάβους.

Κάθε φορά που του λείπουν χρήματα, βάζει χέρι στα αποθεματικά των ταμείων.

Εκδίδει ομόλογα και παίρνει πραγματικά χρήματα, αφήνοντας στη θέση τους χαρτιά θεωρητικής αξίας.

Τι προτείνουμε εμείς;

Να υπάρχει αυτοδιοίκητο στα ταμεία υπό την εποπτεία του κράτους.

Να υπάρχουν διοικήσεις διορισμένες από τη Βουλή, οι οποίες θα έχουν την εξουσία να αντιδρούν στις κρατικές αρπαγές.

Να υπάρχουν διοικήσεις, οι οποίες θα απαιτούν να επιστραφούν τα κλοπιμαία του κράτους.

Από εκεί και πέρα να διαχειρίζονται τα αποθεματικά των ταμείων με γνώμονα την ασφάλεια, αλλά και το κέρδος των ταμείων αυτών.

Κάποιο μεγάλο ποσοστό των αποθεματικών αυτών να διασφαλίζεται σε ακίνητη περιουσία. Κάποιο άλλο ποσοστό να επενδύεται σε αναπτυξιακούς στόχους, επωφελείς τόσο για την κοινωνία όσο και για το ασφαλιστικό ταμείο. Αυτό το οποίο γίνεται σήμερα υποτίθεται με τα ομόλογα. Γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία να "επενδύουν" στην ανάπτυξη του κράτους με τα ομόλογα, όταν μπορούν να το κάνουν απευθείας και μόνα τους. Γιατί να εμπιστευτούν την επένδυση ενός κράτους, το οποίο έχει αποδείξει μέσα στον χρόνο ότι είναι επιρρεπές στη διαφθορά και στη σπατάλη;

Τέλος, κάποιο άλλο ποσοστό να τους επιτραπεί να το εκμεταλλεύονται με τον τραπεζικό τρόπο.

Μπορούν για παράδειγμα ταμεία του μεγέθους του ΙΚΑ να επενδύουν στην ανάπτυξη της χώρας, προσβλέποντας ταυτόχρονα και στο δικό τους κέρδος. Μπορούν να συμμετέχουν σε σχεδιασμούς του κράτους μέσω χρηματοδοτήσεων και να εισπράττουν κέρδη. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Αττική Οδός. Το κράτος μπορούσε να την προτείνει στο αναπτυξιακό του πρόγραμμα και το ΙΚΑ μπορούσε να το χρηματοδοτήσει στην κατασκευή του.

Γιατί το ένα εκατομμύριο ευρώ των ημερήσιων εισπράξεων της Αττικής Οδού να πηγαίνει στη Διαπλοκή και να μην γεμίζει τα ταμεία του ΙΚΑ;

Θα μπορούσε το ΙΚΑ να συμμετέχει στη χρηματοδότηση του Αεροδρομίου Αθηνών και να το εντάξει στην περιουσία του.

Γιατί να ανήκει στους Γερμανούς;

Τα ίδια μπορούν να γίνουν σε όλους τους τομείς.

Το κράτος χρωστάει άπειρα χρήματα στο ΙΚΑ. Το ληστεύει επί δεκαετίες.

Να του δώσει μερίδιο από τις μεγάλες ΔΕΚΟ.

Να του δώσει μερίδιο από τα ΕΛΠΕ, από τη ΔΕΗ ή από τον ΟΤΕ.

Μερίδιο από τεράστιας αξίας κεφάλαιο με τεράστια εισπρακτική δυνατότητα.

Θα υπήρχε πρόβλημα επιβίωσης για το ΙΚΑ, αν είχε υπό την κατοχή του όλη αυτήν την περιουσία; Περιουσία, η οποία, αν την αναλύσει κάποιος, έχει έτσι κι αλλιώς δημιουργηθεί με δικά του χρήματα, εφόσον το ΙΚΑ αποτελεί παραδοσιακά το μεγάλο θύμα του κράτους.

Τα ανάλογα θα μπορούσαν να συμβούν σε άλλους τομείς. Όλοι διαβάζουμε για τα υπερκέρδη των ιδιωτικών τραπεζών. Των τραπεζών των μπατίρηδων. Αυτών, που έπαιρναν τα χρήματα των ταμείων, για να τα εκμεταλλεύονται.

Αυτό το οποίο έκανε ο Λάτσης ή ο Σάλας με τα χρήματα του ΙΚΑ, δεν μπορούσε να το κάνει το ίδιο το ΙΚΑ;

Δεν μπορούσε αυτήν τη στιγμή να υπάρχει τράπεζα του ΙΚΑ;

Ποια από τις ιδιωτικές τράπεζες θα επιβίωνε σε ανταγωνισμό με ένα τέτοιο τραπεζικό μεγαθήριο;

Με αυτόν τον τρόπο επιβιώνουν τα ταμεία. Με το να αφήνονται να εκμεταλλεύονται τα αποθεματικά τους και να μην επιτρέπουν στο κράτος να τα λεηλατεί. Τώρα όλοι περιμένουν από τις κυβερνήσεις να λύσουν το ασφαλιστικό πρόβλημα;

Πώς θα το λύσουν;

Με την κρατική χρηματοδότηση;

Τη χρηματοδότηση του χρεοκοπημένου κράτους;

Του κράτους, που έχει ξεπουλήσει την περιουσία του, προκειμένου να πάρει δάνεια για την καθημερινή επιβίωσή του;

Του κράτους, που σέρνεται στη διεθνή τραπεζική αγορά, για να πάρει δάνεια και να βγάλει την επόμενη μέρα;

Σε τι μπορούν να ελπίζουν οι ασφαλισμένοι;

Στους ψεύτες;

Εδώ μέχρι και ο Γιωργάκης επιχειρεί να τους δουλέψει.

Το κράτος εκεί όπου χρωστάει και εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καταβάλει χρήματα, δίνει 600 ευρώ σύνταξη και οι ψεύτες υπόσχονται εθνικές συντάξεις των 1000 ευρώ. Από πού θα βρουν να τα δώσουν;

Μιλάνε συνέχεια για καταπολέμηση της φτώχειας και εννοούν τους συνταξιούχους του ΙΚΑ.

Οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ δεν είναι φτωχοί. Έχουν να παίρνουν πολλά, γιατί έβαλαν πολλά.

Το ότι δεν παίρνουν, το οφείλουν σε ένα κράτος που κλέβει. Αυτό το κράτος τώρα επιχειρεί να τους βάλει όλους στο ίδιο "τσουβάλι" της φτώχειας και της απορίας.

Με τα λίγα χρήματα που απέμειναν στα ταμεία των ιδιωτών, προσπαθεί να κάνει γενική κοινωνική πολιτική. Προσπαθεί με ιδιωτικά χρήματα να κάνει δημόσια πολιτική. Αυτό είναι το ελληνικό κράτος.

Πάντα έτσι ήταν το ελληνικό κράτος. Ένα κράτος καραγκιόζης. Ένα κράτος, που από την απελευθέρωσή του λειτουργεί υπέρ κάποιων πολύ συγκεκριμένων ιδιωτικών συμφερόντων. Κάποτε εξυπηρετούσε τους Μαυρομιχάληδες και μετά τους Βενιζέλους. Όλοι πλούσιοι με περιουσία τους το ίδιο το κράτος. Όλοι δημοκράτες με πέντε πραξικοπήματα ο καθένας στην πλάτη του. Όλοι "υπηρέτες" του ελληνικού λαού, αλλά όλοι τον χρησιμοποιούσαν ως "μπράβο" των ισχυρών στην περιοχή. Όλοι "οραματιστές", αλλά όλοι κυβερνούσαν με "ραβασάκια" των Αγγλοσαξόνων.

Αυτό το κράτος έχουμε και πάλι μπροστά μας. Το κράτος των απογόνων όλων αυτών. Το κράτος του δικομματισμού. Το κράτος του διορισμένου από τους Βρετανούς Παπανδρέου, που μας οδήγησε στον εμφύλιο και τον θάψαμε σαν "γέρο της δημοκρατίας". Το κράτος του μονίμως απόντα στους εθνικούς αγώνες Καραμανλή, ο οποίος παρίστανε τον σκληρό ήρωα μόνον σε καιρούς ειρήνης. Το κράτος του αποστάτη, ο οποίος πλούτισε οδηγώντας μας στη Χούντα και έγινε μεγιστάνας από τη δημοκρατία. Το κράτος της διαπλοκής. Το κράτος των Κωστάκηδων, των Γιωργάκηδων και των Ντορούλων.

Δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στις δραστηριότητες των ασφαλιστικών ταμείων, γιατί απλούστατα αποτελεί εθνική ανάγκη να είναι ακμαία. Τα ασφαλιστικά ταμεία είναι το κεφάλαιο των Ελλήνων, όταν δεν μπορούν πλέον να είναι παραγωγικοί. Είναι το κεφάλαιο των πατεράδων μας. Σε μερικά χρόνια θα είναι και το δικό μας κεφάλαιο. Είναι προς το συμφέρον όλων μας να είναι ακμαία. Είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους. Από την ποιότητα του ασφαλιστικού συστήματος κρίνεται η ποιότητα του πολιτισμού μιας κοινωνίας. Γιατί; Διότι εκεί φαίνεται η ανθρωπιά του. Εκεί φαίνεται πόσο υπολογίζει τους απόμαχους της παραγωγής. Εκεί φαίνεται πόσο οι επόμενοι ευγνωμονούν τους προηγούμενους γι' αυτά που τους κληροδότησαν.

www.eamb.gr

Διαφθορά.

Η διαφθορά θα πρέπει να γίνει το κορυφαίο έγκλημα του συστήματος. Θα πρέπει ν' αναβαθμιστεί στα όρια. Προτείνουμε να πάψει να είναι κακούργημα και να γίνει συνταγματικό έγκλημα. Μπροστά στο έγκλημα της διαφθοράς θα πρέπει ακόμα και οι κατά συρροή δολοφόνοι να φαίνονται αγαθοί, που δικαιούνται συγχώρεσης. Η τιμωρία της διαφθοράς θα πρέπει να έχει τη σκληρότητα που απαιτεί η ανάγκη για την πάταξή της. Να γίνεται με ταχείες διαδικασίες από ειδικά δικαστήρια εξειδικευμένων στην πάταξη της διαφθοράς δικαστών.

Η τιμωρία θα πρέπει να στοχεύει στην ολοκληρωτική καταστροφή του διεφθαρμένου κρατικού λειτουργού. Να στοχεύει στην κοινωνική, πολιτική, επιστημονική και οικονομική καταστροφή του. Να του στερεί το σήμερα και να του απαγορεύει το αύριο. Να θεωρείται ύψιστη κοινωνική γενναιοδωρία το να μην οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ο διεφθαρμένος να αντιμετωπίζεται ως "λεπρός" και να απομονώνεται από την κοινωνία. Αυτό είναι λογικό. Η διαφθορά δοκιμάζει τον πολιτισμό μιας κοινωνίας. Την "αρρωσταίνει" και την οδηγεί στον εκφυλισμό.

Πολύ πριν φτάσουμε σ' αυτήν την κατάσταση, καλό θα είναι να γνωρίζουν οι πάντες τι θα πάθουν αυτοί οι οποίοι μπορούν να μας οδηγήσουν στην αθλιότητα.

Να γνωρίζει ο διεφθαρμένος ότι δεν πρέπει να απλώνει το χέρι, για να ζητάει από τον πολίτη χρήματα για υπηρεσίες τις οποίες έχει δεχθεί να πληρώνεται από τον μισθό του για να τις παρέχει.

Να γνωρίζει ο διεφθαρμένος ότι δεν πρέπει να βάζει το χέρι του στον δημόσιο πλούτο.

Να γνωρίζει ο διεφθαρμένος ότι, αν πιαστεί να τα "παίρνει", δεν θα έχει αύριο.

Αν για το κοινό έγκλημα αποτελεί υποχρέωση της πολιτείας να σοφρωνεί τους κακοποιούς και καθήκον της να τους επανεντάσσει στην κοινωνία, σ' αυτήν την περίπτωση τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει. Απέναντι στη διαφθορά η πολιτεία δεν έχει καμία υποχρέωση και κανένα καθήκον.

Έχει δικαίωμα να εκφράζει τα πιο άγρια ένστικτα της κοινωνίας.

Έχει το δικαίωμα να εκδικείται. Να εκδικείται για δικό της λογαριασμό αυτούς που την πρόδωσαν και να εκδικείται για λογαριασμό της κοινωνίας αυτούς που τη λεηλάτησαν.

Κανένα έλεος στα κτήνη.

Κανένα έλεος για τα κτήνη, που τις θυσίες, το αίμα, τον κόπο, τις αγωνίες και το μέλλον ενός ολόκληρου λαού τις μετατρέπουν σε προσωπικό τους "μαγαζάκι".

Απλά πράγματα, τα οποία, για όσους δεν τα καταλαβαίνουν, μπορούν να απευθυνθούν στους εργαζόμενους της ΔΕΗ. Αυτοί είναι εργαζόμενοι, που γνωρίζουν τι σημαίνει να σε περιμένει η καταστροφή ή και ο θάνατος στον χώρο εργασίας σου, όταν δεν σέβεσαι τους κανόνες εργασίας.

Υπάρχει εργαζόμενος της ΔΕΗ, που διαμαρτυρήθηκε για τη "σκληρότητα" του ηλεκτρικού ρεύματος; Τρόπος ζωής γίνεται. Τέτοιον τρόπο ζωής θα έχουν και οι κρατικοί υπάλληλοι. Κανένας δεν τους υποχρέωσε και κανένας δεν τους παρακάλεσε να πάνε στο δημόσιο. Μόνοι τους το αποφάσισαν. Σ' αυτό το εργασιακό περιβάλλον η διαφθορά θα σημαίνει "ηλεκτροπληξία".

www.eamb.gr

ΕΞΩ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ν.Δ

Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΝΑ ΞΕΦΟΡΤΩΘΕΙ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ "ΑΓΙΑ" ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Διαβάστε εδω

Είναι αδιανόητο να υπάρχουν ανώνυμα blogs ;

Σε συνέντευξή του στο newstime, o Πέτρος Ευθυμίου, δήλωσε, απαντώντας στην ερώτηση:

Προέρχεστε από το δημοσιογραφικό χώρο. Τελευταία, στον ίδιο χώρο προσπαθούν να κινηθούν πολλά blogs, επώνυμα ή ανώνυμα. Πιστεύετε ότι τα ανώνυμα blogs αποτελούν απειλή για τη Δημοκρατία και πρέπει να τους επιβληθεί διά νόμου η επωνυμία;
και απάντησε:

«Μία από τις πιο θεμελιώδεις κατακτήσεις της Δημοκρατίας από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης ήταν η ελευθεροτυπία. Η ελευθερία της διακίνησης των ιδεών των απόψεων ή των πληροφοριών συνοδεύεται από την κατάκτηση του πολίτη να αναφέρεται ή να καταφέρεται επώνυμα απέναντι σε κάθε εξουσία. Η επωνυμία είναι κατάκτηση της ελευθερίας και άσκηση της ευθύνης του πολίτη. Επομένως, είναι αδιανόητο να υπάρχουν ανώνυμα μπλογκς, πράγμα που συνιστά υποχώρηση και άρνηση θεμελιωδών δημοκρατικών αρχών».
Αυτά είπε ο ...προοδευτικός κ.Ευθυμίου !
Και σχολιάζουμε:
ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΩΝΥΜΙΑΣ ΤΩΝ BLOGS

συνεχεια εδω
απο taxalia

Εκλογές στη Νέα Δημοκρατία.

Συγχαρητήρια στον κόσμο της Δεξιάς.

Πήρε μόνος του το κόμμα του

από τα χέρια του "σφετεριστή".

Ο Μητσοτάκης κατόρθωσε το ακατόρθωτο.

Κέρδισε όλες τις μάχες και έχασε τον πόλεμο.

Το ΕΑΜ.Β’ έχει συνηθίσει τους φίλους του να παίρνει έγκαιρα θέση στα μεγάλα πολιτικά γεγονότα και οι εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας ήταν ένα τέτοιο μεγάλο πολιτικό γεγονός. Γιατί όμως το ΕΑΜ.Β’, αλλάζοντας τη συνήθη τακτική του, τοποθετείται εκ των υστέρων σ' αυτό το ζήτημα; Μήπως φοβήθηκε να κάνει πρόβλεψη των εξελίξεων, μη τυχών και εκτεθεί; Όχι βέβαια. Η πολιτική μοιάζει με τον πόλεμο και στον πόλεμο δεν υπάρχουν μυστήρια …και οι εκπλήξεις, όταν συμβαίνουν, είναι σπάνιες. Ως εκ τούτου οι προβλέψεις γίνονται πάντα εκ του ασφαλούς. Γνώση χρειάζεται και όχι μαντικές ικανότητες. Στην πολιτική γίνονται μάχες και οι μάχες κερδίζονται ή χάνονται με βάση τη λογική. Οι ισχυροί, όταν είναι έξυπνοι, νικάνε πάντα και αυτό είναι κανόνας. Αν ο ισχυρός δεν είναι έξυπνος, θα χάσει και αυτό δεν αποτελεί έκπληξη.

συνέχεια εδω

Ποια είναι η πιο πολυπαιγμένη θεατρική «παράσταση» στην Βρετανία;

Η παράσταση με τα πιο πολλά κέρδη και την απόλυτη πιστότητα στην «αναπαραγωγή» της μέσα στον χρόνο;

Το μυαλό του αναγνώστη εύλογα θα πάει στον Άμλετ του Σαίξπηρ ή στο έργο κάποιου άλλου καταξιωμένου Βρετανού συγγραφέα. Αυτό είναι λάθος. Η ολιγοήμερη «παράσταση» που δίνεται κάθε χρόνο και αποδίδει τεράστια κέρδη είναι αυτήν της «Κλαίουσας Αγγλίδας». Μια παράσταση που κάνει το Broadway να φαίνεται φτωχογειτονιά. Μια «παράσταση» «σκηνοθετημένη» από τους καλύτερους του «είδους». Σκηνοθετημένη από πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, «έγκριτους» δημοσιογράφους διεθνών ΜΜΕ και βέβαια πλούσια golden boys γνωστών βρετανικών εταιρειών.

Αν κάποιος κάνει μια στοιχειώδη έρευνα στα συμβαίνοντα θα διαπιστώσει ότι κατά τα «σύμπτωση» οι Άγγλοι «θυμούνται» ότι οι Έλληνες βίαζαν τις κόρες τους ή ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τους γιους τους περί τα τέλη Νοεμβρίου. Κάθε φορά δηλαδή που «πλησιάζει» ο Δεκέμβρης οι Άγγλοι θεωρούν χρήσιμο να «θυμηθούν» και να ενημερώσουν το παγκόσμιο κοινό για την «βαρβαρότητα» των Ελλήνων.

Περίεργο ε; Καθόλου. Γιατί συμβαίνει αυτό πάντα την ίδια εποχή; Γιατί τον Δεκέμβριο οι μεγάλοι Βρετανοί tour operator κλείνουν τα «συμβόλαια» της κάθε νέας τουριστικής σεζόν. Θεωρούν χρήσιμο για αυτούς να εκβιάσουν και να στριμώξουν» τους Έλληνες τουριστικούς επιχειρηματίες προκειμένου να εξασφαλίσουν τις «τζάμπα» τιμές που επιθυμούν. Το αποτέλεσμα αυτής της «παράστασης»; Η χώρα των Ελλήνων έχει λιγότερα έσοδα από το δικό της τουριστικό κεφάλαιο από αυτά που εισπράττουν αυτοί που κατοικούν τον «λασπότοπο» της Μάγχης. Οι Έλληνες τουριστικοί επιχειρηματίες του Αιγαίου έχουν λιγότερα έσοδα από τους Βρετανούς τρωγλοδύτες των τουριστικών υπογείων του Λονδίνου.

Χάρη σε αυτές τις ανάγκες «στήνεται» κάθε χρόνο την ίδια εποχή. Απλά όπως κάθε παράσταση που σέβεται τον εαυτό της και αναζητεί την «επιτυχία» θέλει τα γνωστά «συστατικά» της. Θέλει αίμα, σπέρμα, και δάκρυα. Θέλει «ήρωες» και «αντιήρωες». Θέλει θύματα για να συγκινηθεί το παγκόσμιο κοινό από τα κλάματα μιας δυστυχούς μάνας. Αυτά περιλαμβάνει μια «καλή» παράσταση και αυτά δεν θα μπορούσαν να λείπουν και από την σημερινή. Μιλάμε για υπερπαραγωγή που περιλαμβάνει στοιχεία από τα όλες τις γνωστές «επιτυχίες» στο σύνολο του χρόνου.

Ξαφνικά το παγκόσμιο κοινό είδε μια Αγγλίδα να θρηνεί τον αγαπημένο γιο της. Την είδε σαν σύγχρονη Κλυταιμνήστρα να καταριέται τους φονιάδες του παιδιού της. Την είδε σαν μια «ικέτιδα» να ζητά την «τιμωρία» των θεών. Ποιους καταριόταν; Τους «βάρβαρους» Έλληνες. Τους Έλληνες που δεν σεβάστηκαν «αυτό» που τους έστειλε ή ίδια.

Η σημερινή Αγγλίδα μάνα που θρηνεί δεν έχει ευθύνες; Γιατί να την συμπαθήσουμε περισσότερο από κάποιες άλλες; Απλά επειδή σε εκείνες δεν τους έτυχε το «κακό»;

Αυτό είναι το πρόβλημα.

Από καθαρή σύμπτωση γυρνάνε οι Άγγλοι στην πατρίδα τους.

Ο πραγματικός περίγελος του Πλανήτη.

Από την «μυρωδιά» τους εντοπίζεις. Αν τους ψάχνεις θα τους βρεις από την μυρωδιά του κατουρημένου, του χεσμένου ή του δαρμένου.

Παντού κάνουν τα ίδια και από αυτόν τον κανόνα δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί η Ελλάδα. Διακοπές κάνουν και μετράνε «απώλειες» σαν να πήγαιναν στο Ιράκ. Όσοι δεν πεθάνουν στα νοσοκομεία από ατυχήματα, μεταξύ τους ξυλοδαρμούς, ή αφροδισιακά νοσήματα κινδυνεύουν να πεθάνουν καθημερινά από πνιγμό εξαιτίας των δικών τους ξερατών. Από καθαρή «σύμπτωση» γυρνάνε οι περισσότεροι αρτιμελείς στην πατρίδα τους.

Αυτά όμως δεν τα περιλαμβάνει η «παράσταση». Δεν «ανακρίνεται» η πενθούσα μάνα για τον δικό της ρόλο και την δική της συμμετοχή. Αφήνεται να κλαιει και να οδύρεται για να κερδίζουν οι βρετανικές εταιρείες. Οι ίδιες εταιρείες οι οποίες για τα ίδια συμφέροντα μετατρέπουν το κάθε δεκαεπτάχρονο Βρετανό έφηβο σε τελειωμένο μεθύστακα. Οι ίδιες εταιρείες που προφανώς δεν της επέτρεψαν να «διαμαρτυρηθεί» μέσα στην «σεζόν» και άρα κατά την περίοδο των εισπράξεών τους.

Σε αυτά τα εγκληματικά δεδομένα δεν έχει «συμμετοχή» η κλαίουσα αγγλίδα μάνα; Έκανε την αυτοκριτική της; Γιατί το δικό της παιδί και όχι αυτό κάποιας άλλης μόλις φεύγει από την πατρίδα του μετατρέπεται σε ένα μεθυσμένο, πορνομανιακό και βίαιο κτήνος; Γιατί το δικό της παιδί έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ της παιδικής εγκληματικότητας; Γιατί το δικό της παιδί έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ κατανάλωσης «χαπιών»; Γιατί το δικό της παιδί «δραπετεύει» από το σπίτι του για να πιει ότι «ορυκτέλαιο» του σερβίρουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη; Τι του έχει ή μάλλον τι δεν του έχει προσφέρει η μητέρα του και πίνει για να «ξεχάσει»;

Αυτήν δεν έχει ευθύνη γιατί το δικό της παιδί και όχι αυτό κάποιας άλλης μάνας «ξυλοκοπείται» συστηματικά, από όλους τους λαούς σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη; Αυτή δεν είχε την ευθύνη να το «διδάξει» τον σεβασμό των ανθρώπων; Ποια είναι η ευθύνη της; Να το αφήνει να αποκτηνώνεται και κάνει ότι θέλει εις βάρος όποιου θέλει και μετά να τρέχει να ζητάει τιμωρίες; Αυτήν ως μητέρα δεν «μεταφέρει» στο παιδί της το εθνικό «χόμπι» των Άγγλων που είναι να προκαλούν και να προσβάλούν τους πάντες;

Πριν δηλαδή αναζητήσεις ως γονέας την ευθύνη ενός μεθυσμένου που σκότωσε έναν άλλο μεθυσμένο πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου. Να δεις γιατί ο κάθε Άγγλος –και άρα και το παιδί σου- περνάει το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών του στα πατώματα. Όσο καλά γνωρίζουν οι Άγγλοι τα εδάφη της Ισπανίας, της Ελλάδας ή της Τουρκίας δεν τα γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους. Αν τους ρωτήσεις θα ξέρουν να σου απαντήσουν μέχρι και που πονάει λιγότερο όταν πέφτεις κάτω μεθυσμένος.

Αυτήν η Αγγλίδα μάνα ας κλαιει τώρα το παιδί της για να κερδίζουν οι tour operator. Ας «πουλήσει» το παιδί της σε αυτούς εφόσον είναι βέβαιο ότι της έχουν υποσχεθούν αμοιβή με το «δάκρυ». Όσο πιο πολύ «δάκρυ» τόσο μεγαλύτερο το μεροκάματο. Μπορεί να έχασε το παιδί της αλλά κέρδισε τα πέντε λεπτά διασημότητας που της προσφέρουν οι επιχειρηματίες.

Άποψή μας είναι ότι η φετινή «παράσταση» θα είναι η τελευταία. Έτσι και αλλιώς η παγκόσμια οικονομική κατάσταση και ειδικά της Βρετανίας δεν θα επιτρέψει την νέα «εκστρατεία» των μεθυσμένων στην πανάκριβη για αυτούς Ευρώπη. Τα οικονομικά δεδομένα της Βρετανίας και κυρίως η αξία της βρετανικής λίρας δεν θα τους επιτρέψουν να «εκστρατεύσουν» στην Μεσόγειο. Μάλλον τα παιδιά της Αγγλίας θα κάνουν φέτος διακοπές στην λάσπη της Μάγχης. Θα κατουριούνται, θα χέζονται και θα ξερνούνε μόνο μεταξύ τους. Το You Tube να είναι καλά και δεν θα στερηθούμε το υπερθέαμα. Θα δούμε ανθρώπους να χτυπιούνται σαν ζώα. Θα δούμε ανθρώπους να πηδιούνται δημοσίως σαν ζώα. Θα δούμε «νικητές» να λιποθυμούν στον «θρίαμβό» τους.

Ευκαιρία βέβαια και να μυηθούν εκ νέου στον αγγλικό πολιτισμό. Εφόσον δεν μπορούν να πάνε στην Ελλάδα των βαρβάρων ας πάνε στα βρετανικά μουσεία. Από την στιγμή που δεν μπορούν να ξερνούν στις ελληνικές παραλίες ας πάνε να δούνε στα βρετανικά μουσεία τα «εκθέματα» του πολιτισμού τους. Γεμάτα δεν είναι τα μουσεία της Βρετανίας από βρετανικά «εκθέματα»; Ακόμα και εκεί υπάρχουν αποδείξεις ότι ξέρασαν και κατούρησαν πάνω στα «δικά» τους εκθέματα.

Η βασιλεία του έθνους των τρωγλοδυτών τελειώνει όπως της αξίζει. Ο «πολιτισμός» του Μίστερ Μπιν και του Μπόλντρικ θα πνιγεί στα «ξερατά» του.

Αυτούς τους «πολιτισμένους» ποιος τους «εξάγει» σε όλον τον κόσμο;

Μανάδες δεν έχουν όλοι αυτοί; Μήπως αυτές οι μανάδες ήταν πολύ μεθυσμένες όταν έπρεπε να προσέχουν τα παιδιά τους πριν καταρρίψουν όλα «ρεκόρ»;